En dan nu de ontknoping van onze weerwolven van Wakkerdam!

Ik lig op bed en staar naar het plafond. Misschien wil Amy het niet, maar het is volle maan en ik heb nog drie weerwolven onder mijn hoede. Wat belachelijk klinkt als je het mij vraagt, het is nu eenmaal zo. Vannacht zal er een einde aan het spel komen, iedereen kan naar huis en niemand hoeft nog vermoord te worden. 'Dus het gaat goed in de wolven hemel?' vraag ik tegen de muur. 'Nou, Ansi, als je niet zelfmoord had gepleegd dan had je nu nog geleefd.' Vooruit, het is bijna kwart voor twaalf. De tijd dringt. Precies om middernacht gaat het gebeuren. En omdat het alleen dan kan moeten we ons opsplitsen om de twee overgebleven burgers te halen. Ik heb wat naslagwerk gevonden op het internet. Omdat we nu eenmaal echt weerwolven zijn geworden moet dit werken. Bij slechts één stond er dat het alleen door de alpha kan gebeuren. Ik wil alleen geen risico's nemen, al lijkt het me gruwelijk.
Ik spring op van mijn bed. Mijn kleren heb ik aangehouden, zoals ik de voorgaande nachten ook heb gedaan. Vlug trek ik mijn schoenen en jas aan. Zodra ik naar buiten stap komt de gure wind me tegemoet. Mijn Beta gaat met de rest naar de andere burger. Voor de rest was iedereen uitgeschakeld.
Ik wou zelf met Rick afhandelen. Stug loop ik door naar zijn huisje. Onderweg kom ik mijn Beta tegen. Haar ogen gloeide even rood. Als herkenning. Ze knikt even en loopt verder. We hadden nog een kwartier. Niet langer en gelukkig niet korter. Gelukkig is het een klein dorpje. Ik ben er zo. Alleen de tijd leek zo langzaam te gaan.
Vlak voor de mooie rode deur blijf ik staan. Mijn hart bonst hard van de adrenaline. De volle maan heeft echt veel invloed en ik moet constant blijven proberen om de wolf in me te houden. Hij loert vlak onder mijn huid. Ik druk op de witte knop naast de deur. De bel gaat. De deur gaat open en Rick komt met jas naar buiten stappen. Ik kijk weer in de zelfde ogen als vorige nacht. 'Ik weet wat je wilt,' zegt hij kalm en strekt de deur achter zich dicht. Ik glimlach naar hem  'Dat is mooi, want het is dat of iedereen gaat er aan.' De gedachte alleen al maakt me misselijk. Er hebben genoeg mensen geleden. En dat er zes van de negentien over zijn, hebben we toch wel goed geregeld, toch? We lopen richting het plein. Ik had nooit gedacht dat het zo soepel zou gaan. 'Het is maar een spel,' had hij gezegd. Wat mij nogal irriteerde. Nog even en we zouden compleet zijn. Ieder zijn rol was bij mij bekent, wat betekend dat ik wist wie er vandaag moest dood gaan. Ik zal je eerlijk vertellen dan Amy inderdaad iets fout heeft gedaan. Ik geef je een hint. Er waren eerst twee jagers, maar de een zijn dood is de ander zijn brood... of eigenlijk leven maar dat doet er niet toe. Kate, de slet, was er door de weerwolven uit gestemd. Natuurlijk spande iedereen samen om mij dood te krijgen, maar eerlijk is heerlijk. We hadden al gewonnen.
De torenklok had het vijf voor twaalf toen we op her plein kwamen. Wat betekende dat de meisjes moeten opschieten voordat het te laat is en het koppel uit elkaar valt. Ik heb nog steeds een vraag. Renée, hoe kwam jij aan de info dat Marrianne cupido was?
Daar komen de mates aan. Bijna hand in hand. Als de een sterft, sterft de ander uit liefdes verdriet.

Nog drie minuten. Ik doe mijn jas uit en stroop mijn mouwen op. Uit de tas die iemand heeft meegenomen haal ik een mes tevoorschijn. Over de toekomst hoef ik niet te denken. Zolang we hier maar uit komen.

Nog twee minuten. De burgers volgen mijn voorbeelden trekken hun jas uit. Af em toe wisselen ze wat blikken. De stilte is ondragelijk. Iedereen weet wat er gaat gebeuren. Mijn ogen beginnen geel te gloeien, ik hou de druk van de maan bijna niet meer. Het is erg zwaar, dat merk ik ook aan de anderen. Juna houd de controle niet meer en veranderd in een kleur harige wolf. Al snel volgt Renée, met haar mooie kleur vacht. Mijn Beta bijt op haar lip. Nog even en zij houd het ook niet meer.

Nog één minuut. Ze geeft het op. De licht kleurige vacht reflecteert in het licht van de maan. Ze is op haar hoede. 'Nog heel even,' zei ik. De seconden begonnen langzamer weg te tikken. Alsof ze tijd proberen te rekken.

Nog een halve minuut. De spanning is nu om te snijden. Mijn hart bonkt zo hard dat ik bang ben dat hij er straks uit vliegt. Ik sta stok stijf stil.

Als de laatste vijftien seconden zijn in gegaan snijd ik mezelf in mijn linker bovenarm. Genadeloos, maar pijnlijk. Het mes laat ik vallen en verander in de wolf die al die tijd onder het oppervlak zat. Verschillende tinten bruin is mijn vacht. 'Val aan,' klinkt er gelijk in mijn hooft. Ik onderdruk het. Deze keer niet. De jongens steken elk een arm uit. Ik bijt ze hard. Zacht vlees en warm bloed vult mijn mond. Ik zal nooit een kannibaal worden. Ook al moet ik me daar voor verzetten tegen mijn wolf. Ik trek me terug en ga uitgeput op mijn rechter vlank liggen. Ze gillen het uit van pijn. Ik moet toegeven, de tranen rollen ook over mijn wangen. 'Claire, nu,' mindlink ik naar haar. Ze geeft een duwtje met haar snuit tegen Mees zijn benen. Renée gromt. Het is haar mate. Op dat moment slaat de klok twaalf uur. Mees zakt naast mij op zijn knieën en drukt zijn wond tegen die van mij. Mijn voorpoot begint te trillen van het bloedverlies. Rick komt naast hem op zijn knieën en doet het zelfde. Ik ontspan me. Het is gelukt. Door mijn bloed te mengen met die van hun kunnen ze weerwolf worden. Zo kunnen we overleven. Het veranderen begint nu al vorm te krijgen. Vlak voor ik ze beide in hun nieuwe gehele gedaante kan zien word ik omringt door het veilige, rustige zwart.

En dat was het. Het was gelukt. Mees en Renée waren vrolijk, m'n nieuwe vriend leefde nog, Sib is een geest waar is dagelijks mee praat en nog het belangrijkste, mijn roedel heeft overwonnen. Er was alleen geen tijd voor een feestje. De volgende ochtend kwam Amy er achter wat we hadden gedaan. Ze was blij dat het zo afliep, geen doden meer. Iedereen gaat naar huis. Hun echte huis. Al was wakkeredam een deel van me geworden.
'Doei!' Ik geef Claire een afscheidsknuffel. 'Je was een geweldige Beta,' zeg ik nogmaals. Ze glimlacht naar me. Dit is dan echt het einde. 'Kom Sib,' haar geest staat vlak voor de poort. 'Wat als ik zo blijf? Een geest bedoel ik.' Zo heb ik haar nog nooit gezien. 'Hé! Ik ben hier de Hufflepuf hoor!' lach ik. 'Kom op, de auto staat te wachten.' Ik wenk haar en loop door de poort. Gelijke valt er een last van mijn schouder. Jammer, ik vond het wel leuk om weerwolf te zijn. 'Hebben we dan voor niets geleden?' vraagt Rick. 'Nee, je hebt het overleeft, daarvoor moest je lijden,' grap ik. Al is het wel waar. 'Ik zie jou ook snel weer. En dan... Ja, god dat ga ik nog niet verklappen.' Ook hem geef ik een knuffel. Dan vervolgens ook de rest. Juna, Renée en Mees. Voor dat die laatste twee door de poort kwamen hingen ze nog zwijmelend in elkaars armen. Pas nu dat ze er echt door komen zijn ze waarschijnlijk blij om van elkaar af te zijn. Nog Staat Sib in de poort. 'Het moet er toch echt een keer van komen.' Ze knikt en neemt uiteindelijk de stap. En, wat te verwachten was, ze materialiseert. En dat bevestigt ook mijn vermoedens. Rick had gelijk. Het is maar een spel.

Het is wel grappig dat juist de twee jongens (waren er nog meer?) het overlevenBegin met schrijven

Met dank aan Zianne, survivalwriterlover , voor dit geweldige verhaal! Dit was het dan! Eerst nog even voor de duidelijkheid de rollen:

myvs002
Koppel met reneé

writingsbyrenee
Koppel met Mees

@InspiredFire

@Rick1248

survivalwriterlover
De Alfa

ClaireloveMusic

Hierna komt nog 1 hoofdstuk met grappige dingen die er gebeurd zijn die niet iedereen van jullie mee heeft gekregen.

Dit is dan het einde van onze weerwolven van Wakkerdam! Bedankt voor het meespelen iedereen!