Enjoy♥

~~~

Λάθος. Σίγουρα έχει γίνει κάποιο γαμημένο λάθος. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Όχι ξανά! <<ΜΑΜΑ!>> φωνάζω εντελώς εκνευρισμένη αν και ξέρω ότι δεν είναι δικό της λάθος. <<ΡΕ ΜΑΜΑ!>> άλλη μια φορά, ακόμη πιο δυνατά μπας και με ακούσει.

<<Μέιβ, τι συμβαίνει; Γιατί ωρύεσαι;>> μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου φουριόζα. Από την ενδυμασία της μπορώ να υποθέσω ότι πάλι παίζει με τα κουζινικά της. Ακόμη και ο κότσος της είναι γεμάτος με αλεύρι. Σίγουρα προσπαθεί να δοκιμάσει επιτέλους αυτό το κέικ που εδώ και εβδομάδες μας έχει πρήξει πως θέλει οπωσδήποτε να δοκιμάσει.

Ναι. Γιατί όχι; Το κέικ είναι ωραίο. Πρέπει να αντιληφθεί όμως ότι αν ΔΕΝ ξέρεις να μαγειρεύεις, ούτε αυτό το κέικ, ούτε κανένα άλλο κέικ δεν πρόκειται να γίνει ωραίο. Πράγμα που η δική μου μητέρα, που όσο καλή και τακτική είναι με τις δουλειές του σπιτιού, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο άσχετη είναι με την μαγειρική, δυστυχώς δεν εννοεί να το καταλάβει. Οποιαδήποτε προσπάθειάς της να μαγειρέψει -ακόμη και τηγανιτά αυγά- πηγαίνουν απευθείας στον κάδο σκουπιδιών.

Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν καλή επένδυση να πάρω 5 πυροσβεστήρες και να τους κρύψω σε όλες τις γωνίες του σπιτιού. Ποτέ δεν ξέρεις...

<<Τι συμβαίνει;>> φωνάζω και σταυρώνω τα χέρια μου. <<Πλάκα μου κάνεις τώρα; Για ποιον λόγο όλα μου τα ρούχα έγιναν μπλε;>> ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει αλλά την διακόπτω. <<Πριν πεις οτιδήποτε, σκέψου ότι αυτή την στιγμή σκοτώνω άνθρωπο που η αγαπημένη μου μπλούζα από το Hard Rock καφέ της Ολλανδίας έγινε έρμαιο των πειραμάτων σου ΚΑΙ στην διαδικασία της πλύσης -ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ- οπότε ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου>> την κοιτάζω με αυστηρό ύφος. <<Σε ακούω κατηγορουμένη!>>

<<Θέλεις να μου πεις πως εγώ φταίω που ο αδελφός σου πέταξε μέσα στο πλυντήριο την μπλέ του φούτερ χωρίς να με ενημερώσει;>> σταυρώνει και εκείνη τα χέρια της και με κοιτάζει με το ίδιος ύφος. <<Όκευ, την πρώτη φορά ήταν δικό μου λάθος, το παραδέχτηκα και σου ζήτησα συγνώμη. Αυτή την φορά φταίει ο μικρός, και δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω ξανά τον εξάψαλμό σου για κάτι που δεν έκανα εγώ>> την αγριοκοιτάζω. Έχει δίκιο. Θα πνίξω μετά τον γιο της. <<Επίσης, κάλμα λίγο τα νεύρα σου. Και σιγά την μπλούζα. Έχει στην γωνία Hard Rock καφέ, θα πάμε να πάρουμε καινούρια. Πεινάς;>>

Κάθομαι στο κρεβάτι αγανακτισμένη και παίρνω την μπλούζα στα χέρια μου. Παρατηρώ στην άκρη την μικρή, νανοελάχιστη τρύπα που είχα κάνει από τσιγάρο, πριν κάτι μήνες που είχα πάει με... τέλος πάντων, είχα πάει με έναν μαλάκα στο Άμστερνταμ και δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να καπνίσουμε σε ένα νεκροταφείο παρέα με 10 Ολλανδούς.

Δεν ξέρω αν την έχει δει η μαμά. Ελπίζω πως όχι.

<<Δεν χρειάζεται να πάρω άλλη, θα την φοράω έτσι>> την αφήνω δίπλα μου. <<Το κωλόπαιδο όμως θα την πληρώσει>> προσπαθώ να αποφύγω την ερώτησή της σχετικά με το θέμα της πείνας. Αυτό το λάθος το έκανα πριν λίγο καιρό και το μετάνιωσα σχεδόν αμέσως όταν είδα τα καμένα μακαρόνια στον πάτο της κατσαρόλας.

Ευτυχώς στο youtube έχει άπειρα βίντεο με πολύ απλές συνταγές. Πλέον με τις γνώσεις που έχω αποκτήσει, σίγουρα μπορώ να πάω στο Μάστερ σεφ.

<<Πήγε να παίξει με τα παιδάκια των διπλανών. Δεν μου είπες όμως, πεινάς; Θες να σου φέρω κανένα τοστ ή κάτι τέτοιο;>>

Τοστ ε; Τι θα μπορούσε να πάει λάθος σε αυτό; Τρία υλικά είναι μόνο. <<Αν έχεις την καλοσύνη>> χαμογελάω με όλα μου τα δοντάκια και σηκώνει το φρύδι της.

<<Δεν έχω την καλοσύνη και το ξέρεις>> απαντάει και κάνει μια σβούρα για να φύγει, αλλά τελευταία στιγμή σταματάει. <<Μήπως θέλεις λίγο κεικ; Σε 5 λεπτά θα είναι έτοιμ->>

<<ΌΧΙ ΜΗ!>> σηκώνομαι απότομα όρθια. <<Εννοώ ότι... εμ... δεν θα εε... βασικά έχει σταματήσει να μου αρέσει το κεικ>> απαντάω τέρμα φυσιολογικά και ξεφυσάει.

Και η ίδια της το ξέρει ότι οι μαγειρικές της ικανότητες είναι τόσο πολλές όσο οι πιθανότητες να γίνω αστροφυσικός. Και αρκετές φορές μάλιστα αφήνει το κομμάτι της μαγειρικής πάνω μου, πράγμα που με ευχαριστεί ιδιαίτερα.

Το κακό είναι, όμως, ότι αυτά που φτιάχνει η ίδια της, τα τρώει. Και με μεγάλη απόλαυση μάλιστα. Δεν ξέρω πως έχει αποφύγει τόσον καιρό την τροφική δηλητηρίαση.

<<Ώχου ρε Μέιβ! Έχεις καταντήσει κουραστική. Εγώ έκανα τόσο κόπο για αυτό το κέικ, ακολούθησα την συνταγή κατά γράμμα, μόνο και μόνο για εσένα...>> αφήνει την φράση της μετέωρη και με κοιτάζει με λυπημένο ύφος. Αγκχ! Το σιχαίνομαι όταν το κάνει αυτό. Μοιάζει σαν να έχω ένα μαλωμένο κουταβάκι ακριβώς μπροστά μου και...

ΑΓΚΧ. ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΚΟΥΤΑΒΑΚΙΑ.

Σηκώνω ψηλά τα χέρια μου. <<Εντάξει. Συγνώμη>> χαμογελάει ικανοποιημένη και ξεφυσάω. <<Φέρε μου ένα κομμάτι αν βγει σώο από τον φούρνο>>

<<Τι εννοείς;>>

Μυρίζω λίγο τον αέρα και αυτή την φορά εγώ χαμογελάω ικανοποιημένη. <<Εννοώ ότι αυτή η μυρωδιά που υπάρχει στο δωμάτιό μου αυτή την στιγμή ή προέρχεται από τις πολλές σκέψεις που κάνει το μυαλό σου ή από ένα ΚΑΜΕΝΟ ΚΕΙΚ μέσα στον φούρνο της κουζίνας>>

Γουρλώνει τα μάτια της. <<ΌΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ>> κάνει μεταβολή και τρέχει σαν το ροντ ρανερ για την κουζίνα. <<Το κέικ μουυυυ>> κλαψουρίζει και γελάω σαν χαζή. Ήμουν σίγουρη. <<ΜΕΙΒ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟ>> φωνάζει και γελάω ακόμη πιο δυνατά.

Δύο δευτερόλεπτα αργότερα ακούω τον κάδο σκουπιδιών να κλείνει με δύναμη και κουνάω απεγνωσμένη το κεφάλι μου. Τοστ και πάλι τοστ.

Κοιτάζω την μπλούζα μου. Απορώ πως βγήκε όντως σώα από το πλυντήριο.

Δεν περνάνε ούτε 5 λεπτά και με φωνάζει.

<<Λοιπόν;>> το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μου όσο μασάω την πρώτη μπουκιά από το τοστ που μόλις μου έφτιαξε (στο οποίο παρεμπιπτόντως έβαλε και κάτι δικά της υλικά παρουσιάζοντάς το μου ως δική της πατέντα).

Καταπίνω και σμύγω τα φρύδια μου.

Παρόλο που ήμουν πεποισμένη ότι αυτό το πράγμα δεν θα είχε την γεύση ενός Κλασσικού Τοστ, η γεύση του ομολογουμένως είναι κάθε άλλο παρά δυσάρεστη.

<<Πολύ ωραίο>> της λέω με το χέρι στην καρδιά και χοροπηδάει. <<Τι έβαλες μέσα;>> ρωτάω μπουκωμένη και παίζει να είναι η μοναδική φορά που τρώω με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάτι που έφτιαξε με τα χέρια της, πέρα από τις κρεμούλες όταν ήμουν 2 χρονών.

<<Μυστικά υλικά>> μου κλείνει το μάτι και χαμογελάω. Σίγουρα γεύομαι με τέλεια σάλτσα που της έμαθα εγώ με γιαούρτι και μαγιονέζα και η μελλοντική μαστερ σεφ μέσα μου συγκινείται. <<Θα πας σήμερα στο πάρτι της Άλισον τελικά; Δεν μου είπες...>>

<<Ακόμη το σκέφτομαι...>> απαντάω κοφτά και παίρνω με το δάχτυλό μου όλα τα ψυχουλάκια από το πιάτο.

Μια κοπέλα από το τμήμα μου (η οποία κυριολεκτικά δεν ήξερα καν ότι υπήρχε μέχρι προχθές που με προσκάλεσε στο πάρτι της) αποφάσισε, έτσι στα καλά του καθουμένου να οργανώσει ένα πάρτι για τα Χριστούγεννα και καλά -αν και είναι ακόμη Νοέμβριος- καλώντας όλα τα παιδιά του Λυκείου μας για να περάσουμε μια αξέχαστη βραδιά. Γιούπι.

<<Ξέρεις ότι πλησιάζει 6 η ώρα έτσι;>> κάθεται απέναντί μου σκουπίζοντας με την πετσέτα ένα πιάτο.

<<Ευχαριστώ για την πληροφορία. Ξέχασα το ρολόι μου στο δωμάτιο>>

<<Το πάρτι αρχίζει στις 9>> καταλήγει και στηρίζω το πηγούνι μου στο χέρι μου.

<<Ε... εντάξει;>> αφήνω το πιάτο στον νεροχύτη και γυρνάει ξανά προς το μέρος μου

<<Η Λόρεν και η Κιμ θα πάνε;>> αναφέρει τις δύο κολλητές μου και ανασηκώνω τους ώμους μου. <<Δεν σου είπαν τίποτα;>> συνεχίζει και αναστενάζω. <<Μαλώσατε;>>

<<ΜΑΜΑ! Έλεος. Τα κορίτσια θέλουν να πάνε και μου έχουν πρήξει το κεφάλι το τελευταίο τριήμερο να πάω μαζί τους, αλλά δεν θέλω, εντάξει;>> προχωρώ προς το δωμάτιό μου και καταλαβαίνω ότι με παίρνει από πίσω.

<<Λοιπόν, το βρήκα! Αν δεν πας θα σε αναγκάσω να τρως για μια ολόκληρη εβδομάδα ό,τι τρελή ιδέα για φαγητό μου έρχεται στο μυαλό>>

Φρικάρω. <<Δεν είναι δυνατόν να το εννοείς αυτό!>>

<<Κι όμως. Αποφάσισε>>

<<Αυτό ονομάζεται στομαχικός εκβιασμός, εκτός από ψυχολογικός>> παραπονιέμαι και ανασηκώνει τους ώμους της.

<<Το ξέρω. Σε αυτό αποσκοπώ. Είναι καιρός να βγεις λίγο Μέιβ. Μετά από ότι έγινε με αυτόν τον...>> σταματάει για λίγο μάλλον για να δει την αντίδρασή μου. <<Τέλος πάντων, δεν βγαίνεις σχεδόν καθόλου έξω από το καλοκαίρι>>

Αρπάζω το κινητό μου. Έχει δίκιο. Αυτός ανήκει στο παρελθόν, όπως και οι γαμημένες πληγές που μου άνοιξε.

 <<Άντε καλά>> συμφωνώ και χαμογελάει. Το κάνω μόνο και μόνο γιατί ξέρω πως αν κάτσω σπίτι θα κλαίω αγκαλιά με το μαξιλάρι σκεπτόμενη το καλοκαίρι που πέρασε.

Και το πόσο ηλίθια ήμουν.

<<Θα πω στα κορίτσια να περάσουν να με πάρουν στις 9>> χτυπάει παλαμάκια ενθουσιασμένη. <<Ευχαριστημένη;>>

<<Δεν φαντάζεσαι>> μου στέλνει φιλάκια και βγαίνει χορεύοντας από το δωμάτιό μου αφήνοντάς με μόνη.

Κοιτάζω την μπλούζα με την τρύπα από το τσιγάρο.

Πρέπει να το πάρω απόφαση. Αυτός ανήκει στο παρελθόν. 

Αρπάζω την μπλούζα και την πετάω στο κουβαδάκι μου.

Και όπως είχε πει ο αείμνηστος Όσκαρ Ουάιλντ: Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν.

~~~

Ολλεεεεεε

Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιοοοο♥

Τα λέμε σύντομα στο επόμενοοο ;)