ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ. Ανεβάζω νορμάλ ώρα, αλλά μην γελιέστε, δεν έχω κλείσει μάτι 😂🤷🏼

ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΣΧΌΛΙΑ, Ε!

«Πόσες αποδείξεις θες, για να δεις πως δεν με θες!» ουρλιάζει η Νίκη στο αυτί μου. «Κομματάρα μου!»

Την κοιτάζω με γουρλωμένα ματιά «Παίζει να είσαι η μόνη που το ξέρει αυτό.»

Με αγκαλιάζει και ακουμπάει το κεφάλι της στο δικό μου «Ρε όταν έβγαλε η Αννουλα τον ύμνο, δεν είχαμε γεννηθεί καν!»

Okay...υποθέτω.

Νιώθω ένα σκουντημα στον ώμο μου  και μια μπασκετα υποβρύχια εμφανίζεται μπροστά μας.

«Από 'μένα.» ψιθυρίζει στο αυτί μου ο Βασίλης.

Κάνω να διαμαρτυρηθώ, αλλά ξεκινάει να μοιράζει τα πρώτα υποβρύχια στη παρέα, αγνοώντας με.

«Εσύ έχεις ήδη μπει στη καρδιά μου!» λέει η Νίκη.

«Αλκοόλα του κέρατα!» λέω, αλλά φυσικά εκείνη με αγνοεί.

Τσουγκριζουμε τα ποτήρια μας και κατεβάζουμε μονορούφι το περιεχόμενο τους όταν η Νίκη κοκκαλωνει και φωνάζει με πάθος:

«Το 'βάλε!!!» Χριστέ μου...όχι πάλι...

Με παίρνεις αγκαλιά και αρχίζει να γκαρίζει...

Ε, εννοώ να τραγουδάει.

«Μπλέξαμε, όσο και να το παλέψαμε...»

«Πάντα έτσι κάνει αυτή;» γελάει ο Βασίλης.

«Ναι, δεν χρειάζεται καν να πιει.» λέω γελώντας.

«Σ' αρέσει;» με ρωτάει δείχνοντας τον χώρο γύρο μας.

«Ναι, ωραία είναι.» παραδέχομαι.

«Η κολλητή σου πάντως φαίνεται να το χαίρεται λίγο παραπάνω από το κανονικό.» γελάω με το σχόλιο του και προσπαθώ με μεγάλη δυσκολία να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Τα ξανθά μαλλιά του στη πένα χτενισμένα, το μπλε πουκάμισό του, ο τρόπος που τραβάει τζούρες από το τσιγάρο του.

Το επικό φυσικά είναι να συνοδεύει τις σκέψεις μου και η μουσική που παίζει.

«Μου έχει έρθει απόψε μια τρελή ιδέα, έτσι για την αλλαγή να κοιμηθούμε μαζί.»

Βαλτοί είναι όλοι τους;!

«Άκου τραγουδάρα.» με βγάζει από τις σκέψεις μου ο Βασίλης. Πλησιάζει τον Dj, που από ό,τι έμαθα είναι και φίλος του και του λέει, υποθέτω, να βάλει ένα τραγούδι.

Φυσικά γελάω όταν εκείνος αποφασίζει να τον πειράξει, βάζοντας το "αγαπώ μια πιτσιρικά".

Η Νίκη με σκουνταει, σηκώνοντας μου τα φρύδια πονηρά.

«Δεν γυρίζει ο κόσμος γύρω μου, ηλιθια.» την κοροϊδεύω.

Εκείνη συνεχίζει να με κοίταζει με το ίδιο βλέμμα «Ναι, ναι, εγώ σε πιστεύω, για τους άλλους δεν ξέρω.»

Ο Βασίλης έρχεται  δίπλα μου και περνάει το χέρι του στη μέση μου.

«Δεν μένω εγώ πιστός σε μια γυναίκα, σαν εσένα θέλω άλλες δέκα.» χορεύουμε αγκαλιά και βλέπω τη Νίκη έτοιμη να σκάσει από τα τόσα σχόλια που έχει να κάνει.

Όταν φτάνει το τραγούδι στο σημείο που τραγουδάει η Σάσα Μπαστα, η Νίκη με τραβάει στην αγκαλιά της.

Διακριτικά πάνω απ' όλα, με δίνει στεγνά.

«...Αν δεν αλλάξεις» με δείχνει στον Βασίλη «να την ξεχάσεις!»

Και φυσικά μετά αρχίζει να κοπανιεται και να χορεύει μόνη της, ενώ ο Βασίλης γελάει, διασκεδάζοντάς το. Με τραβάει ξανά στην αγκαλιά του και μου λέει στο αυτί «Πόσα έχει πιει η φίλη σου;»

«Πιθανότατα το μισό μπουκάλι και τη μισή μπασκετα μόνη της.»

«Έτσι εξηγείται.» άντε, κάπως τα μπαλωσα πάλι. «Χώσου.» πετάει στο άκυρο.

«Ε;»

«Χώσου ρε μαλακα.» επιμένει.

Ας με βγάλει κάποιος από το friendzone, παρακαλώ...

«Σε ποιον;» μου δείχνει διακριτικά με το βλέμμα του έναν τύπο από μια παρέα απέναντί μας. Εκείνος μόλις αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου, σηκώνει το ποτήρι του και μου κλείνει το μάτι.

Του γυρίζω πλάτη αηδιασμένη με το γλοιώδες ύφος του και κοιτάζω τον Βασίλη με σηκωμένο φρύδι.

«Σοβαρά τώρα;» λέω.

«Έλα ρε, ξεδωσε λίγο.» λέει.

«Ίου, όχι.» αρνούμαι.

«Ίου, όχι.» με κοροϊδεύει. «Τι έχει ο τυπάς; Πέρα από το ότι είναι παιδεραστής, άσχημος και αγαμητος;» λέει.

«Αχ, σε ευχαριστώ πολύ που με έχεις για τόσο υψηλά στάνταρ.» λέω ειρωνικά.

«Έλα μωρέ μικρό, σε πειράζω.» πάει να μου τσιμπήσει τα μάγουλα αλλά του χτυπάω τα χέρια για να με αφήσει.

Δεν έγινε μόνο του αυτό το τέλειο contouring, Ρουσσάκη!

«Είσαι σκέτη γλυκά μωρέ.» με κοροϊδεύει.

«Ευχαριστώ;» ακούγεται πιο πολύ σας ερώτηση.

«Και για πες.»

«Τι να πω;»

«Αφού αυτός δεν είναι ο τύπος σου, ποιος είναι;» ρωτάει.

Εσύ.

«Να 'ναι ψηλός, μελαχρινός με μούσι.» γιατί όντως, κανονικά τέτοια αγόρια είναι του γούστου μου.

Τώρα εγώ πως κόλλησα με τον Ρουσσάκη, ένας Θεός ξέρει!

«Σωπα ρε μικρό.»

«Σταμάτα να με κοροϊδεύεις!» τον χτυπάω στο μπράτσο.

Όταν μπαίνει ένα τραγούδι που συνηθίζω να χορεύω στα clubs με την Νίκη, τρομοκρατούμαι στο πονηρό της βλέμμα.

Όχι μπροστά στον Βασίλη ρε Νίκη!

«Με υποβρύχια και πότε απόψε θα τα σπάσω!» τραγουδάει η Νίκη, τραβώντας με σε έναν από τους...κατά τα άλλα σεμνούς χορούς μας.

Όταν κάνω μια στροφή όμως και παρατηρώ το βλέμμα του Βασίλη, το πως χτυπάει παλαμάκια και σφυρίζει, αποφασίζω να δώσω όλο μου το είναι.

«Κούνα το ρε τρέλα!» φωνάζει η Νίκη.

Όταν τελειώνουμε τον χορό, αγκαλιάζω τη Νίκη και ψιθυρίζω στο αυτί της πόσο την μισώ.

Όταν κατά τις 6 το πρωί σχολάει ο Βασίλης, αποφασίζουμε να το διαλύσουμε και να γυρίσουμε σπίτι.

Αφήνουμε τις φίλες της Νίκης στο σπίτι της, μιας και θα κοιμοντουσαν μαζί, κάτι που αποφάσισε τελευταία στιγμή η Νίκη για να μείνω μόνη με τον Βασίλη φυσικά, και μένουμε οι δύο μας...

Όταν φτάνουμε έξω από το σπίτι μου, σβήνει τη μηχανή του αυτοκινήτου και βολεύεται στο κάθισμα του.

«Πως πέρασες;» ρωτάει.

«Ήταν πολύ ωραία. Δεν έπρεπε να κεράσεις ρε 'σύ!»

Τα χέρια του αγκαλιάζουν το κεφάλι μου σαν να μου κάνει κεφαλοκλειδωμα και με σφίγγουν.

«Σιγά το πράγμα, να μην κεράσω το φιλαράκι μου;!» λέει.

«Ε, ναι, πως;» λέω.

«Τι μούτρα είναι αυτά τώρα;» λέει τσιμπωντας το μάγουλό μου.

Πάει το contouring.

«Τίποτα μωρέ, απλώς είμαι κουρασμένη.» δικαιολογουμαι.

«Σε ξέρω καλύτερα από αυτό, μικρό.»

«Δεν με ξέρεις όσο πιστεύεις, μεγάλε.» κοροϊδεύω.

«Βοήθα με να σε μάθω καλύτερα.» συμφωνεί μαζί μου.

Γελάω, νομίζοντας πως κάνει πλάκα, αλλά εκείνος παραμένει σοβαρός.

«Εσύ δεν έλεγες τις προάλλες πως είμαι ανοιχτό βιβλίο;»

«Ναι, όντως είσαι, όταν σε ενοχλεί κάτι θα το καταλάβω αμέσως, σουφρωνεις τα φρύδια σου με έναν συγκεκριμένο τρόπο και τα σχετικά. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω ποτέ σε 'σένα.»

«Και τι είναι αυτό;»

«Τι σκέφτεσαι.» λέει μπερδεύοντας τα μαλλιά μου.

«Κάνεις δεν ξέρει τι γίνεται στο μυαλό κάποιου άλλου. Η ζωή θα ήταν ανυπόφορη, αν ξέραμε.» λέω.

Ωραία σειρά ήταν αυτή· να την ξαναδώ!

«Βλέπεις πολλές σειρές.» με κοροϊδεύει.

«Ισχύει.» γελάω ελαφρά «Σε ευχαριστώ πολύ, Μπιλάκο για σήμερα.» λέω γλυκά.

«Τίποτα ρε μικρή, καλό βράδυ.»

«Καληνύχτα.»

Βγαίνω από το αυτοκίνητο, αφήνοντας ένα ξαφνικό φιλί στο μάγουλό του.

Περίμενε μέχρι και να μπω μέσα στη πολυκατοικία, όταν άκουσα το αυτοκίνητο του να φεύγει από τη γειτονιά μου.

Τι σκατά γίνεται με τη ζωή μου;