Na het avondeten kwamen Bill en Charl naar mij toegelopen.
'Dus', zei Bill ,' iemand wilt graag de keuken binnensluipen.'
'Ja, het is nogal dringend.'
Bill haalde een wenkbrauw op: 'En mag ik weten wat er zo dringend is?'
'Bemoei u met uw eigen zaken', zei Charlie terug.
'Wel dan veronderstel ik dat dat ook voor jullie geldt en jullie toch niet zo dringend in de keuken moeten zijn.'
'Ik wil iets bakken voor professor Dumbledore', zei ik, voor dat hij van gedachten zou kunnen veranderen.
'Voor professor Dumbledore?' keek Bill mij verbaasd aan.
'Wel... hij heeft mij morgenavond op zijn kantoor gevraagd en...'
'Je wil slijmen voor het geval dat je iets mispeuterd heb', maakte hij mijn zin af. 'Of je weet al dat je iets mispeuterd hebt.'
'Nee, ik zou niet weten wat ik mis heb gedaan', viel ik hem in de rede. Hoewel ik veel dingen zou kunnen opsommen die ik mis heb gedaan.
'Oké, volg mij maar.'
Hij leidde ons naar de kelder waar opvallend veel Hupplepuffs rondliepen. Zou hun leerlingenkamer hier ergens in de buurt zijn? We liepen verder tot we aan een schilderij van een fruitschaal kwamen. Bill kietelde de peer. Die begon te giechelen en er verscheen een groene deurklink. Hij deed het schilderij open en we bevonden ons in de keuken. Het was niet zo maar een keuken, het was een gigantische keuken boordevol huiselfen. Toen ik klein was, hadden we bij mijn moeder een huiself. Het was precies alsof ik de enige was die medelijden met hem had, wanneer het arm ding zo afgemat werd. Deze huiselfen overspoelden ons met lekkers.
'Wel, dan ga ik maar eens, jullie redden jezelf wel', besloot Bill met zijn armen vol pasteitjes.
Eigenlijk was de keuken bijna een exacte kopie van de Grote Zaal. Er stonden vier lange afdelingstafels en een leerkrachten tafel.
'Euhm... kan ik hier ergens citroentaartjes bakken?' vroeg ik aan een random huiself. Want dat was wat ik van plan was te maken. Eerst dacht ik mijn lievelingsgebakjes, brownies, te maken, maar misschien hield de oude man eerder van iets fijners dan van chocola.
'Maar wij zullen citroentaartjes wel voor u bakken', antwoorde de huiself enthousiast.
'Dat is heel vriendelijk van jullie, maar ik zou me beter voelen mocht ik ze zelf gebakken hebben.'
De elf pakte mijn rok vast en trok me naar een aanrecht. 'Wat heb je nodig?'
'Van alles: citroenen, bloem, suiker, eieren, boter, room...' Ik had het nog maar net gezegd of er kwamen huiselfen van alle kanten me de ingrediënten brengen. Ondertussen dat ik het beslag maakte, genoot Charlie met volle teugen van alle zoetigheden. Mijn eindresultaat was een doos luchtige citroencakejes, met vanillecrème tussen en een framboos bovenop als finishing touch.

Exact een dag later stond ik ermee aan de ingang van het schoolhoofds kantoor. Het enige probleem was dat de waterspuwer die het bewaakte alleen opzij ging als je het juiste wachtwoord zei. Hier had professor Dumbledore niet aan gedacht.
'Oh hallo, wat doe jij daar?' klonk de stem van Hagrid.
'Professor Dumbledore had gevraagd of ik nu naar zijn kantoor kwam, maar ik weet het juiste wachtwoord niet.
Hagrid twijfelde even door de kleur van mijn gewaad, maar zei toch: 'Het wachtwoord is Ginger Newt.' Bij het horen van zijn woorden schoof de waterspuwer opzij om een trap zichtbaar te maken.
'Bedankt Hagrid.'
Bij de deur aangekomen, klopte ik.
'Kom maar binnen, Belle', klonk het. Daar achter zijn bureau zat het schoolhoofd. In zijn kantoor stonden allemaal raar uitziende spullen en aan de muren hingen portretten van vorige schoolhoofden.
'Ik heb citroentaartjes gemaakt voor u', zei ik toen ik hem het doosje gaf.
'Ah hoe attent van jou, Belle.' Hij stopte er eentje in zijn mond. 'Als je het mij vraagt zijn ze heel goed gelukt. Citroen is mijn favoriet.'
'Dat wist ik niet, professor.'
'Oh maar misschien wist je dat wel, diep vanbinnen.' Ik keek het schoolhoofd raar aan: ik had gewoon toevallig taartjes van zijn favoriete fruit gemaakt.
'Ik ben verbaasd waarom je geen waarzeggerij hebt gekozen als keuzevak.'
'Ik veronderstel dat ik dat al te goed kan naar mijn goesting.'
Bij deze woorden stak Dumbledore zijn vinger op van: "Ik zei het toch."
'Belle, in tegenstelling van wat je tegen iedereen beweerd, ben je een halfbloed.'
'Sorry, ik had niet moeten liegen...' Maar hij maakte een beweging dat ik hem moest laten uitpraten. 'Dat is geen probleem, het zijn hun zaken niet. Je vertelt wat je denkt dat het beste is om te vertellen. Maar dus, wist je dat de magie in jouw bloed niet alleen van je moeders kant komt, maar ook een beetje van je vader?'
'Heeft mijn vader tovenaarsfamilie?'
'Niet veel, je moet ver terug gaan kijken.' Hij vouwde een oud document open met een gigantische stamboom en wees naar een vakje helemaal onderaan: "Joseph Brown". Eronder stond niks meer. Dit waarschijnlijk omdat ik een onecht kind ben.
'Als we naar boven gaan, zien we dat je een verre afstammeling bent van Cassandra Trelawney. Verklaart dit veel voor jou?'
'Meer dan u denkt', zei ik ontzet.
'Dit betekent natuurlijk ook dat je verre familie bent van professor Sybill Trelawney.' Een familieband waar ik nu niet ontzettend trots op was. Zelf heb ik haar nog nooit ontmoet, maar van Jess heb ik al een heel verslag gekregen.
'Belle, je hoeft niet te antwoorden, maar ik moet het toch vragen: 'Heb je de laatste tijd visioenen gehad of iets in die aard?'
'Wel... het zijn niet echt visioen of dromen of zo. Sommige dingen weet ik gewoon. Zoals de Terzielers die de koetsen trekken. Ik weet dat ze er zijn, ik kan ze zien, maar toch zie ik ze niet. Klinkt dat raar?'
'Alleen als jij denkt dat het raar klinkt. Probeer er niet te veel over na te denken. Maar als het iets ernstig is, weet dan dat ik graag heb dat je mij of een van de andere docenten op de hoogte brengt.'