Het is donderdag en ik heb verassend genoeg heerlijk lang geslapen.

Eindelijk de slaap die ik nodig had.

Ik sta direct op en ik ga voor mijn kast staan.

Wat zal ik aantrekken?
Waar lijk ik niet zo dik in en wat zal hij leuk vinden?

Oh nee!
Ik weet het echt niet.

Ik ga op mijn bed zitten met verschillende outfits in mijn handen.

Als ik een shirt aantrek is dat oke, maar moet er wel een high waisted broek onder.

Ik wil niet dat iemand mijn vreselijk dikke heupen en buik ziet.

Ik trek een zwart shirt aan met een doodskop erop en een donkerblauwe highwaisted broek.

Ik sta op en ik kijk in de spiegel, wat een lelijk monster zeg!

Ik wou dat ik nooit geboren was, dan had niemand mijn hoofd hoeven zien en ik had me niet zo rot gevoeld.

Ik kan er niks aan doen, het gaat vanzelf...

De deurbel klinkt, en dat terwijl ik nog niet eens mijn haar en make-up heb gedaan!

Oke, make-up sla ik wel over dan.
Ik borstel snel mijn haar en ik loop naar beneden.

Natuurlijk doet iemand anders de deur al open.

Mijn moeder kijkt naar Emiel en ze geeft hem een vriendelijke lach.

"Dag jongen. Kom binnen. Je komt voor Vera, is het niet?" Vraagt ze.

"Ja mevrouw." Zegt hij beleefd.

"Og geen mevrouw, zeg maar gewoon Ellen." Zegt mijn moeder. Ik glimlach om mijn moeder.

Ze kan zo lekker uitbundig zijn.
Soms is het irritant hoor, maar nu Emiel er is voel ik me al stukken beter.

Ik laat mijn dag niet verpesten.

Ik kijk op mijn horloge, die ik van mijn moeder gekregen heb, en zie dat het pas elf uur is.

Ik loop de trap verder af naar beneden en Emiel merkt me als eerst op.

Hij kijkt naar me als ik mijn laatste stap zet waar ik opeens ongelofelijk veel druk op voel.

Zo normaal mogelijk zet ik mijn laatste stap en dan sta ik stil tussen mijn moeder en Emiel.

"Nou, veel plezier vandaag Veer.
En doe het veilig he, ik heb nog geen zin om oma te worden." Zegt mijn moeder en ze drukt een kus op mijn wang.

Ik voel dat ik warm word en ik mompel dat we gaan.

"Tot straks lieverd!" Roept ze me nog na als we de deur uitlopen.

Ik lach pijnlijk.

Veilig doen, wat dacht je van helemaal niet!
Niemand wilt mij naakt zien. Echt niet.

"Hey." Hoor ik van opzij.

Ik had niet door dat ik naar het niks aan het staren was en ik draai me beschaamd om.

"Sorry. Lekker geslapen?" Vraag ik.

Emiel begint te lopen en ik loop braaf achter hem aan.

"Nee niet echt, mijn hoofd was heel onrustig. En jij?" Vraagt hij.

"Voor het eerst sinds tijden heb ik heerlijk geslapen." Zeg ik eerlijk.

"Mooi. Zeg, dat gesprek van eergisteren," Begint hij.

"Mm." Mompel ik.

"Dat meisje waar ik het over had," Gaat hij verder.

"Heb je het haar gezegt?" Vraag ik.

"Nee, ik durf niet." Zegt hij.

Ik staar voor me uit als ik opeens een arm om mijn middel voel en amper een seconde later rijdt er kei hard een auto voorbij. 

Ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen en ik kijk Emiel geschrokken aan.

Mijn hart klopt ongezond hard en mijn ademhaling gaat sneller.

"B-bedankt." Stotter ik, me volledig bewust van zijn arm om mijn middel.

Hij lacht naar me en hij laat me los.

"Ik had ook niks kunnen doen, maar dan moet ik alleen lopen en dat wil ik niet." Grapt hij.

Ik lach en ik geef hem een speelse duw.

"Bedankt." Zeg ik nogmaals.

"Geen dank Veronica." Zegt hij.

Ik glimlach omdat hij steeds mijn volledige naam gebruikt terwijl hij het ook mag afkorten.

Oh chips, misschien denkt hij dat ik dat niet leuk vind of zo.

"Je mag gewoon Vera zeggen." Zeg ik.

"Maar Veronica klinkt mooier." Zegt hij.

Ik voel dat ik bloos en ik staar naar de grond.
Waarom moet ik nou weer blozen om zo iets doms?

Ik voel mijn middel branden, de plek waar hij me net vast had.

"Waar lopen we heen?" Vraag ik.

"Geen idee, maar ik vind het wel fijn om zo te lopen met je." Zegt hij.

Oke, ik ben nu echt een tomaat.

Hatelijk als niet alleen mijn wangen rood kleuren, maar mijn hele gezicht.