Hij pakt mijn hand vast en hij trekt me naar zich toe.

Hij draait me om en houd me van achter vast.

Damn, ik hou ervan om van achter geknuffeld te worden en hij heeft het nu al door.

Ik ga dit zeker weten verliezen, ik kan hem niet weerstaan.

Hij slaat zijn armen om me heen en ik ben ademloos.

Hij is nog steeds shirtloos en ik broekloos.
We hebben ons nog niet omgekleed en ik stoor me er op dit moment totaal niet aan.

Het enige probleem is... ik moet eigenlijk naar school vandaag.

Maar Nick heeft de school afgebeld en hij heeft mijn ouders gebeld dat alles oke is met me.

Ze komen zodalijk langs...

"Nick." Zeg ik hees.

Ik doe mijn hand naar achter om hem van me los te maken maar het enige wat er gebeurt, is dat ik zowat doodga van de verlangens naar hem.

Ik voel zijn spieren en ik voel zijn gekromde rug zodat hij me goed vast kan houden en ik voel zijn adem en ik voel zijn opgewondenheid.

En het maakt me gek, nu al!

Net nu het juist niet mag volgens de regels gebeurt het extreem erg.

Ik heb me nog nooit zo aangetrokken gevoeld naar één persoon.

Nooit...

Zelfs bij Emiel was het niet zo erg zoals het nu is.

"Babygirl, wat is het probleem?" Vraagt hij fluisterend in mijn oor.

Ik leg mijn hoofd achterover en ik zucht.

"Jij." Zeg ik hees en ik bloos.

Hij buigt zich helemaal over me heen en ik voel zijn handen over mijn lichaam gaan.

Mijn adem hapert en mijn hart gaat als een idioot te keer.

Nicks armen sluiten zich om mijn middel heen en als ik me iets beweeg voel ik zijn opgewonden jongen beneden.

Ik maak me los en ik draai me om.

We kijken elkaar aan.

In stilte.

Geen van beide zeggen we iets, we zitten vol hormonen maar we zijn allebei bang.

Bang om toe te geven en bang dat het zal tegenvallen.

Hij streelt zacht over mijn wang heen en hij buigt iets over me heen.

Ik kijk hem trillend aan.

Hij kijkt me aan en als hij me voelt trillen sluit hij zijn ogen.

Ik bijt op mijn lip en ik kijk naar zijn reactie.

Damn wat wind hij me op...

Als hij zijn ogen opent kijkt hij me aan en slikt hij.

"Je ouders zullen hier zo zijn." Zegt hij hees.

"Ik weet het." Zeg ik hees terug.

"Waar zijn we aan begonnen?" Vraagt hij hees.

"Ik haat je voor dat je me dit aandoet." Fluister ik hees.

Hij kijkt me aan.

Diep in mijn ogen.

"Insgelijks." Fluistert hij.

Ik ben sprakeloos.

Haat hij me voor dat ik hem opwind?

Hoe is het überhaupt mogelijk dat ik iemand opwind, daar raak ik in mijn hoofd de weg al kwijt.

Hij slikt en hij kijkt weg van me.

Ik voel de grote drang om hem vast te pakken en hem te kussen maar dat is juist wat niet mag.

En eigenlijk is het wel een goede test, kijken wie sterker is.

Ik zal falen, dat is zeker, maar ik ga het proberen zo lang mogelijk vol te houden.

Nick kijkt me schuin aan.

"Wil je alsjeblieft een broek aantrekken? Je bent zo sexy." Vraagt hij hees.

Mijn spieren verkrampen zich als ik mijn weg probeer te vinden langs Nick.

Ik bijt hard op mijn lip, genoeg!

Trek een broek aan, slet!

Ik krijg tranen in mijn ogen en ik hol naar boven.
Beneden hoor ik dat Nick een zucht laat ontsnappen.

Hij is blij dat hij mijn afschuwelijke benen niet meer hoeft te zien.

Ik stort huilend op bed neer en ik lig er als verlamd bij.

De stilte door het huis is gruwelijk en enkel een zielige snik van mij is te horen.

Nog geen seconde later hoor ik iemand de trap op sprinten en meteen pakt Nick me vast en begint hij te sussen.

"Babygirl, wat is er? Het spijt me." Fluistert hij.

"Alsjeblieft Nick." Snik ik.

"Wat is er baby? Vertel het me, vertel me wat er is." Fluistert hij.

"Laat me naar huis gaan." Snik ik.

Zijn spieren verstijven en hij is even sprakeloos.

Ik kijk hem aan.

"Maar waarom?" Vraagt hij.

"Ik wil dat je me met rust laat Nick, alsjeblieft. Jij verdient beter." Snik ik en ik maak me los uit zijn greep.

Hij is kennelijk van slag maar hij bijt zich erdoor en hij pakt me opnieuw beet.

Hij pakt mijn hoofd vast en hij kijkt me aan.

Hij kijkt streng maar ik zie een vochtige laag in zijn ogen.

"Veronica. Ik haat het als je zo doet! Ik hou zo ontzettend veel van je! Het doet me pijn als je dit soort dingen zegt." Zegt hij.

"Het is de waarheid, en jij weet het ook." Fluister ik zacht.

Hij balt zijn vuist en hij klemt zijn kaken strak op elkaar.

Zijn hand om mijn arm verstrakt iets maar de pijn maakt me niet uit.
Ik verdien het om pijn te hebben.

"Je blijft hier." Fluistert hij.

Ik kijk hem aan en ik leg mijn hand op zijn hand die om mijn, inmiddels, zeer pijnlijke arm geklemd zit.

Ik friemel wat aan zijn vingers en hij pakt mijn hand vast en laat mijn arm gaan.

"Ik hou van je." Zegt hij.

Hij kijkt me aan en ik kijk hem aan.

"Ik hou fucking veel van je Veronica!" Zegt hij.

De tranen stromen over mijn wangen en hij begint langzaam ook te huilen.

"Alsjeblieft Veronica, probeer het." Snikt hij.

Ik moet alleen maar harder huilen om het feit dat ik hem aan het huilen heb gemaakt.

Ik kijk hem aan en ik klim bij hem op schoot.

Ik sla mijn volledige lichaam om hem heen en ik huil als een klein meisje dat net heel hard gevallen is.

Hij slikt en hij wrijft over mijn rug en tegelijkertijd doe ik hetzelfde bij hem.

"Sorry." Snik ik.

"Ik hou van je." Zegt hij met een amper hoorbare trillende stem.

Ik klem hem stevig tegen me aan, bang hem kwijt te raken.

"Ik hou meer van jou." Fluister ik hees.

Ik voel een opluchting bij hem.

Wat is er met onze leuke jeugd gebeurt?

Kan ik dit niet gewoon overslaan en doorgaan met mijn leven wanneer ik niet zo'n wrak ben?