«Μαμά πάω στο γήπεδο με τα παιδιά!» είπε ο Ζακ κατεβαίνοντας την ξύλινη σκάλα και έστριψε αριστερά της σκάλας να πάει προς την πόρτα. «Τώρα θα πάτε; Τι ώρα είναι; Να έρθεις πριν σκοτεινιάσει!» είπε η μαμά του απ'την κουζίνα πριν προλάβει ο Ζακ να κάνει και το τέταρτο βήμα.
«Ρε μαμά! Είμαι 15 χρόνων πλέον! Και στο κάτω κάτω το γήπεδο είναι δύο τετράγωνα παρακάτω!» είπε ο Ζακ με ύφος λες και τα είπαν αυτά εκατό φορές. Η μαμά του πήρε το μεγάλο παγούρι νερού του Ζακ, έβαλε νερό μέσα και του το έδωσε. Του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, το παγούρι και του είπε να προσέχει. Ο Ζακ πήγε στην πόρτα, φόρεσε τα μπλε αθλητικά παπούτσια που ταίριαζαν με το μπλε t-shirt του. Πήρε το σακίδιο του από το ντουλαπάκι και έβαλε μέσα το παγούρι. Έλεγξε αν η μπάλα ήταν μέσα και αφού είδε ότι είναι, έκλεισε το σακίδιο, το φόρεσε στην πλάτη και έφυγε.
Δύο τετράγωνα παρακάτω, μπροστά στο μικρό γήπεδο με τον μικρό φράχτη, είδε τους φίλους του, τον Κάι και τον Τζέι, να τον περιμένουν. Μπήκαν μέσα στο γήπεδο και άρχισαν με ένα μικρό ζέσταμα. Έτρεξαν 3 φορές την περίμετρο του γηπέδου και μετά ξεκίνησαν την προπόνηση. Έπαιζαν ένας εναντίον ενός κάθε φορά.
«Δεν είσαι δίκαιος! Αυτό δεν ήταν alley up! Ήσουν στην μέση του γηπέδου και έτρεξες προς το καλάθι!» παραπονέθηκε ο Ζακ στον Τζέι.
«Τι θες εσύ;» του είπε ο Τζέι απότομα και τον έσπρωξε με τα δύο του χέρια.
«Ρε φίλε, δεν σου είπε τίποτα κακό!» του είπε ο Κάι για να προστατεύσει τον Ζακ.
Ο Τζέι πέταξε την μπάλα κάτω και βγήκε στον δρόμο από την ανοιχτή πόρτα του γηπέδου.
«Πάω εγώ...» είπε ο Ζακ ήρεμα φεύγοντας για να ηρεμήσουν λίγο τα νερά. Βγήκε στην είσοδο και είδε την μπάλα στην μέση του δρόμου. Είχε νυχτώσει αλλά όχι εντελώς οπότε ήταν εύκολο να δει τα αυτοκίνητα από τα φώτα. Κοίταξε δεξιά και αριστερά δύο φορές και όταν είδε ότι ο δρόμος ήταν άδειος πήγε να πάρει την μπάλα. Αφού έσκυψε να πάρει την μπάλα άκουσε ένα αυτοκίνητο να έρχεται προς το μέρος του με ταχύτητα αλλά με κλειστά φώτα. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει και το αυτοκίνητο τον χτύπησε. Το έριξε λίγο παραπέρα στην άκρη του δρόμου ενώ το αυτοκίνητο χτύπησε σε έναν στύλο. Για λίγα δευτερόλεπτα είχε ακόμα τις αισθήσεις του. Έβλεπε θολά. Πήγε να σηκώσει το κεφάλι αλλά έχασε τις αισθήσεις του.
«ΖΑΚ!» είπαν μαζί τα αγόρια και έτρεξαν σε αυτόν. Το αυτοκίνητο τον είχε ρίξει μπρούμυτα στην άκρη. Το γύρισαν απαλά και είδαν ότι είχε τραύμα στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού. Αιμορραγούσε πάρα πολύ. Ο Κάι και ο Τζέι πήγαν και χτύπησαν την πόρτα. Την χτυπούσαν πολύ έντονα, χωρίς παύση. «Έρχομαι!» φώναξε από μέσα και την επόμενη στιγμή η πόρτα άνοιξε. Τα αγόρια στεκόταν εκεί ανασαίνοντας γρήγορα. «Ο Ζακ... Χ... Χτύπησε...!» είπε ο Κάι διστακτικά.
«Ζακ! Ζακ!» είπε η μαμά του τρέχοντας προς αυτόν που ήταν ξαπλωμένος, αναίσθητος και τραυματισμένος στην άσφαλτο, με την πληγή να αιμορραγεί ασταμάτητα. Αμέσως ακούστηκαν οι σειρήνες του ασθενοφόρου και δύο περιπολικών. «Γρήγορα!» φώναζε ο ένας από τους γιατρούς του ΕΚΑΒ που βγήκε από τα δεξιά του ασθενοφόρου ενώ άλλοι τρεις βγήκαν με το φορείο και πήγαν προς τον Ζακ. Τον σήκωσαν, τον έβαλαν στο φορείο και τον μετέφεραν στο ασθενοφόρο.
«Πηγαίνετε σπίτια σας αγόρια!» είπε η μαμά του Ζακ κλαίγοντας και τα αγόρια υπάκουσαν φεύγοντας. Αυτή, ανέβηκε στο ασθενοφόρο με κατεύθυνση το νοσοκομείο ενώ οι αστυνομικοί, αφόυ ανέκριναν τα αγόρια πριν φύγουν, συνέλαβαν τον οδηγό του αυτοκινήτου που χτύπησε το αγόρι.
Οι γιατροί βγήκαν από το ασθενοφόρο και από εκεί τον παρέλαβαν οι γιατροί του νοσοκομείου. Τρεις άντρες και μια γυναίκα έφεραν ένα από τα φορεία του νοσοκομείου και τον μετακίνησαν εκεί ενώ το ασθενοφόρο έφυγε. Οι γιατροί τον πήγαν στην πτέρυγα των επειγόντων και μπήκαν σε μια αίθουσα. «Κυρία μου πρέπει να μείνετε εδώ...» είπε η γυναίκα και μπήκε μέσα ενώ οι αυτόματες κυλιόμενες πόρτες έκλεισαν από πίσω της. Πήγε και έκατσε αργά σε μια καρέκλα και περικύκλωσε το κεφάλι της με τα χέρια.
«Κριστίνα!» ακούστηκε η φωνή του μπαμπά του Ζακ. «Τζίμι!» είπε η μαμά του και πήγε και τον αγκάλιασε. «Έλα, κάτσε... Πώς έγινε αυτό;» είπε αφού κάθησαν.
«Έπαιζαν τα παιδιά στο γήπεδο και η μπάλα βγήκε στον δρόμο. Κοίταξε πολλές φορές ο Ζακ αλλά το αυτοκίνητο είχε κλειστά τα φώτα οπότε όταν πήγε να πάρει την μπάλα και έσκυψε, το αυτοκίνητο τον χτύπησε και τον έριξε ένα τετράγωνο παραπέρα. Ο οδηγός ήταν μεθυσμένος. Τον συνέλαβαν και για αυτό και για τα φώτα και λογικά θα φυλακιστεί...» είπε αυτή. Σταύρωσε τα χέρια και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του Τζίμι.
Τρεις ώρες περίπου αργότερα βγήκε ένας άντρας από τους γιατρούς. «Το παιδί είναι μια χαρά αλλά έχει πέσει σε κώμα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει απώλεια μνήμης. Δεν ξέρω για πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει αυτό. Προς το παρόν θα τον μεταφέρουμε σε έναν θάλαμο.» είπε ο γιατρός.
«Γιατρέ! Μπορούμε να τον δούμε;» ρώτησε η Κριστίνα με τα μάτια της να γυαλίζουν από τα δάκρυα.
«Αφού τον μεταφέρουμε... Αλλά δεν μπορείτε να μπείτε μέσα προς το παρόν. Μόνο από το τζάμι.» είπε ο γιατρός τελειώνοντας με ένα νεύμα και επέστρεψε στην αίθουσα.

Η Κριστίνα κοίταζε τον Ζακ από το τζάμι. Είχε επίδεσμο γύρω από το κεφάλι που κάλυπτε την πληγή και τα σωληνάκια από τις φιάλες με όρο που κατέληγαν στο δεξί του χέρι. «Θέλεις έναν καφέ;» ρώτησε ο Τζίμι ακουμπώντας τον δεξί ώμο της Κριστίνα. Αυτή κούνησε το κεφάλι αρνητικά και ο Τζίμι πήγε στο κυλικείο. Η Κριστίνα έκατσε σε μια καρέκλα απέναντι από το θάλαμο και προσπάθησε να ηρεμήσει. Όταν ο Τζίμι επέστρεψε από το κυλικείο λίγα λεπτά αργότερα, την βρήκε να κοιμάται με το κεφάλι πεσμένο στα δεξιά και τα χέρια της σταυρωμένα. Έκατσε σιγά δίπλα της και την κούνησε να ξυπνήσει. Αυτή ξύπνησε και τον κοίταξε ενώ αυτός πήγε προς το μέρος της για να στηριχτεί πάνω του και να κοιμηθεί.