«Επικό!» γελάει ο αδερφός μου βλέποντας ένα βίντεο στο Facebook. Κάνω πως του δίνω σημασία ενώ χαζεύω την τελευταία μου συνομιλία με τον Ρουσσάκη.

Αξιολύπητη τουλάχιστον.

«Σταμάτα πια με την μαλακία!» πετάει ξαφνικά ο Πέτρος, παίρνοντας το κινητό μου και πετώντας το πιο δίπλα.

«Να 'σαι καλά ρε.» λέω ειρωνικά.

«Χάρη σου κάνω, ποίημα θα την έχεις μάθει πια τη συνομιλία σας.» όντας ντροπιασμένη, αποφασίζω να παραμείνω σιωπηλή.

Ξεφυσάει και κλείνει το κινητό του, γυρνώντας να με κοιτάξει.«Σταμάτα να ασχολείσαι τόσο και δώσε λίγο χρόνο στη φάση.»

«Νιώθω ότι θέλω να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.» παραδέχομαι. «Έχω τρομερό πονοκέφαλο.»

«Καν' το, αν και δεν νομίζω να βάλεις μυαλό ούτε καν με αυτόν τον τρόπο.»

«Είσαι αξιολάτρευτος.» λέω ειρωνικά.

«Το ξέρω, είναι το ατού μου.» τον αγνοώ να εκείνος συνεχίζει «Μιλήσατε καθόλου;»

«Με πήρε χθες αλλά δεν το σήκωσα.»

«Έχετε μιλήσει ξανά από το Σάββατο;» πάει μια εβδομάδα...

«Έστειλε κάποια μηνύματα, τον αγνόησα, με πήρε χθες.» λέω ξερά.

«Και τον αγνόησες ξανά.» συμπεραίνει.

«Ακριβώς.»

«Πόσο μωρό.» λέει, πιάνοντας ξανά το κινητό του.

«Τόσο υποστηρικτικός.» ειρωνεύομαι.

«Είμαι εδώ για να σε συμβουλέψω, όχι για να κάνω αλλαγή βάρδιας στο babysitting.» απαντάει. «Άμα δεν σου αρέσει η αλήθεια και δεν μπορείς να την ακούς, κλείσε τα αυτιά σου.»

Δεν απαντάω.

«Εννοώ ότι η Νίκη σου κάνει babysitting και-»

«Το 'πιασα.» τον διακόπτω.

«Τέλος πάντων, πεινάω, να φέρω παγωτό να φάμε;»

«Δεν μου κάνεις babysitting.» κοροιδεύω τη φωνή του.

«Κοιτά, στ' αρχίδια μου, εγώ να φάω θέλω.» λέει «Χέστηκα, πάω να φάω και να παίξω στο PC.» μου χαμογελάει ειρωνικά και φεύγει από το δωμάτιο μου.

«Πόρτα!» φωνάζω.

«Να την κλείσεις μόνη σου!» σηκώνομαι όρθια και κατεβαίνω κάτω, μόνο για να τον δω να τρώει το παγωτό με το κουτάλι, ο μπίχλας.

«Cookies;» ρωτάω.

«Ποτέ, αυτό είναι δικό σου.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο να παίζει στα χείλη του.

«Μμμ.» μουρμουράω «Ώστε είμαι μωρό ε;» ρωτάω. Εκείνος ανοίγει το ψυγείο, βγάζει το αγαπημένο μου παγωτό και μου το δίνει μαζί μ' ένα κουτάλι.

«Μη ξινίζεις, θα το φας όλo έτσι κι αλλιώς.» γνέφω και τον ακολουθώ στο σαλόνι, παίρνοντας θέση στη αγαπημένη γωνίτσα μου στον καναπέ.

«Άντε, ξεκίνα.» λέει.

«Δεν ξέρω τι να σου πω...»

«Ωραία, άσε, θα μιλήσω εγώ. Μην σκας και μην κάνεις τη ζωή σου δύσκολη· είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τον Μπιλάκο.»

«Από πότε έγινε Μπιλάκος;» λέω έκπληκτη.

«Δεν ξέρω, τον συμπάθησα.»

«Οποίος να 'ναι, αρκεί να μην είναι ο Νίκος.» μουρμουράω.

«Το άκουσα αυτό!» λέει με στενεμένα ματιά «Και ναι, οποιοσδήποτε θα ήταν καλύτερος από τον Παπαρήγα!»

«Ακόμα και ο Μπουχέσας;»

«Ζει αυτός;»

«Υποθέτω.» λέω αδιάφορα.

«Πω, μην με συγχύζεις και ας μπούμε στο κύριος θέμα.»

«Το οποίο είναι;» ρωτάω.

«Τι θέλουν πραγματικά οι άντρες.»

«Τι θέλουν οι άντρες;» ρωτάω, εφόσον βλέπω πως θέλει να το ζαλίσουμε το όλο θέμα.

«Εκπληκτική ερώτηση, χαίρομαι που ρωτάς.» το παιδί είναι ηλίθιο.

«Λοιπόν, μικρό σκατό· οι άνδρες είναι πιο εύκολοι από όσο νομίζεις.» κάνω να μιλήσω αλλά με διακόπτει «Και όχι, δεν εννοώ ότι σου κάθονται ευκολότερα παρ' όλο που ισχύει!»

«Παρακάτω.»

«Έχουμε μια αρχή ρε φίλε. Οικογένεια και φίλοι πάνω απ' όλα, μετά όλα τα άλλα.» λέει.

«Ακόμα δεν καταλαβαίνω που κολλάνε αυτά που μου λες με το γεγονός ότι ο Ρουσσάκης έκανε κάτι μαζί μου και μετά από μια βδομάδα εμφανίστηκε με άλλη γκόμενα.» λέω.

«Το δραματοποιείς.»

«Α, ωραία και πως θα έπρεπε να το αντιμετωπίσω;»

«Ήταν ξεκάθαρη σπόντα αυτή ρε, για να ζηλέψεις.»

«Ναι, μα φυσικά, σπόντα ενώ δεν ήξερε καν ότι θα είμαι εκεί.»

«Ήξερε πως θα είμαι εγώ όμως, χαζούλα.» καλά, δεν του κόβει καθόλου.

«Δεν το ήξερε.» επιμένω.

«Και εσύ που το ξέρεις;»

«Μου το είπε και τον πιστεύω.»

«Καλά και εσύ τον πίστευες όταν σου έλεγε όλες αυτές τις πίπες!»

«Πέτρο!» ακούγεται έξαλλη η φωνή της Νίκης πίσω μας.

Προσπαθώ να καταπίεση την μελαγχολία που με έπιασε.

«Πως μπήκες εσύ ρε;» ρωτάω.

«Μου έδωσε τα κλειδιά του ο μπουμπούνας.» γυρίζει στον Πέτρο «Για καλό σε άφησα μαζί της;»

Εκείνος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του «Είμαι απλώς ειλικρινής!»

«Εσύ απλώς γίνεσαι μαλάκας χωρίς λόγο.» τον πληροφορεί.

«Αυτό σημαίνει πως εφόσον γίνομαι μαλάκας, δεν είναι γενικά μαλάκας, ε;»

«Στο θέμα μας!» λέω πρώτου προλάβει να του πει η άλλη πως είναι γενικά μαλάκας και αρχίσουν τα δικά τους.

«Το οποίο είναι;» ρωτάει η Νίκη.

«Τι θέλουν οι άντρες.» λέω

«Και εγώ είμαι ο εισηγητής.» λέει περήφανα.

«Μη!» πετάγομαι πριν μιλήσει η Νίκη.

«Καλά, για δίδαξε μας.» λέει ειρωνικά.

«Δεν θέλουν πολλά πράγματα. Χρειαζόμαστε τους φίλους μας, τις βόλτες μας, την ησυχία μας και να μην πιεζόμαστε.»

«Κάνεις και τίποτα άλλο.» μουρμουράει η άλλη. Της ρίχνω μια αγκωνιά «Παρακάτω.»

«Τώρα από μια κοπέλα δεν ζητάμε και πολλά.» α, καλά κατάλαβα.

«Θέλουμε να δείχνει κατανόηση στα παραπάνω και γενικά στις ανάγκες μας. Να μας αγαπάει, να νοιάζεται για εμάς, να μην ανεβάζει ξεκωλες φωτογραφίες στο Instagram.» λέει κοιτώντας τη Νίκη.

«Και εμείς πάλι να ξέρουν τι σημαίνει ο όρος ξεκωλο.» πετάει η άλλη.

«Φτάνει.» διακόπτω «Συνέχισε.»

«Θέλουμε μια κοπέλα γλυκιά, να ξέρει να φερθεί, να μας θέλει γι' αυτό που είμαστε, να περνάμε καλά μαζί της, να μας είναι πίστη, να κάνει καλό κρεβάτι και παράλληλα να έχουμε και άλλες γκόμενες.» αναστενάζει «Ναι, αυτό θα ήταν το ιδανικό.»

«Σε παρακαλώ, ασ' το να περάσει.» λέω στη Νίκη.

«Το θέμα είναι όμως ότι δεν θέλουμε όντως αυτά.» λέει ο αδερφός μου τώρα, τραβώντας στην αγκαλιά του τη Νίκη «Για να είμαι ακριβής, δεν τα θέλουμε όλα αυτά.»

«Θέλουμε η άλλη να μας σπάει λίγο τα νεύρα, να τη πειράζουμε και να παίρνει από πλάκες, να έχει χιούμορ, να είναι ο εαυτός της και να αναγνωρίζει τα λάθη μας όπως τα σωστά μας. Να μας αγαπάει και να την αγαπάμε και εμείς. Αν τα έχουμε όλα αυτά, ποιος ο λόγος να κοιτάξουμε άλλη;» λεει φιλώντας το κεφάλι της.

«Το έσωσες.» λέει εκείνη, προσπαθώντας να κρατήσει σοβαρό πρόσωπο.

«Αν ο Μπιλάκος βλέπει όλα αυτά σε 'σένα, που πιστεύω το κάνει, τότε έχει καλώς. Αν πάλι δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την αξία σου, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.»

«Αρκεί να μην είναι τα πορτοκάλια του Παπαρήγα.» προσθέτει η Νίκη.

«Χριστέ, προφανώς να μην είναι τα πορτοκάλια του Παπαρήγα!»

«Μπορούμε να μην ασχολούμαστε με τα πορτοκάλια του Νίκου;»

«Ειδικά εσύ τα πορτοκάλια του να τα αφήσεις ήσυχα.» λέει ο αδερφός μου.

«Εξάλλου, πιθανότατα να είναι ξινά σαν τη μούρη του.» λέει η Νίκη αυθόρμητα.

«Με ξεπερνά αυτή η συζήτηση.» τους πληροφορώ.

«Τέλος πάντων, σε ευχαριστώ για τα φώτα σου.» σηκώνομαι από το καναπέ και κατευθύνομαι στη κουζίνα όπου αφήνω την άδεια συσκευασία παγωτού.

«Που πας;» ρωτάει η Νίκη.

«Τελικά δεν είπες, τι θα κάνεις;» πετάγεται και ο Πέτρος.

«Για αρχή για ύπνο.» λέω «Τώρα, αν έχει θράσος και επιμένει κι άλλο, βλέπουμε.»

Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι λίγη ηρεμία, τίποτα άλλο.

Αλλά αυτές οι ρημάδες οι σκέψεις μου δεν λεν να βγάλουν τον σκασμό...

__________

ΓΕΙΆ ΣΑΣΣΣΣ