1 χρόνο πρίν
================================

Η μάνα μου μπήκε με φόρα στο δωμάτιό μου, με αποτέλεσμα να πεταχτώ ως επάνω από τον φόβο μου.

"Ααα ξύπνησες γλυκιά μου;" μου είπε με μια τσιριχτή φωνή. Απορώ που την βρίσκει όλη αυτή την όρεξη πρωί πρωί.. "Σήκω γρύγορα να πας να φας γιατί θα αργήσεις για το σχολείο!" συνέχισε πριν καν προλάβω να απαντήσω.

Αφού κατάφερα να σηκωθώ με το ζόρι  ακολούθησα την πρωινή, βασανιστική μου ρουτίνα (πιστέυω δεν χρειάζεται να σας την πω..όλοι τα ίδια κάνουμε).
Άρπαξα το κινητό μου, τα κλειδία, ένα περιοδικό Mystery (περιοδικό που μιλά για το παραφυσικό) και τα έχωσα με βιαστηκές κινήσεις μέσα στην σχολική μου τσάντα. Αποχαιρέτησα  την μάνα μου και έφυγα από το σπίτι.

Μπήκα στην αυλή του σχολείου και είδα την παρέα μου να κάθεται σε ένα από τα παγκάκια και κατευθύνθηκα  προς τα εκεί.

"Γειά Misa" μου είπε η Kate και με αγκάλιασε. Με την Kate είμαστε κολλητές ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ανταπέδωσα την αγκαλιά χωρίς να πω κάτι και κάθησα στο παγκάκι δίπλα στον Jason, ένα αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά και υπέροχα γαλανά μάτια. Έβγαλα το περιοδικό μου και άρχισα να το διαβάζω περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι. Ο Jason έγειρε προς το μέρος μου για να δει τι διαβάζω.

"Πάλι τέτοια διαβάζεις; Πρόσεχε μην γίνεις κανένας ψυχοπαθής με τόσα περίεργα που βλέπεις" αστειεύτηκε κι εγώ τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη.

Το κουδούνι χτύπησε και ξεκινήσαμε να περπατάμε αργά και βαριεστημένα προς το σχολείο..

*time skip γιατί πέσατε σε βαρεμένη author-chan*

Οι ώρες μαθήματων επιτέλους τελείωσαν και βγήκαμε ξανά στην αυλή. Πήγα να αποχαιρετήσω την Kate. Λίγο πριν ακουμπήσω τον ώμο της για να γυρίσει και να με κοιτάξει, ένα άτομο με έσπρωξε μακριά της ρίχνοντάς με κάτω. Δεν χρειαζόταν να δω για να καταλάβω ποιος ήταν, ή βασικά, ποια ήταν..

"Kate, αγάπη μου τι κάνεις; Που ήσουν χαμένη όλη την ημέρα; Δεν σε είδα καθόλου!" είπε η Stella με ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό της.

"Ααα Stella!! Συγγνώμη γλυκ μου που δεν σε έψαξα σήμερα, ήμουν με τους συμμαθητές μου." είπε η Kate με έναν ηλίθιο τόνο στην φωνή της, που δεν της ταίριαζε καθόλου.

Συνέχισαν την συζήτηση τους χωρίς να μου ρίξουν ούτε μια ματία για να δουν τι απέγινα. Πήγα να σηκωθώ  όμως ένα χέρι προσφέρθηκε να με βοηθήσει.

"Ευχαριστώ Jason" είπα και στάθηκα όρθια. "Τίποτα" απάντησε με ένα γλυκό χαμόγελο. Δεν είπα κάτι απλά έμεινα να κοιτάζω τα βαθυγάλανα μάτια του κρατόντας ακόμη το χέρι του. Ξαφνικά κατάλαβα πόσο αδιάκριτο είναι αυτό που κάνω και άφησα απότομα το χέρι του παίρνοντας τα μάτια μου από τα δικά του.

"Συγγνωμη" σχεδόν ψιθύρισα από την ντροπή μου.

"Για ποιο πράγμα;"

"Τίποτα άστο" είπα κάπως απότομα.

Ξακινήσαμε να περπατάμε προς τα σπίτια μας. Κανείς μας δεν μιλούσε κι αυτό μου άρεζε αρκετά καθώς η ηρεμία είναι κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Την σιωπή όμως την έσπασε η φωνή του.

"Θες να σε πάω μέχρι το σπίτι σου;"

"Δεν χρειάζεται. Ευχαριστώ πάντως για την προσφορά"

"Εντάξει, τότε τα λέμε αύριο" είπε και με αγκάλιασε.

Δεν απάντησα. Ήθελα να απολαύσω την ζεστή αγκαλιά του. Δεν ξέρω γιατί θέλω να είμαι κοντά σε αυτό το άτομο. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι για κάποιον, παρόλο που πηγαίνω λύκειο. Με άφησε και έφυγε. Τον παρακολουθούσα να απομακρύνεται.

Ξαφνικά άκουσα κάποιον δίπλα μου να με φωνάζει

"Γεια σου φιλενάδα!"  Ήξερα ποια με φώναζε. Όμως την στιγμή που πήγα να γυρίσω το κεφάλι μου για να την αντικρισω, κάτι με χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπό..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γεια σας παιδιά μου! (Δεν ξέρω γιατί σας λέω έτσι)

Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφαλαιακι; Βαρέτο; Ναι κι εμένα😅
Αλλά τουλάχιστον ήταν πιο μεγάλο από το πρώτο μου. Ελπίζω να σας αρέσει το θέμα του βιβλίου (το λέω γιατί είναι λίγο τραβιγμένο).

Bye Bye από την Mary-chan..✋👋