"Emiel! Wat is dit voor flauwekul?" Vraag ik streng.

De adrenaline stroomt opnieuw door mijn lichaam en het geeft me het lef om hem harder aan te pakken.

Emiel kijkt me na enkele seconden aan en hij kijkt me zwijgend aan.

"Wat is er? Alsjeblieft! Je liet me hier alleen achter! Ik wachtte op je maar je kwam niet terug... Vind je niet dat ik op zijn minst het recht heb om een beetje boos te zijn?" Vraag ik bijna smekend.

"Het spijt me Veronica. Het spijt me dat ik zo boos op je werd toen je niet wilde eten." Fluistert hij.

Ging het daar om?

"Het maakt niet uit, ik had het je de seconde erna allang vergeven." Zeg ik.

"Dat is het niet Veronica. Het is iets anders." Zegt hij.

"Wat dan? Alsjeblieft Emiel." Smeek ik.

Hij leunt tegen de tafel en ik sta voor hem.
Ik wil weten wat er is!

"Veronica, ik heb vroeger serieuze agressie problemen gehad en toen ik zo boos op je werd merkte ik dat het niet helemaal weg was. Daarom ging ik weg." Zegt hij en hij kijkt me aan.

Ik loop naar hem toe en ik omhels hem.

"Niemand is perfect." Fluister ik zacht in zijn oor.

Hij slaat zijn armen om me heen en zodra hij me vastheeft voel ik zijn greep verstrakken en ik voel dat hij bang is om me los te laten.

Ik bijt op mijn lip en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst.

"Sorry dat ik zo eigenwijs deed." Zeg ik zacht.

"Nee, jij kunt er niks aan doen. Het is die bitch in je hoofd en ik had beter moeten weten." Zegt hij zacht terug.

Hard praten is niet nodig, de afstand tussen ons is: nul, dus we verstaan elkaar fluisterend beter dan wanneer we hardop praten.

Ik druk een kus op zijn kaak, daar kan ik namelijk alleen maar bij in deze positie.

Hij streelt me door mijn haren heen en ik voel dat hij mijn shirt in zijn vuist klemt.

"Ik wil je niet kwijt baby." Fluistert hij.

Ik bijt op mijn lip en klem zijn shirt in mijn vuist.

"Ik jou ook niet." Zeg ik.

Ik maak me voorzichtig los van hem en ik kijk hem lachend aan.

"Wat is er?" Vraagt hij.

"Kijk hoe we erbij staan." Lach ik en ik maak me helemaal los van hem.

Hij glimlacht en hij geeft me gelijk.

Zo cliché...

Emiel kijkt me aan en hij lacht.

"Ik hou van je." Zegt hij.

Dat klonk zo gemeent...

Ik bloos en ik ontwijk zijn blik.
"Ik ook van jou." Zeg ik verlegen terug.

Ik hoor hem zacht lachen en hij pakt me bij mijn middel vast en trekt me naar zich toe.

"Dat bedoelde ik nou met schattig. Je blijft bij elk compliment blozen." Zegt hij.

Ik bloos zowaar nog harder en ik maak me los uit zijn omhelzing.
Hij knuffelt me nog dood.

Als dit voelt na drie dagen dan ben ik, nadat ik hem twee weken niet gezien heb, dood door zijn geknuffel.

Ik lach met mezelf en Emiel negeert het.

Hij doet zijn mond open maar sluit hem dan weer.

"Je lijkt wel een vis zo." Zeg ik en ik doe hem na.

Hij lacht en hij knijpt in mijn wang.

"Niet zo zulke praatjes eh, anders moet ik je nog opsluiten." Zegt hij grappend.

Ik frons.

"Opsluiten? Dat zal ik eerder met jou moeten doen." Zeg ik.

"Pff, hoezo?" Vraagt hij.

Ik lach verlegen en ik schud mijn hoofd.

"Nee niks, laat maar." Zeg ik.

Hij glimlacht.
"Niks daarvan, zeg het maar." Zegt hij.

Ik kijk hem even aan en dan grijns ik.

"Omdat je zo lelijk bent, daarom zou ik jou op moeten sluiten." Lach ik en ik zie zijn blik veranderen.

Hij kijkt verbaast, hij had zeker niet gedacht dat ik dit zou durven zeggen.

Hij kijkt me aan en hij grijnst.

Hij pakt me vast en hij begint me te kietelen.

Ik kronkel alle kanten op om hem van me af te krijgen en uit eindelijk laat ik me op de grond vallen.

Ik heb eens gelezen dat dat werkt tegen mensen die je kietelen.

Hij begint te lachen.

"Denk je nu werkelijk dat ik dat trucje niet ken?" Vraagt hij en hij gaat bovenop me zitten met tweehonderd kilo en hij begint me te kietelen.

Ik puf en lach en hik en uiteindelijk smeek ik hem om op te houden.

Hij gaat van me af en hij trekt me overeind.

"Zo, genoeg gehad?" Vraagt hij.

"Ja." Hik ik.

Hij lacht en hij loopt naar de keuken om wat drinken te pakken.

Ik lach nog even na van de kietelbeurt en mijn lollige gedachtens over zijn nijlpaarden gewicht als hij terug de kamer in komt.

"Waar lach je om?" Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd.

"Neeee, als ik dat zeg is er weer een kietelaanval. Dat gaat dus mooi niet gebeuren." Zeg ik en ik glimlach.

Hij kijkt blij en hij geeft me een beker met drinken.

"Je hebt een grote mond gekregen baby. Is het nodig dat ik maatregelen neem?" Vraagt hij.

Ik bloos.
Zou hij het erg vinden dat ik een grotere mond geef?

Shit! Natuurlijk vind hij het erg!

Hij wilt natuurlijk een onderdanig iemand!

"Wat voor maatregelen?" Vraag ik nieuwsgierig en hij denkt dat ik een grapje maak.

"Ik weet er wel een paar." Zegt hij en ik zie een ondeugende blik op zijn gezicht.

Ik slik.

Wat als hij het meent?