Hij parkeert de m4 voor het huis en we stappen uit.

"Kom." Zegt hij enthausiast.

Hij pakt mijn hand vast en hij trekt me zowat mee naar binnen.

Het is niet overdreven groot, maar toch super mooi.

Hij doet de deur dicht en zodra ik merk in welke positie we onbewust beland zijn stopt mijn hart spontaan met kloppen.

Zijn hoofd vlak naast die van mij, zijn lichaam die de mijne zowat aanraakt, zijn warme adem in mijn nek.

Mijn hart komt langzaam weer op gang en ondertussen probeer ik mijn ademhaling onder controle te houden.

Dit keer geen aanval, alsjeblieft.

Alsjeblieft...

Zacht voel ik zijn vingers langs mijn sleutelbeen gaan richting mijn keel.
Daar gaan ze omhoog en hij legt zacht zijn hand op mijn wang.

Ik begin te trillen en ik weet niet hoelang ik mijn vlinders nog aankan.

"Mag ik?" Fluistert hij zacht in mijn oor.

Zo verlamd als ik ben knik ik ja.

Zijn prachtige ogen kijken me intens aan voor hij ze sluit en ik zacht zijn lippen op de mijne voel.

Plots realiseer ik me dat ik eigenlijk gevangen sta, gevangen tussen hem en de muur die tegen mijn rug staat.

Verlamd van zijn kus sluit ik mijn ogen en ik laat ze dicht, ook wanneer hij me zacht los laat.

Ik heb me niet bewogen tijdens het hele gebeuren, ik sta verstijft en ik kan er niks aan doen.

Ik ben gewoon bevroren.

Bevroren door het gebrek aan ervaring.

Hij streelt zacht langs mijn kaak en voorzichtig open ik mijn ogen.

Mijn lichaam is iets minder gaan trillen.

Ik ben echt enorm blij dat ik geen aanval heb gehad.

Echt...

Emiel kijkt me aan en hij glimlacht naar me.

"Je bent zo gevoelig." Zegt hij zacht als hij mijn trillende handen vast pakt.

"Sorry." Breng ik hees uit.

"Je hoeft je niet te excuseren voor jezelf zijn." Zegt hij serieus.

Ik kijk weg van hem en ik maak mijn handen los.

Hij stapt achteruit en loopt dan zwijgend de woonkamer in.

Ik loop, even later, ook zwijgend de woonkamer in.

We kijken elkaar kort aan en ik bloos meteen.

"Is het oke als ik ga zitten?" Vraag ik.

"Ja, tuurlijk." Zegt hij.

Ik hoorde het.
Ik hoorde zijn brok.

Ik hoorde de emotie.

Precies hetgeen wat ik niet wil.

Hij is teleurgesteld.

Met prikkende ogen ga ik zitten en focus ik me op mijn ademhaling.

In, vier seconden, uit, vier seconden.

Ik probeer mezelf zo goed mogelijk te herpakken.

"Iedereen vraagt altijd naar mijn keuze als auto monteur. Vaak niet zo positief." Zeg ik zacht.

Hij staat verderop tegen de keukentafel geleund, de afstand vind ik juist fijn om dit gesprek te voeren.

Hij kijkt op als ik begin over het gesprek wat hij probeerde te voeren in de auto.

"Aandacht, dat is waar ze denken dat ik het voor doe." Zeg ik zacht en ik staar naar buiten.

Mijn ogen op de BMW.

De sportieve maar toch elegante auto staat daar een beetje te schitteren in de zon die af en toe achter de wolken vandaan kruipt.

Zomer, en wat voor een.

We hebben slechts één week mooi weer gehad, daarna alleen maar regen en wolken.

"Ik niet." Zegt hij.

Ik kijk hem aan.

Zijn ogen gericht op de grond wat betekent dat ik eindelijk eens kan kijken hoe hij er echt uitziet.

Een slank maar toch gespierd lichaam, lang en o zo knap.

Donker blond haar en prachtige lange wimpers.

Stoppeltjes die bijna niet te zien zijn door de kleur.

En dan, daar is ie hoor, een mega puist op zijn neus...

Ik glimlach even om mijn eigen humor.

Hij heeft namelijk geen enkel puistje of mee-etertje, niet in zijn gezicht tenminste.

Ik daar in tegen heb er wel een paar, nou, op dit moment geen maar ik heb er super veel gehad.

Daardoor heeft mijn huid veel littekens van de uitgeknepen puistjes.

In het begin was het heel erg, nu slik ik sinds een jaar de pil en blijft het rustig.

Alleen, voordat die vervloekte week weer komt krijg ik er een paar. Gratis en voor niks.

Emiel kijkt op, recht in mijn ogen.

Ik verlam weer.

Ik haat mezelf...

"Ik denk dat je veel meisjes inspireert Veronica." Zegt hij.

Meen je dit?

Hoe is het eigenlijk mogelijk om zoiets, zo sexy te laten klinken?

Misschien is het moeilijk voor te stellen, maar damn, wat is hij sexy op dit moment.

Zijn blik verleid me om naar hem toe te lopen en hem te bespringen.

Helaas ben ik niet zo en blijf ik bevroren naar hem staren.

Ik zou mezelf willen slaan, mijn lippen kapot bijten en zelfs opnieuw snijden.

Er is alleen één probleem...

Emiel.