Κάτι με χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο. Δεν ένιωσα τον πόνο. Το μόνο που μπόρεσα να καταλάβω ήταν πως ήμουν στο έδαφος βλέποντας τέσσερα άτομα να τρέχουν γελόντας. Δεν κατάφερα να διακρίνω ποιοί ήταν αλλά από το "Γεια σου φιλενάδα" μαντεύω τις ταυτότητες τους. Η Stella και η παρέα της..

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν αυτά τα υπέροχα άτομα, έχουν βάλει στόχο να καταστρέψουν την ζωή μου. Δεν καταλαβαίνω τι τους έχω κάνει και μου φέρονται έτσι. Ωστόσο προσπαθώ όσο μπορώ να μην δίνω σημασία. Ίσως κάποια στιγμή με βαρεθούν και σταματήσουν να με ενοχλούν.

Έμεινα κάτω για λίγα λεπτά, μέχρι να περάσει η ζαλάδα που είχε προκληθεί από το χτύπημα και έπειτα σηκώθηκα με λίγη δυσκολία. Αφού βρήκα την ισορροπία μου, ξεκίνησα να περπατώ προς το σπίτι μου.

Άνοιξα την πόρτα και είδα την μάνα μου να μαγειρεύει ενώ βλέπει ταυτόχρονα ειδήσεις. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και προχώρησα μέσα στο σπίτι. Άρχισα να αδειάζω την τσάντα μου. Όσο το έκανα αυτό άκουσα από την τηλεόραση πως ένα δεκαεξάχρονο αγόρι δολοφόνησε την μητέρα του επιδή τον κακοποιούσε. Ο μικρός ακόμη δεν είχε βρεθεί. Δίπλα από την δημοσιογράφο που έλεγε τι είχε γίνει, υπήρχε μια φωτογραφία του αγοριού. Είχε καστανόξανθα μαλλιά και ανοίχτα καστανά μάτια. Λογικό μου φαινόταν να αντιδράσει έτσι. Ένας θεός ξέρει τι πέρασε με αυτήν την τρελή για να φτάσει σε αυτό το σημείο.

Έβαλα τα σχολικά μου βιβλία στο ράφι με τα υπόλοιπα και έτρεξα με γοργές κινήσεις στον επάνω όροφο για να μην δει η μάνα μου το χτυπημένο μου πρόσωπο. Προσπάθησα να κρύψω την μελανιά με λίγο make-up και παρόλο που δεν το περίμενα, τα κατάφερα.

Η ώρα ήταν 9:15 και αφού τελειώσα όλες τις δουλειές μου, αποφάσησα να ανοίξω το κινήτο μου. Είχα 3 νέα μηνύματα. Το πρώτο που διάβασα ήταν από τον James..το αγόρι της Stella.

James:
Ελπίζω να μην παραμορφόθηκε η μάπα σου..χαχ

Απλά το προσπέρασα χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία. Το επόμενο ήταν από την ίδια την Stella.

Stella:
Σε περιμένουν πολύ χειρότερα φιλενάδα..προετοιμάσου ;)

Λογικά είναι μαζί και μου τα στέλνουν αυτά. Με προβλημάτησε λίγο αυτό που μου είπε η Stella αλλά το ξέχασα αμέσως όταν είδα πως το τελευταίο μήνυμα ήταν από τον Jason.

Jason:
Τι θα έλεγες να πηγαίναμε καμιά βόλτα αντί για σχολείο αύριο;

Απάντησα στο μήνυμά του "Κανένα πρόβλημα. Τι ώρα και που;" έλαβα αμέσως την απάντηση "Στο παρκάκι κοντά στο σχολείο, στις 9". Αφού το διάβασα έκλεισα το κινητό μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ το βράδυ. Ανυπομονούσα για το αύριο.

Το πρωί όπως πάντα με ξύπνησε η μάνα μου με τις φωνές της. Ετοιμάστηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να μην αργήσω. Άρχισα να τρέχω στον δρόμο. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτός. Τα χαρακτηριστηκά του και τα πανέμορφα μάτια του. Και κάπως έτσι δεν πρόσεξα καθόλου το πόδι στο οποίο σκόνταψα και με έκανε να προσγείοθω με δύναμη στο έδαφος.

Ένα χέρι με άρπαξε βίαια από τον γιακά της μπλούζας μου και με σήκωσε πάνω κάνοντας το ύφασμα να ξεχειλώσει. Τρείς δυνατές γροθιές με χτύπησαν στο κεφάλι. Το μόνο που θυμάμαι είναι μια φωνή να λέει γελόντας:
"Χαχα την πουτάνα, έπεσε στην παγίδα!".

Όλα έγιναν μαύρα και κάπως έτσι έχασα τις αισθήσεις μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας παιδιά μου! (Ναι έτσι θα σας λέω ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑΑ!...εκχμ..)

Είχα καιρό να ανεβάσω κεφάλαιο και σόρρυ γι αυτό.

Μα Μαίρη δεν διαβάζει σχεδόν κανείς το βιβλίο σου ..ποιόν να πειράξει;

Σσσσσσσ το ξέρω.😅

Εύχομαι σε όσους το διαβάζουν να τους αρέσει προς το παρόν η πλοκή.

Αυτά είχα να πω...Αντίο από την Mary~chan..✋👋