Pov Jeremy
Slof langzaam naar mijn huis. Zodra ik binnen ben word ik aangevallen door Merlijn en Morris. 'Jeremy, Morris heeft mijn voetbal!', begint Merlijn.

Ik zucht diep, gaan we echt zo beginnen? 'Enz, kan jij dit ff kalmeren?!', schreeuw ik naar boven. 'Ben bezig met huiswerk, Jer. Sorry', ik zucht diep.

Jongens loop maar weer mee naar de woonkamer... Morris en Merlijn lopen Braaf achter mij aan naar de woonkamer. 'Morris, heb jij de voetbal van Merlijn?', begin ik.

Boos schud Morris zijn hoofd, 'ECHT WEL!', schreeuwt Merlijn. Ik kijk Merlijn streng aan. 'Niet gillen', zeg ik tegen hem.

'Vroeger toen papa, mama en Yas er nog waren hadden Enz, Yas en ik ook weleens ruzie. Toen moesten we voor straf naar onze kamer en werd het speelgoed een week in de kast gelegd', ik kijk mijn kleine broertjes streng aan. 'Ik maak nu nog vaak ruzie dus jullie zijn heus niet de enige met ruzie, maar jullie moeten het wel goed maken en anders gaan jullie naar jullie kamer en gaan alle voetballen een week de kast in'.

Verschrikt kijken Merlijn en Morris elkaar aan. 'Het is al goed Jer', zeggen ze. Ik knik, 'Dan is het goed'.

Ik ga naar mijn kamer om wat aan mijn huiswerk e beginnen. Maar concentreren lukt niet.
De hele tijd loop ik te piekeren over hoe ze morgen mijn ouders zullen bellen en weer mijn ouders niet opnemen.

'De volgende keer krijg je een huisinspectie, Jeremy', had mijn mentor gezegd. Alsof ik de deur voor ze open doe?!

Als ik al een uur lang naar de Duitse woorden loop te staren valt er ineens een druppel water op mijn boek. 'Kut', mompel ik.

'REGEN!!', schreeuw ik door het huis. Gelijk komt er beweging in het huis.

Morris en Metlijn zetten op verschillende plekken emmers neer, terwijl Enzo en ik vuilnis zakken over de belangrijke voorwerpen heen doen.

Ik zak neer op een verpakte stoel. 'Jer wat is er?', vraagt Enzo. Ik glimlach, hij weet altijd als er wat is, en ik weet het van hem, 'Het is weer eens gebeurd', zeg ik.

Enzo zucht diep, ik snap hem wel. De belasting moest vandaag opgestuurd worden en we moesten boodschappen doen. En dan nu dit weer.

'Sorry Enzo.. Ik probeerde het nog tegen te gaan', zucht ik, 'Maar dat lukte je niet', maakt Enzo mijn zin af. Ik knik.

'Wanneer?', morgen al zucht ik. Enzo zucht ook.

Volgende <^*•*^> dag

Ik loop zuchtend naar het lokaal waar we altijd zitten met dit soort dingen. Op Link na hebben we allemaal onze ouders niet mee.

Link heeft nog meer blauwe plekken op zijn armen dan gister. Zelf zegt hij dat hij op Thai-boxen zit. Maar daar geloof ik niets van. Heb je zijn vader gezien?! Hij word mishandeld, zoiezo.

Maar ik ga hem niet helpen hoor! Echt niet!

We zitten in een kring met onze 3 mentoren. Ik zit naast mijn mentor en naast die van Joost, dan Joost, dan de mentor van Harm, dan Harm zelf en daarna de vader van Link en Link zelf ernaast.

Alle 3 de jongen kijken bang. Ik ook, bedenk ik me. 'Dit gaat zo niet, jongens', begint de mentor van Harm. 'Klopt', zegt Joost. 'Die jongens moeten weg', vervolgt hij. Boos kijk ik hem aan. NOOIT meer kan je een nieuwe school vinden als je geen ouders hebt!

Harm lijkt ook bang te zijn...

'Mag ik weten wat de aanleiding op deze ruzie's zijn?', vraagt de vader van Link. Link ernaast schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel.

'Ik weet het niet.' zeggen we alle 4 eerlijk. Onze mentoren zuchten tegelijk.

'Misschien moeten ze elkaar een beetje beter leren kennen?', stelt de vader van Link voor. Boos kijk ik hem aan. Joost en Harm ook trouwens.

'Hoe dan?', vraagt mijn mentor. 'Ja hoe?', vraagt de mentor van Joost. 'Wilde ik ook weleens weten', stemt de mentor van Harm ermee in. Ze zijn allemaal hetzelfde..

'Gewoon iets over je gezin, heb je huisdier. Zulk soort kleine dingen. Hobby's etc', zegt de vader van Link schouderophalend.

Ik zie Harm schrikken. Wat zou er met hem zijn. Ik weet dat ik een risico loop zo maar t boeit me niet, 'Ik vind het een prima idee', zeg ik. -Jer z'n gezicht: 😏-

We krijgen papier en moeten opschrijven hoeveel je broers en zussen je hebt, of je huisdieren hebt en welke sport je doet als je doe hebt.

Ik schrijf op dat ik 3 broertjes heb en geen zussen. Het doet pijn in mijn hart als ik Yas niet opschrijf, net of ik haar vergeet. Ik haal mijn neus op en schrijf op dat ik een hond heb en hoe hij heet. Ik doe geen sport dus dat is makkelijk.

Link is enig kind en heeft een vogel genaamd Coco. Hij zit op Thai-boxen en traint er iedere dag vaak langer dan een uur op.

Harm heeft geen broertjes, geen huisdieren en zit op geen sport.
Wat doet die gozer in zijn vrije tijd?!

Joost heeft blijkbaar een zusje die dezelfde naam als zijn vriendin heeft en geen huisdieren of sport verder.

'En nu?', vraag ik maar. 'Jullie blijven met zijn 4en in dit lokaal. Jullie maken geen contact en schelden elkaar niet uit', antwoord de mentor van Joost.

Komt niet goed, mompel ik in mijn hoofd. De vader van Link en onze mentoren verlaten het lokaal, 'Opschieten Micheal', zegt de vader van Link nog snel teen hem.

Zodra zijn vader weg is kan ik het niet laten om te vragen waar Micheal vandaan komt.

Boos kijkt Link mij aan. Zijn ademhaling gaat bibberig en hij word rood. 'Gaat hij nou janken?', zegt Joost en hij rolt me zijn ogen. Ik negeer hem en kijk maar Link.

Link kijkt naar mij.

'Micheal was ik vroeger. Ik heb mijn naam naar Link veranderd. Micheal is niet de naam die ik wil.', zegt Link.

'Wat is er gebeurd dan?', vraag ik. 'Dat gaat jouw niets aan', zegt Link bot. Dan begint hij te huilen.

Mijn lichaam heeft een eigen wil. Ik sla een arm om Link heen, 'Maakt niet uit Link, sorry', zeg ik zacht tegen hem. Link glimlacht naar me.

'Wtf doen ze?!', vraagt Joost. 'Wie vriendelijkheid kent ziet dag Jer Link troost', zegt Harm bot. Ineens begint Joost te huilen. 'SORRY HOOR!', schreeuwt hij, 'SORRY DAT ER NIEMAND VOOR ME WAS EN DAT IK GEEN LIEFDE KREEG EN HET DAAROM OOK NIET KEN!!', de tranen staan in de ogen van Joost.

'W-wat bedoel je?', vraagt Harm voorzichtig. 'Dat mijn ouders mij mishandelde', zegt Joost kortaf. Link schokt even onder mijn arm.

'Waarom zeg je dat dan niet tegen de politie?', vraag ik. 'Alsof jij weet hoe je je moet voelen zonder ouders met wie je kan praten?', zegt Link boos.

Ik haal mijn arm van zijn schouder. 'Ik weet hoe het is om verantwoordelijkheid te hebben', zegt Harm.

'Ik ook hoor', antwoord ik. 'Ik en geen ouders, geen broers of zussen, geen huis, geen familie.. IK HEB NIETS!', schreeuwt Harm dan.

Dan heb ik een luizenkammen in vergelijking met de jongens...

Link is ondertussen naast Joost gaan zitten. Hij huilt nog steeds, eigenlijk wil ik naar hem toe en hem knuffelen. Maar dat kan niet. De jongens accepteren geen bi's zoals ik.

'Jeremy, jij bent juist de persoon met het makkelijkste leven hier. Jij hebt geen verantwoordelijkheid en geen personen om je zorgen om te maken', zegt Joost.

Nu is het mijn beurt om bot te zijn.

'Ik heb een broertje die niet veel jonger is dan mij waar ik voor moet zorgen, en nog 2 kleine broertjes van ongeveer 10 die ik moet verzorgen. Mijn zusje, mijn vader, mijn moeder, alle drie dood. DOOD!', schreeuw ik huilend. 'IK MOET BELASTING REGELEN, HET DAK LEKT, BOODSCHAPPEN DOEN, en dan zeggen jullie dat ik geen verantwoordelijkheid heb?! Ach zout toch op!'

Ik ga helemaal los. Tranen stromen over mijn wangen, maar dat begrijpen ze toch niet.

Denk ik...

HOE LOOPT DIT AF?! Geen idee want ik moet het nog schrijven... Maar ik weet wel waar ik naartoe wil.
Dit deel had 1300+ woorden.. Byeeeeee stem op dit deel!!

Lekker een cliffhanger >:)