Met mijn ogen volg ik de jongen die gevaarlijk dichtbij komt.

Ik staar naar hem net zo lang tot hij zijn hoofd draait en me recht in mijn ogen aankijkt.

Ik voel dat ik het heet krijg, ongezond heet.

Hij loopt richting het tafeltje waar ik aan zit en hij gaat zitten.

"Mag ik je voorstellen aan Nick." Zegt Emiel, die er blijkbaar de hele tijd bij liep.

Ik slik en ik glimlach vriendelijk naar hem.

Hij steekt zijn hand uit en ik schrik een beetje.

Gewoon zijn hand schudden, autist!

Ik slik en ik pak zijn warme hand vast.

Mijn hormonen slaan op hol en zijn warme hand voelt abnormaal warm in de mijne.

"Nick." Zegt zijn sexy stem.

"V-Veronica." Zeg ik terwijl ik hem aankijk.

Hij glimlacht zijn stralende tanden bloot en laat mijn hand los.

Hij weet het, hij weet wat voor een invloed hij heeft op me.
Waarschijnlijk niet alleen op mij, maar op alle meiden.

Zijn donkere haar, misterieuze uitstraling en zijn prachtige groene ogen.

Hij ziet eruit als de badboy die elk meisjes hart verovert en daar heb ik een hekel aan.

Alleen...

Hij heeft zojuist ook dat van mij sneller laten kloppen...

Emiel houdt een serveerster aan en vraagt haar of hij kan bestellen.

Hij vraagt aan Nick wat hij wilt en Nick bestelt bier met een panini.

"Wat wil jij?" Vraagt hij aan me en opeens zijn de blikken van beide heren op mij gericht.

Mijn ademhaling gaat omhoog en ik voel dat ik begin te hyperventileren na enkele seconden onder druk.

Ik ga half struikelend van de kruk af waar ik op zat en ik baan mijn weg naar buiten.

Eenmaal buiten ga ik om het hoekje staan en sla ik tegen de muur omdat ik zo kwaad ben op mezelf.

Mijn vuist bloed en ik voel de tranen over mijn wangen stromen.

Ik adem diep in en uit om het verdriet te verdrijven.

Kom op zwakkeling! En waag het niet te eten!

Ik zucht diep en in plaats van terug gaan loop ik verder.

Ik voel dat ik nog niet rustig ben, ik voel het.
En zolang ik niet rustig ben ga ik niet terug!

"Veronica?" Hoor ik opeens naast me.

Ik kijk geschrokken opzij en ik zie een geschrokken blik van Nick.

Hij loopt op me af maar hij blijft op een veilige afstand.
Gelukkig...

"Emiel vertelde het, het spijt me." Zegt hij en ik frons.

"Wat vertelde Emiel?" Vraag ik.

"Over je eetstoornis, dat is waarom je wegging, toch?" Vraagt hij.

Ik zucht en ik zak omlaag tegen de muur.

Het blijft stil tussen ons en ik verwacht dat hij elk moment vertrekt en Emiel naar me toestuurt.

Emiel is de enige die me nog waardeert met een eetstoornis en depressie.

Maar wacht eens.

"Wat zei je nou? Emiel heeft je wat verteld?" Vraag ik en ik kijk op.

Nick staat pal voor me en hij hurkt voor me neer.

"Je eetstoornis en lichte depressie, zo noemde hij het. Hij legde het me net uit in het café." Zegt hij.

Ik lach en ik schud mijn hoofd.

Ik snuif, de klootzak.

De klootzak...

Wat een klootzak!

Nick merkt dat ik boos word en hij gaat overeind staan als ik ook opsta.

"Hij vertelde gewoon zomaar over mijn dingen?!" Vraag ik boos.

Hij kijkt me aan met een blik die ik niet zo goed kan peilen.

"Hij bedoelde het goed." Probeert hij me te kalmeren.

Zijn stem blijft verdomd sexy klinken bij elk woord wat hij uitspreekt.

Ik kijk hem aan en ik schud mijn hoofd.

"Ik ben er klaar mee, ik wist wel dat hij het niet serieus nam, ik wist het!" Ik voel me nu eerder teleurgesteld en verdrietig dan boos.

Maar boos worden is gewoon makkelijker...

Als ik weg wil lopen grijpt Nick mijn pols vast en ik verstijf direct.

"Kalmeer Veronica." Zegt hij op een rustige toon.

Ik draai me naar hem toe en ik kijk hem aan.

Hij houdt zijn hoofd iets schuin en hij scant mijn gezicht, zo lijkt het tenminste.

Ik bijt op mijn lip als hij zijn mond open doet om te praten.

"Het spijt me." Fluister ik zacht als hij enkele seconden niks heeft gezegt.

Ik vecht tegen mijn tranen en ik ben van plan weg te lopen als Nick me aan mijn arm trekt en me in een omhelzing sluit.

Ik laat direct alle tranen lopen en met elke traan haat ik mezelf een stukje meer.

Hij streelt zacht door mijn haar en hij maakt sussende geluiden.

Ik druk mijn hoofd tegen zijn borst en ik leg mijn handen zacht langs zijn lichaam.

Het is zo verkeerd maar dit voelt zo veel fijner dan wanneer Emiel me kalmeert.

Dit voelt meteen veilig en zijn warmte is als een vrolijke deken om me heen die me beschermt van al het negatieve van buiten.

Hij maakt me even los en hij kijkt me aan.
Tegelijkertijd vegen we mijn wangen droog en ik lach verlegen.

"Het spijt me van je shirt... En dat je me zo moest zien." Zeg ik zacht.

Ik vermijd oogcontact en ik maak me los van hem.

Het is verkeerd dat ik gevoelens krijg voor hem, dat mag niet, zelfs niet als het enkel op hol geslagen hormonen zijn.

Emiel mag dit niet weten.

Hij zal me haten...

Ik haat mezelf al genoeg, dat van hem zou ik er niet bij kunnen hebben.

"Het geeft niks. Ik ben blij dat je jezelf liet zien aan me. Je bent een bijzonder meisje." Zegt hij en hij gaat mijn zijn vinger over mijn arm en ik krijg direct kippenvel.

"Zo speciaal." Mompelt hij.

Ik kijk hem verbaasd aan en hij kijkt mij aan.

Nog voor ik gekke dingen ga doen schaap ik mijn keel en loop ik door.

Hier moet eerst goed overna gedacht worden Veronica, je kan niet zomaar gevoelens krijgen voor de beste vriend van je vriendje.

Dat kan niet...