Hoi ik kwam op dit idee door Hollyleaf900.  Dit verhaal gaat over Pabo een wolven jong. Pabo heeft zijn moeder verloren door stropers. Pabo is een verbannen Omega wolf. De jonge wolf verteld zijn avontuur aan een meisjes beer die bijna niet praat. 

Mijn poten gleden uit over het natte bos pad. Ik struikelde over een boom wortel en gleed naar beneden tot mijn witte kop vast zat in een boom. 'HELP!!' riep ik. Het modder spatte op rond mijn poten. Een struik schudden en een vriendelijke geur kwam mijn neus binnen. Het deed me denken aan thuis. Ik had nog nooit echt thuis geroken, maar ik hoorde de verhalen van de kraaien en eekhoorns wanneer ze praten over een vrolijke, vriendelijke en warme plek genaamd thuis. Ik voelde twee grote klauwen tegen me rug terwijl de boom open spleet. Een bruine berin die al grijze sporen op haar snuit droeg keek me aan. ik zakte half door mijn poten. Mijn nekharen stonden overeind. Ik trok mijn lip op en keek haar in de ogen. Ze waren wazig en ik zag me eigen gevoel in die ogen weerspiegeld. De berin keek weer weg en liep rustig langs me heen. Na twee minuten trippelde ik achter haar aan. 'Wat is je naam?' vroeg ik. 'Hmp,' snoof de berin. 'Ik ben Pabo,' zei ik. 'Bent u verdwaald?' vroeg ik. 'Hmp,' mompelde de berin. 'O, Ik ben wel verdwaald,' zei ik. 'Eigenlijk altijd al,' zei ik wat zachter.  'HMP!' zuchtte de berin. Ik boog me over het water en keek hoe de berin achter de zalm aan hobbelde. 'Zou ik helpen?' vroeg ik. Ik hoorde de berin bijna denken. Ze knikte en ik stapte in het water. Ze wees met haar grote grove klauwen naar de zalmen die voor mijn onhandige poten weg vluchten. Ik sprong achter de zalmen aan terwijl mijn frustratie groeide zoals de berg zalmen die de berin had gevangen. 'Wat een rot vissen!' snoof ik. 'De zalmen zijn de kansen die we verliezen en de rivier is ons leven, maar zoals je ziet wanneer je leert om om te gaan met tegen slagen vang je meer kansen in het leven,' zei de berin en ze gebaarde naar de stapel vissen. 'U heeft gelijk,' zei Pabo. 'Hmp,' zuchtte de berin. De dagen er na liepen we samen door het bos. 'Waar gaan de kraaien eigenlijk heen?' vroeg ik. 'Hmp,' mompelde de berin. 'Ja, maar wat is "terug naar huis?"' vroeg ik. 'Huis is geen plek zoals veel mensen denken. Huis is een gevoel,' zei de berin. 'Hoe voelt uw huis?' vroeg ik. 'Hmp!' snoof de berin. 'Oké als u dat zegt,' mompelde ik. We liepen zwijgend door tot we bij een konijnen familie kwamen. De konijnen rende weg voor ons. 'Waarom rennen ze nou weg?' vroeg ik. 'Ze rennen weg omdat ze ons niet kennen. Ze rennen weg op de zelfde manier als wij weg rennen voor de dingen die we niet weten,' zei de berin. Ik knikte en we liepen weer door. Toen de zon achter de bomen verdwenen gingen we in een grot liggen. Meteen begonnen de stropers te schieten. 'Waarom schieten ze nu?' vroeg ik. 'Omdat ze weg vluchten voor de waarheid. Als het donker is en het lijkt over er niemand is durf je meer. Alleen worden ze wel bekeken. Iedereen wordt bekeken. Sommige mensen en dieren geloven dat god over ons waakt, andere geloven dat onze overleden vrienden over ons waken en weer anderen geloven dat we worden bekeken door iemand uit een andere wereld. Het punt is dat wat je gelooft of wat je hoopt niet uitmaakt en dat je allemaal het zelfde bent. Een hert is even veel waard als een wolf of beer. We eten het hert en als we sterven verdwijnen we in het gras wat het nieuwe hert weer eet,' zei de berin. 'En  wat geloof jij?' vroeg ik. 'Hmp,' mompelde de berin. Ik viel in slaap, maar werd al weer snel gewekt door geschoft dat zich zelf vriendelijke jagers noemen. Ik gromde en ze rende weg. De berin stond achter me. In haar mond hield ze het lichaam van een vos. De berin bloede. De stropers hadden haar geraakt. 'Waarom ging je naar buiten?' vroeg ik. 'Ik hoorde haar schreeuwen ze moest gered worden!' zei de berin. De vos strompelde snel naar het hoekje van de grot. De berin zakte door haar poten. 'We zien elkaar weer, tot later Pabo,' zei de berin. 'Gaat u dood?' vroeg ik. 'Hmp,' waren de laatste worden van de berin. De vos keek me aan. 'De woorden van de berin zullen nooit verloren gaan. Elk bos dier zal haar verhaal kennen! Er zullen geen verschillen meer zijn. Precies zoals de Berin wilde. We hebben de eerste stap gezet nu de mensen nog!' zei ik.