Waarschuwing! Triggerend hoofdstuk!

Ik kijk naar de zon die nu fel aan de hemel schijnt.

Ik voel me zo stom! Ik heb me laten gaan bij Emiel!

Ik heb alles verteld terwijl ik hem pas voor de tweede keer zag.
Ik voel me zo stom!

Wie weet wat hij ermee gaat doen?

Dan maakt hij me straks uit voor emo en dergelijke.

Ik ben al vaker daarvoor uitgemaakt toen ze een paar snedes ontdekten.

Ik staar gefrustreerd voor me uit.

Ik trek de la los en ik graai tussen mijn spullen, op zoek naar het gene wat ik hoopte nooit meer te hoeven gebruiken.

Mijn hoofd maakt me gek.

Ik maak mezelf gek.

Als ik mijn scherpe mes gevonden heb zet ik het tegen mijn huid maar ik bedenk me dan dat ze het daar weer kunnen zien.

Ik knoop mijn broek los en ik trek de zijkant van mijn onderbroek iets omlaag.

Daar kan mijn moeder het ook niet zien, dan lijkt het alsof er niks aan de hand is.

Ik druk hard het mesje in mijn huid en ik zet een diepe, pijnlijke snede.

Met trillende handen haal ik het mes weer weg en staar ik naar de bloeddruppels die over mijn been naar beneden lopen.

Het is niet genoeg, de pijn is te klein.

Ik zet het mes opnieuw in de snede en een pijnlijke steek schiet door mijn lichaam.

Mooi.

Ik snij nog een keer over de snede en dan veeg ik het mes met trillende handen aan mijn been schoon.

Ik leg het mes weer weg en ik pak een servetje. Die kan ik namelijk door de wc spoelen en zo ziet niemand dat ik gebloed heb.

Ik veeg eerst het bloed op mijn been weg en daarna dep ik de snede droog, net zo lang tot het na twintig minuten stopt met bloeden.

"Veer, kom je eten?!" Roept mijn moeder.

"Ja mam, ik kom eraan." Roep ik terug.

Met Emiel gebeurde gister niet zo veel meer. We liepen gewoon hand in hand naar huis terug en daar gaven we elkaar een afscheidsknuffel.

Hij komt me zo weer halen.

Ik hoop dat hij me niet veroordeelt om mijn dikkigheid, ik hoop zo dat hij daar gewoon overheen kijkt.

Ik trek mijn broek aan en ik loop naar beneden. Ik hoop dat de snede dicht blijft zitten.

Anders gaat het door mijn kleding heen bloeden...

Dat is al eens eerder gebeurt maar toen viel het niemand op dat het bloed was.

Ik neem een hap van de broccoli en als drie kwart van het bord leeg is pak ik een klein stukje vlees.

Ik eet het op en precies op het moment dat we de tafel gaan opruimen klinkt de bel.

Mijn broertje doet de deur open terwijl ik al onderweg was...

Ik zucht.

Soms is dat gebemoei best irritant.

"Hoi, Emiel." Stelt Emiel zich voor aan mijn broertje.

"Pas, alsjeblieft. Ik kan prima zelf lopen hoor." Mopper ik tegen Pascal.

"He Veronica." Klinkt Emiels prachtige stem.

Ik glimlach naar hem.

Pascal kijkt ons beide aan en loopt dan weg.

Let maar op. Als ik straks thuis ben krijg ik een ondervraging.

Als Pascal weg is loop ik naar Emiel.

"Hey." Mijn stem klinkt zacht en verlegen.

Dat is ook niet zo gek als je je bedenkt dat hij me kuste in mijn nek gister.

Elke keer als ik aan dat gevoel denk dan krijg ik kippenvel, nu dus ook.

"Zullen we gaan?" Vraagt hij.

Ik knik.

"Maaaam! Wij gaan!" Roep ik.

Ik moet altijd flink mijn best doen om te roepen.

Mijn stem is zo zacht dat ik ook niet fatsoenlijk kan schreeuwen.

Als ik normaal praat kunnen de meeste me niet verstaan.
Behalve Emiel. Hij heeft me tot nu toe elke keer verstaan.

"Waar gaan we heen?" Vraag ik terwijl ik de deur dicht doe.

"Waar wil je heen?" Vraagt hij aan me.

Oh nee. Ik heb een hekel aan deze vraag.

Ik krijg een benauwt gevoel en ik ga korter ademen.
Ik kan niet beslissen. Wat als hij het niet leuk vind?

Wat als hij me stom gaat vinden en me laat zitten?

"Uh-we-uh, w-we kunnen t-terug gaan naar de plek v-van gister." Stotter ik zacht.

"Oke, ik wil er eigenlijk ook wel heen." Zegt hij wat voor een soort opluchting zorgt bij mij.

We beginnen met lopen en ik loop braaf achter Emiel aan.

Doet hij dit expres?

Een beetje testen wat ik wel en niet wil of prettig vind?

Het is oke, ik vind hem aardig dus hij mag dat...