Γέλια, ουρλιαχτά, βρισιές, απειλές. Όλα τα πρόσωπα θολά, όμως το δικό μου ολοκάθαρο. "Έχεις ταλέντο, θα έκανες τρομερή καριέρα, να το αξιοποιήσεις <3" ήταν το μήνυμα που το συνόδευε.

Κοιτούσα την οθόνη, το βίντεο κυλούσε, αλλά δεν έβλεπα. Δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Ήμουν χαμένη, ωστόσο δεν ένιωθα τίποτα. Σκοτάδι.

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα. Φως. Ξημέρωσε. Ο υπολογιστής κλειστός πάνω στα πόδια μου. Θυμάμαι τα χθεσινά γεγονότα σαν ένα όνειρο. Κενό. Κανένα συναίσθημα. Τι μέρα είναι; Κάποιος χτυπάει τη πόρτα. Μπαίνει η μάνα μου. Μιλαέι. Δεν ακούω αλλά γνέφω καταφατικά. Φεύγει. Νιώθω σαν να βρίσκομαι απομονωμένη μέσα σε μια γυάλα. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και κοιτάω τον τοίχο..

"MISA!" με σήκωσε απο το λίθαργο η μάνα μου. Γυρνώ το βλέμα μου προς εκείνη.
"Θα αργήσεις για το σχολείο!" Σήκω γρήγορα!"
Σχολείο.. ένιωσα έναν οξύ πόνο στο στομάχι. Άγχος. Τουλάχιστον νιώθω κάτι. Άρχισα να ετοιμάζομαι.

[...]

Μπαίνω στην αυλή του σχολείου. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα. Βλέματα στραμένα πάνω μου. Όλο και περισσότερα ζευγάρια μάτια με καρφώνουν, το ένα μετά το άλλο. Άλλα γεμάτα ειρωνεία, άλλα γεμάτα λύπηση, άλλα γεμάτα περιέργεια. Με εξετάζουν, έχοντας ένα πράγμα στο μυαλό τους.. Όλοι ήξεραν. Όλοι είδαν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τι εννοείς ότι ανέβασα κεφάλαιο μετά από περίπου δύο χρόνια??

Λμαο. Απ ότι φαίνεται θα το συνεχίσω.

Σορρυ φορ μπαντ σπελινγκ

Αη χοουπ γιου λαικ ιτ.

Μπαη απο εμένα.

~Μαίρη