"H-hoe kom je h-hier?" Vraag ik bang.

Hij krijgt een onvoorspelbare blik in zijn ogen en ik kijk naar zijn gebalde vuisten.

"Emiel?" Vraag ik.

Hij kijkt me aan en hij klemt zijn kaken.

"Wat doe je hier?" Vraag ik verward.

Hij staart me enkel aan.
Als ik naar hem toe beweeg begint hij opeens tegen me te schreeuwen.

"Hij is beter, is het niet?!" Vraagt hij boos.

"Emiel, alsjeblieft! Ik vind hem niet leuk." Zeg ik rustig.

Ik lieg, ik weet het.

Ik vind hem leuker dan ik Emiel in het begin vond, alleen ga ik dat niet tegen hem zeggen.

"Je liegt! Jij slet!" Schreeuwt hij en ik zie dat hij mijn dagboek in zijn hand heeft.

Ik kijk erna en ik kijk hem aan.
Hij kijkt me aan en hij kijkt naar het boek.

Hij gooit het naar me toe maar ik ben te bang om me te bewegen.

Hij kijkt me aan en hij klemt zijn kaken.

"Ga maar naar hem toe." Snauwt hij.

Ik kijk hem geschrokken aan.

"Emiel... Geef me een kans." Smeek ik.

Hij kijkt me twijfelend aan en dan zie ik de rust terugkeren in zijn houding.

Zijn spieren verslappen een beetje en zijn blik staat minder onvoorspelbaar.

Ik loop naar hem toe en als ik merk dat hij blijft staan sla ik mijn armen om hem heen.

Hij ontspant zich en hij legt zijn hoofd in mijn haar.

"Het spijt me." Mompelt hij.

Ik wrijf over zijn rug heen.
"Het geeft niet. Echt niet. Het spijt mij dat ik zo naar een andere jongen keek." Zeg ik en ik voel me verdrietig worden.

Nu kan ik Nick zowiezo nooit meer zien...

Ik zucht zacht en ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt. Ik snuif zijn geur op maar het ruikt niet zo lekker meer.

Maar het is beter zo...

Ik moet me concentreren op Emiel.

Hij is degene die van me houd dus dat moet ik maar accepteren.

Ik laat hem los en ik laat me op het bed vallen.
Al dat gepieker begint zijn tol te eisen.

Emiel kruipt boven op me en hij kijkt me met een glimlach aan.
Hij kust me en hij betast mijn hele lichaam maar het boeit me niks meer.

Ik laat hem zijn gang gaan zolang hij mijn kleren maar aanhoud.

Ik lig gewoon wat te staren naar het plafond en als Emiel me aankijkt lach ik naar hem.

Hij glimlacht terug en hij gaat verder met zichzelf opwinden door mijn afschuwelijke lichaam aan te raken.

Als hij over me heen gaat voel ik een harde jongen bij hem beneden maar ook dat boeit me niet.

Uiteindelijk val ik in slaap terwijl hij nog bezig is.

--

Ik rek me zacht uit en ik zie dat Emiel naast me ligt.

Ik sluip langzaam uit bed en ik zoek naar mijn telefoon.

Ik weet toch zeker dat ik die naast mijn bed op de grond had laten vallen...
Ik zoek onder mijn bed maar ook daar is niks te vinden.

Wacht eens, dit is mijn bed niet!

Dit is Emiels kamer en Emiels bed!
Heeft hij me hiernaartoe gebracht toen ik sliep?!

Ik frons en ik kijk de kamer rond op zoek naar een mobiel.

Dan zie ik Emiels zakken gevult.
Daar zitten de telefoons vast in.

Ik sluip naar hem toe en ik gluur in zijn zakken of daar de telefoons in zitten.

Nou en of, alle drie de telefoons zitten erin.

Ik ga heel voorzichtig met mijn hand naar de zak waar er twee inzitten, dat zal hij het minst merken denk ik.

Ik wurm voorzichtig de telefoon los maar Emiel beweegt.

Doordat hij beweegt komt de telefoon los te zitten en haal ik hem er gemakkelijk uit.

Pfiew, meestal gaat het juist strakker zitten dus ik heb mega veel geluk.

Ik zie alleen dat ik de verkeerde telefoon heb...
Ik heb Emiels iPhone...

Shit!

Ik ontgrendel de telefoon en ik scrol door zijn contacten.

Pff, de enige die ik ken is Nick en dat is nou juist de persoon die ik niet wil bellen.

Alleen moet ik weg hier.
Ik word gek als ik hier langer bij Emiel blijf.

Ik laat wel een briefje achter dat ik bij vrienden ben of zo.

Ik slik en ik loop naar de badkamer. Ik doe de deur op slot en ik druk op Nicks contact.

Zal ik hem bellen? Hij is de enige keus die ik heb...

Ik druk op het bel icoontje en ik wacht geduldig.

"He gast, waar was je de hele tijd?" Vraagt hij direct als hij opneemt.

"Nick, met Veronica." Fluister ik.

"Waarom fluister je Veronica?" Fluistert hij terug.

Ik glimlach en ik schud mijn hoofd.

Het voelt zo goed om zijn stem te horen, het klinkt zo fijn als hij mijn naam uitspreekt.

"Emiel ligt te slapen, ik leg het je wel uit, maar zou je me alsjeblieft kunnen ophalen bij Emiel thuis?" Vraag ik fluisterend.

"Wat is er? Zit je in de problemen? Shit! Ik kom eraan." Zegt hij paniekerig.

"Rustig, er is niks aan de hand." Fluister ik.

"Ik kom eraan. Blijf waar je bent Veronica." Zegt hij en hij hangt op.

Ik ga recht staan en ik fatsoeneer mezelf een beetje.
Ik maak mijn gezicht schoon en dan loop ik de badkamer uit.

Als ik wil checken of Emiel er nog ligt... Is hij weg...

Ik raak in paniek.
Wat als hij me gehoord heeft?

Ik draai me om en daar bots ik tegen Emiel op.

Hij kijkt neerbuigend op me neer.

"Wie belde je?" Vraagt hij.

"Een vriendin." Piep ik.

"Welke vriendin? En welk nummer is het dan? En met welke telefoon?" Vraagt hij.

Ik slik en ik klap dicht...

Wat een ellende...