Πίσω στο παρελθόν

2017

___________________

«Μαλάκα, έφαγες πόρτα από τον Άλκη!» συνεχίζει να γελάει ο αδερφός μου.

«Αυτό δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να το ακούσεις εσύ!» ξαναλέω.

«Το άκουσα όμως.» μου βγάζει τη γλώσσα. «Από τον Άλκη!»

«Δεν έφαγα πόρτα, απλώς αρνήθηκε να ανέβει πάνω.» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου «Και στο κάτω-κάτω, τι έχει ο Άλκης και γελάς έτσι;»

Αμέσως σοβαρεύει «Τι έχει ο Άλκης; Ε, ο Άλκης, μια χαρά παιδί είναι.» μπερδεύει τα λόγια του.

«Περίεργα μας τα λες, Αλεξανδράκη.» λέω με ύφος.

«Ο Αλεξανδράκης να πάρει τον πουλο να συζητήσουν τα κορίτσια με την ησυχία τους.»

«Α, δεν με πειράζει, συνεχίστε εσείς.» η Νίκη τον αγριοκοιτάζω και εκείνος αποφασίζει να σηκωθεί.

«Να ξέρεις, φεύγω επειδή το θέλω.» λέει ψευτοπερήφανα. Η Νίκη συνεχίζει να τον κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα κι αυτός απλά φεύγει από το δωμάτιο.

«Τι τον πιάνει τον δικό σου;» την ρωτάω.

«Αδερφός σου είναι, ρώτα τον.» κάνει αδιάφορα.

«Είναι το αγόρι σου.» τονίζω.

Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους «Στο θέμα μας.» λέει «Τους είπες αν θέλει να ανέβει, σου είπε όχι. Μετά;»

«Μετά τίποτα. Περίμενε μέχρι να ανέβω και έφυγε.»

«Όταν θέλει ο μαλακας όμως ε.» λέει γελώντας.

«Ναι, ο γλυκούλης.» λέω ειρωνικά «Άκου εκεί "όχι", γαμώ το κέρατο μου!»

«Ήταν ανώριμο εκ μέρους του.» συμφωνεί.

«Δεν με νοιάζει αν ήταν ανώριμο, Νίκη. Ήταν άδικο και απαράδεκτο εκ μέρους του να με κρατάει στο σκοτάδι. Απ' τη μια στιγμή στην άλλη έρχεται, με φιλάει, την επόμενη αράζει με τον Billy και πριν καν το καταλάβω την έχει κάνει για Κρήτη, χωρίς τη παραμικρή εξήγηση.» εκφράζω το παράπονό μου.

«Έχεις δίκιο βρε αγάπη μου, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από τον Άλκη...» κάτι στον τόνο της με προβληματίζει.

«Τι ξέρεις;» ρωτάω ευθέως.

«Εγώ; Δεν ξέρω κάτι.» λέει γρήγορα.

«Εσύ και ο Πέτρος κάτι μου κρύβετε. Κάποια στιγμή θα το ανακαλύψω, το ξέρεις έτσι;»

«Ναι, το ξέρω. Ας ελπίζουμε πως δεν θα είναι αργά τότε.» λέει απλά.

«Μόλις με μπέρδεψες περισσότερο.» τη πληροφορώ.

«Αυτός ήταν ο σκοπός.» πετάω ένα μαξιλάρι στο κεφάλι της «Ευχαριστώ, ηλίθια.»

_____________________________

«Δεν θέλω να βγω!» γκρινιάζω.

«Έλα μωρέ Σελήνη, μας είπε η Ράνια, είναι μαλακία να τη κρεμάσουμε.»

«Μαλακία είναι να χρησιμοποιείς την Ράνια ως επιχείρημα.»

«Έχω καμία δεκαριά ακόμη να χρησιμοποιήσω αλλά μόνο αν θέσω σε λειτουργία τις τύψεις σου θα σηκώσεις τον κωλο σου να βγεις από το σπίτι.» λέει με ένα χαμόγελο.

«Βαριέμαι, είμαι σίγουρη πως η Ράνια θα καταλάβει!» μουρμουράω.

«Έλα τελείωνε επιτέλους!» ακούω τη τσιρίδα της Ράνιας κάπου στο βάθος.

Ποιος μας πιάνει τώρα...

«Τελείωνε, Σελήνη! Πρέπει να είμαστε στο μαγαζί το αργότερο σε μια ώρα που σημαίνει πως έχεις γύρω στα σαράντα λεπτά να ετοιμαστείς, διαφορετικά θα σε κουβαλήσω με τις πιτζάμες του μπόμπ σφουγγαράκη.» το αστείο είναι πως είναι όντως ικανή να με κουβαλήσει έτσι.

Πετάγομαι όρθια και αρχίζω να βάφομαι ενώ παράλληλα ψάχνω και τι να βάλω.

«Στο είπα πως έπρεπε να έρθεις.» λέει η Νίκη.

«Καιρό είχα να το κάνω, σαν να μου λείψατε λίγο.»

«Εμένα πάλι καθόλου δεν μου έλειψες!» μουρμουράω.

«Σκάσε και τελείωνε.» πετάει χαιρέκακα.

«Και εγώ σ' αγαπάω.» λέω.

«Και εγώ.» απαντάει «Α, να μην το ξεχάσω, θέλω τα γεγονότα με τον Άλκη και τις εξελίξεις με τη παραμικρή λεπτομέρεια.»

«Ωχ.» πετάει η Νίκη.

«Και εννοείται πως θα τα πιούμε μέχρι τελικής πτώσεως.»

Θα καλοπεράσουμε πάλι απόψε.

____________________________________________

«Μάζεψέ την.» παρακαλάω την Ράνια.

Πίνει λίγο από το ποτό της, χαμογελώντας πονηρά «Μην με ανακατεύεις, εγώ δουλεύω.»

Στο μεταξύ η Νίκη συνεχίζει να κουνιέται ανεξέλεγκτα στον ρυθμό της μουσικής.

Η Ράνια συμμερίζεται ωστόσο την απελπισία μου, εφόσον η Νίκη χορεύει στη μέση του μαγαζιού και πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο.

Πρέπει κάπως να την απομακρύνουμε από τη κάβα.

Άλλη έχει τα δράματα, κι άλλη πίνει.

«Πάμε Dj!» φωνάζει στη Νίκη. Εκείνη γνέφει, κάπως ξενερωμένη, και μαζί ακολουθούμε την Ράνια στην άλλη άκρη του μαγαζιού.

Ευτυχώς.

«Αλκοόλα!» φωνάζω στη Νίκη όταν βολευόμαστε. Μπροστά μας ο Dj και η μουσική στη διαπασών.

Βάλε ρε Dj λίγο Οικονομόπουλο να γίνουμε!!

«Έλα, ας πιούμε σε αυτό!» λέει η Νίκη, παίρνοντας ένα σφηνάκι από αυτά που έφερε η Ράνια.

«Σε ποιο;» ρωτάω μπερδεμένη.

«Σε ό,τι κι αν σκέφτεσαι!» κάνει αδιάφορα, κατεβάζοντας το σφηνάκι. Κάνω ακριβώς το ίδιο και γυρίζω πίσω μου να αφήσω το ποτηράκι.

Ένα τραγούδι του Οικονομόπουλου αρχίζει να παίζει και δεν μπορώ παρά να κοιτάξω τον Dj που μοιάζει λες και διάβασε το μυαλό μου. Εκείνος μου κλείνει το μάτι και με καρφώνει με το βλέμμα του.

Αυτά είναι καλό να μην γίνονται.

«Ελεύθερος είναι.» λέει η Ράνια στο αυτί μου, ώστε να την ακούσω «Ο Μιχάλης λέω, είναι ελεύθερος.»

«Πείτε μου και 'μένα!» παραπονιέται η Νίκη.

«Η Σελήνη καυλαντίζει με τον Dj.» λέει η Ράνια.

«Δεν έκανα τίποτα!» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

«Φτου σου μωρή και δεν είπες τίποτα!» λέει η Νίκη.

Α, είναι ηλίθια.

Αρπάζω το ποτό από τα χέρια της «Ήπιες αρκετά εσύ για απόψε, φτάνει.»

«Ήπιε αρκετά για μια βδομάδα.» γελάει η Ράνια.

«Θα κάνεις κάτι με τον dj;» παραληρεί.

«Μαλάκα, θα με τρελάνεις και 'συ.» λέω απελπισμένη. Η Ράνια κάνει να μιλήσει αλλά τη διακόπτω «Μην τυχόν επιχειρήσεις να σιγοντάρεις!» εκείνη κάνει πως ράβει το στόμα της και αποφασίζω να πιω λίγο, μπας και καταφέρω να αντέξω τις τρελές μου φίλες.

«Πάντως δεν έχει πάρει το βλέμμα του από πάνω σου.» παρατηρεί η Ράνια.

«Μπορεί να με μπερδεύει με καμιά γνωστή του και να 'χει μυωπία.» λέω αδιάφορα.

«Ή απλώς πιστεύει πως είσαι μουνάρα και θέλει να χωθεί.» λέει σαν να είναι αυτονοήτο.

«Άσε με ρε Ράνια, αυτός μου έλειπε.»

«Θα συμφωνήσω.» πετάγεται η Νίκη.

«Απ' τους άλλους τους μαλάκες και την κότα τον Άλκη, καλύτερος ο Μιχάλης.» η Νίκη φαίνεται πως θέλει κάτι να πει, ωστόσο μπαίνει η κομματάρα και αποφασίζω να τις αγνοήσω και τις δυο.

«Προκαλείς
Άλλα θες άλλα λες
Και δεν είσαι ειλικρινής
Μ' όλα αυτά που μου κάνεις
Ακόμα κι εσύ απορείς
Έχεις μια τάση καταστροφική
Έχεις ξεπεράσει κάθε λογική

Αψυχολόγητη είσαι
Μήπως προσποιείσαι
Μη παίζεις πια μαζί μου
Τελειώνει η υπομονή μου

Αψυχολόγητη είσαι
Μήπως μ' εκδικείσαι
Έχεις απωθημένα
Ή απλά φοβάσαι εμένα»

Νιώθω δυο χέρια γύρω από τη μέση μου στο τελευταίο ρεφρέν και δεν μπορώ καλά-καλά να πεταχτώ από τη τρομάρα μου, όταν βλέπω τη φάτσα αυτού του Μιχάλη δίπλα.

Το ''Συγγνώμη'' του Οικονομόπουλου μπαίνει καπάκια και μαζί με τον Μιχάλη τραγουδάμε το ρεφρέν.

«Θα το 'χω στα υπόψιν μου.» μου κλείνει το μάτι.

«Τράβα στη κονσόλα σου εσύ ρε!» τον πειράζει η Ράνια.

«Τι είπαμε πως δεν πρόκειται να βάλω σήμερα;» την πειράζει.

«Έλα ρε Μιχάλη, δεν χωράνε αστεία στον ύμνο!» εκείνος την γαργαλάει λίγο και την αφήνει, φεύγοντας κάπου πίσω μας.

«Το έριξες το γκομενάκι, Σελήνη!» λέει ενθουσιασμένη η τρελή.

Κάτι λέει η Νίκη αλλά η μουσική το καθιστά αδύνατο να καταλάβω έστω και μια λέξη.

«Έλα μου;»

«Πολύ καλά περνάμε, αρχίζω και φοβάμαι!» φωνάζει.

Αλκοόλα.

Ο Μιχάλης πλησιάζει λίγες στιγμές αργότερα, κρατώντας πέντε ποτήρια με υποβρύχια στο χέρι. Δίνει ένα σε κάθε μια μας, κρατάει ένα για τον εαυτό του και δίνει το άλλο στον άλλο dj.

«Ένα ριχ' το, θα μας ζαλίσει.» Εκείνος γελάει και αφού τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, μπαίνει ο ''ύμνος'' της Ράνιας.

Για πότε καταφέρνει και ξεκλειδώνει κινητό και τραβάει story, ένας Θεός ξέρει!

«Θα 'μαι αυτό το "τίποτα" που θα λες,
Όταν σε ρωτούν τι έχεις
Και αφού δεν θα 'μαι δίπλα σου πια εγώ
Δεν θα ευχηθώ να προσέχεις»

Ο Μιχάλης πετάγεται στο βίντεο και περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου φωνάζει «Η σκληρότερότερη καριόλα.» την κοροιδεύει. Εκείνη τον μουτζώνει και εκείνος αφού μου ρίξει ένα πονηρό βλέμμα, αποφασίζει να γυρίσει στο πόστο του.

Καλή επιλογή.

Παίρνω το κινητό στα χέρια μου για να κάνω repost το story που ανέβασε η Ράνια και η Νίκη μόνο που δεν έπεσε να με φάει.

«Θα το ανεβάσεις;» ρωτάει.

«Ναι;» ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση.

«Α, ωραία.» περίεργα μου τα λέει απόψε.

Την επόμενη ώρα η Νίκη είναι απασχολημένη να γράφει ασταμάτητα στο κινητό της -μυρίζομαι ερωτικό καυγαδάκι. Η Ράνια απ' την άλλη δουλεύει, οπότε μας άφησε για λίγο και στο μεταξύ έχω και τον Μιχάλη που δεν λέει να πάρει τα μάτια του από πάνω μου.

Θα με ματιάξεις, φτάνει!!

Λίγο μετά βλέπω τον αδερφό μου να μας πλησιάζει και ξενερώνω τη ζωή μου.

«Ωραίο girls' night ρε!» λέω στη Νίκη.

«Συγγνώμη!» λέει με κουταβίσιο βλέμμα. Όταν βλέπω τον Άλκη πίσω από τον Πέτρο, καταλαβαίνω πως δεν αναφέρεται στον Πέτρο η συγγνώμη της.

«Πως κι από 'δω;!» κάνω δήθεν αδιάφορα.

Ο Άλκης σταματάει μπροστά μου και ξάφνου μοιάζει η μουσική να αδυνατεί να φτάσει στα αυτιά μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, τα χέρια του κρατούν το πρόσωπό μου και τα χείλη του διεκδικούν τα δικά μου με αποφασιστικότητα. Όταν με αφήνει, προσπαθούμε και οι δύο να βρούμε την ανάσα μας.

«Τι ήταν αυτό;» ρωτάω έκπληκτη.

«Μπορεί να σε κοιτάζει όποιος θέλει, να προσπαθεί να σε κάνει δική του, αλλά ξέρουμε και οι δύο πως δεν ανήκεις σε αυτούς και σίγουρα δεν ανήκεις σε αυτό τον μαλάκα πίσω.» αγριοκοιτάζει λίγο τον Μιχάλη και γυρίζει το βλέμμα του σε 'μενα. Ο τόνος του παρότι αποφασιστικός, έρχεται σε αντίθετη με το γεμάτο τρυφερότητα και ειλικρίνεια βλέμμα του.

«Δεν ανήκω σε κανέναν.» γελάει, φυσικά περίμενε την απάντησή μου.

«Ανήκεις όμως εδώ.» λέει δείχνοντας την αγκαλιά του «Και σου ανήκει αυτή.» τα χέρια του παίρνουν το δικό μου και το ακουμπούν στο στήθος του, πάνω στη καρδιά του.

Κρατιέμαι για να μην βάλω τα κλάματα.

«Συγγνώμη που είμαι ένας εγωιστής μαλάκας.» φωνάζει πάνω από τη μουσική.

«Αλλά είμαι ένας μαλάκας που θέλει να είναι μαζί σου και να γίνει καλύτερος.» δεν έχω λόγια να εκφραστώ, αντ' αυτού, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και ακουμπάω τα χείλη μου στα δικά του.


Γιατί μπορεί να έχει φερθεί μαλακισμένα, αλλά είχε τα κότσια να διεκδικήσει αυτό που θέλει με τον πιο όμορφο, ωμό και ειλικρινή τρόπο.

Λέγοντας την αλήθεια.

Ζητώντας συγγνώμη.

________________________________________________________________________



ΝΥΧΤΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ, ΌΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ


ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ;

ΤΟ ΧΑΠΙ ΓΙΑ ΤΗ ΠΙΕΣΗ ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΤΟ ΠΡΩΙ, ΠΑΙΔΙΑ

ΑΝΤΙΟΖ.