«Το χειρότερο τέλος ever!» παραπονιέται ο Άλκης.

«Δεν θα ξαναγίνει, θα ζητήσουμε από τον σκηνοθέτη να το γυρίσει άλλη μια.» πετάει η Νίκη.

«Γιατί αρπάζετε συνέχεια εσείς;» ρωτάει ο Πέτρος. Ο Άλκης σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του και η Νίκη αποφασίζει πως δεν θέλει να μας πει.

«Πάω να την πέσω.» λέει αδιάφορα ο Πέτρος.

«Καληνύχτα, μωρό μου.» λέει η Νίκη, παραμένοντας αφοσιωμένη στο κινητό της. Ο Πέτρος παραμένει στη θέση του και κρατιέμαι να μην γελάσω με τη φάτσα του.

Η Νίκη φαίνεται να μπερδεύεται με την τόση ησυχία και γυρίζει να με κοιτάξει.

«Τι;» λέει μπερδεμένη.

Ο Πέτρος στριφογυρίζει τα μάτια του και τραβάει τη Νίκη από το χέρι φωνάζοντας «Καληνύχτα παιδιά.» πριν εξαφανιστούν στο δωμάτιό του.

«Λείπει η γάτα...» λέω και ο Άλκης γελάει μαζί μου.

«Πότε γυρίζουν οι δικοί σου;» ρωτάει τρώγοντας λίγα από τα pop corn που άφησε η Νίκη.

«Μεθαύριο.» πήγαν τριήμερο στη Ρώμη τα πιτσουνάκια μου για την επέτειο γάμου τους.

Εμένα δεν με 'χει πάει γκόμενος ούτε μέχρι την Αίγινα.

«Μ' αρέσει η φιλοσοφία του πάντως. Είναι ακόμα ερωτευμένοι ρε παιδί μου.»

«Ναι, ισχύει.» λέω αφηρημένη.

«Δεν είσαι πολύ καλά.» παρατηρεί ο Άλκης.

«Όχι, μια χαρά είμαι.» λέω εν μέρη την αλήθεια. Το γεγονός ότι ο Ρους δεν έχει επικοινωνήσει εδώ και δύο μήνες μαζί μου, με ανακουφίζει κάπως.

Δεν ξέρω αν θα άντεχα να με κυνηγήσει...

Είναι ψυχοφθόρο μόνο και μόνο στη σκέψη πως θα έκανε κάτι τέτοιο.

«Φαίνεσαι λίγο...αλλού.» λέει.

«Μην ανησυχείς, είμαι καλά.» λέω σταθερά.

«Γκομενακι;» με πειράζει.

«Ούτε καν.» γελάω.

«Γιατί όχι;» λέει μπερδεμένος «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γελάς.»

«Δεν έχω κάτι αυτή τη περίοδο και νομίζω πως είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να μου συμβεί...αυτή η ηρεμία.» παραδέχομαι.

«Η ηρεμία πριν την καταιγίδα.» λέει.

«Ναι, πολύ πιθανό.» δεν μπορεί να ησυχάζουν τα πράγματα έτσι ξαφνικά...

«Ο Κώστας;» ρωτάει.

«Τι μ' αυτόν;»

«Σου την έχει πέσει ή ακόμα;»

Γελάω και εκείνος τσιτωνεται.

«Α, μιλάς σοβαρά.» συμπεραίνω «Δεν τρέχει τίποτα με τον Κώστα. Είμαστε φίλοι και μάλιστα με συμβουλεύει και για τον Βασίλη.»

«Πρέπει να το σταματήσεις αυτό...» λέει.

«Ποιο;» λέω μπερδεμένη.

«Αυτό που τους βάζεις όλους σε friendzone.»

«Δεν έχω βάλει κανέναν σε friendzone!» υπερασπιζομαι τον εαυτό μου, αλλά αυτός είναι αδιάλλακτος. «Πιστεύεις ότι έχω βάλει κάποιον που με θέλει σε friendzone.» δεν χρειάζομαι καν απάντηση.

«Ναι.» λέει παρόλα αυτά.

«Τον Κώστα;»

Στριφογυριζει τα μάτια του «Δεν θα σου πω εγώ ποιον έχεις βάλει.» λέει.

«Κάτσε, θα το λύσουμε τώρα.» λέω, πιάνοντας το κινητό μου στα χέρια μου.

«Ο Κώστας σε γουστάρει!» επιμένει.

Σηκώνω τον δείκτη μου για να σταματήσει να μιλάει «Θα σου λύσουμε τώρα την απορία.»

Όταν ο Κώστας το σηκώνει, τον βάζω σε ανοιχτή ακρόαση.

«Ελα κούκλα.» λέει.

«Κώστα, θέλω να σου κάνω μια γρήγορη ερώτηση.» λέω.

«Ριχ' το.» λέει μπερδεμένος.

«Με γουστάρεις και εγώ σε έχω βάλει σε friendzone;» ρωτάω.

Ο Άλκης κοπανάει το κεφάλι του και πέφτει πίσω στα μαξιλάρια.

«Τι λες μωρή μουρλη; Όχι, σε βλέπω σαν φίλη.» λέει γελώντας.

«Το ξέρω, απλά ήθελα να το ξεκαθαρίσουμε.» λέω ευχαριστημένη με την απάντησή του.

Αυτό μου έλειπε, να με γουστάρει ο Κώστας...

«Σε κλείνω, βλαμμένο, έχει έρθει η Γεωργία.» πριν καν προλάβω να σοκαριστω, μου το κλείνει.

«Οκει.» λέω μπερδεμένη.

«Ευχαριστημένος;» ρωτάω τον Άλκη.

Κλαψουρίζει «Είσαι απίστευτη.»

«Το ξέρω.» λέω με ένα χαμόγελο. «Πάμε πάνω να την πέσουμε;» λέω.

«Μπα, έλεγα να πάω σπίτι.» λέει.

«Έλα μωρέ, να αράξουμε, τώρα που τα πιτσουνακια είναι στο δωμάτιο του Πέτρου και αγνοούν την ύπαρξη μου.» παρακαλάω.

Κουνάει το κεφάλι του και σηκώνεται όρθιος, ανεβαίνοντας πάνω.

«Διαλέγω εγώ ταινία.» λέει απλά.

________________________________

«Είναι τραγικό.» μουρμουράει.

«Είναι απόλυτος φυσιολογικό.» αντικρούω.

«Το ότι είναι φυσιολογικό, δεν πάει να πει πως δεν είναι τραγικό.» ίσως συμφωνώ λίγο μαζί του.

«Μπορούσε απλώς να της πει τι νιώθει.»

«Αν λέγαμε όλοι ό,τι νιώθαμε, ο κόσμος θα ήταν τόσο βαρετός.» λέω.

«Ναι, θα απουσίαζε το δράμα και η ίντριγκα.» συμπληρώνει.

«Ακριβώς!» συμφωνώ ενθουσιασμένη που πιάνει το νόημα μου.

«Πως καταλήξαμε να συζητάμε για όλα αυτά;» λέει γελώντας ο Άλκης.

«Δεν έχω ιδέα.» παραδέχομαι.

Εκείνος με κλείνει στην αγκαλιά του έτσι όπως είμαστε ξαπλωμένοι και φιλάει το μέτωπό μου.

«Ακόμα πιστεύω πως ο Κώστας σε θέλει.» λέει.

«Αχ, Άλκη, νομίζω το λύσαμε αυτό εδώ και ώρα.» λέω.

«Δεν ξέρω αν έχεις αντίληψη της πέρασής σου.»

«Της πέρασής μου;» κοροϊδεύω.

«Ναι, της πέρασής σου.» λέει απόλυτος σοβαρός.

«Δεν με γουστάρει οποιαδήποτε μιλήσει πάνω από πέντε λεπτά μαζί μου, Άλκη.» σχεδόν τον μαλωνω για το πείσμα του.

Δεν μιλάει και γυρίζω να τον κοιτάξω εκείνος έχει γυρίσει και με κοίταζει ήδη. Είμαι ξαπλωμένη στο μπράτσο του εδώ και ώρα, αλλά δεν δείχνει να τον ενοχλεί.

«Ματάκια.» λέει τρυφερά, πειράζοντας τη μύτη μου.

«Σκατουλί. Μιλάμε καθόλου συνηθισμένα.»

«Θα συνεχίσεις για πολύ ώρα να λες μαλακιες;» λέει γελώντας ελαφρά.

«Ναι.» λέω περήφανα.

«Είναι στο αίμα σου να μου βγάζεις τη Παναγία.» λέει.

«Δεν μ' αγαπάς, Άλκη!» το παίζω παραπονεμένη.

«Αν δεν σε αγαπάω εγώ, τότε δεν ξέρω ποιος.» λέει.

Ίσως είναι η ιδέα μου, αλλά νιώθω πως το κλείνει έχει...αλλάξει; Σαν να έχει βαρύνει η ατμόσφαιρα ένα πράγμα...

Κουρνιαζω στην αγκαλιά του και αυτός με σφίγγει πάνω του.

«Τον σκέφτεσαι;» ρωτάει.

«Όχι όσο συνήθιζα.» μπορώ να κοιμηθώ μια φυσιολογική ώρα πλέον.

«Αυτή τη στιγμή; Τον σκέφτεσαι;» σηκώνω το βλέμμα του και συναντώ το δικό του να με παρατηρεί με περίσσιο ενδιαφέρον.

«Όχι.» παραδέχομαι. Είμαι αρκετά προβληματισμένη αυτή τη στιγμή για να σκεφτώ και τον Βασίλη.

Μου έχει κάνει ήδη αρκετή ζημιά.

«Είσαι σίγουρη;» επιμένει.

«Άλκη, έχω λόγο να σου πω ψέματα;» ρωτάω μπερδεμένη.

«Όχι, αλλά δεν ξέρω, ίσως νιώθεις την ανάγκη να μου το κρύψεις.»

Δεν ξέρω αν πρέπει να του πω πως με μπερδεύει η συμπεριφορά του.

«Θα σταματήσεις να χάνεις ευκαιρίες;» ρωτάω ξαφνικά.

«Ευκαιρίες;»

«Υπάρχουν κι άλλοι που είναι αντάξιοι σου, μην αναλωνεσαι και μην φέρεσαι σε όλους φιλικά. Μην υψωνεις τα τείχη σου.»

«Άλκη, δεν το κάνω.» τον βεβαιώνω. Στριφογυρίζει τα μάτια του, αλλά αποφασίζει προφανώς να μην το συνεχίσει. Παρ' όλα αυτά τα μάτια του δεν φεύγουν από τα δικά μου.

Ούτε τα δικά μου από τα δικά του.

Συνεπώς, όταν το πρόσωπό του πλησιάζει το δικό μου, δεν βλεφαρίζω καν.

Ίσα-ίσα, τα χείλη του κολλούν στα δικά μου και εγώ τα καλωσορίζω χωρίς δισταγμό, πιο μπερδεμένη από ποτέ.

______________

Χριστέ μου, ένας θεός ξέρει πόσο με μισείτε αυτή τη στιγμή 😂😂😂😂

ΠΌΣΟ ΑΓΑΠΆΩ ΤΟΝ ΆΛΚΗΗΗΗΗ😂😂😂😂😂😂🤷🏼‍♀️🤷🏼‍♀️

Να ευχηθώ καλά αποτελέσματα σε όλους σας!!

ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΣΧΌΛΙΑ.