Al snel was het tijd voor de volgende Quidditch match: Gryffindor tegen Slytherin. Het was de spannendste tot nu toe. Natuurlijk supporterde ik voor Slytherin. Maar na een intensief spel, kon Charlie toch de snitch pakken. Hoewel ik stiekem ergens blij voor hem was, kwam ik hem dit keer achteraf geen proficiat wensen. 

Een kleine maand daarna kreeg ik mijn volgend briefje van de toverdrankenmeester. Nu had ik gezorgd dat ik wel al de boeken uitgelezen had. Maar de gedachte dat ik klaar was voor zijn volgende opdracht was grondig mis. 'Deze keer, juffrouw Brown, gaat u mij wijsmaken dat u aan een niffler denkt. Maar ondertussen moet u een rekensom oplossen die ik straks ga zeggen. Uw taak is natuurlijk om te zorgen dat ik niet weet dat u aan uw rekensom aan het denken bent in de plaats van aan een niffler.' Dit was al een stuk moeilijker. Maar wat Sneep niet wist, was dat ik voor was met mijn wiskunde op de rest van de tovenaarskinderen. Die waren daar namelijk rotslecht in. '13 x 21', zei Severus. Hier moest ik al even over nadenken. Maar dat mocht niet, ik moest aan een niffler denken. Met een tekening van het dier in mijn hoofd probeerde ik het product op te lossen: 13 keer 20 is 260...
'Oké stop!' riep Sneep, 'Het betekend niet dat je geen beeld van de getallen hebt dat ik de stem in je hoofd niet kan horen. Het is niet de bedoeling dat je echt aan een niffler denkt, je moet alleen mij laten denken dat je daar aan denkt.'
'Maar hoe doe ik dat?'
De toverdrankenmeester sloeg zijn ogen ten hemelen: 'Ooit al gedacht aan magie, Brown?' 
'Opnieuw: 832 - 497' Ik voelde Sneep mijn gedachten binnendringen. Als antwoord gaf ik hem het mythisch dier. De tekening van de niffler was een soort van schild tussen de indringer en mijn echte gedachten.
'335' zei ik uit het niets. 
'Correct', antwoordde Sneep een beetje verbaasd. Ik besloot dat dit het moment was dat ik mezelf officieel een Occlumens mocht noemen. 

Om de twee maanden werd ik in het toverdrankenkantoor verwacht voor gelijkaardige oefeningen. Elke keer werd ik beter en beter. Maar occlumentie is niet zoals fietsen, je moet het onderhouden. 

In de paasvakantie bezochten Charlie en ik Gwyrdan opnieuw. Deze keer zweerde ik echt dat ik in de zomervakantie een range rover zou kopen en mijn vader zou dwingen om me er mee te leren rijden. We bekeken samen de derde Star Wars film en gingen naar McDonalds, waar Charlie zijn eerste hamburger at. De avond voor Pasen, verstopte we chocolade eieren met hopen voor Ginny, Ron, Fred en George.

Na de vakantie moesten we al beginnen na te denken over welke extra vakken we volgend jaar wilden volgen. Charlie en ik wisten één ding zeker: we gingen allebei verzorging van fabeldieren kiezen. Maar het andere vak was nog een raadsel. Meneer Weasley had graag dat zijn zoon muggle studies ging doen. Dat was absoluut al een no-go voor mij, want daar wist ik natuurlijk al alles van. Mij interesseerde eerder Oude Runen en voorspellend rekenen. Hoewel ik geen flauw idee had wat dat die laatste inhield. Maar aangezien mijn vader altijd zo aandrong op rekenen, kon ik het wel eens proberen. Het overgebleven vak, wat Charlie nog wel zag zitten, was waarzeggerij. Maar dat kon ik al goed genoeg naar mijn goesting. 
Uiteindelijk koos Charlie dan toch voor muggle studies naast verzorging van fabeldieren. Zelf koos ik daarnaast nog Oude Runen en voorspellend rekenen. De gemiddelde student had maar twee extra vakken in de plaats van drie, maar ik kon er nog steeds een laten vallen. 

Het einde van het schooljaar werd uitbundig gevierd in de grote hal. Gryffindor had de afdelingsbeker gewonnen. We waren met glans geslaagd voor onze examens en toe aan de zomervakantie. Hoewel ik wist dat ik Hogwarts gigantisch hard ging missen de komende twee maanden. Charlie had mij laten beloven dat ik in de vakantie nog eens naar het Nest kwam.
Op perron 9 3/4 nam ik afscheid van mijn vrienden.