05



Απλά θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι. Όχι αύριο. Χθες. Γίνεται;

~~~

<<Μου κάνεις πλάκα!>> φωνάζει και λύνεται έπειτα στα γέλια.

<<Όχι γαμώτο μου όχι>> κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου.

Όκευ. Δεν παίζει αυτό το πράγμα, έτσι; Δεν είναι δυνατόν να... Δεν... Τι στο καλό;

Με κοροϊδεύει;

Ανοίγω βιαστικά την πόρτα του τζιπ και βγαίνω έξω χτυπώντας την πίσω μου δυνατά. <<Με κοροϊδεύεις έτσι;>> γυρίζω προς το μέρος του και τον κοιτάζω να βγαίνει σχεδόν αμέσως από το τζιπ και να με πλησιάζει. <<Πρόκειται για κάποια φάρσα; Μου κάνεις φάρσα; Ω Χριστέ μου!>> περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και περπατάω πάνω κάτω. <<Είναι κάποιο στοίχημα στην μέση;>>

<<Μέιβ, τι στο καλό λες;>> ρωτάει και έρχεται δίπλα μου. Απλώνω το χέρι μου για να τον απομακρύνω και σταματάει απότομα.

Έλα μου ντε. Τι στο καλό λέω; Τι στοίχημα και βλακείες.

Τρίβω τα μάτια μου εξουθενωμένη. Θα με νομίζει για παρανοϊκή, γαμώτο μου.

Εγώ είμαι η παρανοϊκή ή όλα αυτά που συμβαίνουν δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα;

<<Πως είναι δυνατόν;>> τον κοιτάζω και νιώθω ότι τα μάτια μου θα πεταχτούν έξω από τα νεύρα μου. <<Είμαστε γείτονες. Γείτονες. Σε γνώρισα σήμερα στο πάρτι μιας κοπέλας που ούτε και τώρα που σου μιλάω δεν θυμάμαι το όνομά της, με φίλησες και με έφερες στο σπίτι σου ΚΑΙ ΚΑΛΑ για να αράξουμε. Α ναι. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ 16 ΧΡΟΝΩΝ>> φωνάζω σαν υστερική και εξακολουθώ να πηγαίνω πάνω κάτω.

Κοιτάζει μια πίσω του και έπειτα πάλι εμένα. Με πιάνει απότομα από τα μπράτσα και με σταματάει. <<Αν συνεχίσεις να φωνάζεις θα ξυπνήσουν οι γείτονες> ψιθυρίζει αγριεμένος και κάνω μια γκριμάτσα.

<<Όχι και όλοι. Μια γειτόνισσα είναι ακριβώς μπροστά σου>> του απαντώ με το ίδιο αγριεμένο ύφος και προσπαθώ να ξεφύγω από τα χέρια του. Με αφήνει και κάνει δύο βήματα πίσω. <<Πως είναι δυνατόν να μένεις εδώ; Τόσα χρόνια πως-;>>

Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και, γαμώτο, είναι σέξι.

Γαμώτο.

ΕΙΝΑΙ 16.

<<Έχει μια εβδομάδα που μετακομίσαμε με την μητέρα μου>> απαντάει ήρεμα και γουρλώνω τα μάτια μου. Ναι, το ήξερα ότι έχουμε νέους γείτονες. Εδώ και αρκετές μέρες έβλεπα τις κούτες που έφερναν τα φορτηγά και είχα ρωτήσει την μαμά να μου πει αν ξέρει ποιοι ήρθαν.

<<Ειλικρινά νιώθω πως θα κάνω εμετό>> δηλώνω και κάθομαι στο μοναδικό παγκάκι που υπάρχει στο πεζοδρόμιο -και ευτυχώς ακριβώς πίσω από το τζιπ κρύβοντάς με εντελώς από το δικό μου σπίτι. 

Σκύβω το κεφάλι μου στα γόνατα προσπαθώντας να ηρεμίσω και τον νιώθω να έρχεται και να κάθεται δίπλα μου.

Και όχι, σίγουρα δεν μου έρχεται να ξεράσω από τις ελάχιστες γουλιές τζιν που ήπια πριν.

<<Και σκεφτόμουν αύριο να έρθω στο σπίτι σας για να γνωρίσω τους νέους γείτονες>> λέει και γελάει μόνος του ενώ εγώ από δίπλα προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να μην τον πλακώσω στο ξύλο.

<<Σαν κακοστημένο αστείο μοιάζει όλο αυτό>> ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στο παγκάκι και παρά την παρουσία του παλτού μου, το παγωμένο ξύλο με κάνει σχεδόν αμέσως να τραβηχτώ. Γυρνάω προς το μέρος του και ανοίγω το στόμα μου για να διαμαρτυρηθώ για άλλη μια φορά, αλλά για λίγο ξεχνιέμαι.

Μιλώντα αντικειμενικά -όσο αντικειμενικά μπορεί κάποιος να μιλήσει έχοντας δίπλα του ένα αγόρι που ο μισός (μην πω όλος) ο γυναικείος πληθυσμός θα έκοβε φλέβες- είναι κούκλος! Εντάξει, μπορεί οι λίγες γουλιές από το τζιν να με έχουν επηρεάσει, όπως επίσης και το φιλί του που -Θεέ μου- μου έλυσε τα πόδια, αλλά εξακολουθώ να έχω επίγνωση της κατάστασής μου.

Ο μικρός δίπλα μου είναι πραγματικά λες και βγήκε από περιοδικό μόδας.

<<Σου αρέσει να μπανίζεις τον κόσμο ε;>> λέει δυνατά χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το σπίτι μου. Στα χείλη του έχει απλωθεί ένα μικρό χαμόγελο κάνοντάς τον να φαίνεται ακόμη πιο σέξυ.

Επίσης, γιατί όταν θέλεις δεν μπορεί να ανοίξει η γη, να σε χώσει μέσα και να σε καταπιεί εξαφανίζοντας όλα σου τα ίχνη; Οεο;

Απλώς δεν πρέπει να του δείξω πόσο πολύ με επηρεάζει η παρουσία του. <<Εεε;>> ψιθυρίζω και εκείνος αυτή την φορά γελάει. Τι είπα; Α ναι. Σκοπός είναι να μπορείς να αρθρώσεις και καμία λέξη που και που για να δείξεις στον άλλο ότι δεν σε επηρεάζει.

Αφήνει την πλάτη του να πέσει στο παγκάκι και γυρίζει να με κοιτάξει. <<Γαμώτο μου αρέσεις πολύ...>> βάζει το χέρι του διστακτικά γύρω από τους ώμους μου και με τραβάει κατά πάνω του.

Να μια κίνηση που σίγουρα δεν θα τον άφηνα να κάνει αν δεν είχα πιει. 

Χαμογελάω εκνευρισμένη και κοιτάζω κάτω. Όλοι έτσι ξεκινάνε πάντα. "Μου αρέσεις πολύ". "Σε θέλω" και άλλες τέτοιες βλακείες ενώ το μόνο που εννοούν είναι "Σε θέλω τώρα στο κρεβάτι μου".

Ναι. Όλοι είναι έτσι. Μηδενός εξαιρουμένου. Ακόμη και ο... Ναι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. <<Πρέπει να πάω σπίτι μου>> σηκώνομαι όρθια αλλά με τραβάει από το χέρι και με καθίζει πάνω στα πόδια του. <<Αν με αφήσεις...>>

<<Σου είπα ότι μου αρέσεις και μου λες ότι θες να πας σπίτι σου;>> ρωτάει κοιτώντας με στα μάτια και γελάω.

Περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, μια κίνηση που ξέρω πως είναι λιγάκι υπερβολική, αλλά δεν με νοιάζει. <<Και εγώ τι θες να κάνω, δηλαδή;>> ρωτάω προκλητικά και φέρνω το πρόσωπό μου σε απόσταση αναπνοής από το δικό του.

Πάρ'τα μωρή ηλίθια! Τον προκαλείς και εσύ με αυτά που κάνεις και άντε να ξεκολλήσει μετά.

Με αφήνει εν τέλει χωρίς να απαντήσει και εγώ μένω καθισμένη στα πόδια του χωρίς να κουνηθώ στο ελάχιστο. <<Δεν μου απαντάς όμως και αυτό δεν μου αρέσει>> τον σκουντάω με τον αγκώνα μου και με μια σχεδόν αστραπιαία κίνηση μου αρπάζει το πρόσωπο στα χέρια του και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.

Ω ναι. Αυτό και αν είναι το κάτι άλλο. Βολεύομαι στην αγκαλιά του και τον αφήνω να με τραβήξει περισσότερο προς το μέρος του. 

Όκευ, το παραδέχομαι. Αν και μικρός, ξέρει καλά να δουλεύει τη γλώσσα του. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την μέση μου και εγώ κρατάω σφιχτά το πρόσωπό του. Είναι η πρώτη φορά μάλλον που δεν θέλω να σταματήσω να φιλάω κάποιον.

Και αυτό είναι ανησυχητικό.

Απομακρύνομαι πρώτη εγώ για να πάρω μια ανάσα, αν και κρατιέμαι για να μην του ξαναορμήξω και τον κοιτάζω χαμογελαστή. <<Αυτό ήθελες λοιπόν;>>

Τα χείλη του είναι πρησμένα και λίγο πασαλειμμένα με το κραγιόν μου, κάνοντάς με να χαμογελάσω.

<<Σε θέλω>> ψιθυρίζει και έπειτα σκύβει για να μου φιλήσει τον λαιμό.

ΧΑ.

Δεν τα έλεγα εγώ;

Όλοι τους είναι ίδιοι!!

Δεν υπάρχει, δυστυχώς, καμία εξαίρεση στον κανόνα, πόσο μάλλον αυτός ο κούκλος που νόμιζα ότι θα μπορούσε να διαφέρει από τους άλλους, αλλά ΌΧΙ. Όλα τα αρσενικά έχουν γεννηθεί μόνο και μόνο για να επιτελούν το χρέος τους στο σεξ. Ακόμη και αν κάποιοι δεν το παραδέχονται, δεν σημαίνει ότι δεν το σκέφτονται!

<<Ίσως κάποια άλλη φορά>> πετάγομαι από την αγκαλιά του και βρίσκομαι όρθια πέντε βήματα μακριά του.

<<Τι συνέβη πάλι;>> περιορίζεται στο να ρωτήσει και εγώ κατεβάζω το ηλίθιο φόρεμα μου που έχει ανέβει υπερβολικά πολύ και προσπαθώ να ισορροπήσω όσο το δυνατόν καλύτερα στα τακούνια μου.

<<Ειλικρινά τώρα, περίμενες πως θα σου κάτσω;>> ρωτάω και με κοιτάζει μπερδεμένος. <<Για όνομα! Ακόμη δεν με γνώρισες και κατάλαβες τι; Ότι είμαι σαν κι αυτές του δρόμου;>> κοιτάζω πως είμαι ντυμένη. <<Όκευ, ίσως και να είχες δίκιο με αυτές τις βλακείες που φοράω, αλλά και πάλι>> φωνάζω εκνευρισμένη και εκείνος κοιτάζει σε ένα συγκεκριμένο σημείο πίσω μου χωρίς να απαντάει. <<Μην τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις>> του γυρίζω την πλάτη και περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ έως το σπίτι μου.

Από πίσω τον ακούω να φωνάζει το όνομά μου αρκετές φορές, δυνατά, μάλλον χωρίς να τον νοιάζει αν θα ξυπνήσει την γειτονιά, αλλά δεν κάνω κόπο να γυρίσω να τον κοιτάξω.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι χτυπώντας απαλά την πόρτα και χωρίς να το καταλάβω αρχίζω να κλαίω.

Πραγματικά όμως, είναι όλοι ίδιοι!

~~~

Έχει ένα δίκιο η φίλη Μέιβ χμ;





Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top