"Duke!" ik hoor Jaze en Ferran mijn naam schreeuwen vanaf hun fietsen, die onder mijn raam staan geparkeerd. Lachend gebaar ik naar hen dat ik er zo aankom, ze weten dat mijn ouders erop tegen zijn dat ik vaak met hen omga, en misschien is dat juist wel een van de redenen dat ik met ze omga. Het heeft ons zestien jaar gekost om vriendschap te sluiten, en met mijn negentien jaar ben ik de middelste van de drie. Ferran is achttien, en Jaze is vorige week twintig geworden.

"Duke, wees nou eens verstandig," zuchten mijn ouders, als ik mijn rugzak om mijn schouders slinger en op het punt sta om naar buiten te gaan. De blikken die ze elkaar toewerpen zeggen niet veel meer dan dat ze geïrriteerd zijn, en dat ze het liefst willen dat ik gewoon naar hen zou luisteren, zonder hen altijd maar tegen te werken. Het punt is alleen, dat het ze niet kan schelen wat er met mij gebeurt, liefde is een verboden begrip, en mijn ouders houden zich streng aan de wetten die de nieuwe regering heeft voorgeschreven.

Kinderen zijn een product gemaakt door de wetenschap, ouders mogen niet van hun kinderen leren te houden, en mijn ouders hebben ook nooit laten merken dat ze van me houden. Ze zorgen voor me omdat het moet van de overheid, ik krijg te eten en te drinken en ik heb een dak boven mijn hoofd, maar liefde heb ik nooit gekend. Mijn ouders zijn niet mijn echte ouders, dat weet ik beter dan zij het zich beseffen, maar ik zou niet weten wie er dan wel mijn ouders zouden moeten zijn, en om eerlijk te zijn kan het me ook niet schelen.

Toen ik nog klein was, lieten mijn ouders nooit merken dat ze trots op me waren, ze kochten nooit iets voor me op mijn verjaardag, ze vierden mijn verjaardag niet, en ik werd er een keer zo kwaad om dat ik als tienjarige een gat in de deur heb getrapt. Ze werden altijd alleen maar boos, maar me prijzen deden ze nooit, enkel omdat de overheid hen heeft verboden lief te hebben.

"Wat kan jullie het nou schelen wat ik doe?" snauw ik, en gooi de deur met een klap achter me dicht. Mijn vrienden staan me lachend op te wachten, en als ik hen zie, vrolijk ik meteen op. Het is makkelijk om mijn ouders te vergeten als ik in de buurt van mijn vrienden ben, en hoewel velen ons als rebels zullen zien, kan ik me niet herinneren dat we ooit echt voor opschudding hebben gezorgd. Op school luisterden we misschien minder goed dan de andere leerlingen, maar onze cijfers waren vaak hoger dan de cijfers van de rest, en als hun jaloerse blikken ons dan bereikten, lachten we en gingen we samen naar de kantine om te eten.

Al twee jaar zijn we nu beste vrienden, en vanaf het moment dat we vrienden werden, zijn we elke dag naar het bos aan de rand van de stad gegaan. We houden ons niet perfect aan de regels en wetten van de overheid, we laten hen onze gevoelens niet beïnvloeden, en als ze ons op een dag oppakken wegens onze gevoelens, dan zullen we gestraft worden in de wetenschap dat we hebben genoten van het leven. We komen in opstand als we het ergens niet mee eens zijn, we laten duidelijk merken dat we zelf willen beslissen over ons leven, we laten ons niet zomaar de wet voorschrijven.

Al meerdere keren zijn we de klas uitgezet, omdat we het niet eens waren met wat de leraar ons vertelde, we weten allemaal dat de overheid ons leugens wil vertellen over de geschiedenis van ons land, ze liegen ons voor over de betekenis van liefde, en wij zijn het daar niet mee eens.

"Wat zouden jullie doen als jullie op een dag het meisje van jullie dromen tegenkomen?" De vraag van Ferran hangt als een zware donderwolk in de lucht. Het is verboden om verliefd te zijn in ons land, het kan zelfs leiden tot martelstraffen, maar ik weet zeker dat iedereen er wel eens van heeft gedroomd om verliefd te kunnen zijn.

"Ik zou van haar houden zoals mijn ouders nooit van mij gehouden hebben, ik zou van haar houden alsof zij het enige is wat mijn wereld draaiende houdt, en ik zal haar nooit meer laten gaan," zucht ik, en weet hoe gevaarlijk het is om deze woorden hardop uit te spreken. Als iemand ons aan zou geven omdat hij ons gesprek heeft opgevangen, zouden ze ons kunnen straffen, en ik ril even bij de gedachte.

"Ik zou meer van haar houden dan de overheid liefde vervloekt, en ik zou iedereen willen laten zien dat houden van iemand iets is waar je trots op moet zijn. Liefde is niet iets wat je moet vrezen, liefde moet je omhelzen, je moet het haar werk laten doen. Liefde is iets wat ook in de natuur heel gewoon is, en ik kan niet geloven dat de wetenschappers die beweren dat liefde een nutteloos begrip is, ooit verder zijn gekomen dan de basisschool. Ik durf zelfs te beweren dat de wetenschappers die dit bedacht hebben op diezelfde basisschool zijn afgewezen door hun eerste liefde, en wraak wilden nemen op iedereen die gelukkig was door liefde te verbieden," zucht Jaze. Ooit heeft hij ons in vertrouwen verteld dat hij ooit verliefd werd op een meisje, maar toen hij zich realiseerde dat zij net als alle anderen was, dat zij geen interesse toonde in de mensen om haar heen, uit angst liefde te gaan voelen, heeft hij haar laten gaan. Het is inmiddels vier jaar geleden dat hij verliefd op haar werd, en nog altijd kijkt hij stiekem naar haar, al heeft hij niet door dat wij hem naar haar zien kijken.

We zijn inmiddels bij de rand van het bos aangekomen, en zetten onze fietsen tegen de bomen aan. Onze gebruikelijke plek is net zo leeg als altijd, en we nemen plaats op de eenzame picknicktafel tussen de hoge bomen, mijn voeten rusten op het bankje dat aan de picknicktafel bevestigd is.

"Het zou geweldig zijn om op een dag een meisje te ontmoeten dat zich niets aantrekt van de regels, maar in deze stad lijkt het onmogelijk om zo'n meisje te vinden." De woorden van Ferran klinken als iets wat ik zelf ook zou kunnen zeggen. De meiden in onze stad lijken zich inderdaad altijd perfect aan de regels te houden, ze negeren alle jongens die ze tegenkomen, ze praten nauwelijks met andere meisjes, en ik geloof niet dat ze ooit vrijwillig met iemand samenwerken. Het is raar om te zien dat de overheid bijna de hele bevolking heeft weten te onderdrukken door liefde te verbieden, er zijn al honderd jaar geen opstanden meer geweest, omdat er niets is voor te vechten. Mensen hoeven niet te vechten voor de toekomst van hun kinderen, omdat hun kinderen niet hun echte kinderen zijn, en het makkelijker is om niet te houden van iemand die eigenlijk toch geen familie is. Het voelt vreemd om te zien hoe iedereen zich aan de wet houdt, enkel omdat ze bang zijn voor de consequenties die zullen volgen. Mensen zijn bang geworden voor liefde, en nu vermijden ze het liefst al het contact met anderen, ze kijken ons vreemd aan als we lachend samen door de gangen van de school lopen, ze staren ons na als we samen door de stad lopen, maar we negeren de afkeurende blikken.

Kleine kinderen begrijpen nog niet hoe het is om in een wereld zonder liefde te leven, naar hen glimlachen we, omdat we weten dat ze het nog moeilijk genoeg zullen krijgen in hun latere leven. Soms zou ik willen ontsnappen uit deze wereld, maar ik weet dat het vrijwel onmogelijk is, de landsgrenzen zijn volledig afgezet en worden streng bewaakt door het leger. Niemand komt het land uit, en er is niemand die het ooit in zijn hoofd zou halen om vrijwillig in dit land te komen wonen, want een land waarin liefde verboden is, is misschien nog wel erger dan het leven in de hel.

Vaak zitten we hier samen, zwijgend, en denken we na over de vele vragen die de overheid ons bezorgt, en ik weet dat ook Ferran en Jaze er vaak aan denken hoe het zou zijn om verliefd te worden, hoe het zou zijn als die liefde beantwoord wordt.

Op een dag, besluit ik, zal ik erachter komen wat echte liefde is, en dan zal ik liefhebben zoals ik altijd al heb willen doen, dan zal ik houden van mijn vriendin zoals ik altijd had gewild dat mijn ouders van mij hielden, dan zal ik meer van haar houden dan iemand ooit voor mogelijk zou houden. Op een dag zal het zover zijn, en dan laat ik haar nooit meer gaan.