(A/N:  Ook deze is voor een wedstrijd buiten Wattpad. Maar ik vond dat het wel in dit boek mocht. Oh en ik heb hiermee een derde plaats bereikt!)

Zijn hart klopte in zijn keel en zijn ademhaling ging moeizaam. Zo snel als hij kon, liep hij door. Dankzij de regen, plakte zijn kletsnatte haren tegen zijn gezicht. De grot was in zicht maar de tijd drong. Water spatte op toen hij in de zoveelste plas liep. Eindelijk had hij de grot bereikt. Als een hond schudde hij het water van zich af met een zucht. Met magie was het veel gemakkelijker geweest maar dat zouden ze hem kunnen opsporen. Hoe ze het deden wist hij niet maar ze kwamen er vroeg of laat wel achter en dan zat hij zeker in de miserie. Rusteloos schoten zijn ogen rond, stel je voor dat er hier iemand was. Maar dat was er niet, er was hier nooit iemand. Stap voor stap waagde hij zich verder, de grot in. Hij liep zonder licht, noch van zijn toverstok noch van een lantaarn. Uiteindelijk zou het toch maar zijn gezichtsveld beperken en konden ze hem van mijlenver zien. Steeds meer begonnen zijn ogen aan het duister te wennen en begon hij meer vormen van elkaar te onderscheiden. Iedere stap bracht hem verder in het doolhof dat deze grot was. Een doolhof waarvan gefluisterd werd dat wie erin ging er nooit meer uitkwam. Voor hem niet. Hoewel hij het niet kon uitleggen hoe hij het wist, liep hij zonder ook maar even te aarzelen door de gangen.

Zijn gedachten liet hij de vrije loop en hij kwam helemaal tot rust. Dat was iets zeldzaam in die tijd, de rust was vaak ver te zoeken. Iedereen was steeds op zijn hoede en dacht meerdere keren na vooraleer ze iets vertelden. Niemand was meer te vertrouwen, voor je het wist was je lieve buur, jouw grootste vijand. De oorlog was nog lang niet op zijn eindpunt, het Beauxbatons was al gevallen. Terwijl de beelden aan hem voorbij flitsend ving zijn onderbewustzijn iets op. Verbaasd keek hij op, een schittering. Snel hield hij halt maar de stilte was oorverdovend. Het was net of hij zijn bloed kon horen stromen en zijn hart kon horen kloppen. Snel slikte hij en begon weer verder te lopen in de richting van de schittering. Niet al te lang daarna rook hij vuur, de geur van verbrand hout. Die schittering was de reden geweest waarom hij besloten had om in het donker te gaan lopen. Je kon dan wel zien maar alles buiten de lichtcirkel was volledig onzichtbaar. Nog steeds stil, liep hij verder naar het vuur toe. Steeds meer zich begon hij te krijgen. Het vuur was niet zo groot en hij kon al een figuur onderscheiden die zich warm hield aan het vuur.

Het figuur zat ineengedoken en leek op het eerste zicht niet groot van gestalte. Doordat hij de figuur nieuwsgierig in zich opnam, lette hij niet echt op waar hij liep. KRAK! In zichzelf begon hij te vloeken en de figuur sprong op. "Wie is daar!" riep een meisjesstem. Hoewel ze vastberaden probeerde te klinken hoorde hij de angst die erin zat. "Kom tevoorschijn!" klonk het nu iets dringender. Hoewel hij wist dat ze hem amper kon zien, liep hij verder naar het licht toe. Haar mond viel open toen ze hem beter kon bekijken. Een lach brak door op haar gezicht: "Tyler!" Terwijl Tyler haar aankeek, leek ze zich te bedenken. "Wa-," haar gezicht betrok en ze keek hem boos aan: "Wat doe je hier in hemelsnaam? Ik had je toch gezegd om hier weg te gaan!" Voor ze verder kon gaan, onderbrak hij haar snel. "Eleonora" zei hij met een zucht, haar naam sprak hij expres volledig uit.

Maar ze was niet meer te houden: "Niets te Eleonora, het is Nora! Ik had je toch gezegd dat je weg moest gaan vluchten! Je kunt ze niet stoppen, ze zijn te sterk. Kijk maar wat er met het Beauxbatons gebeurd is!" Nora zweeg en keek hem smekend aan. * Waarom is hij toch zo koppig!* dacht ze bij zichzelf. Tyler knikte: "Dat weet ik, de studenten zijn allemaal veilig en wel ondergebracht in Zweinstein." Toen hij zacht dat Nora weer wou beginnen met protesteren, ging hij snel verder. "De minister en het schoolhoofd blijven vechten, die geven zich niet zo snel gewonnen," sloot hij af maar ze schudde al met haar hoofd. "Waar waren ze toen Beauxbaton viel? Mayeda en haar leger is te sterk" hield Nora vol: "Waarom ben je niet weggelopen zoals ik je gezegd had! Zodadelijk is de wegisweg aan de beurt en ligt de weg naar Zweinstein open." Maar Tyler hield stand: "Ik ga hier niet weg, ik moet hier voor mijn familie zorgen." Nog steeds bezorgd bekeek hij haar: "En jij dan? Jij kan nergens heen. Wat bedoel je trouwens met de wegisweg? Is dat de volgende plaats?" Nora knikte zachtjes: "Dat heb ik ze horen zeggen, ja." Dat ze zijn andere vraag skipte, besloot hij achterwege te laten. Ze zou er toch nooit op willen en kunnen antwoorden. "Ze horen zeggen? Wie? Je ouders?" vroeg hij stomverbaasd.

Ze schudde zachtjes met haar hoofd en draaide zich om zonder nog een woord te zeggen. Vastberaden om nu wel een antwoord te krijgen liep hij achter haar aan. "Van wie hoorde je dat?" herhaalde hij iets dwingender. Nu keek Nora hem recht aan: "Nee, van Haar." Geschrokken zet Tyler een stap naar achteren: "Van Haar? Ben jij- Ben je een van hen?" Snel schudde Nora met haar hoofd: "Natuurlijk niet stomkop, ik ben niet zoals mijn ouders. Ik heb ze bezig gehoord." Voordat hij weer iets zou kunnen gaan zeggen, legde ze haar vinger op haar lippen als teken dat hij moest zwijgen.

Zachtjes begon ze weer verder te gaan en weer volgde hij haar. Door de wirwar van gangen waar ze om de zoveel tijd even stilstond. De ene keer keek ze om of hij haar volgde en de andere keer om aan een splitsing te twijfelen. Maar iedere keer dat Tyler zijn mond opendeed om haar iets te vragen, leek ze zich de weg weer te herinneren en liep ze verder. Zachtjes fluisterde Nora voor haar uit, het leek een beetje op: "Waarom is hij hier nog?" Tyler besloot om niet verder te vragen, ze zou wel vertellen wat hij moest weten.

Nu begon hij ook weer een zacht geluid te horen, het leken wel stemmen. Terwijl hij zich stond te bedenken wat het zou kunnen zijn was Nora plots weg. Verbaasd keek hij om zich heen. Waar was ze? Waar was ze naar toe? Plots greep een hand hem vast en trok hem mee. Er bleek een nis in de grot te zitten die je niet zag als je hem niet wist zijn. Pas als je erin stond, zag je pas hoe groot het eigenlijk was. Ook hier liep Nora voor hem uit. Toen hij haar opnieuw wilde gaan volgen, viel hem pas op hoe zenuwachtig ze was.

En weer gingen ze verder tot ze plots stopte aan een hoek. Verbaasd keek hij haar aan maar ze zei maar een ding: "Dit is de laatste kans om te vertrekken." Hij schudde met zijn hoofd en weer liet ze hem niet uitpraten. Ze glipte de hoek om. Nadat hij haar volgde, viel zijn mond open. Ze stonden in een open ruimte en vlak voor hen was er een grote zuil. Toen hij er rond wou lopen hield ze hem tegen. Ze legde haar vinger op haar lippen en fluisterde: "Jij blijft hier." Na deze woorden liep ze weg. Aangezien hij niet van plan was om daar achter te blijven, wou haar terugroepen maar iets in hem hield hem tegen.

Zijn gevoel bleek hem gewaarschuwd te hebben want plots klonk er van de andere kant stemmen. Nora werd door verschillende mensen begroet! Voorzichtig keek hij naar wat er allemaal gebeurde. Daar stonden alle leden van het M.I.A.U.W! Snel keek hij rond terwijl hij alle gezichten in zich op probeerde te nemen, dit was iets wat de strijders moesten weten. Hij wilde zich al omdraaien en weglopen toen de volgende woorden zijn oren bereikten: "Heb je hem?" Nieuwsgierig ging hij terug kijken, want wie zou die hij toch kunnen zijn? "Nee, hij is weg. Volgens mij is hij weggelopen," weerklonk Nora haar stem. Haar stem zat vol angst en ze keek op naar een mevrouw met lange bruine haren. Tyler slikte even, was dit nu Haar? Maar wat deed Ze bij Nora?

Het was alsof zijn galjoen viel, de puzzelstukjes die op hun juiste plaats kwamen. Er werd al lang gefluisterd dat als je bij Mayeda haar leger wou, je een tovenaar die je graag had moest verraden. En de tovenaar die Nora moest verraden was hij! Tyler draaide zich snel om en maakte zich uit de voeten. Doordat hij zo geschrokken was vergat hij een belangrijk ding. Hij bevond zich in een grot waardoor elke stap die hij liep, extra nagalmde. Al snel was het hele M.I.A.U.W. op de been, achter hem aan.

Hij liep en liep maar had geen idee waar hij was. Daarom dwaalde hij maar dieper de grot in. In de hoop te kunnen ontsnappen rende hij in het rond. Zijn enige hoop was dat de rest de weg net zo min als hij kenden. Of het nu van puur geluk was of dat ze de weg wisten, kwam hij nooit te weten maar het Mayeda haar leger slaagde erin om hem in te sluiten.

Met knikkende knieën keek hij op, hij zat als een rat in de val. Net als Mozes door de zee ging, splitste de menigte in twee en trad Mayeda naar voren. Maar Tyler keek naar degene die achter haar liep. Nora keek naar de grond terwijl ze Meyeda volgde. Deze richtte zich tot Tyler: "Weg hé, kon je ons Eleonora niet alleen laten?" Ze ging verder maar het was net alsof hij haar niet hoorde, het was alsof hij alleen maar Nora zag. De laatste woorden van Mayeda leken hem uit zijn trance te halen: "Maar ze krijgt nog een kans, vermoord hem."

De laatste woorden waren aan Nora gericht, ze werd naar voren geduwd. De twee vrienden stonden nu tegenover elkaar. Beide hadden knikkende knieën en ze wisten dat er hier maar een van hun levend vandaan zou komen. "Alsjeblieft, geef je over en sluit je bij ons aan", smeekte ze maar Tyler schudde met zijn hoofd. "Dood me, nu!" was alles wat hij zei.

Maar Nora liet haar stok vallen en toen ging alles plots snel. De grot vulde zich met geschreeuw en ze trokken haar van hem weg. Wie het was wist hij niet maar iemand schreeuwde de vloek des doods. Een groene flits vulde zijn gezichtsveld en daarna werd het voor eeuwig zwart.