Scenario 1
Boekengek934 Eva_zalune EdenWorld

Ik hoor Hazel giechelen en iets in zijn oor fluisteren. Jesse lacht en geeft haar een kus. Hazel kust hem terug en kruipt bij hem op schoot.

Met opgetrokken wenkbrauwen zit ik tegenover ze. Ik staar naar de grond, omdat ik niet weet waar te kijken. Waarom moeten ze dit nou altijd doen? We zitten met z'n drieën aan een tafel maar ze zien me niet eens. Ongemakkelijk kijk ik naar de punten van mijn schoenen en friemel nerveus aan mijn goudblonde haar. Ze lijken het maar niet door te hebben en gaan rustig hun gang.

Ik denk terug aan de tijd dat ik nog alleen met Hazel was, de tijd dat ze nog geen relatie had met Jesse.
Hazel was mijn allereerste vriendin. Voordat zij in mijn leven kwam, nam er niemand de moeite om ook maar een woord met me uit te wisselen. Dat veranderde toen Hazel bij ons in de tweede klas erbij kwam. De tafel naast mij was zoals gewoonlijk leeg. Nadat zij zichzelf had voorgesteld, droeg de docent haar op naast me te zitten. Vol medelijden keek de rest van de klas haar aan, maar zij leek het niet te zien. Ze plofte vrolijk naast me neer en schudde enthousiast mijn hand. De hele les door hebben we aan een stuk door gepraat en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Ze heeft me zelfs niet verlaten toen Joanna, het populairste meisje uit de klas, haar vriendin wilde zijn.

Hazel en ik spraken altijd met elkaar af en deelden onze diepste geheimen met elkaar. We waren beste vriendinnen, soulmates en legden eindeloze beloften met elkaar af dat niets, maar dan ook niets, ons uit elkaar kon houden. Daar heb ik me netjes aan gehouden. Zij ook. Althans, totdat hij kwam. Ik kijk naar Jesse en klem mijn tanden op elkaar. Mijn woede voor hem gaat door tot diep in mijn hart.

''Hazel onze les begint, laten we alvast naar het lokaal toelopen'', mompel ik terwijl ik opsta en mijn tas van de grond oppak. Ze lijkt me niet te horen en kruipt nog dichter tegen hem aan.

''Hazel?'', probeer ik nog een keer, ditmaal wat harder. Ze gunt me geen blik waardig en wuift me met haar hand weg.
Versteend blijf ik daar staan, vol ongeloof dat ze me zojuist gewoon heeft weggestuurd. Het voelt alsof er wordt gestoken in mijn hart en opeens wil ik zo snel mogelijk weg. Een gevoel van misselijkheid overspoelt me en even denk ik over te moeten geven.
Stel je niet aan Mina, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Zachtjes draai ik me om en loop richting de trappen. Ik adem diep in door mijn neus en adem rustig uit. Ik denk terug aan wat er gisteren gebeurde en voel meteen het beklemmende gevoel weer terug komen. Ik bal mijn vuisten.

"Vandaag na school wat drinken toch?", vraag ik aan Hazel. Een week geleden planden we dit in met de gedachte dat we al zo lang niks meer hebben afgesproken. Ze klonk verrast toen ze besefte hoe lang geleden het was, maar ik wist het maar al te goed. Ik kijk haar in haar blauwe ogen aan en zie haar pijnlijke blik. Ze stopt met lopen en glimlacht liefjes. "Oh... sorry. Ik was het helemaal vergeten", fluistert ze. Ik kijk haar vragend aan. "I-ik heb vanmiddag met Jesse afgesproken", zegt ze. Met open mond staar ik haar aan en de teleurstelling moet van mijn gezicht af te lezen zijn. "Sorry!" roept ze als ik niks zeg. "We kunnen morgen gaan?" stelt ze voor. Ik schud mijn hoofd. Het liefst wil ik in tranen uitbarsten en tegelijk haar kop eraf trekken. Hoe kan ze zó obsessed met hem zijn? Hoe kan het dat al haar aandacht naar hem uit gaat en ze niks meer over heeft? Ik probeer mijn teleurstelling te onderdrukken, maar het lijkt al in mijn keel te zitten. "Maakt niet uit", zeg ik piepend waarna ik snel wegloop.

Dan voel ik mijn handpalmen branden en besef ik dat ik met mijn nagels te diep in mijn huid ben doorgedrongen. Ik kijk om me heen om zeker te weten dat niemand iets heeft gezien en ren de trap op. Zoals gewoonlijk kies ik een tafel uit en houd de tafel naast me bezet voor Hazel.
Rustig pak ik de spullen uit mijn tas en leg mijn boeken open voor me neer. De bel galmt door de schoolgangen, maar er is nog steeds geen spoor van Hazel te bekennen. Bezorgd kijk ik op mijn telefoon, maar ze heeft me ook niks gestuurd. Met een naar gevoel in mijn onderbuik doe ik mijn telefoon terug in mijn zak. Ik probeer me te focussen op de les, maar merk dat ik met mijn gedachten constant bij Hazel zit. Gedachteloos staar ik uit het raam naar buiten. Als ik mijn telefoon voel trillen grijp ik er snel naar en lees het berichtje.

Hazel:
Jesse en ik spijbelen voor deze les. Succes xx

Boos gooi ik mijn telefoon weer in mijn tas en staar het raam uit. De docent start zijn les. Ik focus me op hem en laat de nare gevoelens weg spoelen. Zo is de les alleen maar sneller voorbij.

De bel gaat en snel loop ik het lokaal uit. Ik zie Jesse en Hazel staan bij de kluisjes en begroet ze kortaf.

"Ga je mee naar de bios vanmiddag?" vraagt Jesse aan mij. Ik glimlach naar hem maar walg al bij de gedachte. "Nee sorry, ik heb al een afspraak", antwoord ik beleefd.
"Met de psycholoog zeker?" roept hij spottend uit. In shock sta ik stil. Ik voel mijn onderlip trillen en de paniek omhoog komen. H-hoe kan ze?

''Een psycholoog?'', roept Hazel verbaasd uit. Ik sla mijn blik neer en durf haar niet meer aan te kijken.
''Ik weet dat ik gek klink, maar dat ben ik echt niet'', roep ik uit, ''Het kwam uit het niets. Op een dag ben ik samen met mijn moeder boodschappen gaan doen voor het avondeten. Ik keek niet voor me en besteedde geen aandacht aan mijn omgeving. Opeens lag hij voor me, terwijl hij dood bloedde. Hij was gewoon gesprongen, hij was gewoon van dat enorme gebouw af gesprongen! Nooit zal ik zijn glazige ogen uit mijn herinnering krijgen toen hij op slag dood neerviel.''
Hazel kijkt me vol medelijden aan en trekt me in een knuffel. ''Maak je geen zorgen Mina, je hebt mij nu en het komt allemaal goed. Je geheim is veilig bij mij.''

Ik kijk Hazel met betraande ogen aan. Ik voel mijn hart in mijn keel bonzen en kan me niet bewegen. Het liefst wil ik wegrennen maar ik kan het niet.

"S-sorry", jammert Hazel. Ik schud ongelovig met mijn hoofd. Hoe heb ik zo goedgelovig kunnen zijn?
"Het spijt me!" roept Hazel paniekerig. Ik open mijn mond en fluister: "Nee." Ik adem scherp in en voel het vuur in me oplaaien. "Nee!" gil ik tegen haar. Ze deinst geschrokken achteruit.

"Al deze tijd, een heel jaar lang al, gaf ik hem de schuld", zeg ik wijzend naar Jesse die nu wegloopt. "De schuld dat jij zo bent geworden en dat je niet meer bent wie je bent. Dat je je beste vriendin laat zitten en me vreselijk behandeld.

Ik zat fout.

Jij doet dit! Jij bent degene die de fout in gaat en ik hoor boos op jóu te zijn! Ik kon het alleen niet omdat ik je niet kwijt wilde. Maar weet je wat!" roep ik met trillende stem, "Ik ben er
klaar mee! Je hebt geen aandacht meer voor me, we spreken nooit meer af, je luistert niet naar me en nu vertel je mijn geheim, iets dat ik in vertrouwen aan je vertelde, aan hem! Aan hem waardoor deze bullshit is begonnen!

Maar het is niet zijn schuld, het is de jouwe!"

Ik neem een pauze om op adem te komen. "Min-"
"Nee!" schreeuw ik. "Ik ben klaar met je manipulatie! Ik heb er helemaal genoeg van en moet mezelf niet als vangnet opstellen. Want dat is het enige wat ik nu nog ben! Het gaat uit met Jesse en alles wordt weer zoals het was. Maar zo zou het niet moeten zijn! Ik verdien beter en dat besef ik me eindelijk."

Ik kijk haar met gespleten ogen aan.

"Jij hebt zo vele beloftes verbroken en nu is het wel eens mijn beurt... Ik hoef je niet meer te zien Hazel. Nooit meer. Dag."

Met die laatste woorden ren ik de school uit. Mijn longen branden en de tranen rollen over mijn wangen. Ik hap in de lucht naar adem.
H-hoe moet ik nu verder. Ze was mijn enige vriendin ooit en nu... nu... Een golf van verdriet overspoelt me. "Het is beter zo", snik ik.
De woede die ik had heeft zich omgezet in verdriet.

Geen boosheid, geen blijheid,
alleen maar verdriet...