Συγγνώμη για την καθυστέρηση, είναι μια δύσκολη περίοδος για 'μένα. ❤️
Ελπίζω να σας αρέσει. ❤️❤️

«Αν πάθει κάτι ή ολόσωμη μου, θα σε δείρω, αλήθεια.» προειδοποιώ την Αλεξία.

Γιατί της την έδωσα είπαμε;

«Μείνε ήσυχη, θα την έχω σαν τα μάτια μου.» δεν το πολυπιστευω, αλλά προς το παρόν θα το αφήσω.

«Βαριέμαι.» μουρμουράει η Γεωργία.

«Σε λίγο δεν θα βαριέσαι.» λέει πονηρά η Αλεξία.

Ναι, θα έρθει να μας πάρει ο Ρους, μια από τις εκπληκτικές ιδέες του.

Να σημειωθεί η ειρωνεία.

«Δεν μου αρέσει πια ο Ρουσσάκης.» λέει η Γεωργία.

«Τι;» λεω έκπληκτη.

«Εντάξει, σοκ.» συμπληρώνει και η Αλεξία.

«Όλο τσακωνόμαστε ρε 'σεις. Επίσης, όλο μου την λέει και με εκνευρίζει. Δεν τον μπορώ πια.»

«Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά εντάξει.» μουρμουράει η Αλεξία.

«Άλλος θέλω να έρθει.»

«Πόσοι σ' αρέσουν πια μωρή;» την κοροϊδεύω.

«Τεχνικά δεν μου αρέσει πλέον ο Ρουσσάκης, άρα μ' αρέσει ένας.»

«Ποιος;» πετάγεται η κουτσομπολα της παρέας, ανυπόμονη.

«Ο Νάσος.» παραδέχεται.

«Ε, όχι.»

«Ε, ναι.»

«Αυτός δεν βλέπεται ρε!» λέει αυθόρμητα η Αλεξία. Την αγριοκοιτάζω αλλά σηκώνει αδιάφορα τους ώμους της.

«Έλα ρε' σύ, έχει μια γοητεία.» ανταλλάσω ένα βλέμμα με την Αλεξία και αμέσως εκείνη τιναζεται σαν να την χτύπησε ρεύμα.

«Αλήθεια, δεν θέλω να ξέρω λεπτομέρειες.»

«Στείλε εσύ στον Ρουσσάκη να ξεκινήσει.» αλλάζει θέμα η Γεωργία.

Δεν μπορώ να καταλάβω αν την ενοχλεί που κάνω τόση παρέα μαζί του, αλλά το κρύβει ή αν όντως δεν έχει πρόβλημα.

Στη τελική, δεν κάνω κάτι μαζί του...

Στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα στον Ρουσσάκη και κοιταζομαι μια τελευταία φορά στον καθρέφτη.

Οι μπούκλες σε τέλεια δαχτυλίδια, χάρη στην Αλεξία και το βάψιμο μου στη πένα.

«Μήπως να μην βάλω φόρεμα;» λέω στα κορίτσια. Νιώθω ότι είναι υπερβολικά κοντό.

«Είσαι κουκλάρα, σκάσε.» λέει η Αλεξία.

Βάζω λίγο ακόμη κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου, τυχαία επέλεξα αυτό που άρεσε στον Βασίλη της προάλλες, και βάζω λίγο από το άρωμα μου.

«Άντε μωρή ψωναρα δέκα ώρες.» πετάγεται ο αδερφός μου από το πουθενά.

«Δεν σου έχουν μάθει τη σημαίνει πόρτα στο σπίτι σου;»

«Όχι, ήταν απασχολημένοι να το μαθαίνουν σε 'σένα.» λέει ειρωνικά.

«Αχώνευτε.»

«Και εγώ σε αγαπάω.» χαμογελάει πονηρά «Ο μορφονιος με το μαύρο αυτοκίνητο είναι κάτω από το σπίτι. Αυτή τη στιγμή μιλάει με τη Νίκη, οπότε θα σας παρακαλούσα να κατεβείτε όχι τώρα...ΤΩΡΑ. Ευχαριστώ.» λέει προτού φύγει σφαίρα από το δωμάτιο.

«Τι φάση;» γελάει η Γεωργία.

«Ερωτευμένος μα δεν ξέρω το γιατί.» τραγουδάω.

«Το άκουσα αυτό, μαλακισμενο!» φωνάζει από το μπαλκόνι.

«Ας κατέβουμε προτού φάει ξύλο ο Ρουσσάκης χωρίς λόγο.»

Όταν βγαίνουμε έξω, αγκαλιάζω τη κολλητή μου και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του Ρουσσάκη.

«Μικρό!» λέει ενθουσιασμένος αγκαλιαζοντας με και φιλωντας με σταυρωτά.

Οκ, πολύ ενθουσιασμένος είναι αυτός...

«Ένα δωμάτιο στα παιδιά.» πετάγεται η Αλεξία.

«Όλο μαλακιες.» λέω αμέσως, διώχνοντας τον Ρουσσάκη από πάνω μου.

Εκείνος απτόητος γελάει και χαιρετάει τα κορίτσια, προτού ξεκινήσει για το μαγαζί.

Ο Θεός βοηθός, που λένε.

_____________________

«Ναι!!» φωνάζει η Αλεξία, κρεμώντας τα χέρια της γύρω από τη Νίκη. Οι δύο τους εξίσου πιωμένες, τραγουδούν παράφωνα ένα προπολεμικο τραγούδι.

«Γιατί;» λέει απηυδησμένη η Γεωργία;

«Ου, περίμενε, η Νίκη θα χειροτερεψει κι άλλο, είναι νωρίς ακόμα. Δεν έχεις δει τίποτα!» εκείνη γουρλωνει τα μάτια και κατεβάζει το περιεχόμενο του ποτηριού της.

«Θα πιω να το αντέξω κι αυτό το μαρτύριο.» λέει «Αλλά μου χρωστάτε ένα live του Iratus.»

«Θα έρθω μαζί σου, σκάσε.» λέω γελώντας.

«Αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς και στον ρυθμό που απόψε βράδυ το κορμί σου κουνάς.» τραγουδάει ο Κώστας στο αυτό μου, αγκαλιάζοντας τη μέση μου.

Χορεύω μαζί του, γελώντας κατά τη διάρκεια. Αυτό το παιδί το λατρεύω για κάποιον λόγο, θέλω να του τσιμπάω όλη την ώρα τα μάγουλα.

«Έλα, σπάστε πιτσουνακια, γλιστράμε από τα μέλια.» λέει ο Ρουσσάκης. Ο Κώστας με αφήνει, λέγοντάς του να πάει να γαμηθει και τον βοηθάει να αφήσει στο τραπέζι μας τη μπασκετα με τα υποβρύχια.

Μοιράζω με την βοήθεια των αγοριών τα υποβρύχια και τσουγκριζουμε όλοι μαζί προτού τα κατεβάσουμε μονορούφι.

«Ο Νάσος θα έρθει;» λέει στο αυτί η Γεωργία. Της κάνω νόημα να περιμένει και αποφασιζω να ρωτήσω τον Ρουσσάκη αντί του Κώστα.

Εξάλλου, έχουμε μεγαλύτερη οικειότητα με τον Ρουσσάκη...

Μη χεσω.

«Μπιλάκο, θα έρθει ο Νάσος;» ρωτάω τον μπάρμαν που σήμερα εκτελεί χρέη pr και έχει γαμηθει να κοιτάζει ο,τι ξεκωλο κυκλοφορεί.

Οχι πως με νοιάζει φυσικά...

Μας κάνει τη τιμή να πάρει το βλέμμα του από ένα μελαχρινό ξεκωλο «Γιατί, μικρό, ενδιαφέρεσαι;»

«Αν θα έρθει ο Νάσος;» μου σηκώθηκε η τρίχα.

«Ναι.» κοιτάζει το πρόσωπό μου προσεκτικά, παρατηρώντας κάτι που μπορεί να κρύβει τις προθέσεις μου.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο δεν με νοιάζει αν θα έρθει ή όχι.» λέω γελώντας.

«Τότε γιατί ρωτάς;»

Σηκώνω τα χέρια ψηλά «Δεν πρόκειται να το κάνω αυτό αυτή τη στιγμή.» αρνούμαι.

Εκείνος χαιδευει το μάγουλό μου «Πάω να κάνω μια γύρα, θα ξανάρθω. Χόρεψε εσύ με τον Κωστάκη.»

«Άντε γαμησου, Ρουσσάκη.» μου έχει σπάσει τα νεύρα σήμερα.

«Με την ευχή σου, δουλεύει το Κατερινάκι σήμερα.» προσπαθώ να συγκράτησα τον νευρικό κλονισμό όσο εκείνος μου κλείνει το μάτι και χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.

«Τι σου είπε;» λέει η Νίκη έξαλλη.

«Μαλακιες.» το αποφεύγω.

«Να πάω να του χώσω κλωτσιά στα αρχιδια; Έχω πιει και φοράω τακουναρες.» λέει περήφανη.

«Δεν πρόκειται να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή με τον Ρουσσάκη, μάτια μου.»

Κοιτάζει κάπου πίσω μου «Ναι, θα πρέπει όμως.»

«Γιατί;» απορώ. Όταν δεν μου απαντάω, αποφασίζω να γυρίσω να κοιτάξω που κοιτάζει.

Και ναι, κυρίες και κύριοι, το Κατερινάκι με σάρκα και οστά, που κοντεύουν να φανούν εξαιτίας του προκλητικό φορέματος της.

«Αδιαφορώ.» λέω σθεναρά. Εκείνη κάνει μια γκριμάτσα και αρπάζει δύο ποτήρια υποβρύχια.

«Ας πιούμε σε αυτό, μάγκα μου!» φωνάζει πάνω από τη μουσική. Κατεβάζω το περιεχόμενο του ποτηριού, αλλά κάτι σταματά τη Νίκη.

Ή μάλλον κάποιος.

Θα τον σκοτώσω.

«Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» λέω έξαλλη.

Αυτός μου έλειπε.

«Ήρθα να δω τι παίζεται.» λέει χαλαρός.

«Μαλακιες. Είναι και ο Νίκος εδώ, είδα story.» με πληροφορεί η Νίκη. «Θα στο έλεγα πιο πριν, αλλά είχαμε σημαντικότερα θέματα.»

Ωραία, συμπληρώθηκε το καρέ.

«Κάποιος να πάρει τηλέφωνο τον Μπουχέσα να έρθει.» κλαψουριζω.

«Γιατί;» λέει έξαλλος ο αδερφός μου.

«Ε, μόνο αυτός μας λείπει! Το έχουμε ξεμπουρδελέψει απόψε.» λέω απηυδησμένη.

Ο αδερφός μου στριφογυριζει τα μάτια του «Τον έχετε δει καθόλου; Τον Νίκο;» ρωτάει τη Νίκη.

«Όχι.»

Εκείνος χαϊδεύει απαλά το πρόσωπό της.

«Για 'σένα ήρθα, στα αρχιδια μου για τον Νίκο. Έχω εμπιστοσύνη στην αδερφή μου, είναι πιο έξυπνη από το να μπλέξει μαζί του.»

Άμα δεν είχα νεύρα που ήρθε απρόσκλητος, θα έλεγα πως είναι γλυκούλης.

«Κυρίως όμως ήρθα επειδή είδα τα story σου και φαίνεσαι χώμα. Φεύγουμε.» την ενημερώνει.

Και κάπως έτσι χάλασε τη στιγμή.

Μαλακας.

«Έλα ρε Πέτρο τώρα!»

«Σελήνη, μην ανακατεύεσαι.» απαιτεί. «Όπως θέτει εκείνη τους όρους της, έτσι θέτω και εγώ τους δικούς μου. Δεν θα την αφήσω να γυρίσει σπίτι σε κωματώδη κατάσταση με έναν άγνωστο, για 'μένα.» κάνω να μιλήσω, αλλά με σταματάει «Και όχι, θα την προλάβω πριν πιει τον κωλο της. Τέλος.» λέει.

«Με 'σένα θα τσακωθω στο αυτοκίνητο.» λέει εκνευρισμένη στον Πέτρο. Μαζεύει γρήγορα τα πράγματά της, χαιρετάει τα παιδιά και εξαφανίζεται, πέφτοντας πάνω στον Ρουσσάκη στον δρόμο της.

«Τι έπαθε;» γελάει, τριβοντας τον ώμο του.

«Μεγάλη ιστορία.» το αποφεύγω.

«Πέτρος.» τείνει ο αδερφός μου το χέρι του.

«Billy.» ναι, το Billy σε μαρανε εσένα.

«Ο αδερφός της Σελήνης.» διευκρινίζει.

«Χάρηκα.» απαντάει χαλαρός ο Ρους.

«Μην βιάζεσαι.» λέει ο αδερφός μου με ένα απροσδιοριστο χαμόγελο.

«Φεύγω, η Νίκη θα είναι έξαλλη.» σκύβει στο αυτί μου «Τον είδα με την μελαχρινή. Για να μην λες ότι δεν έχω λόγο να τον προειδοποιησω.» πετάει ο αδερφός μου.

«Καλή συνέχεια.» λέει στα παιδιά πριν φύγει.

«Τι ήταν αυτό;» λέει ο Κώστας γελώντας.

«Προειδοποίηση.» λέει ο Ρους απολύτως σοβαρός.

«Τι λες ρε;» γελάει η Αλεξία.

«Point taken.» λέει στο αυτί μου. Κάνω να μιλήσω, αλλά μου σκάει ένα χαμόγελο και φέρνει τον δείκτη του στα χείλη του. «Πάω να φέρω σφηνάκια!» φωνάζει ενθουσιασμένος.

«Τι ήταν αυτό;» λέει η Αλεξία πονηρά.

Θα της απαντούσα αν δεν είχα δει το μήνυμα στο κινητό μου...

Νίκος
Που είσαι;

«Ενέδρα.» απαντάω στην Αλεξία «Βρες μου τρύπα να κρυφτώ.»