Vandaag was er iets fantastisch gebeurd: mijn vader had mij uitgenodigd om hem in New York te komen bezoeken. Hij had besloten dat ik oud genoeg was om zelf met het vliegtuig te reizen. Wat dat super eng was want ik had nog nooit in mijn leven gevlogen. Vanuit Heathrow airport vertrok ik helemaal alleen naar de Verenigde Staten. Daar wachtte mijn vader me op aan de luchthaven. 'Daar is mijn dochter', verwelkomde hij mij met een opgeluchte glimlach. 'Ik ben blij dat je levend uit dat vliegtuig bent gekomen.' 
'Ja want ik had zo maar kunnen neerstorten', antwoordde ik ironisch.
'En Belle, je raad nooit met welke auto ik hier ben', zei hij enthousiast. Aangezien ik geen flauw idee had welke auto's populair waren, zou hij daar wel eens gelijk in kunnen hebben.
Buiten stond een oude zwarte muscle car. 'Ta da! Een echte Dodge Charger R/T', riep mijn vader trots. Aangezien twee jongelui foto's van de auto aan het maken waren, veronderstelde ik dat de auto inderdaad vrij gewaardeerd was.
'Van '71, 375 pk, topsnelheid 215 km/h, V8 hemi...', ratelde mijn vader maar door. Hoewel die getallen niks betekenden in mijn hoofd liet ik een zwakke 'wauw' horen om hem een plezier te doen.
'Kom, dan laat ik je zien waar ik woon. Of ja, waar ik soms woon.' Mijn vader had op verschillende plaatsen waar een belangrijk kantoor van zijn bedrijf gevestigd was, een eenvoudig appartement. Mijn thuis was daar bijvoorbeeld één van. Een echte chique villa gaat hij pas kopen als hij op pensioen gaat, vertelde hij mij. Mijn vaders appartement lag in het westen van Queens.
'Zie je Belle: al die appartementen hun waarde, en zeker die aan de overkant van de rivier in Manhattan, gaan in een meer stijgende lijn dan ook maar ergens anders op de wereld. Binnen dertig jaar of zo kunnen ze misschien bijna een miljoen waard zijn. Dat is een van onze belangrijkste inkomsten. We kopen ze aan een zo laag mogelijke prijs, onderhouden ze voor een jaar of tien en verkopen ze dan. 
'En wat als de prijs plots terug daalt?' vroeg ik mij af.
'Oh dat gebeurt nooit.'
'Hoe weet je dat zeker?'
'Geen idee... ervaring misschien. Mijn buikgevoel zegt gewoon dat het zo is, begrijp je?'
'Ja ik begrijp het.' En dat meende ik. 

Mijn vader had speciaal een paar dagen vrij genomen om mij een tour langs alle bezienswaardigheden van New York te geven. En dat waren er veel. We maakten een kleine riviercruise, beklommen het vrijheidsbeeld, bezochten het Empire State building en Times Square... Hoewel ik gewend was aan grote steden, was New York anders dan Londen. Het rook er naar een mengeling van pis en benzine. Maar de vrachtwagens waren er mooier dan in Engeland. 

'Belle, wat denk je ervan als ik je eens een dagje mee naar mijn werk neem? Zodat je een beter zicht krijgt op wat ik doe', stelde mijn vader mij na een paar dagen voor.
'Euhm... ja dat zou interessant zijn ja', antwoordde ik zonder goed na te denken. Maar bij nader inzien was dit toch misschien niet zo'n goed idee. Wat als een van mijn vaders collega's zouden vragen naar welke school ik ga? 
'Zeg gewoon dat je naar Westminster of Sevenoaks of zo iets gaat', antwoordde die daar op. 

Dus zo reden we de volgende dag naar een luxueuze wolkenkrabber. We namen de lift naar de 22ste verdieping en kwamen uit in een moderne inkomhal. Ik kon het niet laten om naar het raam te wandelen en van het prachtige uitzicht te genieten. Hoogtevrees had ik gelukkig niet. Mijn vader, die zich bij mij voegde, kreeg van iedereen een goedemorgen te horen. Een man van middelbare leeftijd voegde aan zijn begroeting toe: 'En dat moet dan zijn...' 
'Mijn dochter, Belle', vulde mijn vader aan. 
'Ah, wat een prachtige jonge meid. Ik weet zeker dat jou een welvarende toekomst te wachten staat, mocht je in de voetsporen van je vader treden. Hoe gaat het op school?'
Dit was exact de vraag die ik gevreesd had. 'Goed, goed', was al ik kon verzinnen. Hoe preciezer het antwoord, hoe meer vragen. Het klinkt onlogisch, maar ik wist dat het waar is. 
Toen de man doorgestapt was, vroeg ik mijn vader wie hij was. 'Een goede collega. We hebben dezelfde positie dus werken vaak samen.' 
De rest van de dag was vrij saai. Eigenlijk zag ik mij hier later nog niet werken. 

Toch ging mijn vakantie in de VS veel te snel voorbij. Ik ging de mensen missen, de zee, het nieuwe... Maar mijn vlucht terug naar het oude wachtte op mij. 

De rest van de zomer ging ik op kamp Spaans, dat leuker was dan verwacht, bracht ik samen met Charlie nog een bezoek aan Gwyrdan en bezochten we samen met de Weasleys de Diagon Alley. Toen ik Charl vertelde over mijn reis naar Amerika, barstten zijn ogen van jalousie. 'Waarom gaat iedereen op vakantie naar het buitenland buiten mijn familie?' mokte hij.
'Volgend jaar zullen we samen op vakantie gaan', stelde ik voor. 
'Naar waar?'
'De zee?'
'Deal?' grijnsde hij
'Ja ja, deal'