W sklepie Benzo panował zgiełk. Drewniane półki uginały się pod ciężarem fiolek z eliksirami, zwojów papieru i innych dziwacznych przedmiotów, które mogły być równie dobrze cennymi artefaktami, co zwykłymi bibelotami. Kaelin układała towary na półkach, starając się ignorować coraz głośniejsze krzyki zza lady.

- Nie, nie, nie, Benzo, mówiłem ci, że ta beczka z mączką fosforową powinna być na zapleczu! - Vander, z rękami w bok, wyglądał na zdeterminowanego, by udowodnić swoje racje.

- Vander, powiedz mi, ile razy w życiu sprzedawałeś mączkę fosforową? - Benzo odparł spokojnie, podnosząc brew. Jego pokraczna i tęga sylwetka przy masywnej postaci Vandera zdawała się mniejsza, ale jego pewność siebie była niezachwiana. - To ja tu rządzę.

Kaelin parsknęła cicho śmiechem, starając się ukryć rozbawienie.

- Nie wtrącaj się - Vander mruknął, ale w jego tonie nie było gniewu.

Benzo westchnął i uniósł ręce w geście poddania. - Jak chcesz, Vander. Ale jak coś wybuchnie, to będzie tylko i wyłącznie twoja wina.

Kaelin odłożyła ostatnią butelkę i przeszła za ladę. - Skończyłam z półkami. Co jeszcze mam zrobić?

- Może zrób sobie przerwę - zaproponował Benzo, uśmiechając się do niej ciepło. - Czasami pracujesz tu więcej niż ja.

- Przynajmniej ktoś tu wie, co robi - rzucił Vander, mrugając do niej.

Kaelin przewróciła oczami. Praca w sklepie Benzo była jej sposobem na oderwanie się od rzeczywistości. W ostatnim czasie napięcie w Dolnym Mieście rosło, na przestrzeni miesięcy relacje z Silco stały się jeszcze bardziej skomplikowane.

- Swoją drogą - odezwała się, sięgając po szmatkę, by przetrzeć ladę - zastanawiałam się nad czymś.

- Nad czym? - zapytał Vander, opierając się o blat.

- Nad urodzinami Vi. Planujemy zorganizować to przyjęcie no i zbliżają się nieubłaganie, a ja pomyślałam, że wypadałoby zaprosić Silco.

W pomieszczeniu zapadła cisza. Benzo uniósł brew, a Vander odwrócił wzrok, nagle bardzo zainteresowany beczką z mączką fosforową.

- Serio? - zapytał w końcu Vander, patrząc na nią z powątpiewaniem.

- Tak. To wciąż Silco. Nieważne, jak bardzo się różnimy, był częścią naszego życia przez długi czas - odpowiedziała Kaelin stanowczo.

Vander odsunął się od blatu, kręcąc głową. - Kaelin, widujemy się czasem, ale za każdym razem kończy się to awanturą. On... on już raczej jest i nie będzie tym samym Silco.

- Bo nie dajesz mu szansy, żeby nim był - odpowiedziała ostro. - Widzisz w nim przeciwnika, zamiast przyjaciela.

Benzo milczał, obserwując i przysłuchując się ich rozmowie z wyraźnym zainteresowaniem, ale bez najmniejszego zamiaru wtrącania się.

- Nie chodzi o to - Vander westchnął, zniżając głos. - Po prostu on nie chce... wrócić. Ma swoje plany, swoje idee, i nie zamierza ich zmieniać.

Kaelin spuściła wzrok, czując, jak frustracja w niej narasta. - A może po prostu nikt z nas nie próbował wystarczająco mocno.

Vander patrzył na nią przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. - Jeśli chcesz go zaprosić, proszę bardzo. Ale nie nastawiaj się na to, że przyjdzie.

- Przyjdzie - powiedziała z determinacją.

Benzo w końcu przerwał ciszę. - Oj Kaelin, Vander ma trochę racji. Silco się zmienił, i to niekoniecznie na lepsze. Ale... może masz rację i warto spróbować.

Kaelin spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Tylko uważaj, żeby nie skończyło się kolejną kłótnią - dodał Benzo z uśmiechem.

- Zawsze jesteś taki optymistyczny? - zapytała z przekąsem.

Benzo rozłożył ręce. - Ktoś musi być.

Kaelin postanowiła, że jeszcze tego wieczoru porozmawia z Silco. Nie zamierzała pozwolić, by przeszłość całkowicie rozdzieliła ich drogi. Nie była pewna, czy go przekona, ale jedno wiedziała na pewno - spróbuje.

___

Po kilku godzinach pracy w sklepie Benzo, Vander i Kaelin w końcu wyszli na chłodne, wilgotne ulice Zaun. Szare niebo, jak zwykle, wisiało nisko nad miastem, a wilgoć przenikała przez ubrania, nawet gdy starali się otulić szczelniej płaszczami.

Vander szedł obok Kaelin, w milczeniu, z rękami w kieszeniach. Czasem rzucał jej krótkie spojrzenia, jakby szukał sposobu, żeby zacząć rozmowę, która jego zdaniem od dawna wisiała w powietrzu.

- Kaelin - odezwał się w końcu, przerywając ciszę. - O co ci chodzi z tym Silco?

Spojrzała na niego zaskoczona. - Co masz na myśli?

- Wiem, że chcesz, żeby znowu był częścią naszego życia - zaczął ostrożnie. - Ale on... on się zmienił. Nie widzisz tego?

Kaelin westchnęła, odwracając wzrok. - Widuję go czasem, wiesz? Nie często, ale zdarza się.

Vander przystanął, patrząc na nią z wyraźnym zaskoczeniem. - Poważnie?

- Tak. Nie wiem, może to dlatego, że nie rozmawiamy o tych wszystkich... wielkich sprawach. Polityce, planach na przyszłość, różnicach w naszych poglądach. Po prostu... rozmawiamy. I dla mnie wciąż jest taki sam.

Vander pokręcił głową, jakby nie wierzył w to, co słyszy. - Taki sam? Kaelin, nic nie rozumiesz. On ma w sobie coś... innego. Nie chodzi tylko o to, że się kłócimy. On myśli inaczej, patrzy na świat inaczej. Jakby wszystko było dla niego polem walki.

Kaelin zacisnęła usta, zastanawiając się nad jego słowami. - Może to dlatego, że go odtrąciłeś? - zapytała w końcu cicho.

- Odtrąciłem? - Vander spojrzał na nią z niedowierzaniem. - To on odszedł.

- Bo nie zgadzał się z twoimi decyzjami. To chyba normalne, że ludzie czasem mają inne zdanie, Vander - odpowiedziała spokojnie, choć jej ton wyrażał frustrację. - Ty widzisz tylko jego wady, jego upór. Ale to wciąż jest Silco.

Vander wzruszył ramionami. - Może masz rację, ale ja widzę kogoś, kto nie chce wrócić. Kogoś, kto uważa, że jego droga jest jedyną słuszną.

Kaelin spojrzała na niego uważnie. - A może po prostu nie dajesz mu szansy?

Vander milczał przez chwilę, patrząc przed siebie. - Kaelin, on zmienił się bardziej, niż myślisz. Nie mówię, że całkowicie. Wciąż jest w nim coś znajomego, coś naszego. Ale... czasami mam wrażenie, że to tylko cień tego, kim był.

- Dla mnie to wystarczy - odpowiedziała cicho.

Dotarli pod drzwi mieszkania Kaelin. Vander zatrzymał się, pocierając dłonią kark.

- Jeśli naprawdę chcesz go zaprosić, spróbuj. Może... może ja po prostu nie potrafię go zrozumieć tak, jak ty.

Kaelin spojrzała na niego z wdzięcznością. - Dzięki, Vander.

- Tylko bądź ostrożna, dobrze? - dodał, zanim odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę baru.

Kaelin stała jeszcze przez chwilę na progu, patrząc za nim. Czuła, że rozmowa z Silco będzie trudna, ale wiedziała jedno - była gotowa spróbować.

___

Kaelin odnalazła Silco na jednej z opustoszałych ulic Zaun, gdzie mrok wieczoru splatał się z mglistym światłem latarni. Stał oparty o zniszczony mur, z dłońmi w kieszeniach i wzrokiem wbitym gdzieś w dal. Jego postawa była zamyślona, a twarz wyrażała chłodną obojętność, która w ostatnich miesiącach stała się jego znakiem rozpoznawczym.

- Hej Silco - odezwała się Kaelin, przerywając ciszę.

Odwrócił się powoli, jakby spodziewał się jej nadejścia. W jego oczach błysnął cień zdziwienia, który szybko zastąpił wyraz ostrożności.

- Kaelin. - Jego głos brzmiał spokojnie, ale wyczuła w nim nutę dystansu. - Cześć.

Zrobiła krok w jego stronę, starając się wyglądać na pewną siebie, choć jej serce biło szybciej, niż by chciała. Wiedziała, że to spotkanie może skończyć się kolejną porażką, ale była zdeterminowana, by spróbować.

- Chciałam cię zaprosić na urodziny Vi - powiedziała prosto z mostu, nie chcąc owijać w bawełnę.

Silco uniósł brew, jakby jej słowa go zaskoczyły.

- Urodziny?

Kaelin kiwnęła głową. - Tak. Pierwsze urodziny. Planujemy małe przyjęcie w barze. Nic wielkiego, tylko my, oczywiście jeśli zgodzisz się zjawić. Vander, Felicia z mężem, mój brat, Benzo i oczywiście dzieciaki.

Przez chwilę milczał, jakby ważył swoje słowa.

- Nie wiem - odpowiedział w końcu, patrząc na nią uważnie. - Nie najlepszym pomysłem jest konfrontowanie mnie z Vanderem.

- Wiem, mówił podobne rzeczy - przyznała Kaelin. - Ale to nie o was tu chodzi. To urodziny Vi. Ona, w ogóle cię nie widuje Silco. Myślę, że gdyby była starsza to zdecydowanie chciałaby, żebyś tam był.

Silco spuścił wzrok, jakby jej słowa dotknęły czegoś głęboko w jego sercu. Przez chwilę wyglądał na zmieszanego, ale zaraz przybrał swoją zwyczajową maskę chłodu.

- Pomyślę o tym - rzucił krótko, nie dając jej żadnych gwarancji.

Kaelin westchnęła, ale postanowiła nie naciskać. Wiedziała, że Silco potrzebuje czasu, by przemyśleć swoje decyzje.

- Mam nadzieję, że się pojawisz - powiedziała tylko, zanim odwróciła się i odeszła, zostawiając go samego z jego myślami.

___

W kolejnych dniach Kaelin i Vander zajęli się organizacją małego przyjęcia. Bar tętnił życiem, ale oni starali się wydzielić na górze niewielką przestrzeń, gdzie mogli zebrać się w gronie najbliższych. Vi, choć miała dopiero rok, już zdawała się rozumieć, że coś się dzieje - jej dziecięcy śmiech wypełniał pomieszczenie, a każde wspomnienie o "ciasteczkach" czy "prezentach" wywoływało u niej radosne okrzyki.

- Myślisz, że Silco przyjdzie? - zapytała Kaelin, układając na stole niewielkie paczuszki z przekąskami.

Vander spojrzał na nią z powątpiewaniem. - Jeśli tak, to pewnie w ostatniej chwili. On zawsze był dobry w robieniu wejść.

Kaelin uśmiechnęła się lekko, ale w głębi duszy czuła niepokój. Wiedziała, że ich relacje z Silco były napięte, ale wierzyła, że wciąż jest szansa, by naprawić to, co się między nimi zepsuło.

___

Wieczorem, gdy bar powoli zaczął wypełniać się gośćmi, Silco pojawił się w drzwiach. Jego obecność wywołała szmer zaskoczenia wśród obecnych - większość przyzwyczaiła się do jego nieobecności i wyraźnego dystansu, jaki trzymał od wszystkich.

Kaelin zauważyła go jako pierwsza. Podeszła do niego z uśmiechem, starając się nie okazywać ulgi, jaką poczuła na jego widok.

- Cieszę się, że przyszedłeś - powiedziała cicho.

Silco skinął głową, nie mówiąc nic. Jego wzrok wędrował po sali, aż w końcu zatrzymał się na Vanderze, który z kolei patrzył na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Vander - powiedział Silco, podchodząc bliżej.

- Silco - odpowiedział Vander, a w jego głosie dało się wyczuć napięcie.

Przez chwilę patrzyli na siebie, jakby obaj ważyli swoje słowa. Kaelin poczuła, jak powietrze między nimi gęstnieje. W końcu podali sobie ręce, ale zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, Vi podbiegła do Silco, wyciągając do niego rączki.

- Wujek! - zawołała radośnie, a jej głos rozproszył napięcie.

Silco kucnął, by ją przytulić, a na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Witaj, mała.

Kaelin obserwowała tę scenę z ciepłem w sercu. Może, pomimo wszystkich różnic, wciąż istniała nadzieja na odbudowanie ich relacji.

___

Wieczór upływał w miłej atmosferze. Silco, choć początkowo trzymał się z boku, w końcu włączył się do rozmów. Vander i on unikali drażliwych tematów, skupiając się na wspomnieniach z dawnych lat i obecnych wydarzeniach w Zaun.

Kaelin siedziała między nimi, starając się być mostem łączącym ich światy. W pewnym momencie zauważyła, że Silco patrzy na nią z wdzięcznością - być może pierwszy raz od dawna czuł się częścią czegoś większego niż własne ambicje.

Gdy wieczór zbliżał się ku końcowi, Vander odprowadził Kaelin do domu, zostawiając Silco samego w barze.

- Może jednak nie jest tak źle, jak myśleliśmy. - powiedziała cicho Kaelin, gdy szli w milczeniu.

Vander spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Co masz na myśli?

- Silco. Wciąż potrafi być... sobą. Może po prostu potrzebuje więcej czasu.

Vander westchnął, nie odpowiadając. Wiedział, że Kaelin miała nadzieję na pojednanie, ale on wciąż czuł, że Silco zmierza w zupełnie innym kierunku.

Kiedy dotarli pod jej drzwi, Kaelin odwróciła się do niego z uśmiechem. - Dziękuję, Van. Za wszystko.

- Dobranoc, Kaelin - odpowiedział z uśmiechem, zanim odwrócił się i ruszył w stronę baru.

Kaelin patrzyła za nim przez chwilę, zastanawiając się, co przyniesie przyszłość. W głębi duszy wiedziała, że ich relacje z Silco nie będą takie jak dawniej, ale wierzyła, że warto było spróbować.

Bo zawsze warto próbować, prawda?

___

Trochę time skipowy rozdział, mam nadzieję, że dalej czyta się przyjemnie, bo przed nami jeszcze dwa spore time skipy, hehe.

Teraz tak ogólnie, jak wrażenia?