Δεν το περιμένατε σίγουρα αυτό... 🙄

«Ρε μαλάκα συγκεντρώσου επιτέλους!» φωνάζει έξαλλος. Ωστόσο δεν απαντάω, απλώς στέκομαι και ακούω τις μαλακίες του.

Πετάει το χειριστήριο και σηκώνεται όρθιος «Τι θα γίνει με 'σένα;» τα χέρια του στη μέση του και σαν να μου θυμίζει λίγο τη μάνα μου η στάση του.

«Κόψε.» δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και βρίσκεται δίπλα μου «Δεν θυμάμαι να έχω σκύλο.» πετάω.

«Ούτε εγώ θυμάμαι να είσαι τριών.» πετάει.

«Έλα, σπάσε όμως.» φλερτάρω με το να του χώσω μπουκέτο. Αντ' αυτού, τον σπρώχνω με τον ώμο μου και βγαίνω στη βεράντα να κάνω ένα τσιγάρο. Στηρίζομαι στο κάγκελο, τραβώντας μια μεγάλη τζούρα.

«Ρε μαλάκα, ξεκόλλα!» λέει πλέον έκπληκτος με τη συμπεριφορά μου.

Όντως, κάνω σαν κακομαθημένο, αλλά δεν είμαι σε φάση.

«Θα σταματήσεις να μου πρήζεις τα αρχίδια;» σηκώνει το φρύδι του, κατά βάθος ξέρω πως δεν έχει σκοπό να σταματήσει αν δεν πάρει κάποια απάντηση.

«Δεν ξέρω τι να κάνω.» παραδέχομαι «Με έχει τρελάνει.»

«Χριστέ μου.» λέει δήθεν σοκαρισμένος «Κάνε απλά ό,τι θέλεις.» το κάνει να φαίνεται σαν να είναι παιχνιδάκι.

Θα έλεγε κανείς πως ο κολλητός μου θα μας ήξερε καλύτερα από αυτό.

«George-» κάνω να μιλήσω αλλά με διακόπτει.

«Ρους.» απαντάει ειρωνικά «Αφού την θες μωρέ μαλάκα, τραβά εκεί, βρες τη, κάντε ό,τι είναι να κάνετε, βρείτε τα να παίξουμε ένα σωστό Pro επιτέλους!» παραπονιέται.

Βγάζω το κινητό από τη τσέπη μου και διαβάζω για ακόμη μια φορά το μήνυμά της.

Μένει αναπάντητο για τουλάχιστον δύο μήνες και ειλικρινά δεν ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μου...

«Δεν μου είπες τι λέει το μήνυμα.» προσπαθεί για ακόμη μια φορά να μάθει λεπτομέρειες.

«Ξέρεις πως δεν θα το κάνω, ποτέ δεν το έκανα...» ήμουν πάντοτε υποστηρικτής του να παραμένει η ιδιωτική μου ζωή ακριβώς αυτό: ιδιωτική. Ωστόσο, εδώ που με έχει φτάσει η Σελήνη...

«Αν θες βοήθεια, θα πρέπει να μου δώσεις κάτι.» λέει πιο ήρεμος αυτή τη φορά. Παίρνει ένα τσιγάρο από το πακέτο μου και στέκεται δίπλα μου «Το να ανοίγεσαι δεν πάει να πει πως την προδίδεις ή πως προδίδεις την εμπιστοσύνη της και αυτό που έχετε τέλος πάντων. Σε έχει γαμήσει η φάση, χρειάζεται να το συζητάς που και που, να καθαρίζει το μυαλό σου και να ακούς και μια διαφορετική άποψη.» λέει.

«Φοβάμαι λίγο να ακούσω την άποψή σου.» παραδέχομαι «Περισσότερο γιατί ακούγεσαι υπερβολικά σοβαρός.» είναι ένα κάποιο σοκ.

Για τον Γιώργο μιλάμε, χάνει μόνο και μόνο από όνομα...

«Παιχταρά μου, άραξε, έχεις εμένα!» λέει χτυπώντας με στη πλάτη «Εγώ τώρα γιατί άναψα τσιγάρο; Τζάμπα τα λεφτά για το ηλεκτρονικό.» μουρμουράει «Να, βλέπεις τι κάνεις;!» σβήνει το τσιγάρο στο κάγκελο και το πετάει από κάτω «Γαμώ τον μπελά μου γαμώ, παλιομαλάκα με σύγχυσες!»

Είναι όντως ηλίθιος.

«Θα πάρουμε φωτιά.» τον πληροφορώ.

«Άσε μας ρε Ρουσσάκη.» μουρμουράει, παίρνοντας το ηλεκτρονικό στα χέρια του.

«Θέλει να προσπαθήσουμε και όπου μας βγει.» βγάζει το ντουμάνι από το στόμα του και αφήνει το ηλεκτρονικό στο τραπέζι, παίρνοντας ένα από τα τσιγάρα μου.

«Συνέχισε.» στέκεται δίπλα μου, μα τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι «Έλα, η συζήτηση έχει ζουμί, θα το ξανακόψω αύριο.» λέει.

«Με έχει τρελάνει ρε φίλε αυτή η γυναίκα!» λέω αγανακτησμένος «Δεν ξέρει τι θέλει!»

«Εντάξει, κανείς μας δεν ξέρει κατά βάθος τι θέλει.»

«Δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα ρε George. Είναι διατεθειμένη να προσπαθήσει, αλλά δεν θέλω να εγκλωβιστούμε και οι δύο σε αυτή τη σχέση.»

«Όταν λες δεν θέλετε τα ίδια πράγματα;»

«Έχουμε διαφορετικά σχέδια για το μέλλον, τουλάχιστον για την ώρα.»

«Για το μέλλον, μάλιστα.» μουρμουράει σκεπτικός «Ωστόσο, δεν μας νοιάζει το θα γίνει σε πέντε χρόνια Ρους, αλλά τι θα γίνει τώρα.»

«Πρέπει να βλέπουμε μπροστά.»

«Όχι, αυτό που πρέπει να κάνετε και οι δύο είναι, είναι να ζήσετε το τώρα. Άκου εκεί ''για την ώρα'', διαφορετικά σχέδια και μαλακιες! Για την ώρα, θέλετε γάματα ο ένας τον άλλο, αλλά έχετε ήδη ξόδεψε πόσο χρόνο στο να μένετε μακριά ο ένας από τον άλλο. Σκέψου πόσες στιγμές έχασες, σκεπτόμενος τι θα γίνει στο μέλλον. Έχασες το παρόν φίλε μου.»

«Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω.»

«Τα λέω ωραία ο πούστης, λογικό.» η αλήθεια είναι πως τα λέει όντως ωραία, αλλά δεν πρόκειται να το παραδεχτώ.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και παίρνω τα κλειδιά μου από το τραπεζάκι. Προχωράω προς τη πόρτα με τον Γιώργο να με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα, ακόμη στο μπαλκόνι.

«Κλείσε το στόμα σου μωρέ μαλάκα.» τον κοροϊδεύω «Θα έρθεις; Τι λέει;»

«Πέντε ευρώ.» λέει με ένα πονηρό χαμόγελο.

«Ή έρχεσαι ή σε κλειδώνω μέσα.» σηκώνω αδιάφορα τους ώμους.

Με πλησιάζει με ένα ψευτο-ύφος ενόχλησης «Πω, πω, τι τραμπούκος που έχεις γίνει.»

«Αυτό θες.» τον πειράζω.

«Τέτοια μου λες και με τρελαίνεις, τρελό μωράκι του ουρανού.» γελάω με τις μαλακίες του και του δίνω ένα κράνος.

«Που πάμε;» αναρωτιέται όταν ξεκινάμε.

«Έχω να κάνω κάτι πραγματάκια που είχα αφήσει στη μέση επειδή είμαι ένας ανεγκέφαλος εγωιστής.» παραδέχομαι. Δεν απαντάει, αλλά ξέρω πως χαμογελάει νικηφόρα.

Αρχίδι.

________________________________________________

Αφού τον έχω σύρει μαζί μου, φτάνουμε επιτέλους στον τελικό μας προορισμό, με τον Γιώργο να μουρμουράει διαρκώς πως ''γαμιέμαι''.

«Μπορώ να κάνω live μετάδοση;» γελάει. Χτυπάω το κουδούνι και αποφασίζω να τον αγνοήσω μέχρι νεοτέρας.

«Ένα βίντεο έστω;» ρωτάει σαν μωρό, αλλά εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα. Ανεβαίνω μέχρι το σπίτι της, μα δεν είναι κανείς στη πόρτα.

«Μισό λεπτό, συγγνώμη, δεν βρίσκω το πορτοφόλι μου.» απολογείται.

Σημειώνω νοητά να τσακωθώ κάποια στιγμή μαζί της που δεν ρωτάει ποιος είναι και ανοίγει τη πόρτα της έτσι απλά.

Όταν εντέλει εμφανίζεται το πρόσωπό της...

Ξέρω.

«Βασίλη;» λέει έκπληκτη.

«Σελήνη.» γελάω αμήχανα.

«Δεν περίμενα ποτέ πως θα πω κάτι τέτοιο δυνατά, αλλά ο Γιώργος έχει δίκιο! Τι κάνουμε; Γιατί τόσο άγχος για το μέλλον; Γιατί χάνουμε τόσο χρόνο σε εγωισμούς και πείσματα και μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλον; Γιατί δεν ζούμε στο έπακρο το μόνο πράγμα που μας ανήκει σίγουρα: το μέλλον; Ποιος νοιάζεται πως θα γυρίσεις στην Αθήνα; Σημασία έχει πως ταξίδεψες μέχρι το Παρίσι. Και ένα πράγμα ξέρω σίγουρα, Σελήνη, θέλω ταξιδέψω μαζί σου στο Παρίσι και σε κάθε Παρίσι που θα βρεθεί στον δρόμο μας!»

«Είσαι ηλίθιος.» λέει με δάκρυα στα μάτια. Της δίνω τα λουλούδια που κρατάω στο χέρι μου και τη πλησιάζω, παίρνοντας το χέρι της στο δικό μου.

«Είμαι ένας ηλίθιος που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου. Έλα να μείνουμε μαζί, όπου κι αν μας βγάλει.» 

Το βλέμμα της πέφτει στη κλειδιά που έβαλα στη παλάμη της, πριν γυρίσει να με κοιτάξει, κλαίγοντας.

«Θα το ήθελα πολύ.» ψελλίζει.

«Ναι;» τη πειράζω. Γνέφει καταφατικά και νιώθω τον Γιώργο να με σπρώχνει πάνω της.

«Yes I do σου λέει ηλίθιε, you may kiss the bride, άντε μας τα έκανες τσουρέκια!» λέει απηυδισμένος. 

«Αν δεν ήμουν παντρεμένη, θα σε παντρευόμουν!» πετάγεται η Νίκη από μέσα.

«Είναι κι αυτό μια παρηγοριά ρε Νικάρα!»

Αγνοώ τους ηλίθιους φίλους μας και τη κλείνω στην αγκαλιά μου.

Παίρνω το πρόσωπό της στα χέρια μου και τη κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια.

Θέλω να νιώσει κάθε λέξη.

«Αξίζει.» λέω με πάθος «Αξίζει.» επαναλαμβάνω.

«Πάντα μ' άρεσε το Παρίσι.» λέει γελώντας.

«Εμένα πάλι πάντοτε μου άρεσε η σελήνη.»

Η ολόδική μου Σελήνη.

______________________________________________________________

Πριν περίπου 3 εβδομάδες, ήρθα αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο μου φόβο, βίωσα την απώλεια του πιο σημαντικού μου προσώπου... 

Γύρισα όμως, ελπίζω να σας αρέσει...

Είναι το προτελευταίο κεφάλαιο!!