"Wat gaat jou dat aan?" Vraag ik uiteindelijk na een dodelijke stilte.

Hij klemt zijn kaken en ik zie hem woedend worden.

Hij slaat hard naast me tegen de muur en ik duik in elkaar.
Hij komt dicht voor me staan en kijkt me intimiderend aan.

"Je belde met die klootzak, is het niet?" Sist hij.

Ik schud mijn hoofd.

"Nee, Emiel. Alsjeblieft." Smeek ik bang.

"Je liegt! Verdomme!" Schreeuwt hij in mijn oor en hij slaat nog een keer naast me tegen de muur maar nu is het dichterbij dan de eerste keer.

Ik duik bibberend in elkaar en ik laat daarbij de telefoon vallen.

Als we de Audi van Nick horen kijkt Emiel me vies aan.

"Je blijft verdomme hier, ik handel dit af." Sist hij woedend.
Hij loopt naar beneden en ik pak snel de telefoon en ik toets Nicks nummer in.

"Hee gast." Hoor ik vanaf beneden en dan gaat er een telefoon.

Ik luister stil en Nick pakt op.

"Nick." Fluister ik zacht.

"Ja? Met wie spreek ik?" Vraagt hij normaal.

"Veronica. Help me." Fluister ik zacht.

"Sorry bro, een momentje." Hoor ik buiten en ik hoor hem verder weg lopen.

"Veronica?" Fluistert hij.

"Nick, ik zit boven maar Emiel laat me niet gaan." Fluister ik zacht.

Ik zie Emiel ongeduldig staan kijken naar Nick in het trappengat.

"Shit, uh... Wat moet ik doen?" Vraagt hij.

"Ik weet het niet. Ik weet het niet meer." Snik ik zacht.

"Mijn ma." Hoor ik Nick tegen Emiel zeggen.

"Ik ook niet, uh, ik verzin wel wat." Zegt hij en hij hangt op.

"Pff, dat mens wilt dat ik straks de boodschappen doe." Zegt hij tegen Emiel.

"Wat kom je hier doen?" Vraagt Emiel bot.

"Nou, ik kom voor Veronica. Wat doe jij hier?" Vraagt Nick bijdehand aan Emiel.

Echt Nick, is dit je super plan?

Ik stop de telefoon diep weg in mijn broekzak.
Ik ga half op de eerste traptrede hangen om te kijken naar Emiel en Nick.

Zodra Nick het doorheeft en hij me ziet wordt het hem duidelijk dat het meenes is.

Emiel draait zich om en ik schiet terug zodat hij me niet kan zien.

"Ik woon hier en veronica is net weg, ze bespeelt ons." Zegt Emiel vals.

Ik luister verdrietig toe hoe Emiel me zwart maakt tegen Nick.

"Ze doet de laatste tijd al raar, ik denk dat ze ons beide neukt. Ze is een bitch." Hoor ik hem zeggen.

"Niet. Veronica zou dat nooit doen." Stribbelt Nick tegen.

Wat is er gebeurt met die lieve en zorgzame Emiel?

Hij was zo perfect...

Is hij zo jaloers dat hij me kapot wilt maken zodat ik bij hem blijf?

Nee, dat zie je alleen in films... Dat bestaat niet echt.
Emiel is vast gekwetst en hij heeft me nog niet vergeven dat ik met Nick omging.

"Jawel, Veronica is niet wie je denkt dat ze is." Zegt Emiel.

"Ik ken Veronica beter dan je denkt." Sist Nick.

"Smeerlap! Je pakt haar van me af!" Schreeuwt Emiel.

Ik bijt op mijn lip en ik begin te huilen.
Ik wil niet dat ze ruzie krijgen om mij.
Ik wil gewoon dat ze me laten gaan.

"Niet! Ze heeft zelf gekozen. En ik vind het niet gek als je zo tegen haar doet." Zegt Nick.

Emiel gooit iets kapot van woede en ik duik bibberend in elkaar.

"Veronica! Jij slet! Kom naar beneden." Commandeert Emiel.

Ik kruip naar het trappengat en ik loop met trillende benen naar beneden.

Emiel pakt me ruw beet als ik bijna beneden ben en ik struikel over de traptrede heen.

Hij klemt zijn hand strak om mijn arm en het doet pijn. Hij doet me pijn.

"Laat haar gaan Emiel. Je weet niet wat je doet." Zegt Nick kalm.

"Ze is van mij. Alleen van mij en ze houdt van me, toch Vera? Je houdt toch van me?" Zegt Emiel en ik zie een hoopvolle blik in zijn ogen.

"J-ja." Stotter ik.

Emiel schud me boos door elkaar en op dat moment trekt Nick me los van Emiel.

Ik struikel over mijn bibberende benen en door de plotselinge acties van beide heren val ik op de grond.

Emiel wilt me oppakken maar ik kruip weg naar Nick.

Emiel kijkt me neerbuigend aan.
"Vera. Alsjeblieft. Geef me een kans en ik word weer zoals ik eerst was." Smeekt hij.

Nick pakt mijn hand vast en hij gaat voor me staan.

"Ze gaat voorlopig met mij mee. Tot je beseft wat je doet Emiel. Je moet je psygiater zoeken." Snauwt Nick en hij loopt weg en ik loop mee.

Ik kijk over mijn schouders heen naar een teneergeslagen Emiel en ik voel oprechte medelijden.

Hij kan er niks aan doen. Hij is ziek...

Ik ben ook ziek.

Ik wurm me los van Nick en ik blijf kijken naar Emiel.

Hij kijkt me aan met een trieste blik in zijn ogen en ik besluit bijna om naar hem toe te gaan en hem te troosten.

Alleen Nick pakt me vast en duwt me de auto in.

Hij stapt zelf ook in en hij rijdt weg.

Ik staar de hele weg stil uit het raam vanaf de achterbank, mijn favoriete plek in de auto.

"Wil je naar mijn huis?" Vraagt Nick.

Ik knik.

Thuis ben ik niet veilig, Emiel breekt gewoon in bij mijn ouders.

Wat is er met hem aan de hand?

Wordt alsjeblieft weer beter Emiel, alsjeblieft...