Ik loop rondjes op mijn kamer.

Het mes is in mijn hand en mijn hoofd is een warboel.

Ik ben er zo klaar mee.

Ik pak het mes steviger vast en zet het op mijn pols.

Iedereen haat me!

Ik haat mezelf!

Wat is het nut nog?

Ik laat het mes met een enorme druk over mijn pols strelen en ik sluit mijn ogen tegen de pijn.

Ik voel hoe het bloed over mijn hand glijd en op de grond valt.

Mijn handen trillen en ik veeg het mes schoon aan mijn droge huid.
Ik pak de wc-rol die ik al had klaargelegd en ik begin de vloer schoon te maken.

Ik dep langzaam mijn hand droog en dep de snede droog.

Alleen blijft het bloeden.
Heel erg zelfs.

Ik pak een elastiekje en knoop die strak om mijn pols, net voor de snede, zodat de bloed toevoer vermindert en er een korstje kan komen.

Ik maak alles opnieuw schoon en ik haal opgelucht adem als het na een paar minuten stopt met bloeden.

Ik ben lelijk.

Mislukt.

Ik heb gefaald.

In alles...

Ik stort in elkaar op mijn bed en ik huil tot mijn tranen op zijn.

Ana is echt een grote steun voor me.

In al die weken, maanden, jaren, heeft ze me nog niet één keer in de steek gelaten.

Ik heb al veel langer last van dit soort problemen en Ana was er altijd bij en sleepte me erdoor.

Al vanaf ik dertien was, ik begon omdat ik het had gezien van een vriendin en ik wilde ook afvallen en ik zocht dingen op, op het internet en toen kwam Ana en toen ben ik geworden hoe ik nu ben.

Een monster.

Met mijn handen in mijn haren staar ik naar het plafond en zo lig ik de hele nacht.

Gelukkig is Hidde er niet. Dit had hij niet willen meemaken.

Dit wil ik hem niet aandoen.

Dat ik mezelf teleurstel vind ik al erg genoeg, laat staan iemand anders.

Dat is echt mijn zwakste punt.

Ik wil altijd iedereen tevreden hebben en als ik daarin faal dan ben ik teleurgesteld en het ergste nog, de mensen om me heen zijn dan teleurgesteld.

Dat doet me het meeste pijn.

Echt.

--

Als ik s'morgens toch mijn ogen open, kijk ik meteen op de klok.

Half elf.

Ik heb drie uurtjes geslapen.

Ik ben blij dat ik überhaupt wat geslapen heb, schijnbaar was ik toch moe genoeg.

Ik schrik me rot als er iemand op mijn deur klopt en ik staar vermoeid naar de deur.

"Ja?" Breng ik vermoeid uit.

"Mag ik binnen komen?" Vraagt iemand waarvan ik de stem even niet meer helder voor me heb.

"Ja, ik lig alleen nog wel in bed." Mompel ik.

De persoon lacht en de deur gaat open.

Ik facepalm mezelf als Hidde naar binnen komt.

Snel check ik of ik niks vergeten ben vannacht.

Ik zie niks dus ik richt me op Hidde.
Hij komt naar mijn bed gelopen en hij gaat bij mijn middel zitten.

"Hey slaaphoofdje." Zegt hij en hij leunt over me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Ik glimlach naar hem en ik pak zijn hand vast.

Hij glimlacht.

"Van je vader moet ik bij je blijven tot hij klaar is met werken. En ik doe dat maar al te graag." Zegt hij.

Ik glimlach.

"Lief." Zeg ik.

"Alleen voor jou ben ik zo lief hoor." Zegt hij.

Ik kijk hem onderzoekend aan.
Hij ziet er inderdaad niet uit als zo'n blije idioot die aardig is tegen iedereen.

Ik ben wel zo'n idioot.

Ik doe aardig tegen iedereen, behalve mijn broertje en mijn ouders af en toe.

En Emiel...

"Weet je, sommige woorden spreek je echt schattig uit. Dan slis je een beetje of dan ligt je g-klank wat zachter." Zegt hij.

Ik bloos en ik kijk hem aan.

"Jij bent ook schattig als je iemand schattig vind." Zeg ik een beetje plagend.

"Kom, zal ik een broodje voor je maken?" Vraagt hij.

Ik knik, dan kan ik tenminste aankleden.

En op zich is een licht ontbijt niet verkeerd, dat helpt je organen opstarten.
Dat is beter voor je metabolisme of zo.

Hidde drukt nog een kus op mijn voorhoofd en dan loopt hij naar beneden.

Ik kom meteen uit bed, grijp me vast aan mijn bureau om niet om te vallen en besef dan dat ik amper gevoel heb in mijn vingers.

Ohja!

Het elastiek!

Ik maak het snel los en gooi het weg aangezien het helemaal opgerekt is.

Ik masseer mijn hand een beetje zodat het bloed ook daar weer doorheen gaat pompen.

Ik kleed me aan en dan doe ik wat armbandjes om en een beetje foundation op de snede, zodat het niet opvalt.

Ik maak mijn weg naar beneden en daar tref ik Hidde aan die een geroosterd broodje met kaas voor me heeft, geen boter.

Ik hou van hem!

Ik eet het broodje op en geniet van de smaak van lekker eten zonder dat ik me schuldig voel.

Heerlijk!

Hidde kijkt een beetje bezorgt naar me en mijn blik draait een beetje.

Drinken. Ik moet wat drinken.

"H-Hidde. K-kun je m-me wa-wat drinken ge-even?" Vraag ik terwijl ik half wegval.

Hidde pakt snel een glas met limonade siroop en hij zet het aan mijn lippen.

Mijn handen zijn al niet meer instaat om het glas zelf vast te houden en ik schaam me enorm.

"Veronica? Veronica! He! Blijf bij me, rustig. Blijf wakker." Hoor ik.

Alles klinkt vaag en mijn ogen vallen telkens dicht.

Alhoewel ik zo mijn best doe om me normaal te gedragen lukt het echt niet en uiteindelijk moet ik toegeven aan het donker...

--

"Veronica? Veronica! Oh god! Ik dacht even dat het helemaal mis ging." Puft Hidde.

Ik kijk hem vaag aan.

Ik heb het koud maar mijn voorhoofd voelt bezweet aan.

"Hoelang heb je al niks gegeten? En hou me niet voor de gek." Waarschuwt Hidde serieus.

"Vanaf maandag." Mompel ik.

"Wat?! Dat is vijf dagen!" Zegt hij terwijl zijn stem verschiet.

Ik realiseer me langzaam weer wat er gebeurde.

Maar ik lig op de bank...

Heeft hij me hier naartoe getild?
Oh nee! Dan voelde hij hoe zwaar ik wel niet ben!

Shit!

Ik voel snel aan mijn pols en ik voel nattigheid er vanaf komen.

Ik sta snel overeind maar alles draait dus ik grijp me vast aan Hidde die me opvangt.

"Veronica." Zegt hij geschrokken.

Ik strompel als een dronkaard over de gang heen en Hidde ondersteunt me richting de wc.

Ik sluit me daar op en ik begin meteen met het schoonmaken van mijn pols.

"Veronica? Vertel me alsjeblieft wat er met je is. Alsjeblieft." Smeekt hij vanaf de andere kant van de deur.

Dit is mijn kans.

Nu kan ik of doorgaan met de leugen, of ik vertel hem alles zonder dat ik hem aan hoef te kijken.

Zonder dat ik zijn teleurgestelde blik hoef te zien.

"Wil je iets voor me maken, soep of zo." Zeg ik zacht met trillende stem.

Hidde blijft even stil en ik hoor zijn handen van de deur afgaan.

"Natuurlijk." Zegt hij en ik hoor hem de gang verlaten.

Ik kijk naar mijn pols en mijn hand die beide volledig rood zijn van het bloed.

Ik bind weer een nieuw elastiek om mijn pols en ik wacht tot het stopt met bloeden.

Dan maar zo...

Dan houd ik hem wel om.

Ik maak alles schoon en bloed vrij en was mijn gezicht dan boven het kleine wasbakje wat er staat.

Ondertussen vult de heerlijke bouillon geur mijn neus. Ik kan beter een beetje soep eten.

Dat is toch grotendeels vocht...

Ik zal zo nog wel een preek krijgen van hem...