"Wil je iets drinken? Eten?" Vraagt Nick.

Ik schud mijn hoofd.

Ik heb nergens zin in en ik krijg niks door mijn keel heen, zelfs woorden maken en uitspreken is moeilijk.

Ik ben er kapot van, al die stress en drukte heeft me gesloopt.

Nick leunt tegen de tafel en hij kijkt naar me. Hij staat op, komt naar me toe en hij gaat voor me staan.

Ik kijk voorzichtig omhoog.

"Wil je even slapen?" Vraagt hij.

Ik knik en het volgende moment tilt hij me op als een bruid. Ik laat van schrik een gilletje horen en ik zie hem lachen.

"Geen zorgen prinses, ik zal je geen kwaad doen." Zegt hij deftig.

Ik glimlach en mijn wangen kleuren rood.

Man man man, wanneer houdt dat rode gedoe nou eens op! Het is kei irritant!

Ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder en ik wou dat hij me voor altijd zo vast kon houden.

Hij houdt het tenminste langer vol dan Emiel...

Dat betekent dat ik waarschijnlijk ben afgevallen of Nick is gewoon sterker dan Emiel...

Ik hoop eigenlijk beide.

Nick legt me op een groot tweepersoons bed en hij stopt me in.

"Nick. Bedankt, voor alles." Zeg ik hees.

Hij kijkt me aan en hij drukt een kus op mijn voorhoofd.
"Als je iets nodig hebt, ik slaap op de bank." Zegt hij.

Even wil ik hem tegenhouden en zeggen dat hij gewoon hierbij mag liggen maar dan slaat de vermoeidheid toe.

Ik knik en ik val vrijwel direct in slaap.

--

Ik word wakker doordat de telefoon in mijn broekzak trilt en blijft trillen.

Als ik het ding pak zie ik dat het Emiel is die zichzelf steeds belt.

Ik zet de mobiel helemaal uit en ik draai me weer om om verder te slapen maar dan schrik ik me een hartaanval van Emiel die naast me in bed ligt.

Hij staart me aan en hij duikt opeens bovenop me.

Hij haalt zijn hand aan en net voor hij me slaat schrik ik wakker.

Ik schiet overeind en ik kijk paniekerig om me heen.

Fijn, wakker worden in je droom... Heel fijn.

Ik stap uit bed en ik ga opzoek naar de wc's.
Op een of andere manier ben ik bang, bang om Emiel tegen te komen.

Ik ga snel plassen en dan sluip ik naar de woonkamer naar Nick.

Ik zie een deken over de rand van een lege tweepersoonsbank liggen en ik ga er liggen.

Ik sla de deken om me heen en ik val in slaap met Nick tegenover me.

Zo weet ik zeker dat Emiel me niet zal laten schrikken.

--

Ik hoor een luide knal en ik schiet overeind.

Als ik Nick zie staan met een pan die hij liet vallen laat ik een schuine lach zien en rek ik me uit.

Ik heb verassend goed geslapen op die bank...

Ik vouw de deken netjes op en ik leg hem weer terug op de rand.

Ik sta op en ik loop naar Nick toe in de keuken.

"Hey prinses, lekker geslapen?" Vraagt Nick.

Ik knik en ik kijk hem aan.

"Vond je het eng in de grote slaapkamer?" Vraagt hij en hij kijkt me aan.

Hij draait zijn lichaam naar me om en hij leunt tegen het aanrecht. Hij streelt met zijn duim langs mijn kaak en hij glimlacht.

"Sorry." Breng ik uit.

Mijn hart gaat sneller kloppen door zijn aanraking en door zijn intensiteit.
Ik bloos en hij glimlacht.

"Het geeft niet. Wil je dat ik de volgende keer bij je op de kamer kom liggen?" Vraagt hij.

"Z-zou je n-naast me wi-willen liggen dan?" Vraag ik stotterend.

Hij begint te stralen en hij knikt blij.

"Ja, natuurlijk wil ik dat, schoonheid." Zegt hij en hij drukt een kus op mijn wang en hij draait zich weer om.

Ik bloos zo hard het maar kan en ik kijk vanachter hem wat hij doet.

Shit, hij maakt... Dat spul waarvan ik de naam niet kan uitspreken want dan komt die bitch weer.

Ik ben klaar met die bitch. Ze heeft gelijk en ze krijgt me dun maar ik word moe van haar gezeik.

"Wil je dit wel e-"
Ik onderbreek hem door mijn hand op zijn mond te leggen.

Hij fronst en hij kijkt me aan.

"Niet dat woord zeggen. Dan komt die bitch in mijn hoofd weer omhoog." Leg ik uit.

"Dus ze bestaat echt? Ik dacht even dat Emiel me voor de gek aan het houden was. De bitch..." Zegt hij.

Ik glimlach en ik help hem met het geen wat ieder mens nodig heeft om te leven en ik zet het op tafel neer.

We gaan beide aan tafel zitten en we kijken elkaar even aan.

"Eetsmakelijk." Zegt hij zonder erbij na te denken.

Hij slaat zijn hand voor zijn mond en meteen komt Ana naar boven.

Eten?! Jij trut! Ik dacht dat we een deal hadden!

Eet het niet! Zwijn!
Kijk hoe dik je bent!
Daarom wilt Emiel je niet meer...

Ik staar sprakeloos voor me uit naar het eten.

De eetlust van net is meteen weg en de omelet verandert in vergif.

Ik schuif mijn stoel weg en ik loop weg naar boven. Ik heb geen nut, Ana heeft me in bedwang en ze heeft gelijk.

Dat is het ergste...
Ze heeft verdomme gelijk!!