#funfact

Σε παρόμοια κατάσταση, όντως αντέδρασε έτσι 😂

_______

«Εσένα.» περνάνε λίγες στιγμές και ακόμη δεν ξέρω πως πρέπει να αντιδράσω.

«Σελήνη;» λέει μπερδεμένος.

«Συγγνώμη.» λέω ανήμπορη να συγκρατήσω το γέλιο μου. Κλείνω τι στόμα μου με τις παλάμες μου, μα το κατακόκκινο πρόσωπό μου δεν σώζει τη κατάσταση.

«Τι ακριβώς σου φαίνεται αστείο;» απορεί.

«Τι άλλη μαλακια θα κατεβάσει αυτό το μυαλό σου βρε Βασίλη;» λέω ακόμη γελώντας.

«Σοβαρά τώρα;» λέει με ύφος.

«Συγγνώμη, συνέχισε. Που είχαμε μείνει;» κάνω πως σκέφτομαι «Α, με θες.» επίτευγμα το ότι δεν γέλασα λέγοντάς το.

«Σελήνη, ήπιες κάτι;» ρωτάει σοβαρά.

«Θα σε ρωτούσα ακριβώς το ίδιο πράγμα!»

«Εγώ και τα ήπια, δεν με έπιασε.»

«Α, νηφάλιος λες αυτές τις μαλακίες;»

«Σελήνη.» προειδοποιεί.

«Τι ακριβώς θέλεις από εμένα λοιπόν;» μπαίνω στο θέμα, εμφανώς πιο σοβαρή από πριν.

Κλείνει τα μάτια του και ξεφυσάει.

Αν είχαμε κάποια τραγουδάκι να παίζει αυτή τη στιγμή, σίγουρα θα ήταν το Φαινόμενο του Καρρά.

Φαινόμενο είμαι εγώ, που ακόμα σε αντέχω.

Εγώ, όχι αυτός.

«Λοιπόν;» πιέζω.

«Έλα, το ξέρεις ότι σε θέλω.»

Δηλώσεις, όχι αστεία.

«Συγγνώμη, δεν το ψυχανεμίστηκα.» λέω ειρωνικά.

«Ακόμα και οι πέτρες το ξέρουν.»

«Φταίει που δεν έχουν ματιά κι αυτιά μάλλον.»

«Τι μαλακίες λέμε ρε Σελήνη τώρα;» λέει εκνευρισμένος.

«Δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις.»

«Σου είπα, σε θέλω, θέλω εσένα.» λέει κουνώντας τα χέρια του για να δώσει έμφαση.

«Δειξ' το!» ωρυομαι. Κάνει ένα βήμα κοντά μου και σηκώνω το χέρι μου «Και μην τολμήσεις να με φιλήσεις γιατί ορκίζομαι αφού σου ρίξω σφαλιάρα, θα τσιριξω.»

«Στο δείχνω!» επιμένει.

«Πως;!» γίνεται πραγματικά γελοίος.  «Πως στο καλό μου δείχνεις ότι με θέλεις έτσι όπως φέρεσαι;!»

«Αυτό έχω να δώσω, Σελήνη.»

«Αυτό που έχεις να δώσεις, δεν μου αρκεί.» λέω απολύτως σοβαρά «Συγγνώμη, Βασίλη, μα αξίζω περισσότερα από αυτό.»

«Σελήνη, δεν μπορείς να μου ζητάς...πράγματα που δεν μπορώ να δώσω.» μπερδεύει τα λόγια του. Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσά «Δεν μπορείς!»

«Αλλά εσύ μπορείς να παίρνεις κάθε τι που δίνω και να ζητάς διαρκώς για παραπάνω;» ρωτάω. Εκείνος κλείνει τα μάτια του, μα δεν σχολιάζει κάτι.

«Βασίλη, δεν μπορεί να πάει έτσι το πράγμα. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα δικά σου! Ξέρω, έτσι έχεις μάθει, έτσι έχεις συνηθίσει, αλλά δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να θυσιαστώ και μετά να μαζεύω τα κομμάτια μου.»

«Δεν-» τον διακόπτω.

«Δεν είναι έτσι τα πράγματα;» λέω με νόημα.

Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό;

«Δεν είναι τόσα απλά.» επιμένει.

«Είναι, κι όμως, είναι τόσο απλά. Αν ήθελες πραγματικά, θα έκανες τα πάντα.»

«Άρα και εσύ δεν με θες αρκετά.» πετάει.

«Συγγνώμη που δεν θέλω να είμαι μαζί σου έξι φορές τη βδομάδα και το Σάββατο να παίρνω ρεπό για να πηδάς οποίες άλλες έχεις στη λίστα σου!» λέω έξαλλη.

«Αυτό έχεις καταλάβει;» ρωτάει.

«Έχω ένα μεγάλο κακό ρε 'σύ Βασίλη. Θυμάμαι κάθε λέξη που έχει ειπωθεί ανάμεσά μας. Ξέρεις τι μου είχες πει ακριβώς;» ρωτάω με νόημα. Δεν απαντάει.

Φυσικά, την έχει χεσμένη τη φωλιά του.

«...Το Σάββατο θα με πάρει τηλέφωνο μια...φίλη μου να περάσω από το σπίτι της...και εγώ θα πάω Σελήνη. Αυτό θέλεις; Γιατί εγώ δεν θέλω να στο κάνω αυτό.» θυμίζω «Αυτό είχες πει, Βασίλη. Θυμάμαι κάθε λέξη σου!»

«Σου λέω πάντα την αλήθεια.» λες κι αυτό θα έπρεπε να μου λέει κάτι εμένα.

«Και θα έπρεπε να σε δικαιολογεί αυτό με κάποιον τρόπο; Ή να με παρηγορεί ότι θες να είσαι μαζί μου και να με κερατώνεις, αλλά δεν γαμιεται· τουλάχιστον θα το ξέρω; Ακούς τι λες;!»

«Θέλω να έχω την ελευθερία μου και να κάνω ό,τι θέλω.»

«Χτύπησες λάθος πόρτα τότε.» γυρίζω να ανέβω σπίτι μου αλλά πιάνει το μπράτσο μου.

«Δεν το εννοούσα έτσι...» λέει μαλακά.

«Πρέπει λίγο να φιλτράρεις τα όσα λες, γιατί δεν έχεις ιδέα πόσο μαλακας ακούγεσαι.» λέω.

«Σελήνη, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος.»

«Το έχω καταλάβει.» λέω. «Τέλος πάντων, δεν υπάρχει λόγος να τα συζητάμε όλα αυτά.»

«Γιατί όχι;»

«Γιατί δεν πρόκειται να λειτουργήσει όλο αυτό.» λέω δείχνοντας τον χώρο ανάμεσά μας.

«Σελήνη-»

«Ο έρωτας δεν κάνει εκπτώσεις, Βασίλη.» τον διακόπτω «Κι αν νομίζεις ότι θα με τουμπάρεις ξανά, είσαι βαθιά νυχτωμένος.»

«Δεν προσπαθώ να σε τουμπάρω.»

«Καλά, ας μην λέμε ψέματα μεταξύ μας, για όνομα. Σε αυτό ποντάρεις.» λέω με νόημα.

«Εντάξει, ναι, ελπίζω να σε τουμπάρω.» παραδέχεται.

«Γιατί σου είναι πιο εύκολο από το να κάνει όντως κάτι για να με κερδίσεις.» λέω. Δεν απαντάει.

«Έλεος ρε Βασίλη, ώρες ώρες ξεχνάω ποσα χρόνια μεγαλύτερος μου είσαι. Μαζί σου είναι σαν να γυρίζω πίσω στο γυμνάσιο και όχι, δεν το εννοώ με κάποια καλή έννοια.»

«Αν είχαμε γνωριστεί στο γυμνάσιο, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα.» λέει.

«Αγόρι μου, όταν εσύ πήγαινες πρώτη γυμνασίου, εγώ πήγαινα δευτέρα δημοτικού.» θυμίζω.

«Οκ, αυτό είναι λάθος από όλες τις απόψεις.»

«Ναι, όντως.» γελάω λίγο με τον βλακα και για μια στιγμή ξεχνάω πόσο πόνο μου προκαλεί η παρουσία του.

«Βασίλη, όντως είναι άσκοπο όλο αυτό.» λέω ξαφνικά.

«Δεν είναι, δες μας γελάμε με μαλακίες. Το βρίσκουμε.» λέει με σιγουριά.

«Το αντίθετο θα έλεγα.»

«Τι πάλι;» λέει απηυδησμένος «Τι έκανα αυτή τη φορά;»

«Έχεις κάνει αρκετά, αλλά δεν χρειάζεται πάντα να κάνεις κάτι.» φαίνεται να μπερδεύεται «Αυτή τη φορά φταίω εγώ.»

«Γιατί; Τι έκανες;» ρωτάει «Κοίταξε, ξέρω πως έκανες κάτι με τον Άλκη. Φαίνεται, αλλά απ' την άλλη ο μαλάκας είχε φύγει γκολ και κλαιγόταν στη παρέα του για 'σένα. Δεν με πειράζει, αλήθεια.» είναι χαζός.

«Βασίλη, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα αν σε πειράζει ή όχι που έκανα κάτι με τον Άλκη. Έχουμε να μιλήσουμε μήνες και εκτός αυτού, δεν θα καθόμουν σε καμία περίπτωση να περιμένω, ελπίζοντας σε κάποια αναλαμπή σου.» ξεκαθαρίζω.

Κατι που με φέρνει σε αυτό που καίγομαι να εξωτερικευσω.

«Με είχες, Βασίλη.» λέω «Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, με είχες. Σε άφηνα να κάνεις ό,τι θέλεις, να παίζεις μαζί μου με όποιον τρόπο σε βόλευε... Ξυπνούσες κάτι μέσα μου κι ύστερα το έστελνες για ύπνο.» η προσοχή του ειναι εξολοκλήρου πάνω μου. Σχεδόν κρέμεται από τα χείλη μου... «Πλέον όμως δεν ξυπνάει ξανά.» παραδέχομαι.

«Τι;» σε καμία περίπτωση δεν περίμενε να του πω κάτι τέτοιο.

«Η ιδέα του να είμαι μαζί σου περισσότερο με απωθεί, παρά με ελκύει.» λέω με ειλικρίνεια «Ναι, πάντα θα υπάρχει αυτή η έλξη ανάμεσα μας, αλλά οι πράξεις σου με απωθούν. Δεν μπορώ να σε εμπιστευθώ σε καμία περίπτωση. Φυσικά, μπορώ να σου πω τα πάντα, όμως δεν σε εμπιστεύομαι στο ερωτικό κομμάτι. Δεν μπορώ να είμαι με κάποιον που δεν εμπιστεύομαι και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ξεχάσω όσα έχουν γίνει μεταξύ μας.»

«Ποιος δεν δίνει ευκαιρίες σε αυτή τη σχέση τώρα;» λέει σιγά.

«Άργησες, έδωσα άπειρες.» λέω «Έκανα υποχωρήσεις, σου έδωσα χρόνο, μα άργησες, Βασίλη. Εφόσον είσαι ειλικρινής μαζί μου, όπως λες, οφείλω να είμαι και εγώ εξίσου μαζί σου.»

«Τόσο εύκολα σου τελείωσα;»

«Έπρεπε να θιχτεί ο εγωισμός σου για να ανακαλύψεις τα συναισθήματά σου;» γυρίζω την ερώτηση.

Δεν απαντάει.

Εξάλλου, τι άλλο μένει να ειπωθεί;

«Καληνύχτα, Βασίλη.» δεν περιμένω την ανταπόκρισή του, απλώς κλείνομαι γρήγορα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας.

Και να σκεφτείς πως δεν ήθελα πολλά...

Να κάνει υποχωρήσεις κι αυτός όπως εγώ, να κάνεις θυσίες, να αφήσει στην άκρη τον εγωισμό του.

Ίσως έτσι να έλεγα το ναι.

Γιατί ναι, όλο αυτό που ένιωσα δεν λέει ξα ξυπνήσει ξανά, όμως αν έδειχνε ένα ψήγμα...μια τόση δα σπίθα...

Θα έκαιγα ολόκληρη.

_______________

ΚΑΛΈ ΠΩΣ ΜΟΥ ΕΊΣΤΕ

ΤΙ ΜΟΥ ΚΆΝΕΤΕ

ΠΌΣΟ ΚΑΙΡΌ ΈΧΩ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΞΗΜΕΡΏΜΑΤΑ; 😂

ΠΌΣΟ ΚΑΙΡΌ ΈΧΩ ΝΑ ΓΡΆΨΩ ΣΕΡΊ 2 ΩΡΕΣ;

:Ο