Μου έλειψε αυτό το βιβλίο μωρέεε♥

~~~

<<Και δεν μου λες>> κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι η Λόρεν ενώ προσπαθεί να δέσει τα μαλλιά της σε μια ψηλή κοτσίδα. <<Αυτό το τεκνάκι που ήρθε μαζί σου το πρωί, που το βρήκες;>> ρωτάει και η Κιμ από την άλλη πλευρά χαζογελάει.

Παλιότερα δεν εκτιμούσα τα κενά που είχαμε όταν οι καθηγητές αρρώσταιναν και πάντα ανήκα στα άτομα που ήθελαν να κάνουμε αναπληρώσεις. Ευτυχώς, κατάλαβα επιτέλους πως τα κενά είναι ό,τι καλύτερο όταν πρόκειται για προσωπικές συζητήσεις.

Αρπάζω το μπουφάν της και παίρνω ένα τσιγάρο από το πακέτο που ξέρω πως πάντα έχει μαζί της. Είχα πει πως δεν θα το ξαναρχίσω, αλλά να που κάποιες στιγμές χρειάζεται.

Το τελευταίο το είχα κάνει το καλοκαίρι και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανακαπνίσω όπως επίσης δεν θα αφήσω ξανά κανέναν να με πληγώσει.

Ε λοιπόν... ποτέ μην λες ποτέ.

<<Τον γνώρισα στο πάρτι της Άλισον, που πήγαμε την Παρασκευή>> παίρνω μια ρουφηξιά και έπειτα διώχνω γρήγορα τον καπνό από τα πνευμόνια μου.

Εκείνος μου είχε μάθει καπνίζω. Μου είχε δείξει ένα κόλπο μάλιστα, ώστε να μην κατεβάζω τον καπνό στα πνευμόνια μου και απλά να τον κρατάω στο στόμα και έπειτα να τον φυσάω. Έτσι, έλεγε, δεν θα μου έκανε και τόσο κακό.

<<Και από που και ως που ήρθατε μαζί; Συναντηθήκατε τυχαία απέξω;>> ρωτάει η Κιμ και χαμογελάω.

<<Δυστυχώς όχι. Είναι ο νέος μου γείτονας>>

<<Πλάκα κάνεις;>>

<<Ναι καλά!>> λένε και οι δύο ταυτόχρονα και ρίχνω λίγη από την στάχτη στο έδαφος.

<<Κι όμως, αγαπητές μου. Κουλό έτσι;>>

<<Μα πως;>> διορθώνει η Λόρεν κάτι τσουλούφια που πετάγονται δεξιά και αριστερά. <<Τώρα γράφτηκε στο σχολείο μας; Γιατί αν αυτός ο παίδαρος ερχόταν εδώ, σίγουρα θα τον ξέραμε>> η Κιμ γνέφει αρκετές φορές δείχνοντας ότι συμφωνεί απόλυτα μαζί της.

<<Ναι. Εντελώς καινούριος. Ήρθε πριν κάτι μέρες με την μητέρα του στο απέναντι σπίτι>>

<<Και στο μάθημα γιατί δεν μπήκε; 1 τμήμα είμαστε όλο κι όλο και τα άτομα πολύ περιορισμένα. Θα τον εντοπίζαμε κατευθείαν>> αναρωτιέται η Κιμ και αυτή την φορά γελάω.

Ε λοιπόν, δεν πάει στο καλό;

Είχα πει πως δεν θα τους ανέφερα το γεγονός ότι είναι μικρότερος, αλλά μάλλον είχα ξεχάσει πόσο περίεργες είναι οι κολλητές μου σε αυτά τα θέματα.

<<Αν δεν πηγαίνεις τρίτη λυκείου, πως θα παρακολουθήσεις το μάθημα της τρίτης λυκείου;>>

<<Κάτσε γιατί σε έχασα>> με πιάνει από το μπράτσο η Λόρεν. <<Τι τάξη πηγαίνει ο μορφονιός;>>

<<Πρώτη!>> αναφωνώ υπερήφανη. Και ναι, δεν παύει να ακούγεται περίεργο ακόμη και τώρα που ήδη το έχω πει χίλιες φορές.

<<ΠΡΩΤΗ;!>> φωνάζουν και οι δύο ταυτόχρονα και παίρνω άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο.

<<Θες να πεις...>> έρχεται πιο κοντά μου η Κιμ <<θες να πεις πως είναι 16;>> ψιθυρίζει και γνέφω. <<Ω ρε φιλενάδα μπλέξιμο!>>

<<Μα... μα 16; Πως; ΠΩΣ;>> αναρωτιέται η Λόρεν και ξεφυσάει απογοητευμένη.

<<Τι σκοπεύεις να κάνεις;>> Καλή ερώτηση. <<Από ό,τι είδα είναι ωραίος και δεν νομίζω πως του περνάς αδιάφορη>> φυσάει τον καπνό η Κιμ προς την αντίθετη πλευρά.

<<Τόσο πολύ φαίνεται;>>

Γελάνε και οι δύο. <<Σε έτρωγε με τα μάτια του καλή μου>> σηκώνεται η Λόρεν όρθια και σταυρώνει τα χέρια της. <<Ακόμη και εμένα έφτιαξε ο βλαμμένος>>

Πετάω το τσιγάρο με μια αποφασιστική κίνηση στο έδαφος και το πατάω με το πόδι μου. <<Δεν σκοπεύω να αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί κι άλλη φορά>> δηλώνω απλά και επικρατεί μια αμήχανη σιωπή. 

<<Μωρό μου, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είναι όλοι σαν εκείνον>> η Κιμ μου πιάνει τρυφερά το χέρι και αναστενάζω.

<<Κιμ το ξέρω. Αλλά... αλλά όλο αυτό ήταν πολύ για μένα. Όλα τα πακέτα που τον συνόδευαν, ό,τι έγινε... δεν νομίζω πως θα αντέξω να περάσω κάτι τέτοιο για άλλη μια φορά. Με εκείνον ήταν η πρώτη και η τελευταία ευκαιρία για να ερωτευτώ>> δαγκώνω στο τέλος τα χείλη μου γιατί νιώθω πως θέλω να κλάψω.

Κάθε φορά που αναφέρομαι σε αυτόν θέλω να κλάψω.

<<Μέιβ...>> παίρνει τον λόγο η Λόρεν και λυγίζει τα γόνατά της για να έρθει ακριβώς στο ύψος μου. <<Πρέπει να τον ξεχάσεις>> ανοίγω το στόμα μου, αλλά με διακόπτει. <<Ξέρω, ξέρω. Δεν έχουν περάσει καλά καλά 4 μήνες, αλλά σε παρακαλώ. Αυτός ήταν ένας από τους πολλούς μαλάκες που θα συναντήσεις στην ζωή σου. Που το μόνο που τον ένοιαζε στην τελική ήταν να ικανοποιηθεί ο ίδιος του. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Πιστεύω ότι κατάλαβες πως κάτι τέτοιο συνέβαινε έτσι;>> ρωτάει σιγανά και γνέφω διστακτικά. <<Το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος σου, σωματικά αλλά και ψυχικά και σε έκανε να τον ερωτευτείς και έπειτα σου συμπεριφέρθηκε σαν σκουπίδι, είναι σκληρό. Έτσι είναι όμως η ζωή. Τόσο καιρό που τον σκέφτεσαι, εσύ καταστρέφεσαι, όχι αυτός>>

<<Έχεις δίκιο>> καταφέρνω μόνο να πω και σκουπίζω βιαστικά το ένα και μοναδικό δάκρυ που βγήκε από τα μάτια μου. Η Λόρεν κάθεται δίπλα μου και με βάζει στην αγκαλιά της ενώ η Κιμ μου κρατάει σφιχτά το χέρι.

<<Γιατί δεν δίνεις μια ευκαιρία σε αυτόν τον... γείτονά σου, ας πούμε;>>  ρωτάει η Κιμ και πλέον τα δάκρυα έχουν γίνει ποτάμι, οπότε τραβάω το μανίκι του φούτερ μου και σκουπίζω το πρόσωπό μου.

<<Δ-δεν ξέρω...>>

<<Εμείς νομίζεις δεν περάσαμε από τέτοιες καταστάσεις;>> αναστενάζει δυνατά η Κιμ και ανασηκώνομαι.

<<Θυ-θυμάμαι εσύ>> την δείχνω <<πέρυσι με τον Τ-Τζακ και εσύ>> κοιτάζω τον Λόρεν <<μ-με τον Ματίας>>

<<Είδες; Τα λες και μόνη σου>> μου δίνει ένα χαρτομάντιλο η Κιμ και την ευχαριστώ βουβά. <<Σε καταλαβαίνουμε και οι δύο απόλυτα. Είναι φυσιολογικό που κλαις και στεναχωριέσαι, αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις πια. Η ζωή είναι μπροστά μας, καλό μου. Αν καθόμασταν και κλαίγαμε για τον κάθε μαλάκα που μας συμπεριφέρθηκε σκατένια, θα έπρεπε εγώ να κλαίω για εβδομάδες χωρίς σταματημό>> λέει και γελάω.

<<Ο Στέφαν μου είπε πως με θέλει>> παραδέχομαι διστακτικά και τις βλέπω να ανταλλάσσουν ένα βλέμμα.

<<Ο γείτονας ε;>> ρωτάει η Λόρεν και βολεύομαι καλύτερα στην αγκαλιά της.

<<Αυτός...>>

<<Το σκέφτεσαι;>> πετάγεται η Κιμ <<Εσένα σου αρέσει; Διότι αν σου αρέσει τα πράγματα παραείναι απλά>>

Ρολάρω τα μάτια μου. <<Προφανώς και μου αρέσει. Τι, χαζή είμαι; Απλά... το θέμα είναι άλλο...>>

Κοιτάζω τα νύχια μου και ταυτόχρονα απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου. Πάντα ήμουν της άποψης ότι ο έρωτας δεν έχει χρόνια. Και ποτέ δεν κατέκρινα σχέσεις φίλων μου που είχαν αρκετά χρόνια διαφορά.

Μάλιστα με τον... αγκχ. Τέλος πάντων.

Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο μου φαίνεται πλέον τόσο περίεργο. Δεν είναι δα ότι έχουμε και 10 χρόνια διαφορά. Απλά είναι λίγο μικρός. Αρκετά πιο μικρός. Ουφ.

<<Το θέμα είναι μόνο αυτό και τέλος>> αγριεύει η Λόρεν <<Δεν υπάρχει κάτι που να σε εμποδίζει. Πες του το κι εσύ>>

<<Δεν νιώθω ακόμη έτοιμη να κάνω τέτοια εξομολόγηση>> σηκώνομαι από την αγκαλιά της Λόρεν και διορθώνω το φούτερ μου. <<Θέλω να πω... μόλις προχθές γνωριστήκαμε. Μου αρέσει εμφανησιακά αλλά αυτό προς το παρόν. Στην ουσία δεν τον ξέρω καθόλου>>

<<Το γεγονός ότι είστε γειτονάκια μπορεί να σε βοηθήσει να τον μάθεις καλύτερα!>> κουνάει τα φρύδια της η Κιμ και γελάω.

<<Ξέρεις πως δεν μιλάω για το σεξ. Θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα, να δω αν θα μπορούσαμε κάποια στιγμή κάποτε να πάμε την σχέση μας σε άλλο επίπεδο>> σταματάω και τις κοιτάζω εναλλάξ. <<Είναι και το άλλο όμως...>> διστάζω και αυτομουτζώνομαι που για άλλη μια φορά το σκέφτομαι, αλλά αλήθεια, δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. <<Είναι 16!>>

<<Ε και; Τι μ'αυτό;>> ρωτάει η Λόρεν και την κοιτάζω λες και είναι εξωγήινος.

<<Είναι μικρός!>>

<<Σοβαρά Μέιβ;>> ρωτάει ειρωνικά η Κιμ και σηκώνεται όρθια απέναντί μου. <<Αν ο Στέφαν είναι μικρός, ο άλλος που σε περνούσε->>

<<Κιμ! Όχι!>> την σκουντάει η Λόρεν.

<<Σόρυ, αλλά λες βλακείες>> συνεχίζει η φίλη μου. <<Εξάλλου το παιδί φαίνεται πως δεν είναι χάσιμο χρόνου. Και ξέρεις τι λένε ε;>> κουνάει τα φρύδια της πάνω κάτω. <<Μικρός στο μάτι, μεγάλος στο κρεβάτι>> ταυτόχρονα ακούγεται το κουδούνι του σχολείου και ξεφυσάω. 

Μετά από τέτοια συζήτηση που να βρω εγώ όρεξη να κάνω μάθημα;

<<Μόλις το διαπιστώσω θα σου πω την άποψή μου περί του θέματος>> της κλείνω το μάτι.

<<Α δηλαδή σκοπεύεις να το διαπιστώσεις σύντομα;>> ρωτάει η Λόρεν και σηκώνεται όρθια.

<<Χμμ>> κοιτάζω προς την πύλη και σχεδόν αμέσως τον εντοπίζω. Σηκώνω το χέρι μου και μόλις με βλέπει τρέχει προς το μέρος μας. <<Θα δούμε>> ψιθυρίζω.

<<Δεν μου λες, που ήσουν πριν; Σε έψαξα σε όλο το σχολείο>> ρωτάει ο Στέφαν την στιγμή που φτάνει μπροστά μας, αγνοώντας επιδεικτικά τις φίλες μου.

<<Κορίτσια, από εδώ ο νέος-γκρινιάρης γείτονάς μου. Στέφαν από εδώ η Λόρεν και η Κιμ>> τους συστήνω και ανταλλάσσουν τις κλασικές χειραψίες. Τους χαρίζει από ένα πανέμορφο χαμόγελο και με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Λόρεν να έχει λαλήσει και την Κιμ να την σκουντάει για να συνέλθει. <<Το πρωί σου είχα δείξει ότι με τα κορίτσια καθόμασταν συνέχεια εδώ>> του λέω όταν με καρφώνει με το βλέμμα του. <<Εσύ που στο καλό με έψαχνες;>>

<<Ναι συγνώμη κιόλας που το πρωί τα μισά από αυτά που έλεγες δεν τα καταλάβαινα γιατί τα έλεγες μέσα από τα δόντια σου>> διαμαρτύρεται και χαμογελάω.

<<Ε εμείς να πηγαίνουμε>> μουρμουρίζει η Κιμ και τραβάει την Λόρεν από το μπράτσο για να φύγουν.

<<Ναι, τα λέμε σε λίγο!>> τους λέω και όταν φτάνουν πίσω από τον Στέφαν η Λόρεν μου κάνει μια ανάρμοστη χειρονομία με τα δάχτυλά της κάνοντάς με να χαζογελάσω. <<Λοιπόν>> τραβάω τον Στέφαν για να κάτσουμε ξανά στο παγκάκι. <<Πως σου φάνηκε το σχολείο μας;>>

Χωρίς καν να μου απαντήσει, πιάνει το πρόσωπό μου και ύστερα από λίγο κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. Για μια στιγμή σκέφτομαι να τραβηχτώ και να του τα ψάλλω γερά που τόλμησε να κάνει τέτοια κίνηση μπροστά σε τόσο κόσμο, αλλά αποφασίζω να ακολουθήσω την συμβουλή των κοριτσιών.

Και στην τελική κανείς δεν μας κοιτάζει. Υποθέτω.

Παίρνοντας αέρα από αυτή του την κίνηση, με ένα μικρό σάλτο βρίσκομαι πάνω του καβαλώντας τον κανονικότατα και κολλάω ακόμη περισσότερο πάνω του χωρίς διάθεση να τον αποχωριστώ σύντομα.

<<Τι έγινε γατάκι; Έχουμε ορεξούλες;>> τραβιέται πρώτος και χαμογελάει μέχρι τα αφτιά.

Βάζω μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί μου και τον κοιτάζω ευθεία στα μάτια. <<Είναι πολλά που δεν ξέρεις για μένα>> ανακοινώνω και συνοφρυώνεται. <<Μπορεί να περιμένεις να σου πω τώρα ότι μου αρέσεις και σε θέλω και μπλα μπλα μπλα, αλλά... δεν μπορώ Ακόμη και αν ισχύουν... δεν μπορώ να το κάνω. Ακόμη>>

Το χαμόγελο επανέρχεται στο πρόσωπό του. <<Μπορώ να ρωτήσω γιατί ή θα μου πετάξεις καμία πέτρα στο κεφάλι;>>

<<Θα σου πω. Άλλη φορά... Απλά θέλω να ξέρεις πως αυτό>> δείχνω και τους δύο μας <<...ξέρεις αυτό το μεταξύ μας... ίσως είναι καλύτερο να πάει λίγο αργά. Καταλαβαίνεις τι εννοώ έτσι;>>

Αφήνει ένα πεταχτό φιλί στην μύτη μου. <<Ό,τι θέλει το σέξυ γειτονάκι μου>> λέει και με ξαναφιλάει. Μόνο που αυτή την φορά μάλλον εκείνος δεν έχει την διάθεση να με αφήσει.