«Πότε θα σε δω, τι να περιμένω...» σιγοτραγουδάω ενώ παράλληλα συνεχίζω τις δουλειές του σπιτιού.

«Ε ρε κόλλημα που σε έχει πιάσει με αυτό το τραγούδι!» λέει αγανακτησμένη η Νίκη «Έχω βαρεθεί να το ακούω δύο μέρες τώρα.»

«Μου κόλλησε.» προσπαθώ να δικαιολογηθώ.

«Μωρέ ναι, που σκατά το θυμήθηκες είναι το θέμα.»

«Βγήκε μόνο...8 χρόνια πριν;» μαντεύω.

«Ήμουνα νια και γέρασα δηλαδή.» λέει «Ενδοξες προ Ρουσσάκη εποχές.» αναπολεί.

«Μην αρχίζεις...» προειδοποιώ.

«Δεν είπα τίποτα μωρέ!» τσιρίζει θιγμενη.

«Ναι ρε, απ' αυτές είσαι εσύ.» κοροϊδεύω.

«Πω μαλάκα, σαν τη θεία σου έχουμε γίνει.» αρχίζει ξαφνικά να γελάει...λίγο μόνη της «Θα έρχομαι σπίτι σου με τα κλειδιά στο χέρι, θα αράζω δίπλα στο καλοριφέρ-»

«Όρθια πάντα γιατί πάντα έρχεσαι για λίγο.» συμπληρώνω.

«Και θα φεύγω εντέλει δύο ώρες αργότερα που θα έχουμε θάψει όλο το σόι και το Χαϊδάρι.» δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω καθώς κρατάω τη κοιλιά μου.

Σαν να μας έκανα εικόνα...

«Να γίνω κοκκινομάλλα;» πετάω μπας και ακούω ένα ναι...έστω και κατά λάθος.

«Όχι!» λέει ταυτόχρονα με την Αλεξία.

«Τώρα βρήκες να ξυπνήσεις εσύ;» λέω τάχα ενοχλημένη.

«Ναι, τελείωσε το live session του Βέρτη που έκανες και είπα να σηκωθώ να φάω τίποτα.»

«Μμμ!» κοροϊδεύω.

«Λέμε όχι στο κόκκινο.» λέει η Νίκη «Ρώτα και το αγόρι σου.» πετάει καυστικά.

Χαμογελάω ειρωνικά και παρ' όλο που δεν είναι το αγόρι μου ο Ρουσσάκης και δεν τον αφορά καν, τον παίρνω τηλέφωνο να τον ρωτήσω, μόνο και μόνο για να της σπάσω λίγο ακόμα νεύρα.

Τον βάζω ανοιχτή ακρόαση και περιμένω να το σηκώσει ενώ η Νίκη με κοίταζει μπερδεμένη, μιας και δεν το περίμενε.

«Καλημέρα Σεληνάκι.» ακούγεται χαρωπή-χαρωπή η φωνή του.

«Καλημέρα Βασίλη, να σου κάνω μια ερώτηση;» λέω κατευθείαν.

«Φυσικά, έγινε κάτι; Όλα καλά;» λέει κάπως ανήσυχος τώρα.

«Ναι ρε, μη σκαλώνεις, εδώ κάνουμε ένα γκάλοπ.» λέω.

«Α, εννοείται πες μου.»

«Να πεις όχι!!!» δεν κρατιέται η Νίκη.

«Η Νίκη ήταν αυτή;» λέει ακόμη πιο μπερδεμένος.

«Ναι, θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή.» δεν πρόκειται, αλλά το λέω όπως και να 'χει.

«Γειά σου Νίκη.» τη χαιρετάει.

Εκείνη ρίχνει μια μούντζα αλλά τη στραβό κοιτάω «Γειά σου Ρουσσάκη.» λέει εντελει.

Κατά βάθος ήθελε να του πει να πάει να γαμηθει ωστόσο...

Ή να τον στείλει στον διαόλο, ανάλογα τα κέφια!

«Ποια είναι η ερώτηση λοιπόν;» ρωτάει.

«Να γίνω κοκκινομάλλα;» τον ακούω να γελάει, κάπως ανακουφισμενος «Μην γελάς ρε, θέλουμε σοβαρές απαντήσεις.» γελάω και εγώ.

«Να κάνεις ό,τι θέλεις και αρέσει σε εσένα. Ό,τι και να κάνεις θα σου πηγαίνει, αλλά νομίζω σε προτιμώ όπως είσαι.» κοίτα τον εδώ τι ωραία που το έθεσε!

«Δεν βοήθησες ιδιαίτερα, αλλά σε ευχαριστούμε πολύ για τα φώτα σου.» λέω.

«Ποια είναι η τελική απόφαση; Που κατέληξες;» ρωτάει με ενδιαφέρον.

«Θα γίνω κοκκινομάλλα.» λέω με αποφασιστικότητα, για να σκάσει η άλλη.

Ο Βασίλης γελάει αλλά όταν βουτάει το κινητό μέσα από τα χέρια μου η Νίκη και του μιλάει, του κόβεται μαχαίρι.

«Δεν θα της αρέσει και ποιος την ακούει, Ρουσσάκη!» κλαψουρίζει «Δηλαδή χάθηκε ο κόσμος να της πεις ότι θα είναι σαν μια κινούμενη παπαρούνα;»

«Άλλαξα γνώμη, θα τα κάνω ginger, Σισσυ Χρηστιδου φάση.»

«Σαν άγουρη τομάτα θα είναι!» παραπονιέται.

«Και εσένα τι σε πειράζει ρε συ; Το πολύ - πολύ να πάει να τα βάψει πάλι μαύρα.» απαντάει χαλαρός ο άλλος.

«Μμμ...μάλιστα.» δείχνει σκεπτική «Ποτέ θα μας ανέβεις εσύ;» μου κάνει νόημα πως κατά βάθος εννοεί πως 'μας έχει κάνει στον λαιμό', αλλά την αγνοώ.

«Έχω κάτι δουλειές στο μαγαζί, δεν κατεβάζεις εσύ τη φίλη σου καλύτερα;» προτείνει.

«Η φίλη μου έχει μεταπτυχιακό και παιδί να κοιτάξει.» ο Ερμής γαυγίζει και είναι σαν να συμφωνεί...με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

«Κάπως μπορούμε να το βολέψουμε κι αυτό.» απαντάει.

«Τέλος πάντων, παρ' τη. Το νου σου.» πετάει, δίνοντάς μου το κινητό.

«Αυτό πήγε καλύτερα από όσο πίστευα.» λέει μόλις κλείνω την ανοιχτή ακρόαση.

«Θα συμφωνήσω.» απαντάω γελώντας.

«Θα έλεγα πως σχεδόν με συμπαθεί.»

«Καλά, δεν θα το λεγα.» τον προσγειώνω.

«Έχουμε δρόμο ακόμα.» λέει με νόημα.

«Χιλιόμετρα.» απαντάω στο ίδιο ύφος.

«505 χιλιόμετρα συγκεκριμένα.»

«Μα τέτοια ακρίβεια;» κοροϊδεύω.

«Εμ, εσύ να τα βλέπεις αυτά!» με πειράζει.

«Η μυωπία φταίει.» γελάω.

«Η πολύ μαλακια φταίει.» πετάγεται η Νίκη.

«Μας έχει ταράξει, γαμησε τα!» συμπληρώνει ο άλλος από το τηλέφωνο.

Εντάξει, αυτό πήγε σε άλλο επίπεδο πολύ γρήγορα.

«Γειά σου Βασίλη, γεια!!» κάνω με έμφαση.

«Καλά να περάσεις, Σελήνη!»

«Γειά!!»

«Πολλά φιλάκια...» συνεχίζει, πιο ερωτικά τώρα.

«Γειά είπαμε!!» επιμένω.

«Παντού.» συμπληρώνει.

«Ε, γεια σου ρε Ρουσσάκη!!» τσιριζω.

Το κωλοπαιδο γελάει ωστόσο «Άντε φιλάκια, να προσέχεις.» λέει απαλά, πριν μου το κλείσει.

«Γειά σου ρε Ανίτα Πανια των φτωχών! Σε θαυμάζω, είδωλό μου!» κάνει η Αλεξία.

(αν έχετε δει αυτό που προσπαθεί να κλείσει τη γραμμή και η τηλεθεατρια δεν λέει να το βουλώσει, με πιάνετε 😂😂😂😂😂😂😂😂

ΓΕΙΆ ΣΟΥ ΛΊΑ ΜΟΥ

Δεν μπορώ να σας το στείλω γαμωτοοοοοο😂😂😂😂)

«Αι μωρή και 'συ!» μουρμουράω.

«Ρε 'σύ, θα του κάτσεις τελικά;» ρωτάει, τρώγοντας λίγα από τα πατατάκια μου.

Η Νίκη γυρίζει σαν το κοριτσάκι του εξορκιστή ενώ παράλληλα πληκτρολογεί κάτι στο κινητό της.

«Δεν κάθομαι να το σκεφτώ πολύ για να είμαι ειλικρινής.» απαντάω αδιάφορα.

«Φαίνεται.» πετάει η Νίκη «Ότι δεν σκέφτεσαι γενικά.» λέει με ένα σατανικό χαμόγελο να κοσμεί τα χείλη της.

«Για πότε λέτε να γίνει ο γάμος; Πριν ή μετά τους απογόνους;» τη τσιγκλάω.

«Χειρότερη από τη θεία μου τη Κατίνα είσαι!!» λέει απεγνωσμένη «Άσε με!»

«Πρέπει να αποκαταστήσεις τον αδερφό μου, Παριζάκι!» λέω περιπαικτικά.

«Εμείς γιατί είμαστε κολλητές;» αναρωτιέται.

«Ειλικρινά δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο.» συμφωνώ μαζί της.

«Αι μωρή γαμήσου.» μουρμουράει.

«Α αφού εγκρίνεις.» λέω με ένα χαμόγελο και κάνω πως πάω να στείλω μήνυμα.

«Όχι!!!» τσιρίζει «Πέρα από τη πλάκα όμως...»  παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Κατάλαβα, με μισή καρδιά θα το πει.

«Κάνε ό,τι σε κάνει ευτυχισμένη απλώς προσπάθησε να μην δώσεις αξία σε πρόσωπα τους παρελθόντος που δεν την αξίζουν... Και φυσικά να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη...»

«Θα κάνω ό,τι μπορώ.» υπόσχομαι.

«Μου κάνει για την ώρα.» συμβιβάζεται.

«Μου είχε λείψει πάντως.» παραδέχομαι με δυσκολία.

«Είναι λογικό βρε μωρό μου...» χαϊδεύει τη πλάτη μου η Νίκη «Μην βλέπεις που σε κοντράρω, θέλω απλά να δω πόσο μεγάλη ζημιά έχει κάνει...ξανά.» παραδέχεται με τη σειρά της.

«Με τεστάρεις;» κάνω την έκπληκτη.

«Από τη μέρα που σε γνώρισα.» γελάει.

«Έχει μια ευκαιρία ο μορφονιος, ελπίζω να μην τη χαραμήσει για ψύλλου πηδημα.»

«Στη κυριολεξία!» συμπληρώνει η Αλεξία κι όχι άδικα.

«Θα δούμε στη πορεία.» λέω απλά.

«Άρα θα κατέβεις μαζί μας Αθήνα;» με ρωτάει η Αλεξία.

«Ούτε καν, προς το παρόν φορέστε κάνα σουτιέν, θα έρθει ο Παύλος.» τις κοροϊδεύω, πετώντας το σουτιέν της Αλεξίας που βρισκόταν πάνω στο σύνθετο.

«Αδερφή δεν είναι μωρέ;» ρωτάει η Αλεξία επίτηδες.

«Λίγα για τον Παύλο, τους πατάει όλους.» λέω με ειλικρίνεια.

«Σε μας τα λες; Εσύ να τα βλέπεις αυτά!» λέει η Νίκη.

«Έλα, μεταξύ μας μιλάμε, τον βαριέσαι.»

«Όσο δεν πάει!» παραδέχεται γρήγορα.

«Τι μαλακας που είσαι!»

Τις αφήνω στη κουζίνα να χασκογελάνε όσο συμμαζευω λίγο το σκορπιό βασίλειο του σπιτιού μου.

Ρουσσάκης

Θα τα πούμε το Σάββατο;

____________________

Βγήκε με τρομερή δυσκολία και ζόρι αυτό το κεφάλαιο 😂😭