Ik haat ze.

Ik haat ze allemaal.

Oke niet allemaal maar meer dan de helft zeker wel.

Wat een stelletje irritante wijven zijn het, het hatelijke gedeelte dan.

Ze doen altijd kattig tegen me en daarom heb ik een hekel aan meiden van mijn leeftijd.

Daarom ben ik niet gemaakt voor de vrouwen wereld.
Ik hoor meer thuis bij de jongens.

En ik voel me er prima bij.

Als ze zo door blijven gaan dan stop ik ermee.
Dan zal ik stoppen met hetgeen wat normaliter mijn hoofd juist rustig maakt.

De laatste weken moeten ze mij steeds hebben en als ik maar een beetje opvallender ben dan normaal dan doe ik het fout.

Ik ben een nobody voor ze.

Ik kan niet voetballen en ik loop ze telkens in de weg.
Alhoewel ik het met een deel wel goed kan vinden, sta ik in het veld altijd bij de meiden die duidelijk iets tegen me hebben.

Ik ben niet snel genoeg en zoals ik al zei kan ik niet voetballen.

In hun ogen tenminste...

Ze praten niet tegen me en praten ze wel dan is het negatief.

Ik stap chagrijnig op mijn fiets. Ondanks dat we de wedstrijd gewonnen hebben is niemand vrolijk.

Ik vermoed dat het door de sfeer komt.

Ik fiets naar huis en ik zucht.

Ik voetbal al langer alleen de laatste tijd had ik geen behoefte eraan om te komen.

Nu mijn hoofd weer rust nodig heeft en mijn lichaam een betere conditie ben ik ook de trainingen weer geweest.

Hidde wacht me op de hoek van de staat op en hij glimlacht vrolijk als hij me ziet.

"Sorry dat ik mijn werk niet kon verzetten, gewonnen?" Vraagt hij.

Ik glimlach naar hem, zet mijn fiets weg en omhels hem.

"Geeft niet, we hebben 7-4 gewonnen." Zeg ik.

"Wow, wat goed! En heb je gescoord?"

Ik schud mijn hoofd en ik maak mijn weg maar binnen.

Natuurlijk scoor ik niet.

Ze gunnen me de bal toch niet.

Ik sta dan wel rechtsvoor, ze spelen de bal echt niet naar mij.

Ik slik mijn tranen weg en ik laat Hidde naar binnen.
Hij laat zijn vingers over mijn blote arm gaan als we onze jassen uit hebben en hij glimlacht als ik kippenvel krijg.

"Wat is er baby?" Vraagt hij en hij pakt me vast en trekt me op de bank bij hem op schoot.

Ik schud mijn hoofd.

"Niks. Niet belangrijk. Wil je eten of drinken?" Vraag ik.

"Ja, ik wil allebei en daarna wil ik horen wat er is." Houdt hij stug vol.

Ik zucht en ik pak wat drinken voor hem.
"Wil je brood? Of een koek of zo iets?" Vraag ik.

Mijn stem klinkt saai en chagrijnig.

"Ik lust wel een koekje." Zegt hij en in tegenstelling van mij klinkt hij juist vrolijk.

Ik pak een rol chocoladekoekjes en twee glazen met limonadesiroop en ik vervolg mijn weg naar de woonkamer.

"Zullen we een film kijken?" Vraag ik om het even wat luchtiger te maken.

"Ja prima." Zegt hij.

Ik geef hem de rol koekjes en ik zet de glazen op tafel.

Hij peuzelt rustig aan zijn koekje en kijkt mij aan.
Hij zet me op zijn schoot en ik zet mijn knieën recht aan weerszijden van zijn lichaam.

Hij kijkt me zwijgend aan net zo lang tot ik vanzelf begin over wat me dwars zit.

Ik bijt op mijn lip en na enkele seconden begeef ik het onder de druk van zijn prachtige blauwe ogen.

"Die meiden." Zucht ik zacht en ik slik even.

"Die meiden waarbij ik in het team zit."
Het komt er in horten en stoten uit en nog zacht ook.

Het verbaasd me dan als Hidde me gewoon aandachtig bekijkt en volop luistert.

"Ze hebben iets tegen me, denk ik." Zeg ik zacht en ik kijk droevig weg.

Hij propt zijn koekje in zijn mond en hij pakt mijn hoofd vast.

"Wat dan?" Vraagt hij als zijn mond leeg is.

"Ja, ik weet niet. Het lijkt alsof ze me niet mogen maar ik weet niet waarom." Zeg ik schouderophalend.

Ik ga hem hier niet al te veel mee lastig vallen.
Echt niet.

Maar dat hij een beetje weet wat er speelt is prima, dan raak ik ook niet zo overspannen.

"Omdat je zo mooi bent." Zegt hij.

Ik schud lachend mijn hoofd.

"Nee, dat is het echt niet. Dat weet ik zeker." Zeg ik.

Hij is even stil.

Ik slik.

We kijken elkaar aan en het lijkt alsof hij nu eindelijk begrijpt waarom Emiel en Nick het zo moeilijk volhielden met me.

"Zal ik eens iets vertellen Veronica?

Mijn vrienden waarschuwde me voor meiden zoals jij.
Onzeker en kwetsbaar.
Ik ben blij dat ik niet naar ze heb geluisterd. Echt.
Ze zeiden dat meiden zoals jij alleen voor problemen zorgen en nooit spontaan zijn of uit hunzelf iets durven.

Ik denk niet dat dat waar is.

Ik denk juist dat jullie een sterke begeleider nodig hebben die je op weg helpt en steunt wanneer nodig.
Jij hebt iemand nodig die je wilt begeleiden en ik wil niks liever dan dat.

Ik wil iemand zijn die licht brengt wanneer het wegvalt.
Wanneer je op het punt staat om te verdwijnen in het donker.

Ik weet zeker dat ik de juiste persoon ben Veronica.
Ik wil dolgraag jou begeleider zijn als jij mijn volger wordt.

Je hebt een muur gebouwd en ik zal ervoor zorgen dat die omvalt, want ik weet zeker dat er een spontaan en zeer grappig meisje zit achter die muur.
Bang om veroordeelt te worden." Zegt hij.

Ik krijg tranen in mijn ogen en ik kijk hem aan.

"Sorry." Breng ik hees uit.

Hidde pakt me vast en hij streelt door mijn haren.

"Sst maar. Ik beloof dat ik je zal beschermen. Ook van die meiden. De volgende keer ga ik met je mee." Zegt hij sussend.

Ik schud mijn hoofd.

"Dat hoeft niet Hidde." Zeg ik.

"Jawel, ik wil je niet verdrietig zien. Ik hou van je, en iemand waarvan ik houd wil ik niet verdrietig zien. Dan word ik ook verdrietig." Zegt hij en hij streelt met zijn duim over mijn wang.

Ik glimlach en ik drukt mijn hoofd zacht in zijn hand.

"Sorry voor mijn emotionele buien. Voortaan zal ik vrolijker zijn." Zeg ik en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst.

"Baby. Als je je niet goed voelt hoef je niet te doen alsof. Dat wil ik niet en dat wil jij niet." Zegt hij.

Ik wil tegenstribbelen maar ik doe het niet.

Het heeft toch geen zin.

Je bent goed bezig, dik varken, mijn complimenten voor vandaag.

Bedankt Ana, bedankt.

"Oke." Zeg ik dan en ik leg me languit op de bank en zet de tv aan.

Mijn hoofd ligt op Hidde's schoot en hij streelt me zacht door mijn haren terwijl we naar de film kijken die opstaat.