Około czterdziestu minut potem byliśmy na miejscu. Gigantyczny ścisk na ulicach skutecznie zniechęcił mnie do całej akcji. Ku mojemu zaskoczeniu Court zdała się nagle zmienić zdanie na jej temat.

-To my, zespół Dziura! Chcemy wpaść z wami w dziurę po pijaku, sukinsyny!

Metalowiec wyszedł przed bramę, prychnął i wydał ociekający jadem rozkaz:

-Włazić!

Nie cierpiał Courtney, a Courtney jego... W każdym razie nie przed sambucą.*

Przed domem stał lampion z dyni. Ależ z tego Mansona dzieciak, ma obsesję na punkcie taniej grozy, jakby wiecznie było Halloween.

Chwilę potem byliśmy już w środku, w salonie. Wtedy nieco zmieniłam zdanie na temat jego gustu. Typowy studencki bałagan: zużyte butelki po piwie i pudełka po pizzy, kontrastował z bogatym wystrojem: marmurowymi rzeźbami gargulców, gustownymi krwistoczerwonymi ścianami, a nade wszystko prześlicznym, kryształowym żyrandolem.

-Wow, ładnie tu masz – stwierdziłam. – Też chciałabym tak mieszkać i mieć tu ciągle imprezy.

-O, w takim razie drineczek dla młodej damy za pochwałę – uśmiechnął się zalotnie i podszedł do barku, po czym zaczął w nim coś mieszać – Proszę bardzo, oto Wulkaniczna Lawa, drink na bazie wina i tabasco.

Ściągnęłam brwi. Jeśli myśli, że będzie mógł mnie upić i wykorzystać, to się grubo myli. Nie po to tu przyszłam.

Postanowiłam jednak zachowywać się normalnie, aby nie wzbudzić podejrzeń. Sztucznie odwzajemniłam uśmiech i upiłam łyk trunku, który po chwili wręcz przepalił mi gardziel. Już miałam zacząć ostrożnie poruszać temat kotów, gdy usłyszałam pytanie Courtney skierowane do gospodarza.

-Którędy do kibla?

-Na zewnątrz. Wyszczaj się pod krzakiem malin, bo w łazience jest remont.

-To... to ja idę z tobą. – wypaliłam – Tabasco jest bardzo... moczopędne.

-Ach, te baby. – skomentował metalowiec.

Idąc z Court do ogrodu zaczęłam się uważnie rozglądać za oknem od łazienki. Przy wspomnianym przez Mansona krzaku malinowym zauważyłam firankę... Nietypową firankę.

-Courtney, podsadź mnie. – rozkazałam. Musiałam się temu bliżej przyjrzeć.

-Zwariowałaś? Chce mi się sikać. Odwróć się do mnie tyłem. I ty też szczaj, bo nie będę cię tu drugi raz prowadzić za rączkę.

-A czy ja mam na imię Frances, żeby potrzebować twojej pomocy? – oburzyłam się.

Frances to niemal siedmioletnia córka Courtney, półsierota. Lubię tę dziewuszkę, jest naprawdę pojętna i wrażliwa jak na swój wiek. Wypowiada się zwykle pełnymi zdaniami. Bardzo kocha swoją mamę, akceptując wszystkie jej niedoskonałości, a cały nasz zespół nazywa „ciociami i wujkami". Mnie nazywa ciocią Melcią. W ustach Courtney to zdrobnienie mnie irytuje, ale wypowiedziane przez tak małego szkraba sprawia, że człowiekowi jest ciepło na sercu.

Oddaliłam się od przyjaciółki, by mogła się załatwić w spokoju, a następnie ponowiłam swoją prośbę:

-Proszę, podsadź mnie.– poprosiłam. Tym razem zmieniłam taktykę i zaczęłam się w nią wpatrywać szczenięcymi oczkami.

-Oj, Melciu, Melciu, co z ciebie wyrośnie – zachichotała. Potrafi być wredna, ale też troskliwa i łagodna. Czasami traktuje naszą paczkę jak wrogów, lecz zdecydowanie częściej widzę w niej przyjaciółkę, czy nawet starszą siostrę.

Blondynka kucnęła przy oknie i pozwoliła sobie stanąć na dłoniach. Wtedy mogłam dosięgnąć podokiennika. Usiadłam na nim, by odciążyć przyjaciółkę i starałam się cokolwiek dostrzec przez okno. Było to jednak bardzo trudne z powodu wspomnianej już zasłony. To, co zwróciło w jej wyglądzie moją uwagę, to podarcie.... Podarcie czterema, równymi ruchami.

-Court, Court! To on wziął te koty! Ma podrapane firanki w łazience. Zapisuj.

-Eh, pewnie ci się wydaje, ale niech ci będzie.

-Sama sobie zobacz – zeskoczyłam z parapetu i tym razem to ja postanowiłam dać przyjaciółce możliwość wspięcia się tamże.

Niespodziewanie z sąsiedniego okna wychylił głowę John 5, gitarzysta Marilyna Mansona. Tak naprawdę nazywa się John William Lowery i jest niewiarygodnie czepialski.

-Chcecie mojemu przyjacielowi parapet zniszczyć, blachary jedne?! Złazić i wypieprzać, nie widzicie, że on robi tuning łazienki?

-Tuning to powinien waszej rozklekotanej bryce zrobić, idioto. A żebyś wiedział, że chętnie stąd spieprzymy, bo nawet srać u was nie ma gdzie. – syknęła Court, zeskakując z podokiennika.

Wparowałyśmy do domu gospodarza, gdzie ujrzałyśmy jak... Mantha pozwala się dotykać Gingerowi Fish po udzie. Miałam ochotę po prostu się na nich rzucić i wyrwać Gingerowi to łapsko, ale Court mnie uprzedziła.

-Manthie, idziemy. – nakazała.

-Nie Manthie, tylko Mantha, do cholery.

-Będziemy na ciebie mówić tak, jak na to zasługujesz. A w tym momencie masz mniej godności, niż nastoletnia ladacznica z naszej piosenki.

-Jeszcze raz nazwiesz mnie ladacznicą, to... - Mantha wstała i popchnęła wokalistkę tak, że ta uderzyła plecami o ścianę – W tym gniocie śpiewasz o sobie, o nikim innym tylko o sobie! To ty tu jesteś, kurwa, patologią!

Nigdy jeszcze nie widziałam takiego napadu szału u nowej. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak się zachowuje, ale wiedziałam, że muszę to przerwać.

-STOP! ZACZNIJCIEŻE SIĘ WRESZCIE NORMALNIE ZACHOWYWAĆ I WYJDŹCIE JAK LUDZIE! - wrzasnęłam, odpychając je od siebie rękoma.

Wyprowadziłam je z willi Mansona jak policjantka przestępczynie, trzymając za nadgarstki. Żałowałam, że nie mam przy sobie kajdanek. 

-----------------------

*sambuca - rodzaj włoskiego likieru 

Boże, jaka ja jestem niesłowna! Miały być dwa rozdziały, a są trzy. Ja to Was jednak rozpieszczam, prawda? :) Nie mogłam wytrzymać.