«Λέγε μωρή, θα του το δώσεις;» ρωτάει ο Κώστα.

Παραλίγο να κοπώ «Μην τα πετάς έτσι απότομα αυτά.» παραπονιέμαι. Ανοίγω το νερό να τρέξει στο κόψιμο της δεξιάς μου γάμπας ενώ αρχίζω να ξυρίζω την αριστερή.

«Α μωρή, παρθενοπιπίτσα, που κάθεσαι και ξυρίζεσαι αλλά δεν θα του κάτσεις.» σταματάει για να φτύσει «Τέτοιες είστε!» μουρμουράει.

«Κώστα μου, είσαι βλαμμένο;» ρωτάω με έναν γλυκό τόνο να καλύπτει την ειρωνεία μου «Τη Παναγία βγάζεις σε όλες τις σχέσεις σου. Τα λυπάμαι τα κοριτσάκια!» είναι αξιοσημείωτη η τάση του στο να τα φτιάχνει με μικρότερες...τουλάχιστο τα τελευταία τρία χρόνια.

«Αχ, ένας είναι ο μεγάλος μου έρωτας όμως...» λέει αναστενάζοντας.

«Η Λένα Ζευγαρά;» κοροιδεύω.

«Όχι, γελοία!»

«Αα ναι, για πες.» ξέρω ήδη σε ποια αναφέρεται, αλλά είπα να τον πειράξω λίγο.

Καιρό έχω να τον κράξω τώρα που το σκέφτομαι!

«Αχ ρε σαν τη Γεωργία καμία!» ε θα τον βρίσω, με προκαλεί.

«Αργά το θυμήθηκες!» φωνάζω «Απορώ που δεν κάνεις ακόμα παρέα με τον Ρουσσάκη! Ίδιοι είστε!»

«Εγώ φταίω μωρή, που όταν κλήθηκα να επιλέξω στρατόπεδο, επέλεξα το δικό σου! Αι στα διάλα!!» τσιρίζει με γυναικεία φωνή.

«Δεν σου είπε κανείς να διαλέξεις στρατόπεδο.» θυμίζω.

«Ναι, το ξέρω, απλά σου φέρθηκε πούστικα και σε αγαπάω.» λέει γλυκά.

«Με συγκινείς!» λέω και το εννοώ, πέρα από τη πλάκα...αν και οφείλω να παραδεχτώ πως νιώθω και τύψεις, τα πήγαιναν πολύ καλά οι δυο τους.

Εννοείται εφόσον ο Βασίλης το πήρε απόφαση πως δεν τρέχει τίποτα ερωτικά μεταξύ εμένα και του Κώστα.

«Ευκαιρία να ρίξετε έναν πήδουλο, να τα φτιάξετε, να ξανάκανουμε παρέα γιατί μου χρωστάει και κάτι μπύρες!» α είναι ηλίθιος.

«Τι να σου πω τώρα...με ξεπερνά.»

«Ρε ο Καλλέργης δεν ξεχνάει ποτέ!» παινεύεται «Τι είμαι; Ένα ερωτιάρικο θεσπέσιο κορμί, ένας ταπεινός influencer με 200 χιλιάδες follow, ένα ταπεινό λαϊκό παιδί που παράτησε τη σχολή που εγκλώβιζε τη δημιουργική του ανησυχία για να αναπτύξει το ταλέντο του στο stand up comedy.» λέει.

«Το βιογραφικό σου, μου διαβάζεις;»

«Ναι, θέλω να κάνω μια αλλαγή στο Instagram.» απαντάει.

«Γεια σου Κώστα!!» λέω.

«Κάτσε μωρή, τελικά δεν μου είπες, θα τον αφήσεις να στον ακουμπήσει;» 

«Τελικά δεν μου είπες, θα παραδεχτείς ποτέ ότι έκανες λάθος και την θέλεις πίσω;» αντιγυρίζω ειρωνικά.

«Άντε ρε, μιλάμε μετά, καλά να περάσεις και να προσέχεις!» λέει προτού μου το κλείσει στα μούτρα. 

Κλασικός Κώστας!

Ξεπλένομαι γρήγορα από τις σαπουνάδες και τρέχω προς το δωμάτιο μου για να μη κρυώσω, κοντεύοντας να φάω τα μούτρα μου στα μισά της διαδρομής!

Βάζω κρέμα σώματος στα χέρια μου με τον Ερμή να γλύφει μερικές σταγόνες νερό που υπάρχουν τα πόδια μου, όταν βλέπω το όνομα του Ρουσσάκη να αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού μου.

Αποδέχομαι τη κλήση και με το κινητό να στηρίζεται ανάμεσα στον ώμο και τη πλάτη μου, βάζω κρέμα σώματος στα πόδια μου.

«Που είσαι όμορφη;» ρωτάει γλυκά.

«Σπίτι, γιατί;» ρωτάω μπερδεμένη.

«Έχεις σκοπό να έρθεις;» με πειράζει.

«Ναι, γκρινιάρη.» γελάω.

«Δες λίγο τι ώρα είναι.» λέει απαλά.

«Ναι, μισό.» παίρνω το κινητό στα χέρια μου «Έλα, είναι οκ-ΟΚΤΏ;!» τσιρίζω.

Τον ακούω να γελάει από την άλλη άκρη της γραμμής και ντρέπομαι ακόμη περισσότερο.

Έχω αργήσει μισή ώρα και δεν είμαι καν έτοιμη...

«Γαμώτο σου, Κώστα!» μουρμουράω. Ξέχαστηκα με τον βλάκα...

«Κώστα;» ρωτάει και μπορώ σχεδόν να δω το σηκωμένο του φρύδι.

«Μιλούσα με τον Καλλέργη στο τηλέφωνο πριν και ξεχάστηκα, χίλια συγγνώμη.» απολογούμαι.

«Τι κάνει αυτή η ψυχή;» ρωτάει με αγνό ενδιαφέρον.

«Καλά είναι, κάτι ότι του χρωστάς κάτι μπύρες είπε.»

«Του είπες για μας;» η έκπληξη στη φωνή του με μπερδεύει «Εννοώ ότι μιλάμε.» σπεύδει να διευκρινίσει.

«Ναι, γιατί όχι;» το παίζω άνετη «Βασίλη, σου είναι εύκολο να έρθεις από εδώ να κάτσουμε καλύτερα; Δεν είμαι έτοιμη και δεν θέλω να με περιμένεις έτσι μόνος σου...» πετάω χωρίς να το σκεφτώ καλά-καλά.

ΤΙ ΛΈΩ;!

Η έκπληξη του χτυπά για ακόμη μια φορά «Είσαι σίγουρη; Δεν έχω πρόβλημα να σε περιμένω.» κύριος.

Του πήρε λίγο χρόνο, αλλά δεν γαμιέται;!

«Κανένα πρόβλημα, θα μαγειρέψω κάτι να φάμε για τη ταλαιπωρία σου.» λέω απαλά.

«Θα φέρω κρασί τότε.» προτείνει.

«Ναι, καλή ιδέα.» συμφωνώ.

«Στείλε μου σε μήνυμα τη διεύθυνσή σου.»

«Εντάξει.» πάω να κλείσω, όμως μιλάει ξανά.

«Σελήνη;» 

«Πες μου.» λέω απαλά.

«Μη διστάσεις να μου το ακυρώσεις, ακόμη κι αν είμαι έξω από τη πόρτα σου.» η φωνή του βραχνή, κάνει το σώμα μου να ανατριχιάζει...

«Τα λέμε από κοντά, Βασίλη.» λέω σιγανά, τερματίζοντας τη κλήση. Χωρίς να χάνω χρόνο, καλώ αμέσως τη Νίκη, ενώ ταυτόχρονα ψάχνω στα συρτάρια μου για εσώρουχα και ρούχα.

«Έλα αγάπη» απαντάει στον τρίτο χτύπο «δεν θα βγεις τελικά;»

«Νίκη, του είπα να έρθει σπίτι μου!» πετάω. Σχεδόν πνίγηκε με το φαγητό της.

«Θα μου βγουν τα πατατάκια από τη μύτη, πως πετάς έτσι κάτι τέτοιο;!» ωρύεται.

«Τι έκανε πάλι;» ακούγεται ο αδερφός μου ατάραχος από δίπλα.

«Δεν θέλεις να ξέρεις.» του λέει. Την ακούω να περπατάει ενώ ο αδερφός μου φωνάζει κάτι για προφυλάξεις και διαιώνιση του είδους.

«Θέλεις να μου πεις πως προτιμάει να διαιωνιστεί το δικό του είδους από το δικό μου;» πετάω θιγμένη.

«Εγώ τι φταίω μωρή;» πετάει η Νίκη.

«Δεν είπα τίποτα για το δικό σου.» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

«Εγώ τι φταίω να διαιωνίσετε τα είδη σας και ειδικά ο Πέτρος το δικό του μαζί μου.» διευκρινίζει.

«Στο θέμα μας όμως!» μας επαναφέρει «Να βάλεις τα εσώρουχα που σου πήρα.»

«Τα ποια;» λέω μπερδεμένη.

«Πόσο καιρό έχεις να βάλεις σέξυ εσώρουχα, Σελήνη;!»

«Αρκετό, αλλά δεν είναι αυτό που με προβληματίζει.» λέω.

«Τότε τι είναι;»

«Το γεγονός ότι δεν φωνάζεις και μου δίνεις συμβουλές για να ρίξω τον Ρουσσάκη στο κρεβάτι.»

«Καλά, δεν θέλει και πολύ προσπάθεια αυτό.» θυμίζει.

«Με συγκινείς.» παραδέχομαι.

Είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό για τη Νίκη!

«Ό,τι σε κάνει ευτυχισμένη, μωρό μου!» λέει «Οπότε θα σε βοηθήσω να μη τα σκατώσεις, γιατί με αυτόν γυρίζεις πίσω στα 18 σου...»

«Ισχύει...» δονείται το κινητό μου, οπότε την βάζω σε ανοιχτή ακρόαση όσο μου αραδιάζει τις συμβουλές της, για να δω το μήνυμα του Ρουσσάκη.

Ρουσσάκης

Προλαβαίνεις να αλλάξεις γνώμη. Δεν θέλω να εισβάλλω στον χώρο σου και να σε φέρω σε δύσκολη θέση.

Εγώ

Τα λέμε από κοντά:)

«Ρε ο γλυκούλης.» την διακόπτω.

«Τι έγινε;» της διαβάζω το μήνυμα «Βρε τον Ρουσσάκη...δεν του το 'χα.» αρκείται να πει.

«Ναι...» λέω μπερδεμένη...κυριολεκτικά οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι!

«Μην αποσυντονίζεσαι, για να σου έστειλε το μήνυμα αυτό, πάει να πει πως έρχεται!» με επαναφέρει η Νίκη στη πραγματικότητα.

«Να σου πω κάτι Νίκη;» λέω αποφασισμένη «Θα βάλω τα εσώρουχα που λες, εντάξει, αλλά δεν κάνω τίποτα άλλο.» 

«Τι εννοείς;»

«Θα βάλω ένα καθημερινό φόρεμα, θα στεγνώσω πρόχειρα τα μαλλιά μου και δεν θα βαφτώ. Θέλω να αισθάνομαι άνετα, ήδη όλο αυτό είναι...πολύ.» λέω.

«Με κάνεις περήφανη, Σελήνη!»

«Γιατί;» 

«Γιατί είσαι ο εαυτός σου...»

_______________________________________________________________________

Με εκανε να ταυτιστω με εναν περιεργο τροπο αυτο το κεφαλαιο!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΑΙΔΙΑ
και καλη ξεκουραση σε ολους μας!!