"Zie ik je morgen weer?" Vraagt Nick.

Ik denk na en ik knik.

"Ja prima, alleen ben ik morgen pas om half zes klaar met school." Zeg ik.

"Oh geen probleem, dan ben ik er om zes uur." Zegt hij.

Ik sta een beetje verbaasd te kijken van zijn enthousiasme maar ik vraag er niet naar.

Dat zou de sfeer verpesten.

"Oke, tot morgen." Zeg ik met een vriendelijke lach.

"Tot morgen Veronica." Zegt hij met een sexy stem en hij drukt zacht een kus op mijn wang.

Ik bevries ondanks dat ik het opeens super heet heb en als hij wegloopt kijk ik hem na.

Hij kijkt nog een keer achterom en hij glimlacht als hij me ziet kijken.

Ik ben nog steeds bevroren en ik kan pas weer bewegen als hij uit het zicht is.

Ik loop naar binnen, zeg gedag en ik ga naar boven.

Ik plof op bed neer en ik laat mijn gedachten hun gang gaan.

Even relaxen en alles op een rijtje zetten.

Want... Als die gevoelens voor Nick serieus zijn... Heb ik een serieus probleem.

De bel klinkt en mijn vader doet open.

Ik hoor vage stemmen praten maar het boeit me niet, vast mijn broertje.

Ik sluit mijn ogen maar dan vliegt mijn deur open.
Deze kan niet op slot, fijn...

Ik kijk boos naar een boze Emiel die voor me staat met zijn vuisten gebalt.

Ik verzacht mijn blik als ik doorheb dat het Emiel is, ik dacht namelijk dat Pascal weer eens kwam vervelen.

Maar omdat Emiels blik keihard en boos eruit ziet kom ik overeind en schuif ik iets naar achter.

"He-hey." Stotter ik zacht.

Hij klemt zijn kaken.

"Nick." Snauwt hij.

Ik kijk verbaasd en ik frons.

"Ja, wat is daarmee?" Vraag ik.

"Ik zag jullie wel! Je vind hem leuk, is het niet? Hij is knapper en hij heeft de looks, nu ben ik opeens niet genoeg meer?" Sist hij.

Ik knipper verbaasd met mijn ogen en als hij een stap dichterbij komt duik ik weg.

Hij is zo boos en zijn blik staat zo hard dat hij onvoorspelbaar is geworden. Dit bedoelde hij vast met zijn agressie probleem...

De meeste zouden niet meteen zo tekeer gaan, toch?

"Emiel..." Fluister ik verbaasd.

Hij knijpt zijn ogen fijn.

"Jij bent zo! Zo! Urgh! Je maakt het me zo moeilijk! En nu flik je dit..." Sist hij.

Ik kijk hem aan en ik voel me boos worden.

"Jij bent de klootzak hier! Ik heb nergens om gevraagd..." Stribbel ik tegen.

"Dat is het nou juist! Je doet niks! Ik moet alles maar voorkauwen en ik moet altijd voorgaan. Wordt eens volwassen Veronica." Preekt hij boos.

De tranen schieten in mijn ogen en ik kijk hem pijnlijk aan.

"Je hebt het niet door, je geeft niks om me. Is dit soms een spel? Is dit geacteerd? Nou, weet je wat... Ik geef vanaf nu ook niks meer om jou.
Ik heb het vaak zat geprobeerd maar het werkt niet zo." Moppert hij boos.

Mijn ademhaling trilt en is onregelmatig, er rollen eenzame tranen over mijn wangen en ik slik.

Hij meent het, boze mensen zeggen de waarheid.
Hij geeft niks meer om me...

Ik bijt op mijn lip en ik sta op.

Hij trekt zijn mond los maar ik onderbreek hem.

"Jij hebt mij verraadden! Je weet van die bitch in mijn hoofd en ik dacht dat je me begreep, echt waar..." Zeg ik snikkend.

"Je liegt! Je hebt nergens last van, het is gewoon aandacht vragen!" Snauwt hij kwaad.

Hij pakt het eerste ding wat hij tegenkomt en hij gooit het woedend stuk tegen de muur.

Ik begin weliswaar meer te snikken en ik gooi boos mijn kussen tegen hem aan.

Hij kijkt zowaar nog kwader en hij stapt op me af.

Ik duik in elkaar als hij zijn hand aanhaalt.

Hij krijgt ineens zijn besef terug en hij vertrekt.

Ik stort in elkaar en ik rol me op als een balletje op de grond.
De tranen laat ik vrij gaan, er is toch niemand die erom geeft!

Dacht ik bijna beter te worden...

Bijna...

Ik kruip in mijn bed en na enkele minuten val ik huilend in slaap.

Het boeit me niks meer.

Niks meer!

Het is dat Nick morgen komt maar ook die kan me niks meer schelen op dit moment.

--

Ik word de volgende middag pas wakker.

Wat een heerlijk rooster heb ik toch, ik hoef pas om half twee te beginnen.

Alleen ik voel me klote door gister.

Het positieve is dat ik eindelijk heerlijk lang heb geslapen, die emoties kosten ongelofelijk veel energie hoor!

Ik rek me uit, douche me en ik maak me klaar voor school.

"Vera, sorry dat ik zo lelijk tegen je deed schat. Ik bedoelde het niet zo." Zegt mijn vader.

"Pap, het is al goed. Je hebt gelijk alleen ik heb nou eenmaal niet veel vrienden en al helemaal geen goede vrienden." Zeg ik geruststellend.

Hij glimlacht en drukt een kus op mijn kruin.

"Eet je nog iets voor je weggaat?" Vraagt hij.

Ik knik.

"Doei pap." Zeg ik als hij weg gaat.

"Dag schat, tot straks! En veel plezier op school!" Zegt hij.

Ik glimlach.

Het valt mee dat hij zijn veilig fietsen speech niet geeft.
Hij zal wel haast hebben...

Ik ook trouwens! Ik zie op de klok dat het al kwart over één is!

Ik grijp een droogbroodje van het aanrecht en eet die op terwijl ik met mijn schoenen vecht om ze aan te krijgen zonder de veters te strikken.

Ik heb een hekel aan veters strikken.

Het is zulke nutteloze tijd dat ik mijn tijd er ook niet aan ga besteden!

Echt niet...

Ik grijp mijn boeken en doe ze in de tas en als laatst borstel ik gauw mijn haar en haast ik me op de fiets naar school.

Gelukkig is het vanaf hier maar tien minuten fietsen.
Vanaf mijn moeder is het zeker drie kwartier voor ik er ben.

Vermoeiend.

Echt vermoeiend...