Δευτέρα πρωί, έχω εργαστήριο και σκάω μύτη σχολή με τον Ρουσσάκη και τη μηχανή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Γιατί λογικά η Γεωργία άμα με δει μαζί του, θα μου αφήσει έστω και μια τρίχα στο κεφάλι μου...

Κατεβαίνω από τη μηχανή, παίρνοντας το κράνος μου (;) μαζί.

«Φιλάκι;» λέει σουφρωνοντας τα χείλη του.

Σπρώχνω τη μούρη του γελώντας και στριφογυριζω τα μάτια μου.

«Μαζέψω, Ρουσσάκη, έχουμε παραγνωριστει.»

«Έχουμε περιθώρια για τελειοποίηση του παραγνωρισματος.»

«Έχω βρει ήδη δέκα λόγους που με ξεπερνά αυτή η πρόταση.» προσπαθώ να κρατήσω σοβαρό πρόσωπο.

«Σεληνάκι μου!!» λέει τσιμπώντας τα μάγουλά μου.

«Κάτσε ρε πονάω!» λέω γελώντας. Εκείνος με αφήνει και αμέσως χαϊδεύω τα μάγουλα μου. «Κάποιος έχει πολύ όρεξη σήμερα.» κοροϊδεύω.

«Ναι, πέρασα καλά χθες.» αρχίζουμε να περπατάμε προς το κτήριο και γελάω σιγανά.

«Καλή;» κοροϊδεύω.

«Εντάξει, δεν μου έκατσε, αλλά την αγαπάω τι να κάνω.» αγνοώ τη καρδιά μου που χτυπάει έξαλλα στο στήθος μου και τον σπρώχνω με το σώμα μου.

«Κωλόπαιδο.» λέω γελώντας.

«Αφού είσαι το μικρό μου ρε, πως να μην σε αγαπάω;» με ξεπερνά και αυτή η συζήτηση που ανοίξαμε.

«Ο,τι πεις.» αποφεύγω τις παρεξηγήσεις.

«Κάτσε, εσύ δεν με αγαπάς;» γυρίζω και τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι, σταματώντας πριν μπω στην είσοδο.

«Σαν άνθρωπο εννοώ Σελήνη, όχι σαν γκόμενο.» διευκρινίζει «Και εγώ σαν άνθρωπο εννοώ ότι σε αγαπάω.»

Αυτά είναι καλό να λέγονται εξαρχής...

«Φυσικά και σ' αγαπάω ηλιθιε.» χαμογελάω ελαφρά.

«Αγαπημένα μου πιτσουνακια!» λέει ο Κώστας.

«Σου έλειψα;» λέω αγκαλιαζοντας τον.

«Εννοείται.» συνεχίζει κι αυτός το "αστείο" μας.

«Τι λέει; Θα μου κάτσεις σήμερα;» λέω με πονηρό ύφος, πιάνοντας το μπράτσο του.

«Σου έχω πει σε βλέπω σαν φίλη, παρά τα Βυζια-ε τα μάτια σου.» γελάω με τον βλακα και γυρίζω να κοιτάξω τον Ρους που μας κοίταζει απηυδισμενος.

«Πέντε χρονών.» λέει απλά, μπαίνοντας στην αίθουσα.

«Τι μύγα τον τσίμπησε αυτόν;» κοροϊδεύει ο Κώστας.

«Τίποτα, καλά είναι.» γελάω.

«Δεν θα του έκατσε η γκόμενά.» σχολιάζει ο Κώστας.

«Είναι άσχημο να αναφέρεστε στις κοπέλες ως γκόμενές σου έχω πει!»

«Καλά ρε μαλακα, μη θίγεσαι, δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι για 'σένα.» λέει γλυκά.

Ρε που να ήξερες...

Κάθομαι με τα κορίτσια και ευτυχώς οι υπόλοιπες ώρες περνούν αδιάφορα.

Μου έχει λείψει λίγο αυτή η αδιαφορία. Να μην τρελαίνομαι με το παραμικρό, να μην σκέφτομαι τόσο...

«Πάμε για κάνα καφέ;» ρωτάει ο Νίκος.

«Εγώ μάγκες δεν μπορώ σήμερα.»

«Ναι, μέσα.» λέω ταυτόχρονα με τον Ρουσσάκη.

Γιατί δεν μπορείς πουτανακι για καφέ;!

«Έλα ρε μαλακα Ρους, μη χαλάς τη παρέα!» λέει ο Κώστας.

«Ναι ρε μαλακα, η γκόμενα μπορεί να περιμένει.» θα τον κοπανήσω.

«Φίλε, είναι πολλές, δεν βγαίνει το πρόγραμμα!» έχει το θράσος και γελάει ο Ρουσσάκης!

Θα σου κόψω τα πόδια, αλήτη.

«Καλέ, τι λέτε μπροστά στη κοπέλα του, δεν ντρέπεστε;» πετάει ο Νίκος.

Αυτουνού του έχω πει ποτέ πόσο πολύ τον αντιπαθώ;

Να το κάνω κάποια στιγμή.

«Έλα όλο μαλακιες.» λέω σπασμένη.

«Ναι, κόψε την ίδια μαλακια συνέχεια.» συμφωνεί μαζί μου ο Ρους.

Πάλι καλά.

Ο Νίκος σηκώνει τα χέρια ως ένδειξη παράδοσης, παρ' όλα αυτά το πονηρό μειδίαμα παραμένει στα χείλη του.

«Μην δαγκώνετε παιδιά.»

Ο Κώστας με κοίταζει και επεμβαίνει «Απλά πάμε για καφέ και αφήστε τις μαλακιες γιατί η Σελήνη με θέλει, τη θέλω και θα είμαστε μαζί όταν αποφασίσω να της κάτσω.» λέει χιουμοριστικα.

Κώστα, σε λατρεύω, αγάπη μου!

«Άντε πάμε γιατί πεινάω.»

«Καλά ρε μαλακα δεν την ταΐζεις;» λέει ο Νίκος κοιτώντας τον Ρους.

Μου γυρίζει το μάτι και κάνω μια κίνηση προς το μέρος του με ένα προσποιητή χαμόγελο στα χείλη μου όταν ο Κώστας με αγκαλιάζει και με σηκώνει στον αέρα.

«Θα την ταΐσω τώρα. Πάμε μωρό μου!» λέει με λαγνα φωνή.

«Σωτήρας.» του ψιθυρίζω καθώς με αφήνει και περπατάμε πιο μπροστά από τους άλλους.

«Εξηγήσεις.» απαντάει.

«Θα τις έχεις.» συμφωνώ και ευτυχώς το αφήνουμε εκεί.

«Ε ρε μέλια.» γελάει η Γεωργία.

«Το μωρό μου!» λέω σουφρωνοντας τα χείλη του.

«Κάτσε μωρή, με κατσιασες!» γελάει ο Κώστας.

Τον χτυπάω στο μπράτσο και αμέσως αράζω στον καναπέ.

«Καναπέ!» δηλώνει ο Ρουσσάκης, ξαπλώνοντας δίπλα μου.

«Κουρασμένο μου αγόρι.» τον πειράζει ο Κώστας.

«Άσε με, υποφέρω.»

«Γιατί έτσι ρε;»

«Ήμουν με μια γκόμενά χθες και το πήγαμε σερί σήμερα.» λέει.

Α έγινα και γκόμενα;!

«Να την έστελνες σπίτι της να κοιμόσουν, τι το παιδεύες το κορίτσι όλο το βράδυ;» λέω χαλαρή.

«Αυτή η καριόλα δεν έλεγε να ξεκολλήσει.» λέει περιπαικτικα, γαργαλωντας με.

«Κάτσε ρε μαλακα.»

«Να το πάλι το μαλακα.» μουρμουραει ο Ρους.

«Καριόλα ο ένας, μαλακας η άλλη...» λέει ο Νίκος.

«Αρχιδι εσύ.» συμπληρώνει ο Ρους επιθετικά.

«Ρε Νικολακο, μήπως έχεις καμία κρυφή καψούρα με τη Σελήνη; Την εμπνέει και το όνομα σου ξέρεις, ελεύθερα.»

Γυρίζω και τον κοιτάζω έξαλλη «Τώρα άμα σε στείλω, θα φταίω;» ρωτάω απολύτως σοβαρά.

«Μαλακα Ρους άμα με Νίκο εννοείς τον τύπο από το Bullet, τότε θα σε στείλω και εγώ.» συμφωνεί ο Ρους.

«Ναι, το γαμησες.» λέει και η Γεωργία.

Η οποία στο μεταξύ ακούει για γκόμενος και Ρους και δεν αντιδρά καν. Έχω χάσει κάποιο επεισόδιο.

Αν όχι ολόκληρη σεζόν.

«Δεν γουστάρω τη Σελήνη.» λέει ο Νίκος.

«Καλά, στα αρχιδια μας, όλοι ξέρουμε κατά βάθος πως γουστάρεις τον Ρους.» πετάγεται ο Πάνος και αμέσως σκαμε όλοι στα γέλια.

Όταν έρχεται ο σερβιτόρος να παραγγείλουμε, αμέσως ο Ρους με αγκαλιάζει.

«Ωραίο ε;» λέει όταν φεύγει.

Ε;

«Ο σερβιτόρος λέω.» διευκρινίζει «Ψηλός, μελαχρινός, του στυλ σου.» λέει σχεδόν κοροϊδευτικά.

«Ναι, ίσως του μιλήσω φεύγοντας.» προφανώς και δεν θα το κάνω.

Όχι επειδή συμβαίνει όλο αυτό, ό,τι κι αν είναι αυτό, με τον Ρουσσάκη, αλλά επειδή είμαι και μεγάλη κότα για να το κάνω.

«Ναι, μην παραλείψεις.» α, καλά, αυτός είναι ικανός να το πίστεψε κιόλας.

Πλησιάζει στο αυτί και δαγκώνει τον λοβο μου ενώ με γαργαλάει για αντιπερισπασμο.

«Σταμάτα ρε.» λέω γελώντας.

Θεέ μου, κάνε να μην μας είδε κανείς...

«Κόψε τις μαλακιες.» ψιθυρίζει στο αυτί μου προτού ρίξει μια φάπα στο μπούτι μου και γυρίσει να μιλήσει με τον Πάνο.

Παρατηρώ τα βλέμματα των παιδιών και είμαι σίγουρη πως ο Κώστας μας είδε γιατί το βλέμμα του φωνάζει ότι χρωστάω εξηγήσεις.

Ωραία, αυτό μου έλειπε.

Ποτέ.

Δεν γλυτώνεις, θα κανονίσουμε για καφέ να μου πεις τι παίζει.

Κάτσε μου.

Εντάξει, σκάσε.

Κάνω να αφήσω το κινητό μου, αλλά αμέσως έρχεται κι άλλο μήνυμα.

Ρους

Με ποιον μιλάς;

«Τς.» κάνω αυθόρμητα. Γυρίζει και με κοίταζει με σηκωμένο το φρύδι.

«Τι είναι μωρή;» ρωτάει.

«Τίποτα, ένας πρηξαρχίδας φίλος μου.» λέω ειρωνικά. Εκείνος γελάει και δεν απαντάει.

Αν δεν ήθελε να του κάτσω, ίσως να με έστελνε να πάω να γαμηθω.

Ίσως δεν θέλει να το ρισκάρει.

________

Όταν μερικές ώρες μετά χωριζόμαστε με τα παιδιά, ο Ρους μου κάνει νόημα να με πάει σπίτι.

«Θα πάρω λεωφορείο.» λέω.

«Θα σε πάω σπίτι.» δηλώνει.

«Βασίλη, ξεκόλλα.»

«Είναι αργά.» μαλακιες.

«Βασίλη, θα πάρω λεωφορείο.» λέω.

«Γιατί με αποφεύγεις;» α καλά.

«Δεν σε αποφεύγω, απλά θέλω να πάω σπίτι μου και να την πέσω.» λέω.

«Ωραία, τότε έλα να σε πάω εγώ να φτάσεις πιο γρήγορα.»

«Βασίλη, αν με πας εσύ μόνο σπίτι μου δεν θα πάμε.»

«Σε περιμένει ο Κώστας;» πετάει.

Α, το παιδί έχει πρόβλημα.

«Γιατί κανείς σαν γκόμενα;» ρωτάω «Και στο κάτω-κάτω δεν είμαστε και κάτι για να μου κάνεις ανάκριση, σωστά;»

Δεν μιλάει.

«Εγώ δεν σε ρώτησα ποτέ ποια σου έκανε αυτή τη πιπιλια προχθές.» πετάω αυτό που ήθελα τόσες μέρες.

Αν δεν το έλεγα, θα έσκαγα.

Με πειράζει, ναι, αλλά είμαι άξια της μοίρας μου.

«Σελήνη...» βλέπω το λεωφορείο μου να πλησιάζει και όταν κάνει στάση μπαίνω μέσα χωρίς να το καλοσκεφτω.

Ίσως τώρα καταλάβει ότι τα δεδομένα γίνονται εύκολα ζητούμενα...

Ίσως...

______________

Ιιιιισως, όταν καταλάβεις
Πως θα πρέπει να προλάβεις
Μία καρδιά που φεύγει μακριαααα...

____

Εν τω μεταξύ τέτοιες αλλαγές διάθεσης αυτοί οι δύο, ούτε σε έγκυο γυναικα😂