Veronica

Ik kijk om me heen waar Ilse is gebleven.

Ze is weg. Ze heeft me alleen gelaten.

Mijn blik blijft hangen op een jongen die er totaal niet dronken uitziet.

Dat is vrij bijzonder. We zijn namelijk in een discotheek.

De jongens blijven maar aan me zitten en aan me plakken.
Ze willen allemaal aandacht maar tegelijkertijd zijn ze te dronken om ook maar een fatsoenlijk woord over hun lippen te krijgen.

De jongen vangt mijn blik nog voor ik ruw omver word gelopen door een dronken koekenbakker.

Ik kijk scheldend omhoog naar de idioot die alleen lacht en weer door loopt.

Ik schuif mijn voeten goed maar het is zo druk dat ik niet fatsoenlijk op kan staan.

Ik begin een beetje in paniek te raken.

Wat als ik hier de hele nacht moet blijven omdat ik gefaald heb in opstaan...

Wat als die mensen bovenop me gaan staan en me pletten?

Net als ik ruimte heb en op wil staan gaat er een vijfhonderd kilo zware olifant op mijn hand staan en de tranen schieten in mijn ogen van de pijn.

Ik trek mijn hand terug en ik kijk naar mijn bebloede vingers.

"He." Hoor ik.

Ik kijk op en twee blauwe ogen begroeten me vriendelijk.

Hij steekt zijn hand uit om me te helpen en ik pak zijn hand aan met mijn pijnlijke hand, perongelijk.

Ik bijt op mijn lip en als ik sta trek ik snel mijn hand terug.

Met pijnlijke tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn hand.

Het doet echt meer pijn dan ik dacht.

Stomme olifant mensen hier...

"Gaat het?" Vraagt de jongen en hij pakt mijn hand zacht beet.

Hij kijkt er even naar en dan kijkt hij mij aan.

"Kom." Zegt hij en we lopen samen naar een rustige plek bij de bar.

"Wat is je naam?" Vraagt hij.

"Vera." Zucht ik.

"Ik ben Wesley." Zegt hij.

Ik kijk naar hem terwijl hij tegen de barman praat.

Er worden twee shotjes neergezet en een verbanddoos.

De barman wacht tot we de shotjes op hebben.

"Hij gaat je hand ontsmetten en verbinden, ik wil het best voor je doen maar dan zal je hand morgen eraf gehaald worden bij de dokter." Lacht Wesley.

Ik lach verbittert en ik geef mijn hand aan de barman.

De man is rond de twintig en hij is een zeer aantrekkelijke man.

Zijn lichte blauwe ogen en zijn scherpe kaaklijn, zijn gespierde lichaam dat door zijn shirt gaat.

"Hidde." Stelt hij zich voor.

Ik slik.
"Vera." Zeg ik.

Hij glimlacht en hij maakt mijn hand schoon wat verassend veel zeer doet.

Ik bijt op mijn lip om het onaangename gevoel te compenseren met de pijn in mijn lip maar het werkt niet.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt Hidde terwijl hij zacht mijn hand onder de kraan houdt.

Ik word opeens omver gelopen door een andere idioot maar dit keer houd ik mijn handen van de grond.

Wesley raapt me op en de barman kijkt me aan.

"Kom maar even mee." Zegt hij en hij laat mij en Wesley doorlopen naar het magazijn.

Daar is het rustiger en word ik tenminste niet omver gelopen...

Hoezo moeten ze mij hebben?

Wesley legt zijn hand zacht op mijn onder rug als hij me voorbij hem laat.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt Hidde opnieuw als we er zijn en hij mijn hand opnieuw onder de kraan houdt.

"Een of andere idioot beukte me omver en toen ging er een andere idioot op mijn hand staan." Mopper ik.

Ik zie een vriendelijke lach om zijn lippen komen.

Wesley kucht en excuseert zich dat hij weer weg gaat.

"Bedankt." Roep ik hem nog na.

Hij steekt zijn hand op en dan verdwijnt hij uit het magazijn.

"Was dat je vriend?" Vraagt Hidde en zijn ogen steken door me heen.

"N-nee." Stotter ik.

Hij fronst en pakt een stuk ingevet gaas en verband.

Hij legt het gaas over mijn kapotte knokkels en een stukje over mijn ontvelde pink.

Een zachte kreun verlaat mijn mond en ik wend mijn hoofd af naar de zijkant.
Ik bijt weer op mijn lip door de pijn die niet zal gaan wennen.

"Sorry." Zegt hij en hij draait voorzichtig het verband om mijn hand heen.

"Geeft niet." Zeg ik zacht.

Hij houdt heel zacht mijn hand vast en opeens lijken mijn hormonen wakker te worden.

Ze beginnen om Hidde te schreeuwen en ik kijk hem aan.

Hij stopt met het draaien van het verband en hij kijkt mij aan.

Ik slik en hij komt dichterbij.

Mijn kriebels vermoorden me zowat!

Net als hij voor mijn lippen tot stilstand komt gaat mijn telefoon af.

Ik schrik en ik denk meteen aan Nick.

Shit, ik heb gewoon een relatie en ik had bijna iemand anders gezoend!

Hidde vermand zich en ik kijk op mijn telefoon.
Nick...

Hidde gaat zwijgend verder met het verband en ik neem mijn telefoon op.

"Hey." Zeg ik zacht.

"Veronica! Waar ben je? Ben je veilig?" Vraagt hij bezorgt.

Ik frons en Hidde kijkt me aan.

"Emiel, hij is bij me langs geweest en hij heeft me in elkaar geslagen. Hij is naar je op zoek Veronica." Zegt hij.

Mijn ogen worden groot.

"Wat?! Dat meen je niet... En nu? Ben je oke?" Vraag ik.

Hidde plakt het verband vast en hij ruimt de verbanddoos op.

"Ja, waar ben je?" Vraagt Nick.

Ik blijf even stil. Dit gaat hij vast niet leuk vinden...

"In een discotheek." Zeg ik stilletjes.

"Wat?! Ben je weg zonder mij?! Op een doordeweekse dag?! Je fijne ex is naar je op zoek en jij gaat lekker de stad in en feesten?!"
Hij klinkt boos.

Hidde kijkt me zwijgend aan en ik ben me ervan bewust dat hij elk woord verstaat van wat Nick zegt.

Hij staat tegen een kast aangeleund met zijn armen over elkaar geslagen en zijn blik op mij.

Ik sla mijn blik onderdanig neer.

"Het spijt me, ik kom er al aan." Zeg ik verdrietig en ik slik nerveus.

Ik friemel zacht aan mijn shirt en ik wacht op zijn reactie.

"Laat ook maar. Weetje Veronica, soms lijkt het alsof je al die aandacht alleen maar leuk vind... Je wordt verdomme bedreigt en je gaat gewoon als een roekeloze tiener de stad in.
Af en toe gedraag je je echt als een slet." Snauwt hij.

Er rolt langzaam een traan over mijn wang.

"Het spijt me." Breng ik gebroken uit.

"Het spijt mij, dat ik je zo veel beschermt heb terwijl je vervolgens op pad gaat naar meer problemen.
Het spijt mij dat ik voor je ben gegaan. Emiel had ongelijk, jíj verdient mij niet." Zegt hij minachtend.

Ik laat een zachte snik horen.
Ana had gelijk, al die tijd...

Ik ben niemand waard...

Het blijft stil aan de andere kant van de lijn en ik haal de telefoon weg bij mijn oor.

Ik staar lang naar mijn scherm en dan druk ik het gesprek weg.
Ik stop mijn telefoon weg en ik veeg mijn wangen droog.

"Sorry." Zeg ik en ik schenk Hidde een gebroken glimlach.

Hij kijkt me onderzoekend aan.

"Jij lijkt me nou niet bepaald het type die alle aandacht voor haarzelf wilt." Zegt hij.

Ik stoot een korte lach uit en ik staar voor me uit.

"Schijnbaar wel." Fluister ik stilletjes.

Ik schud mijn hoofd en ik kijk Hidde aan.

"Bedankt voor mijn hand." Zeg ik en ik schenk hem een lach.

Hij kijkt me zwijgend aan.

Ik slik.

"Ik ga." Zeg ik zacht.

Ik sla mijn ogen neer en ik loop weg van hem.

Ik loop door de deur heen maar ik word aan mijn pols vastgepakt en terug getrokken.

Ik kijk Hidde verbaasd aan.

"Blijf nog even. Ik ben bijna klaar met mijn werk en dan breng ik je naar huis." Stelt hij voor.

Ik kijk hem dankbaar aan en ik glimlach blij.

"Dankje, echt heel erg bedankt." Zeg ik en ik geef hem een knuffel.

Hij slaat zijn armen ietwat verbaasd om me heen maar houdt me dan stevig vast.

"Geen dank." Fluistert hij in mijn oor.

Ik krijg kippenvel en we laten elkaar los.

"Kom mee." Zegt hij en hij begeleid me naar de bar.

Ik ben hem eeuwig dankbaar...
Ik heb namelijk geen vervoer aangezien Ilse spoorloos is verdwenen.