«Πέτρο, άνοιξε τη κωλόπορτα!» μουρμουράω μέσα στον ύπνο μου. Αλλάζει πλευρό και τότε μόνο καταλαβαίνω το απαλό ροχαλητό του.

Ο Πέτρος δεν κάνει σε καμία περίπτωση τόσο ήρεμο ύπνο. Με ξυπνάει το ροχαλητό του ακόμη και όταν μας χώριζε ένας διάδρομος.

Ανοίγω τα μάτια μου σιγά-σιγά μόνο και μόνο για να δω τη σκατόφατσα του Βασίλη.

Τα καστανοξανθα μαλλιά του πλαισιώνουν ατημέλητα το πρόσωπό του, τα φουσκωτά χείλη του μισανοιχτα, με ένα ελαφρύ ροχαλητό να δραπετευουν από μέσα τους.

Μοιάζει σχεδόν...ακίνδυνος.

«Σελήνη, ο Ερμής έχει ξυπνήσει άνετα όλη τη γειτονιά αλλά όχι εσένα!!» ακούω να φωνάζει έξω από τη πόρτα μου.

Ωχ, το ξέχασα τελείως!

Πετάγομαι όρθια και παλεύω με νύχια και με δόντια να βρω ένα ρούχο να πετάξω πάνω μου. Βρίσκω κάπου πεταμένο το φόρεμά μου από χθες και το ρίχνω πάνω μου, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Τα μαύρα μου τα χάλια έχω! Τα μαλλιά μου είναι μπερδεμένα και σε έξαλλη κατάσταση ενώ το στερνό μου είναι γεμάτο κόκκινα-μωβ σημάδια.

Φαίνεται ο Ρουσσάκης δεν θα ξεπεράσει ποτέ τη φάση του λυκειόπαιδου σε αυτό το κομμάτι, αλλά δεν παραπονιέμαι ιδιαίτερα.

Πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν πρόχειρο κότσο με ένα λαστιχάκι και βαδίζω με γρήγορα βήματα προς την εξώπορτα, με το κινητό μου να χτυπάει ήδη.

«Είπαμε, υπναρού, αλλά όχι κι έτσι!» με πειράζει μόλις ανοίγω τη πόρτα, με το κινητό του στο χέρι «Ω!» αναφωνεί.

«Τι είναι;» στηρίζομαι στη πορτα, φέρνοντας μια τούφα πίσω από το αυτί μου. Ο Ερμής στο μεταξύ έχει ήδη πέσει πάνω του, γλείφοντάς τον.

«Ενοχλώ.» είναι περισσότερο συμπέρασμα, παρά ερώτηση.

«Όχι, δεν ενοχλείς.» τον βεβαιώνω.

Περίπου...

«Ποιον δουλεύεις ρε;» γελάει «Είσαι σαν να έχεις βγει από έκρηξη.»

«Δεν έπεσες κι έξω.» γελάω.

«Έλα μου;» λέει, σηκώνοντας το δεξί του φρύδι.

«Λέω, κοιμήθηκα πάλι ατσούμπαλα.»

«Σε ποιον τα πουλάς αυτά ρε μικρό;» με ξέρει τόσο καλά αυτός ο άνθρωπος «Αυτό δεν είναι το 'μόλις ξύπνησα'...στυλ σου.» λέει με σιγουριά.

«Αα ναι; Και τι είναι τότε;» λέω περιπαικτικά.

«Πηδιόμουν όλο το βράδυ και μόλις ξύπνησα.» λέει με ένα χαμόγελο «Είμαι εκρηκτικός συνδυασμός.» με πειράζει. Μοιάζει τόσο ξένο να μιλάει με αυτόν τον τρόπο, ειδικότερα όταν φοράει αυτό το μωβ σκούρο πουλόβερ.

«Σαν να μου έλειψες λίγο.» τον πειράζω, αγκαλιάζοντάς τον «Δεν μου είπες όμως, πως κι από δω;»

«Ήρθα να πάρω το παιδί.» λέει με ένα χαμόγελο στα χείλη, παρά το γεγονός ότι έχω γκόμενο μέσα.

«Ναι, εννοείται, το είχα ξεχάσει τελείως, συγγνώμη.» λέω χαμογελώντας του απολογητικά. Κάνω στην άκρη, κάνοντάς του νόημα να περάσει μέσα.

«Δεν θέλω να σου δημιουργήσω πρόβλημα.» λέει αμέσως.

«Προχώρα, Παύλο.» λέω με έναν αυστηρό τόνο στη φωνή μου. Εκείνος σηκώνει τα χέρια του σε θέση άμυνας και περνάει μέσα.

«Δώσε μου μόνο χρόνο να τον ετοιμάσω.» λέω «Δεν ξέρω, βιάζεσαι; Θες να κάνω καφέ;» είναι τόσο αμήχανο να έχω τον πρώην αρραβωνιαστικό μου στο σαλόνι και το πρώην, νυν και αεί απωθημένο μου να κοιμάται στη κρεβατοκάρα.

Πως σκατά τα καταφέρνω έτσι;

«Δεν βιάζομαι, αλλά δεν θα κάτσω.» ο τόνος του είναι τέτοιος ώστε δεν σε προσβάλει, αλλά σε βγάζει από τη δύσκολη θέση.

Πάντοτε ήταν ένας άγγελος αυτός ο άνδρας...

Με λες και ηλίθια που τον χώρισα.

Είναι στο αίμα μου να διώχνω ό,τι καλό έρχεται στη ζωή μου...

«Σου φέρεται καλά ή να του ρίξω δύο τρεις ψιλές να ισιώσει;»

Γελάει λίγο, στη πραγματικότητα δεν θεωρώ πως μπορεί να πειράξει ούτε μύγα, θα το έχει βάρος στη συνείδησή του μετά «Θα το έχω στο νου μου, ωστόσο πιστεύω δεν θα έχω πρόβλημα. Είμαι μεγάλο κορίτσι, θα του τις ρίξω μόνη μου.» λέω με ένα μεγάλο χαμόγελο.

«Έχεις και βαρύ χέρι...» λέει πιάνοντας το μάγουλό του.

«Νόμιζα πως με κεράτωνες!» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

Σηκώνει το φρύδι του «Δεν είχα ποτέ ματιά για άλλη γυναίκα πέρα από εσένα.» θυμίζει.

«Ναι, έχεις ένα δίκιο, να τα λέμε κι αυτά.»

Ωστόσο, αυτές οι συζητήσεις είναι καλό να μην γίνονται.

Ικανό έχω και τον Ρουσσάκη να κάνει μια guest εμφάνιση στο σαλόνι, να γίνουμε.

Πολύ καλοί φίλοι θα γίνουν!

«Έτοιμος!» λέω, δίνοντας του τα πράγματα που ετοίμασα «Αμα λερωθεί-»

«Ξέρω, ξέρω, Σελήνη, δεν τον παίρνω πρώτη φορά σπίτι μου.» λέει με ένα χαμόγελο «Ποιος τον κρατάει εξάλλου όταν γυρνάς στις Αθηνες;» με πειράζει.

«Έλα ντε;» σηκώνομαι όρθια, βαδίζοντας μαζί τους προς την εξώπορτα. Δίνω και στους δύο τους ένα φιλί, χαιδευοντας τον Ερμή.

«Θα στον φέρω αύριο, εντάξει;» λέει.

«Εντάξει, ευχαριστώ.»

«Αυτή τη φορά θα στείλω ένα μήνυμα πριν περάσω, δεν θέλω να έχεις θέμα.»

«Καλή συνέχεια, αγόρια.» λέω γλυκά, κλείνοντας τη πόρτα πίσω μου.

Γυρίζω και να το άλλο αγόρι που έλειπε από τη παρέα.

«Καλημέρα.» λέω κάπως αμήχανα. Στηρίζεται στον τοίχο του διαδρόμου, φορώντας μόνο το μποξερακι του και ένα πλάγιο χαμόγελο στα χείλη.

«Καλημέρα, μας κάναν ντου;»

«Ναι, πέρασε ο Παύλος να πάρει τον μικρό.» λέω αδιάφορα, μα παράλληλα εξετάζω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ψάχνοντας για κάποια αντίδραση.

«Δεν τον είδα καθόλου χθες, ήταν εδώ;» λέει κάπως...έντρομος.

«Τον είδες, τι εννοείς;» λέω μπερδεμένη.

«Πιστεύω αν ήταν ένα μωρό στο σπίτι, θα το είχα πάρει χαμπάρι, Σελήνη.» λέει κάπως επιθετικά.

«Ρε, πήρες τίποτα;» λέω εκπληκτική «Δεν είδες τον Ερμή χθες; Θα με τρελάνεις;»

«Τον Ερμή;» γουρλώνει τα μάτια του «Δεν έχεις παιδί, έχεις σκυλί.» συνειδητοποιεί.

«Καλά σαν παιδί μου είναι κι αυτό...» λέω.

«Ναι, αλλά δεν έχεις κανονικό μπεμπέ, μαμ, κακά και νάνι.» δεν πάει καλά το παιδί.

«Όχι, απ' όσο θυμάμαι δεν έχω παιδί.» τον βεβαιώνω. Έρχεται προς το μέρος μου, κλείνοντας με στην αγκαλιά του.

«Ήταν μια ανακούφιση αυτή η πληροφορία.» λέει φιλωντας το κεφάλι μου «Το μουνι ο Άλκης φταίει, με μπέρδεψε τη μέρα που σας είδα. Νόμιζα πως έχεις παιδί με τον Παύλο.»

«Είσαι τρελός, ειλικρινά.» λέω μες το πρόσωπό του «Δεν πας καλά.»

«Περνάω κάπως δύσκολα από τη μέρα που σε γνώρισα, να τα λέμε κι αυτά. Εσύ και ο περίγυρος σου θα με κάνετε καρδιακό.» λέει.

«Κι αν είχα παιδί;» ρωτάω, προχωρώντας προς τη κουζίνα. Εκείνος με ακολουθεί.

«Με τρομάζει η σκέψη, αλλά σκέψου ότι κυνήγησα κάτι μαζί σου, γνωρίζοντας πως έχεις ένα.» λέει σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους του.

«Σωπα, θα γινόσουν έτσι εύκολα υποψήφιος πατριος;»

«Για 'σένα; Ναι θα το έκανα.» λέει με σιγουριά «Θα έκανα πολλά για'σένα, αν το ήθελες.»

«Ίσως πρέπει να συζητήσουμε πιο σοβαρά τότε.»

«Ναι, ίσως ήρθε η ώρα.»

____________________________