Καλοκαίρι 2020 (aka παρελθόν)

<<Σοβαρά τώρα; Δεν σου άρεσε ο παίδαρος; Αν είναι δυνατόν Μέιβ!>> στριγγλίζεις απελπισμένα η Κιμ ενώ καθόμαστε στο στέκι μας για ακόμη ένα βράδυ πίνοντας τις αγαπημένες μας μπύρες και περιμένοντας την Λόρεν, η οποία για άλλη μια φορά μας έχει στήσει.

<<Κιμ ο Τζέισον -ή όπως σκατά τον λένε- είναι το αγόρι της Έρικα. Πρέπει επιτέλους να το καταλάβεις>> πίνω μια γουλιά από το ποτό μου και κοιτάζω έξω από το μαγαζί.

<<Ε και; Τι σχέση έχει που είναι με το νιάνιαρο; Είναι αντικειμενικά ό,τι πιο ωραίο έχω δει σε αγόρι. Και άσε που εχθές στο κλαμπάκι άλλα μου έδειξε με την συμπεριφορά του>> τονίζει πονηρά και γελάω.

<<Τι εννοείς;>>

<<Σε παρακαλώ κούκλα μου! Πόσο να αντέξει το αγόρι με αυτό το ασχημάτιστο; Εκτονώθηκε μαζί μου!>> δηλώνει χαμογελαστή και μου κλείνει πειραχτικά το μάτι.

<<Είσαι αδιόρθωτη>> δηλώνω ανάμεσα στα γέλια μου και εκείνη κάνει μια γκριμάτσα.

<<Τώρα που το σκέφτομαι ξέρεις ποιο είναι το θέμα;>>

<<Ποιο;>>

<<Ότι δεν βρίσκεις εσύ γκόμενο, αγάπη μου>> ανακοινώνει και σταυρώνει τα χέρια της πάνω στο τραπέζι. Αναστενάζω κουρασμένη και γέρνω πίσω στην καρέκλα μου. <<Να, να, να! Αυτό με εκνευρίζει!>>

<<Τι έκανα πάλι μωρέ;>>

<<Όποτε σου μιλάω για αγόρια πάντα έτσι κάνεις. Παίρνεις αυτή την ηλίθια έκφραση!>>

<<Και τι θες να κάνω δηλαδή;>>

<<Πάντως όχι να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Επιτέλους Μέιβ, τι σε έχει πιάσει; Τόσο καιρό σου λέμε εγώ και η Λόρεν τα κατορθώματά μας και εσύ μούγκα. Τι να υποθέσω;>>

<<Ότι δεν με νοιάζει, ίσως;>> ανακάθομαι στην καρέκλα μου και την κοιτάζω βλοσυρά. <<Με ξέρεις τόσα χρόνια. Ποτέ μου δεν κυνηγούσα γκόμενους, Κιμ>>

<<Μήπως ήρθε η ώρα να το κάνεις; Λέω εγώ τώρα... Απλά ρε παιδί μου... θέλω να πω, χωρίς να σε θίξω βέβαια, αλλά ρε φίλη... ξεκινάμε την τρίτη λυκείου και είμαι σίγουρη ότι δεν ξέρεις καν τι είναι το σεξ>> λέει και τα μάγουλά μου σχεδόν αμέσως γίνονται κατακόκκινα.

<<Κιμ έλεος!>> καταφέρνω μόνο να ξεστομίσω και για να μην πω τίποτα άλλο που αργότερα θα μετανιώσω σηκώνομαι όρθια για να πάω στην τουαλέτα.

Κοιτάζω μια τελευταία φορά εκνευρισμένη την Κιμ, αλλά πριν προλάβω να γυρίσω μπροστά μου ένα εμπόδιο μπαίνει στον δρόμο μου και από την τυχαία σύγκρουση, το κινητό μου ξεφεύγει από τα χέρια μου και προσγειώνεται κάτω με την οθόνη γυρισμένη στα πλακάκια.

<<Γαμώ το σπίτι μου!>> βρίζω εκνευρισμένη και αρπάζω γρήγορα το κινητό από κάτω κάνοντας από μέσα μου προσευχές ώστε να μην έχει ραγίσει ή ακόμη χειρότερα σπάσει εντελώς η οθόνη του. Το σηκώνω με μισή καρδιά και διαπιστώνω ότι ευτυχώς το μόνο που έχει σπάσει είναι τα νεύρα μου.

<<Συγνώμη>> ακούω μια φωνή και σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά για να αντικρίσω το εμπόδιο που παραλίγο να μου σπάσει το κινητό. 

Σκουπίζω βιαστικά το τζιν μου και τον κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω. 

Όχι ότι είμαι υπερβολική, αλλά αν όλα τα εμπόδια ήταν ακριβώς έτσι, δεν θα είχα θέμα να μου ραγίσει λιγάκι η οθόνη του κινητού.

<<Από τότε που γεννήθηκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο>> απαντάω απευθείας γιατί εντάξει. Είναι ωραίος και μπλα μπλα μπλα. Αλλά η βλακεία έγινε. Βασικά, παραλίγο να γίνει. Και μου έχει ήδη χαλάσει την διάθεση εντελώς.

Κοιτάζει το κινητό του και έπειτα πάλι στρέφεται σε εμένα. Αρπάζει το κινητό μου μέσα από τα χέρια μου και το επεξεργάζεται. Έπειτα το αφήνει πάνω στην ανοιχτή μου παλάμη και χαμογελάει. <<Εφόσον το κινητό σου είναι μια χαρά, δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος για τέτοια νεύρα>> απαντάει χαλαρός και προσπαθώ να κρύψω το δικό μου χαμόγελο.

Αυτό έλειπε τώρα να δει πόσο πολύ γοητευτικό τον βρίσκω.

<<Δεν σου πέφτει λόγος για το αν έχω νεύρα ή όχι>> απαντάω πειραχτικά και σταυρώνω τα χέρια μου.

<<Όχι ακόμη!>>

<<Τι εννοείς;>>

Χαμογελάει και κοιτάζει το κινητό του ξανά. <<Νομίζω ότι με περιμένουν. Αύριο είσαι ελεύθερη;>>

Χαμογελάω. <<Όχι>>

<<Γιατί;>>

Τρίβω το σβέρκο μου. <<Έχω... ξέρεις, έχω φροντιστήριο>> απαντώ και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο αναφορά σε αυτόν τον άγνωστο.

Ο οποίος γελάει. Χωρίς λόγο επίσης. <<Μάλιστα>>

<<Γιατί γελάς;>> ρωτάω τσιτωμένη. <<Είπα κάτι αστείο;>>

<<Είχα ξεχάσεις πως είναι να πηγαίνεις σχολείο, φροντιστήριο...>> σταυρώνει τα χέρια του και σμίγω τα φρύδια μου.

<<Πόσο χρονών είσαι;>> μου ξεφεύγει η ερώτηση και σχεδόν κατευθείαν κοκκινίζω. Α τέλεια. Θα με περάσει τώρα και για αδιάκριτη.

<<Γιατί ρωτάς;>> γέρνει το κεφάλι του στο πλάι διασκεδάζοντας.

<<Ξέχασ'το, δεν με νοιάζει>> στρίβω για να γυρίσω στο τραπέζι αλλά με σταματάει.

<<Αύριο στις 5 θα σε περιμένω εδώ>> μου δηλώνει κλείνοντας το μάτι, κάνει μεταβολή και φεύγει περπατώντας άνετος. Σαν να μην συνέβη τίποτα μόλις τώρα.

Δεν ξέρω πόση ώρα κάθομαι εκεί όρθια και ακίνητη κοιτάζοντας προς το μέρος που πήγε, αλλά η Κιμ σηκώνεται και με τραβάει από το χέρι για να κάτσουμε στο τραπέζι μας.

<<Όταν έλεγα να βρεις γκόμενο δεν εννοούσα αυτήν ακριβώς την στιγμή>> λέει γελώντας και ξανακοκκινίζω. Κοιτάζω για άλλη μια φορά προς το μέρος του αγοριού και αυτή την φορά τον εντοπίζω να κάθεται με άλλους δύο. Σχεδόν αμέσως γυρνάει το βλέμμα του προς το μέρος μου και με κοιτάζει έχοντας αυτό το ηλίθιο χαμόγελο που είχε όση ώρα μιλούσαμε.

Ξεροκαταπίνω και αποφεύγω το βλέμμα του. Μπορεί το μαγαζί να σφύζει από κόσμο και όσο στεκόμουν πριν όρθια να τον έχασα από τα μάτια μου, αλλά τώρα από το τραπέζι μπορώ να δω το τραπέζι του χωρίς να με εμποδίζει κανείς. 

<<Με ακούς ή τζάμπα μιλάω;>> κουνάει η φίλη μου τα χέρια της μπροστά από το πρόσωπό μου γιατί μάλλον κατάλαβε ότι είμαι χαμένη στις πρόστυχες σκέψεις που μόλις έκανα με αυτόν τον κούκλο.

<<Συγνώμη, αφαιρέθηκα>> παραδέχομαι και πίνω μικρές γουλιές από την μπύρα μου.

<<Κάτι κατάλαβα!>> κοιτάζει προς το μέρος του και την κλοτσάω με το πόδι μου. <<Φιλενάδα χώσου. Το τεκνάκι από εκεί είναι ό,τι πρέπει για σένα. Όσο τον κοιτάζω περισσότερο, θέλω να του ορμήξω και εγώ>>

<<Κάνε κανένα αστείο>> την απειλώ και ξαναγελάει. Εκείνη την στιγμή μπαίνει μέσα η Λόρεν και μας πλησιάζει.

<<Τι γέλια είναι αυτά καλέ;>> μας δίνει από ένα φιλί και ύστερα κάθεται στην κενή καρέκλα δίπλα μου. <<Κιμ ειλικρινά ακούγεσαι μέχρι έξω>>

<<Ένα σου λέω>> παίρνει τον λόγο η Κιμ και κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου. <<Η αγαθή φίλη μας μόλις βρήκε γκόμενο!>> σχεδόν τσιρίζει από την χαρά της και αναγκάζομαι να της κλείσω το στόμα για να το βουλώσει και να αποφύγουμε το δεδομένο να ακούσει κάτι τέτοιο ο άμεσα ενδιαφερόμενος.

<<Τι στο καλό; Έχουμε να μιλήσουμε σχεδόν 3 ώρες. Πότε πρόλαβες ρε μουσίτσα;>> μου τσιμπάει το μπράτσο η Λόρεν και χαμογελάω.

<<Μην την ακούς>> παίρνω εγώ τον λόγο και αγριοκοιτάζω την Κιμ η οποία μου βγάζει την γλώσσα της. <<Έπεσα απλώς πριν λίγο πάνω σε ένα αγόρι... ε και μιλήσαμε λιγάκι...>>

<<Τιιιιιι>> ψιθυρίζει η Λόρεν και χτυπάει παλαμάκια. <<Ποιος είναι;>>

Της δείχνω διακριτικά το τραπέζι στο οποίο κάθεται με τους φίλους του και της εξηγώ ότι είναι αυτός που φοράει την σκούρη μπλε κοντομάνικη μπλούζα.

<<Ουάου φιλενάδα. Δεν ήξερα ότι κυκλοφορούν τέτοιο γκόμενοι ανάμεσά μας>> ξαναγυρνάει σε εμένα. <<Πως τον λένε; Πόσο χρονών είναι; Που μένει;>> ρωτάει και έπειτα δίνει την παραγγελία της στον σερβιτόρο.

<<Εεεε... βασικά δεν ξέρω>>

<<Τι εννοείς;>> πετάγεται η Κιμ. <<Αφού μιλούσατε. Σας έβλεπα>>

<<Δεν τον ρώτησα>>

Κοιτιούνται μεταξύ τους. <<Και; Τι έγινε; Μόνο αυτό;>>

Παίρνω μια τούφα από τα μαλλιά μου και την γυρίζω στο δάχτυλο μου. <<Κανονίσαμε να βγούμε αύριο>>

<<ΟΡΙΣΤΕ;>>

<<ΝΑΙ ΚΑΛΑ!>>

Τσιρίζουν και οι δύο και γυρνάω δεξιά και αριστερά ελπίζοντας πως δεν τις άκουσε κανείς.

<<Αυτό δεν μου το είπες!>> γκρινιάζει η Κιμ.

<<Δεν μου έδωσες το περιθώριο να μιλήσω>> την δείχνω με το δάχτυλο αλλά εκείνη το παίρνει και το γυρίζει. <<Είπε ότι αύριο θα με περιμένει εδώ στις 5>> παραδέχομαι ντροπαλά.

<<Αν θυμάμαι καλά, στις 5 έχουμε φροντιστήριο, σωστά;>> ρωτάει πονηρά η Κιμ.

<<Γαμώτο το ξέρω. Νόμιζα ότι ήταν πιο αργά>> χτυπάω το κούτελό μου. <<Δεν θα έρθω. Δεν γίνεται να χάσω το μάθημα>>

<<Ούτε να το σκέφτεσαι>> πετάγεται η Λόρεν και την κοιτάζω απορημένη. <<Στο ραντεβού θα πας, ακόμη και αν χρειαστείς να σε δέσουμε και να σε φιμώσουμε>>

<<Και πως θα έρθω μωρέ; Θα είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα;>>

<<Νομίζω πως ο έρωτας σε βάρεσε στο κεφάλι>> με πειράζει η Κιμ και της πετάω μια χαρτοπετσέτα. <<Προφανώς και θα έρθεις εδώ κούκλα μου>> η Λόρεν από δίπλα ανακάθεται ενθουσιασμένη.

<<Και τι θα κάνω με το->>

<<Άστο πάνω μας αυτό>> με αγκαλιάζει η Λόρεν. <<Θα το τακτοποιήσουμε εμείς. Εσύ απλά θα γίνεις μια κουκλίτσα>> κοιτάζει την Κιμ και γελάμε.

~~~

Πως γίνεται εγώ ποτέ να μην πέφτω πάνω σε κάποιον κούκλο σε καφετέρια;

Ε; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;