"1.000" ευχαριστώ 💕❤️

1K ❤️❤️❤️

_________________

«Ρε, με τρομάζεις. Μίλα μου.» κοιτάζω ακόμη έντρομη το κινητό μου και τον αποστολέα.

«Κάτι πάει λάθος.» λέω μη πιστεύοντας στα μάτια μου

«Φερ' το εδώ, με γκάστρωσες!» αρπάζει το κινητό από τα χέρια μου και σχεδόν της πέφτει από τα χέρια.

«Ω, μαλάκα μου! Δεν είναι η Άντζελα!» δεν αμφισβήτησα ποτέ την ευστροφία της...

«Ναι, κάτι κατάλαβα.» παίρνω το κινητό μου από τα χέρια της και κοιτάζω ξανά το μήνυμα.

Ρους

Ή δεν έχεις φτάσει ακόμα σπίτι ή με αποφεύγεις, Luna.

Απλά γαμάτα!

Ναι, στο Viber με λένε "Luna", σιγά το πράγμα...

Ξέρετε, Σελήνη... Φεγγάρι... Luna...

Anyway.

«Τι στο διαόλο απαντάω τώρα εγώ; Μου λες;!»

«Μαλάκα, πως στο καλό βρήκε τον αριθμό σου;» ναι, αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση...

«Δεν έχω ιδέα πραγματικά...»

«Τέλος πάντων, θα το δούμε μετά αυτό, άλλο είναι τώρα το θέμα που μας καίει!»

«Okay, ωραία.» κάθεται και με κοιτάει σαν χαζή, θα την χτυπήσω. «Πες μου τι να του απαντήσω ρε μαλάκα!» φωνάζω ανυπόμονη.

«Σταμάτα μωρέ γκρινιάρα! Πες του πως έφτασες, αλλά ήσουν απασχολημένη. Λακωνική και μυστήρια.» λέει με περηφάνια.

Ας την ξενερώσω λίγο «Μυστήρια δεν είναι ένα βιβλίο στο Wattpad;» 

Ως απάντηση λαμβάνω το άγριο βλέμμα της.

«Σελήνη, μην αλλάζεις θέμα! Απάντησέ του!» 

Luna

Γύρισα σπίτι, ήμουν απασχολημένη.

Η απάντησή του ήρθε γρήγορα.

Ρους

Καλώς μικρή, θα τα ξαναπούμε, καλό βραδύ.

Κρατώ το κινητό μου με τρεμάμενα χέρια καθώς το δίνω στην Νίκη.

«Έμπαινε και δεν έβγαινε αυτός ρε!» λέει ενθουσιασμένη.

«Να πεις σε αυτόν που έμπαινε να πάρει τον πούλο γιατί ξέρω καράτε!» ακούγεται η φωνή του Πέτρου.

«Έχεις παρακολουθήσει μόνο έναν χρόνο.» υπενθυμίζω.

«Εε και;»

«Ήσουν 8 χρονών, ηλίθιε.» πετάγεται η Νίκη.

«Εσύ μικρή έλα λίγο, έχουμε αφήσει μια κουβέντα στη μέση!» λέει. Της κάνω νόημα να πάει με τον βλάκα προτού πέσω βαριά στο κρεβάτι μου.

«Μην ξεχάσεις να μάθεις πως βρήκε τον αριθμό σου, ε!» την ακούω να λέει. Σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα «Ναι, σκάσε.» 

Μπαίνω στο Messenger και στέλνω στην Αλεξία.

Σεληνιασμένο
Ρε, σου ζήτησε τον αριθμό μου ο Ρουσσάκης;

Η απάντησή της ήρθε γρήγορα

Μικρό μου πόνυ
Όχι ρε, από που κι ως που;

Κοιτάζω συνοφρυωμένη την οθόνη του κινητού μου. Αν όχι από την Αλεξία, τότε από ποιόν;

Μικρό μου πόνυ
Αλλά μου τον ζήτησε ο Κώστας. Έγινε κάτι;

Σεληνιασμένο
Όχι μωρέ, δεν έγινε κάτι. Ήθελε κάτι σχετικά με τη σχολή.

Λέω ψέματα. Την ξεπεταω με μια δικαιολογία και πέφτω βαριά στο κρεβάτι μου.

Κοιτάζω τη φωτογραφία που έχει στο Viber ο Ρουσσακης και αναστενάζω...

Τουλάχιστον έχω να δείξω στις φίλες μου τον υπαίτιο της παραφροσύνης μου...

Μπαίνω στο Messenger ξανά και βλέπω μήνυμα από τη Νίκη.

“Τελικά;”

Αφήνω το μήνυμά της διαβασμένο και αφήνω το κινητό να πέσει από τα χέρια μου στη κοιλιά μου. Κοιτάζω με έντονο ενδιαφέρον το ταβάνι και ξεφυσάω.

«Γιατί κάτι μου λέει πως όλο αυτό δεν θα μου βγει σε καλό;» γκρινιάζω στον εαυτό μου.

Ακούω βήματα έξω από τη πόρτα μου και περιμένω για όποιον είναι να φύγει. Βαριέμαι να κουνηθώ, πόσο μάλλον να ανοίξω το στόμα μου και να μιλήσω.

Συχνό φαινόμενο, ωστόσο.

«Σεληνούλι, κοιμάσαι;» ακούω τη φωνή της Νίκης.

«Μμμ.» μουρμουρίζω.

«Έλα ρε μαλάκα, μην βαριέσαι να μιλήσεις.» μπορώ ήδη να δω το συνοφρυωμα στο πρόσωπό της.

«Άσε με.» λέω σταθερά.

«Σελήνη, ξύπνα!» επιμένει.

«Αμα ανοίξω τα μάτια μου, θα ακούσεις κανένα καντήλι.» προειδοποιώ.

«Σελήνη!» παρακαλάει τραβώντας το "η".

Σε τι έχω φταίξει η άμοιρη!

Πετάγομαι όρθια και την κοιτάζω με το πιο δολοφονικό μου βλέμμα.

«Τι θες;» ρωτάω έξαλλη.

«Έμαθες πως βρήκε τον αριθμό σου.» ρωτάει.

Βολεύομαι καλύτερα στο κρεβάτι μου και τρίβω τα μάτια μου νυσταγμένη.

«Όχι.» απαντάω.

«Δεν του τον έδωσε η κοπέλα από τη σχολή σου;»

«Όχι, αλλά της τον ζήτησε ο Κώστας. Από εκεί και πέρα, ό,τι ξέρεις ξέρω.»

«Πάντως, σαν πολύ να ψάχνεται ρε Σελ και δεν σε ξέρει και καθόλου. Μπράβο, μπράβο, έχεις ακόμα πέραση!» λέει περήφανη.

«Τι εννοείς ακόμα;» λέω με στενεμενα ματιά.

«Ε, τώρα στα γεράματα και εσύ!»

«Νίκη, δεν πηγαίνεις να δεις αν έρχομαι;» της κάνω νόημα με τα χέρια μου να φύγει και ξαπλώνω ξανά στο απαλό κρεβάτι μου.

«Μην κοιμάσαι!» λέει τραβώντας με.

«Επειδή δεν νυστάζεις θα την πληρώσω εγώ;» ρωτάω.

«Έλα ρε Σελ!» μουρμουράει.

Πετάγομαι όρθια και την κοιτάζω με σταυρωμένα τα χέρια μου στο στήθος.

«Ωχ!» λέει.

«Τι ήθελε να συζητήσετε ο αδερφός μου;» ρωτάω.

«Ασ' το μωρέ, τι να συζητάμε, νυστάζεις και εσύ, έχεις και τα δικά σου.» λέει.

Βρε δες την πως καταλήγει με την ουρά στα σκέλια...

Βρε ξέρω πολύ καλά τι ήθελε να συζητήσετε, αλλά μην το ανοίξω το ρημάδι το στόμα μου.

Cringάρω μόνο στη σκέψη ότι κάποια μέρα θα το συζητήσουμε αυτό...

Χριστέ μου!

«Ναι, ναι, άλλαζε θέμα, ηλιθια.» λέω γελώντας. Πετάω ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό της και ξαπλώνω ανάσκελα, κοιτώντας το ταβάνι.

«Συγγνώμη.» λέει απαλά, ξαπλώνοντας δίπλα μου.

«Για τι;» ρωτάω περίεργη.

«Που δεν μπορώ.» λέει.

«Νίκη μου, το ξέρω.» την καθησυχαζω.

«Απλώς δεν είμαι έτοιμη ακόμα, καταλαβαίνεις;»

«Ναι, παιδί μου, σκασε τώρα και πέσε για ύπνο.» λέω γελώντας. Εκείνη με αγκαλιάζει και την αγκαλιάζω και εγώ.

«Σ'αγαπαω.» λέει.

«Και εγώ πολύ, φτάνει όμως τα μέλια, θα μας πάρεις όλο το σόι;» κοροϊδεύω.

«Ε, άντε γαμησου!» λέει.

Ορκίζομαι τα μάγουλά της πιο κόκκινα πεθαίνουν.

«Μην βρίζεις, παριζάκι μου γλυκό.» λέω τσιμπωντας της τα μάγουλα.

Ακούω κάποιον να πλησιάζει απ' έξω και ξέρω ήδη ποιος είναι.

«Θα σταματήσετε επιτέλους να κάνετε σαν κότες;» μουρμουραει.

«Καλά, δεν γαμιεσαι και εσύ λέω εγώ.» μουρμουραει και η άλλη από δίπλα.

«Πολύ μας βρίζει αυτή σήμερα, τι της έκανες;» ρωτάω.

«Εγώ; Αυτή μάλλον θα έχει περίοδο.»

«Πέτρο, κανόνισε ε!» λέει.

«Τι έγινε ρε παιδιά, ολονύχτια έχουμε;» λέει ο πατέρας μου, καθώς έρχεται και στέκεται δίπλα στον Πέτρο.

Κανένας άλλος;

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή επιλέγει να μου έρθει μήνυμα.

«Ποιος είναι;!» ρωτάει ο Πέτρος.

«Και γιατί σου στέλνει τέτοια ώρα!» συμπληρώνει και ο πατέρας μου.

Αυτό μας έλειπε, βραδιάτικα.

«Πιθανότατα θα είναι η θεία και θα με θυμήθηκε τώρα μωρέ και εσύ, γκρίνιες και οι δύο.» λέει.

Παίρνω το κινητό μου και φρικάρω μόνο και μόνο που δεν βλέπω το όνομα της θείας μου.

Ρους
Κοιμήσου ρε μικρό

Σάμπως με αφήνεις;

«Τι ήθελε;» ρωτάει ο μπαμπάς.

«Μου έστειλε φωτογραφία την Peggy, δεν είναι κάτι.» καθόλου απίθανο να μου στείλει σε λίγο όντως.

Έχει τρέλα με την σκύλα της.

«Α, καλά, η θεια σου ο,τι θυμάται χαίρεται. Ίδια η μάνα σου.» παραμιλαει, φεύγοντας από το δωμάτιο.

«Σε άκουσα, Σωτήρη!» πετάγεται και η μάνα μου.

Βραδινό family gathering;

«Ξέρω πως είναι γκόμενος.» με πληροφορεί ο Πέτρος φεύγοντας από το δωμάτιο.

Σε κάθε σπίτι ένας τρελός, στο δικό μας όλοι!

«Αυτός είναι;» με ρωτάει η Νίκη.

«Ναι.» λέω έντρομη.

Τι σκατά του λες;!

«Θα του απαντήσεις;» ρωτάει ανυπόμονη.

Γνέφω καταφατικά και πληκτρολογώ μια απάντηση

Λίγες ώρες μετά, με βρίσκει το ξημέρωμα με μια Νίκη να κοιμάται στα πόδια μου και έναν Ρους να μου στέλνει βίντεο από το μαγαζί που δουλεύει.

Ρους
Αν βαριέσαι τόσο, έρχομαι να σε πάρω να πάμε να αράξουμε.

Αργώ να απαντήσω

Πρώτον: Τι σκατα να απαντήσω;

Δεύτερον: Φοβάμαι και λίγο, είναι πρακτικά ένας άγνωστος.

Ρους
Ορκιζόμαι πως είμαι καλό παιδί και θέλω απλώς να σε απαλλάξω από τη πλήξη σου χαχαχα

Δεν γαμιεται;

Luna
Βαριέμαι υπερβολικά, οπότε... Στείλε μου όταν είναι.

Ρους
Χαχαχα, εντάξει μικρή, τα λέμε μετά.

Πετάω το κινητό στην άκρη και αρχίζω να ετοιμάζομαι όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα γίνεται.

Τι σκατά πάω να κάνω;!