Τώρα που τελείωσε το "Μυστήρια" είπα μα κάνω την αρχή! Ίσως στην αρχή να σας φανεί πολύ κλισέ, ίσως και βαρετή αλλά δώστε της μια ευκαιρία.

Ειδικά εσείς που έχετε διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία μου, ξέρετε τι καταστροφή μπορώ να προκαλέσω από τη μια παράγραφο του κεφαλαίου μέχρι την επόμενη. 😂

Θα γίνει χαμουλης ΚΑΙ σε αυτό το βιβλίο, κι αυτό είναι υπόσχεση 😂❤️

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη ❤️

______

«Ευχαριστώ μπαμπά, τα λέμε μετά!» λέω βγαίνοντας από το αυτοκίνητο. Ο καιρός έχει ψυχράνει αρκετά τώρα τελευταία, μιας και μπήκε ο Οκτώβρης. Σφίγγω τη ζακέτα γύρω μου και βαδίζω με γρήγορα βήματα προς το εσωτερικό του ΤΕΙ. Κοιτάζω βιαστικά την ώρα στο κινητό μου και συνειδητοποιώ πως έχω ήδη αργήσει.

Σκατουλες.

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στη σχολή. Ναι, ξέρω, τα μαθήματα έχουν αρχίσει εδώ και μια εβδομάδα, αλλά εγώ προτίμησα να πάω στη Θεσσαλονίκη να δω τις φίλες μου.

Αμάρτησα, τι να κάνουμε;

Μπαίνω μέσα στη σχολή και κοιτάζω γύρω μου ψιλοχαμένη. Που στον διαόλο βρίσκομαι, τι στον διαόλο κάνω, που στο καλό πρέπει να πάω; Κλαψουρίζω ενοχλημένη και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου.

"Προς: Υφαντή

Νίκη, θα κλάψω!"

"Από: Υφαντή

Σελήνη, απλώς βούλωσέ το και πήγαινε για μάθημα!"

"Προς: Υφαντή

Ναι, Σερλοκ, άμα ήξερα που έχω, θα το έκανα."

"Από: Υφαντή

Είσαι ηλίθια. Απλώς ρώτα κανέναν που θα περνάει. Τώρα σκάσε, έχω μάθημα. Τα λέμε. ❤️"

Μας υποχρέωσε κι αυτή. Ωραία κολλητή έχω ρε! Που χάθηκε η γυναικεία αλληλεγγύη; Σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου;!

Κοιτάζω γύρω μου, μα δεν βλέπω κανέναν. Είναι τρομακτικό, αλήθεια. Νιώθω λες και παίζω σε θρίλερ ή κάτι παρόμοιο! Προχωράω λίγο και κοιτάζω προς τα έξω, μήπως βρω τη τύχη μου εκεί.

Ένας τύπος στηριγμένος σε έναν τοίχο καπνίζει και μερικές άλλες τύπισσες που όμως δεν πρόλαβα να σταματήσω. Υποθέτω, μόνο ο τυπάς έμεινε. Σιχτηρίζω τα πάντα από μέσα μου, από τη κυβέρνηση μέχρι το ελληνικό δημόσιο και τη παιδεία, και βαδίζω διστακτικά προς το μέρος του.

«Συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι;» ρωτάω. Βλέπω τα ακουστικά στα αυτιά του και στοιχηματίζω ότι δεν άκουσε λέξη από ό,τι είπα. Κάνω να φύγω, όμως εκείνη τη στιγμή μοιάζει να παρατηρεί τη παρουσία μου. Βγάζει τα ακουστικά από τα αυτιά του και με κοιτάζει.

«Μου μίλησες;» ρωτάει.

Γνέφω καταφατικά, «Ναι, συγγνώμη για την ενόχληση, να σε ρωτήσω κάτι;»

Παίρνει τη τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του και το πετάει αδιάφορα στο πάτωμα, φυσώντας παράλληλα τον καπνό από το στόμα του, προτού γυρίσει προς το μέρος μου.

«Φυσικά, πες μου.» λέει.

«Παίζει να ξέρεις που είναι η γραμματεία;» ρωτάω. Πρέπει να βγήκε όλη μου η απελπισία σε αυτή την ερώτηση.

«Πρωτοετής;» ρωτά γελώντας.

«Ναι, άσε.»

«Τι τμήμα;»

«Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων.» λέω.

«Στο πρώτο όροφο, δεξιά στο βάθος.» λέει απλά. Που στο καλό ξέρει αυτός; «Είσαι στο ίδιο τμήμα με την κοπέλα μου. Τώρα πήγαινε γιατί δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα για τον καθηγητή της.» λέει γελώντας, υποθέτω, με το ύφος μου.

«Αχ, σε ευχαριστώ πολύ, να 'σαι καλά!» λέω γρήγορα. Γνέφει απλά και τον βλέπω να βγάζει κι άλλο τσιγάρο από το πακέτο του.

Κάνω κίνηση να φύγω, αλλά σταματάω. Τι ηλίθια που είμαι!

«Συγγνώμη, δεν λειτουργώ σήμερα. Σελήνη, χάρηκα!» λέω δίνοντας του το χέρι μου.

«Μην αγχώνεσαι, δεν λειτουργώ κάθε μέρα. Άγγελος, και εγώ.» λέει ευγενικά. Γνέφω γρήγορα και τον ευχαριστώ ακόμη μια φορά προτού αρχίσω να τρέχω, κυριολεκτικά, προς την αίθουσα που μου υπέδειξε.

Ωιμε, μια χαρά δεν ήμουν στην Θεσσαλονίκη που ζούσα τη ζωαρα μου; Γιατί να κρατάει τόσο λίγο το γαμωκαλοκαιρι;!

___________________________

Σημειώνω αυτά που γράφει ο καθηγητής στον πίνακα και μόλις ολοκληρώνω, ρίχνω το κεφάλι μου πάνω στο τετράδιο. Είμαι μια ώρα εδώ μέσα, δεν καταλαβαίνω Χριστό γιατί έχω χάσει μαθήματα, βαριέμαι που ζω, νυστάζω και κατουριέμαι. Κανένας σεβασμός για τον φοιτητή πλέον;!

Ακούω ένα γέλιο δίπλα μου και γυρίζω να κοιτάξω παραξενεμένη. Μια κοπέλα με σκούρα κόκκινα μαλλιά με κοιτάζει πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μυωπίας της. Με σκουντάει στον ώμο και αμέσως καταλαβαίνω.

«Σε νιώθω, υπομονή, υπάρχουν και χειρότερα.» λέει ακόμη γελώντας.

«Αλήθεια, είμαι μια ώρα εδώ και νιώθω ότι θα με πάρει ύπνος!» λέω. Μου κάνει νόημα να κοιτάξω πίσω μου και αμέσως το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα παιδί που κοιμάται έχοντας αγκαλιά ως μαξιλάρι τη τσάντα του.

«Ο Άκης -ή Μάκης; ή Σάκης; δεν θυμάμαι- πρέπει να βλέπει ήδη το όγδοο όνειρο πάντως.» γελάει παρασύροντάς με και κρατιέμαι να μην γελάσω και ακουστεί, όπως λένε οι φίλοι μου, το χαρακτηριστικά διακριτικό γελάκι μου.

«Αλεξία.» λέει η κοπέλα, τείνοντάς μου το χέρι της.

«Σελήνη, χάρηκα.» απαντώ, δίνοντάς της το δικό μου. Ακούμε έναν δυνατό θόρυβο και γυρίζουμε ταυτόχρονα να κοιτάξουμε μπροστά, ψάχνοντας τη προέλευση του.

«Παιδιά, δεν ξέρω αν θα μάθω τα ονόματά σας μέσα στη χρονιά, πάντως του Ρουσσάκη το έχω μάθει σίγουρα!» ακούγεται τέρμα ειρωνική η φωνή του καθηγητή μας. Ακολουθώ το βλέμμα του και βλέπω ένα παιδί να προχωρά μέσα στην αίθουσα.

«Κύριε Αρτεμίου, τα σέβη μου!» αντιγυρίζει. Δεν μπορώ να καταλάβω αν κάνει πλάκα ή αν τον ειρωνεύεται και εκείνος.

«Απλώς κάτσε κάτω επιτέλους.» μουρμουρίζει αγανακτησμένος και γυρίζει πίσω στο γράψιμο στον πίνακα.

Κοιτάζω όσο πιο διακριτικά γίνεται τον απρόσμενο "επισκέπτη" που πλησιάζει προς το μέρος μας γιατί, ναι είναι γνωστό, πρέπει να έρθει στα τρία μέτρα για να μπορώ να καταλάβω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Τα μάτια μου ανεβαίνουν από το τζιν παντελόνι του, στη γκρί μπλούζα του ώστε να καταλήξουν στο πρόσωπό του.

Ω, ρε μαλάκα, αυτός είναι ωραίος! Είναι πολύ ωραίος!

Καστανόξανθα μαλλιά, μελί μάτια, γένια μερικών ημερών και μεγάλα φουσκωτά χείλη. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικά όμορφος ή αν μου φαίνεται, πάντως έχει αυτό το κάτι που θα σε κάνει να γυρίσεις να τον κοιτάξεις άμα τον πετύχεις στον δρόμο.

Τραβώ τα μάτια μου μακριά του για να μην καρφωθώ και τον ακούω που κάθεται κάπου πίσω μου. Κοιτάζω συνοφρυωμένη τον πίνακα και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να συγκεντρωθώ.

Σκουντάω ελαφρά την Αλεξία και εκείνη γυρίζει αμέσως να με κοιτάξει.

«Να σου πω, παίζει να μπορείς να μου δώσεις μετά τις υπόλοιπες σημειώσεις; Με έπιασε πονοκέφαλος με όλα...αυτά.» λέω ψέματα. Γνέφει κατευθείαν σαν να με περνάει για χαζή.

«Εννοείται, άραξε. Η αρχή είναι δύσκολη, θα συνηθίσεις μες τη βδομάδα!» λέει. Τη γλυκιά κοπέλα! Την ευχαριστώ και βγάζω διακριτικά το κινητό μου.

Δύο μηνύματα από την κολλητή μου.

''Από Υφαντή:

Ψιτ. Πλήττω ασύστολα γαμώ τη φάτσα του πρώην μου.

Μίλα μου κακιασμένο πλάσμα! ''

Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Η Νίκη υποτίθεται ότι έχει ξεπεράσει τον πρώην της vol άπειρο. Μάλιστα...

'' Προς Υφαντή:

Μαλάκα είναι ένα παιδί στην τάξη...ΩΙΜΕ! '' πληκτρολογώ γρήγορα. Αμέσως σκάει η απάντησή της.

'' Από Υφαντή:

ΤΙ;ΤΙ;ΤΙ;ΤΙ; ΠΕΣ ΜΑΛΑΚΑ, ΠΕΣ! ΚΑΛΟΣ; ΨΗΛΟΣ, ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΜΕ ΜΟΥΣΙΑ; ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ. ΜΙΛΑ ΡΕ! ''

Ναι, αυτό που μιλάει μόνη της και μου ''την λέει'' που δεν λέω, μπορεί να με ξεπεράσει, ειλικρινά!

''Προς Υφαντή:

Να έρθεις από το σπίτι μου μετά, αλλιώς δεν σου λέω τίποτα!'' παραπονιέμαι. Έχω να την δω από τότε που έφυγα για Θεσσαλονίκη, δηλαδή μερικές εβδομάδες, και μου έχει λείψει!

''Από Υφαντή:

Τι άλλο θα κάνω για σένα, μου λες; Θα θυσιάσω τον μεσημεριανό μου πεντάωρο υπνάκο! Αχ, ξεκινάω σε λίγο, θα κάτσω να τσακωθώ με τον αδερφό σου μέχρι να έρθεις. ΦΙΛΆΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΞΕ ΜΠΑΛΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ. ''

Προσπαθώ να κρατήσω το γέλιο μου ενώ διαβάζω το μήνυμά της. Που την βρήκα αυτήν την ηλίθια, Χριστέ μου;

Αισθάνομαι ένα σκούντημα στον ώμο μου και όταν γυρίζω να κοιτάξω, βλέπω τον τύπο από πριν.

«Σςς!» μπορώ να καταλάβω με ευκολία πως το λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Τον κοιτάζω με σηκωμένο το φρύδι και γυρίζω μπροστά μου όταν ακούω τη φωνή του καθηγητή μου.

Λίγο σκύλα ε;

«Καλή συνέχεια.» ακούγεται με τα βίας η φωνή του καθηγητή. Όλοι έχουμε σηκωθεί έτοιμοι να φύγουμε μετά από αυτό το βασανιστικό, σχεδόν, τρίωρο.

«Περίμενε να φύγουμε μαζί!» ακούω τη φωνή της Αλεξίας όπως πάω να φύγω. Περιμένω υπομονετικά δίπλα της καθώς μαζεύει τα πράγματά της και την ακολουθώ προς την έξοδο.

«Πως σου φάνηκε η πρώτη μέρα;» με ρωτάει. Κοιτάω αφηρημένα μπροστά μου και βλέπω τον Ρουσσάκη να κάθεται και να καπνίζει με κάτι παιδιά από τη σχολή.

Γυρίζω να κοιτάξω την Αλεξία. «Καλά ήταν, νομίζω θα σας ξανάρθω.» λέω γελώντας. Γελάει και εκείνη μαζί μου και κοιτάζει κάπου πίσω μου.

«Λοιπόν, σε αφήνω γιατί ήρθε ο αδερφός μου. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία!» λέει ενθουσιασμένη, αγκαλιάζοντάς με. Ανταποδίδω με τη σειρά μου τη αγκαλιά και όταν την αφήνω, την βλέπω να κατευθύνεται προς ένα μελαχρινό αγόρι.

Ναι, νομίζω άμα το πω αυτό στη Νίκη, θα έρχεται κάθε μέρα να με μαζεύει από τη σχολή!

Αχ, ωραία που προβλέπεται η φοιτητική ζωή!