- Co?
- Słyszałaś.

I wiatr ucichł.
Rene ponownie został stłuczony i sklejony od nowa.
I nie był już sobą.

- Nie mów, że już się poddałeś.
- Nigdy nie powstałem. Moja bariera jest nietknięta, ale twoja prawie nie istnieje.

Aliénor nigdy nie chciała płakać przez chłopaka.
Ale jego uroczy uśmiech i melodyjny śmiech pozostały w jej sercu sprawiając ból, bo nie mogła już na nie patrzeć ani słyszeć.

- Więc co zrobisz? Po prostu idź i zapomnij.

Łatwo było mówić.
Ale nie mogła.
Rene skruszył cegiełki, które oddzielały ją od reszty ludzi.
Mur miał przeszkodzić innym w zranieniu jej.
A tymczasem ona sama doprowadziła do jego upadku i teraz czuje ból.
Czuje ból, bo on kazał jej zapomnieć, a ona nie może.

Jej serce bije dla niego.
Oczy patrzą jedynie na jego osobę.
Uszy słyszą jego głos mimo setki innych.
A dusza próbuje pozszywać dziury, które powstały po jego odejściu.