Επειδή έχω όρεξηηηηηηη, ορίστε ❤️🙄

"Από Υφαντή:

Που είσαι; Σε χρειάζομαι!" διαβάζω το μήνυμα της Νίκης.

«Sorry, έρχομαι.» λέω στη Γεωργία και την Αλεξία. Γνέφουν καταφατικά και συνεχίζουν τη συζήτησή τους.

Κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι της Αλεξίας για να γνωριστούμε καλύτερα μιας και μένει μόνη της.

Πηγαίνω στο μπάνιο και καλώ τον αριθμό της προτού κλείσω τη πόρτα πίσω μου. Το σηκώνει στον πρώτο χτύπο.

«Σεληνάκι μου, σε χρειάζομαι!» κλαψουριζει από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Τι έγινε ρε; Με τρομάζεις!» λέω. Την ακούω να χτυπάει κάτι και μετά να βαριαναστενάζει.

«Ο καθυστερημένος ο αδερφός σου με κλείδωσε απ' έξω!» ωρυεται. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και αποφασίζω να της το κλείσω στη μάπα, αντί να την βρίσω. Βάζω το κινητό στο αθόρυβο και πάω πίσω στα κορίτσια.

«Όλα καλά;» ρωτάει η Αλεξία.

Ξεφυσάω, «Η κολλητή μου, ο αδερφός μου και η ηλιθιότητά τους. Τίποτα ασυνήθιστο.» λέω γελώντας. Γελάνε μαζί μου και η Γεωργία με κοιτάζει πονηρά. Ωχ...

«Εδώ με την Αλεξία είχαμε μια συζήτηση πριν.» αρχίζει.

«Να ανησυχώ;» λέω γελώντας.

«Όχι μωρέ, για τα αγόρια της σχολής μιλάμε.» λέει η Αλεξία.

«Ποια απ'όλα; Είναι γύρω στα διακόσια.»

«Εμείς έχουμε σταμπαρει την Αγία πενταδα όμως.» λέει η Γεωργία.

«Η οποία είναι;»

«Κώστας, Παναγιώτης, Ανδρέας, Νίκος και Ρους φυσικά.»

«Βέβαια δεν θα έπρεπε να μιλάμε καν για τον Παναγιώτη.» υπενθυμίζει η Αλεξία.

«Γιατί;» ρωτάω χαζά. Ναι, δεν ασχολούμαι καν με τα γκόμενικα των παιδιών της σχολής.

«Έλα ρε, δεν έχεις δει ότι κάτι παίζει με την Μαρία;» ρωτάει η Γεωργία. Σηκώνω αδιάφορα τους ώμους «Δεν ασχολούμαι και ρε.»

«Τέλος πάντων, αφήστε τους αυτούς, μια χαρά είμαι. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.» λέει η Αλεξία.

«Εγώ δεν ξέρω τι λέτε, μια χαρά είμαι πάντως.»

«Δεν παίζει κάνα γκομενακι ε;»

«Όχι και δεν χρειάζεται, έχω επιτέλους την ησυχία μου. Έκανα κάτι με ένα παιδί από Θεσσαλονίκη όσο ήμουν πάνω, αλλά κόψαμε όταν κατέβηκα. Γενικά έχω συνειδητοποιήσει πως η πλειοψηφία είναι ανώριμη, οπότε καλά είμαι μόνη μου.» λέω.

«Δηλαδή δεν σ' αρέσει κανένας από τη σχολή για παράδειγμα; Δεν έμπαινες σε κανέναν;» ρωτάει η Γεωργία.

Στον Ρουσσάκης ίσως...

Σίγουρα έμπαινες.

Σκάσε.

Εσύ να σκάσεις.

«Μπα, όχι.» λέω αδιάφορα.

«Δηλαδή δεν σου αρέσει ο Βασίλης;» ρωτάει η Γεωργία.

«Ο Ρουσσάκης;» γνέφει καταφατικά «Μπα, μου την σπάει λίγο κιόλας, οπότε...»

«Αχ, ναι μωρέ το γλυκό μου!»

Ω...

«Τι φάση; Έχω χάσει επεισόδια;» λέω γελώντας αμήχανα.

Το χάσαμε το κορμί πατριώτη...

Όχι ότι το θέλαμε ποτέ ιδιαίτερα... Αλλά ναι...

Ψεύτρα.

Σκάσε.

«Μιλάμε!» κοίτα εδώ χαρά!

«Γίνε πιο συγκεκριμένη ρε κούκλα μου.» λέω θέλοντας να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα γίνεται.

Όχι καλέ, δεν καίγομαι.

Καίγομαι και σιγολιώνω!

Τώρα θυμήθηκα τον Μάστορα...

Αχ ρε Χρήστο!

Τι λέγαμε;

«Ρε 'σύ θυμάσαι που σας είχα ρωτήσει τα ονόματά σας στο Facebook για την ομαδική που είχαμε κάνει;» γνέφω καταφατικά «Ε, ρώτησα και εκείνον!» λέει.

«Ναι, και;» θα με σκάσει πια!

«Μάντεψε!»

«Μόνο μην μου πεις ότι έχει κανένα όνομα φάση "Καραμελομένη καπότα", δεν θα το αντέξω!» λέω με ειλικρίνεια.

«Όχι ρε, ούτε καν, τι λες;» έφαγε φρίκη. Ε, λογικο το βρίσκω.

«Καλά, ποιος βάζει τέτοιο όνομα στο Facebook;» λέει γελώντας η Αλεξία.

Ο κολλητός μου; Duh?

Ναι, δεν κάνω παρέα με φυσιολογικά άτομα.

Κουνάω αδιάφορα τους ώμους, «Αντέ ρε πες!» πιέζω διακριτικά.

Ναι, με τρώει να μάθω και καθυστερεί.

«Δεν έχει Facebook.» λέει σαν να ανακάλυψε κάτι το πρωτοφανές.

Και όντως το έκανε.

Τι. Εννοείς. Δεν. Έχει. Facebook. Τζάμπα. Έψαχνα. Τόσες. Ώρες. Γαμωτο;!

«Μπεσα τώρα;» λέω τέρμα ξενερωμενη. Υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον δύσμοιρο πλανήτη που δεν έχει;

Δεν ξέρω αν πρέπει να εντυπωσιαστώ ή να κλάψω με μαύρο δάκρυ που δεν θα έχω την δυνατότητα να τον κατασκοπεύσω.

Όχι πως είχα σκοπό να το κάνω ποτέ, υποθετικά μιλώντας πάντα.

«Ναι ρε, άσε! Είχα σκαλώσει απίστευτα όταν το έμαθα.» λογικό το βρίσκω. Πλέον στη πέφτει γκόμενος και αντί για τον αριθμό του κινητού σου, σου ζητά το όνομα σου στο Facebook.

Τραγικό.

«Αλλα αυτό είναι κάτι που με τραβάει ακόμη περισσότερο σε εκείνον.» λέει ονειροπαρμένα. Άχου, να τα μας... Δεν θα έχει καλή κατάληξη αυτό, το νιώθω!

«Μάλιστα, καλό αυτό.» λέω φαινομενικά αδιάφορα. Αρχίζει μια ατελείωτη φλυαρία για το πόσο καλό παιδί είναι, μπλα μπλα μπλα, το γλυκός που είναι, μπλα μπλα μπλα, πόσο αστείος είναι και κάτι άλλα που δεν συγκράτησα γιατί μιλούσε ασταμάτητα και έχασα τον ειρμό των σκέψεων της.

«Νομίζω πως έχει κοπέλα όμως.» λέει. Ναι, αυτή η πρόταση με επανέφερε απευθείας στη συζήτηση.

«Έλα ρε, μην μου πεις...μαλακια!» λέω γρήγορα. Σιγά που δεν θα είχε γκόμενα τέτοιο...που είναι. Δεν το είπα, αλλά σίγουρα με πιάσατε.

Ατιμουτσικα!

«Αλλά δεν είμαι και σίγουρη.» αποφάσισε ρε κούκλα μου, με έσκασες πια!

«Ζυγός είσαι;» ρωτάω αυθόρμητα. Γνέφει καταφατικά πριν μιλήσει, «Ναι, αλλά που κολλάει αυτό;» λέει μπερδεμένη.

Τίποτα, απλώς φαίνεται από το πόσο αναποφασιστη είσαι...

«Τίποτα ρε, κάτι δικά μου.» λέω για να λήξει η παρένθεση που άνοιξα κατά λάθος. Μην με παρεξηγείτε, την συμπαθώ την Γεωργία, απλώς είναι τέρμα άβολο που έχουμε "σταμπαρει" το ίδιο αγόρι, τίποτε άλλο.

Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, «Εντάξει τότε, συνεχίζω!» λέει ενθουσιασμένη, «Απλώς ρε φίλε, μια λέω "εντάξει με θέλει" και την αμέσως επόμενη στιγμή μου πετάει κάτι άκυρα.» λέει. Η Αλεξία δεν συμμετέχει στη συζήτηση, φαίνεται να γνωρίζει ήδη τις λεπτομέρειες.

«Άκυρα όπως;» ρωτάω.

«Να, μισό, κάτσε να δεις.» ξεκλειδώνει το κινητό της και ψάχνει κάτι, υποθέτω, στο Viber. «Κοίτα για παράδειγμα τι μου έστειλε χθες.» λέει πριν βγάλει το κινητό της από τη φόρτιση και μου το δώσει. Επεξεργάζομαι για λίγο το όνομα "Βασίλης" που αναγράφεται πάνω-πάνω και τη μικρογραφία της φωτογραφίας του στο Viber. Αν βλέπω καλά, βρίσκεται πάνω σε μια μηχανή.

Αυτό μας έλειπε για να ολοκληρωθεί το συνολακι του fuckboy!

«Γη καλεί Σελήνη!» λέει γελώντας η Γεωργία. Ναι, φαίνεται είχα απορροφηθεί λίγο στα νέα δεδομένα. Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου πριν προσηλωθώ σε αυτό που μου ζήτησε η Γεωργία.

«Sorry, αφαιρέθηκα.» λέω. Πηγαίνω στο σημείο που μου υπέδειξε η Γεωργία και αρχίζω να διαβάζω τα γραπτά μηνύματα που ανταλλάσσουν.

Γεωργία:
Τι κάνεις Ρουσσάκη;

Βασίλης:
Καλά είμαι, έχω βγει με την γυναίκα μου βόλτα.

Φαίνεται πως η Γεωργία δεν απάντησε σε αυτό το μήνυμα, γιατί αμέσως ακολουθεί ένα δικό του.

Βασίλης:
Να στην δείξω;
Βασίλης: Την γυναίκα μου πάντα.

Γεωργία:
Όχι;

Σκληρή, οφείλω να ομολογήσω.

Βασίλης: φωτογραφία.

Βασίλης: Δεν είναι κούκλα;

Γεωργία: Έλεος!

Βασίλης: Μάλιστα. Θα τα πούμε μετά, ξινή.

Ω, τα μισά να μου 'λεγε.

«Βλέπεις;» λέει αρπάζοντας το κινητό της από το χέρι μου.

«Εγώ πιστεύω πως την θέλει, αλλά η Γεωργία δεν λέει να το καταλάβει.» ναι, δυστυχώς και εγώ έρχομαι στο ίδιο συμπέρασμα.

«Ίσως το πηγαίνει σιγά σιγά ή δεν ξέρω και εγώ τι. Πάντως φαίνεται να ενδιαφέρεται...» λέω σιγανά.

«Αχ, μακάρι ρε κορίτσια!» ακούγεται ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος από το Viber και αμέσως το πρόσωπό της φωτίστηκε. «Αυτός είναι!» λέει.

«Είδες;» λέει παιχνιδιάρικα η Αλεξία στην Γεωργία...

Είδα, είδες, είδαμε...

Παρ' τα μπαμπά...!