"Blijf je zo even zitten?" Vraagt de leraar aan me.

Hij heet Ruben met voornaam en Heijden met achternaam, al zeg ik altijd 'meneer'.

Ik zucht en ik pak mijn spullen vast in maar blijf zitten tot de hele klas weg is, inclusief Ilse.

Normaal wachten we altijd op elkaar maar nu die ruzie... Ik weet echt niet wat haar bezielt.

Ik vroeg toch alleen waar ze dinsdagnacht was?

Is dat zo verkeerd?

De leraar gaat op een tafel voor me zitten en hij kijkt me langzaam aan.

"Wat is er? Wil je erover praten?" Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd.

Hij kijkt me aan met een lichte frons.

"Gaat het wel goed met je? Je ziet de laatste tijd er zo bleek en vermoeid uit." Zegt hij.

Ik lach wat ongemakkelijk.

"Zal vast de wintertijd zijn." Probeer ik.

"Je weet dat je me alles kan vertellen Veronica, ik ben een belangrijke leraar in jullie opleiding en ik zie het wanneer jullie indompelen." Zegt hij.

Ik frons, me afvragend waarom hij erover doorgaat.

Die winter smoes was toch goed?

"Problemen thuis?" Vraagt hij.

Ik kijk hem aan.

"Vriendje?"

Er schieten spontaan tranen in mijn ogen als mijn gedachten afdwalen naar Nick, Emiel en Hidde.

Ik wend mijn blik af en ik staar naar mijn tafel.

"Vriendje dus." Zegt hij totaal overbodig.

Hij staat op, loopt weg en komt even later terug met een papieren doekje en een bekertje.

Hij geeft het aan me en ik veeg mijn tranen weg. Voorzichtig neem ik een slok.

"Is het heel erg?" Vraagt hij en een bezorgde rimpel is te zien op zijn voorhoofd.

"Nee, echt niet." Zeg ik en ik slik mijn tranen door.

Eenmaal begonnen zal het niet zomaar stoppen...

"En net? Waarom kwam je te laat in de les?" Vraagt hij.

Zijn ogen kijken in de mijne en ik kijk weg.

"Niks, gewoon een ruzie." Zeg ik en ik probeer hem te laten stoppen met de ondervragingen.

"Met Ilse, ze vertelde het me. Ze maakt zich zorgen om je, en ik ook." Zegt hij.

Dat laatste doet me opkijken.

Natuurlijk! Domoor! Hij is deels je mentor! Je bent een leerling van hem! Hij maakt zich om iedere leerling zorgen...

"Je bent altijd zo stil, en we merken allemaal dat je mager word." Zegt hij.

Mager? Meent hij dat?

Ana wordt wakker en doet een vreugde dansje.

Ik ben magerder geworden in die paar weken tijd hier op school!

"Stil ben ik altijd al, dat is nooit anders geweest." Zeg ik, hopend dat hij dat laatste onderwerp vergeet.

Hij knikt bedenkelijk.

"Lijn je?" Vraagt hij dan.

Alle kleur uit mijn gezicht trekt weg en een misselijk gevoel komt omhoog.
Ze gaan me weer terug sturen...

Ze gaan weer een psycholoog proberen...

"Nee." Hou ik stug vol.
"Ik moet gewoon ver fietsen nu mijn moeder in Elst woont." Zeg ik als verklaring.

Zijn blik vernauwt en hij kijkt me aan alsof hij alles al weet maar hij het gewoon wilt horen.

Ik bijt op mijn lip en ik staar rechts van me uit het raam.

Ik schud mijn hoofd.

"Ik lijn niet, echt niet." Zeg ik zacht.

Mijn hand glijd over mijn arm heen, het lelijkste deel van mij.

"We hebben hier hulp voor je." Stelt hij voor.

Ik kijk hem geschrokken aan en ik schud direct mijn hoofd.
"Niet weer. Alsjeblieft niet." Smeek ik.

Hij fronst en hij knielt voor me neer. Tranen rollen over mijn wangen en ik pak snel het doekje en verstop mijn gezicht erin.

Hij hoort me niet te zien huilen!

Hij hoeft verdomme niks te weten!

Je faalt! Ezel!
Nu krijg je weer een psycholoog die ons zal proberen te scheiden.

We weten allebei dat dat niet werkt.

Ik sla mijn handen voor mijn oren en ik schud mijn hoofd.

Ik wil het niet horen.

Alsjeblieft niet Ana...

Je bent van mij en ik zal bij je blijven tot al je botten te zien zijn en zelfs dan zal ik je helpen dunner te worden.

Je kan op me rekenen Veronica.

Ik snik zacht en ik schud mijn hoofd.

Ik wil niet voor altijd aan Ana vast blijven zitten. Ik wil het niet!

"He, sst. Rustig." Zegt de leraar en hij wrijft over mijn rug heen en rijkt me het bekertje water aan.

Ik neem met trillende handen een slok.

Geen tranen meer om jongens maar nu om Ana.

Kan het niet voor eens even helemaal klaar zijn?

Hij kijkt me aan en geeft me een geruststellende glimlach.

"Als je geen hulp wilt accepteer ik dat, maar hou me alsjeblieft op de hoogte met hoe het gaat. En wat er speelt.
Want er is meer. Dat weten we allebei.

Alleen heb ik niet het gevoel dat je het er nu over wilt hebben." Zegt hij en opeens klinkt zijn stem vol met begrip.

"Sorry van de ondervraging, dit was mijn eerste echt emotionele ervaring." Mompelt hij.

Ik lach en ik kijk hem aan.

Hij glimlacht ook en hij haalt zijn hand zacht van mijn rug af.

Hij pakt mijn hand en kijkt me hoopvol aan.

"Zul je me de volgende keer gewoon vertellen wat er is? Dan hoef ik niet weer zo vervelend te zijn." Probeert hij luchtig te zeggen.

Ik knik en ik haal mijn handen uit de zijne.

Al voelde ze warm en tintelen mijn vingers nog na... Hij is mijn leraar met waarschijnlijk al een vriendin.

Hij staat op en leunt tegen de tafel voor de mijne.

"Ja, het klinkt misschien stom maar ik heb niet echt ervaring met meisjes in emotionele toestand." Zegt hij.

Ik frons.

"Hoe komt dat? Dat is meestal juist hetgeen wat een jongen meteen leert bij zijn vriendin." Lach ik.

"Wel, ik heb al een tijd geen vriendin meer." Zegt hij als hij naar zijn stoel loopt.

Die stoelen hebben wieltjes, super cool!

"Jammer." Zeg ik.

"Ja, maar goed, ik ga je hier niet mee vervelen aangezien je al genoeg aan je hoofd hebt. Tot volgende week." Zegt hij.

"Wacht, wat is er eigenlijk met je hand?" Vraagt hij en hij staat weer op en komt naar me toe.

"Gevallen en iemand met het gewicht van een nijlpaard ging erop staan." Mompel ik terwijl hij onderzoekend naar mijn hand kijkt en vasthoudt.

Mijn hand tintelt en ik slik als hij hem weer loslaat.

"Auwsh. Gaat het wel goed ermee? Ben je bij de dokter geweest?" Vraagt hij.

Ik knik en ik glimlach.

"Ja, ik wilde niet maar het moest van mijn vader." Zeg ik.

Hij knikt en gaat weer zitten.

"Nou, beterschap en tot volgende week."

Ik glimlach en ik zwaai kort als ik de deur uitloop.

Ilse staat me daar op te wachten en trekt me in een omhelzing.

"Het spijt me. Ik was gewoon wat overdondert." Zegt ze.

"Doe niet zo gek, het is allang goed." Glimlach ik naar haar terwijl ik van binnen weet dat ik het nog steeds nergens op vind slaan.