Ten wieczór w Zaun zdawał się cichszy niż zwykle, choć w jednym z ukrytych zaułków panowała nerwowa krzątanina. Benzo, Kaelin, Vander i co zadziwiające Silco siedzieli w kuchni Felici. Kobieta była w trakcie porodu, a ciszę co chwilę przerywały jej przytłumione krzyki.

- Cholera, nie sądziłem, że to aż tak poważne - mruknął Benzo, zerkając nerwowo w stronę drzwi.

- To zawsze jest poważne, co ty sobie myślałeś? - odparł Vander, opierając się o ścianę. - Nie rozumiem, czemu nie chciała iść do uzdrowiciela.

- Nie każdego stać na takie luksusy, Vander - wtrąciła Kaelin, zerkając na niego z dezaprobatą. - Poza tym im mniej osób wie, tym lepiej.

Silco milczał, stojąc z boku, jakby całkowicie odcięty od tego, co się działo. W jego oczach widać było jednak pewien rodzaj niepokoju.

- To dziecko... - zaczął cicho, ale nie skończył.

___

Kilka godzin później krzyk niemowlęcia przerwał napiętą ciszę. Drzwi sypialni otworzyły się, a "położna" wyszła z maleńkim zawiniątkiem w rękach.

- To dziewczynka - oznajmiła z lekkim uśmiechem, tym samym zapraszając wszystkich do środka i przekazując dziecko Felici, która wyglądała na wycieńczoną, ale szczęśliwą.

Benzo i Kaelin odetchnęli z ulgą, podchodząc bliżej, by złożyć gratulacje. Vander pozostał z tyłu.

Silco stał w cieniu, patrząc na Felicię i dziecko z mieszanką emocji, których nikt nie mógłby odczytać.

- Vi - powiedziała cicho kobieta o fioletowych włosach, patrząc na maleństwo. - Chcę, żeby nazywała się Vi.

Kaelin uśmiechnęła się lekko, a Benzo poklepał Felicię po ramieniu. Vander słysząc, że zainspirowała się jego "Violet" odrazu ożył. Stanął w drzwiach.

- Piękne imię - powiedział. - Wiesz, że teraz wszystko się zmieni, prawda?

Sara spojrzała na niego, a potem na Silco.

- Wiem, - odparła cicho. - Dlatego chciałam, żebyście wszyscy tutaj byli. Najważniejsza jest rodzina. Wy... jesteście moją rodziną.

___

Po kilku godzinach, kiedy wszystko się uspokoiło, Kaelin i Benzo postanowili wrócić do swoich spraw. Vander również szykował się do wyjścia, kiedy zauważył Silco, stojącego w kącie z wyrazem twarzy, którego nigdy wcześniej u niego nie widział.

- Coś nie tak? - zapytał Vander, podchodząc do przyjaciela.

Silco spojrzał na niego z chłodem.

- Nic, co chciałbyś zrozumieć bracie.

- O co ci chodzi?

- Chodzi o to, że wszyscy tu tracicie z oczu, czym naprawdę jest... czym ma być Zaun. - Silco wskazał na Felicię i dziecko, które spały. - Rodziny, dzieci... to słabości. Odciągają nas od walki, od celu.

- To nie słabości - odparł Vander, czując, jak złość wzbiera w jego głosie. - To właśnie dla nich walczymy. Dla przyszłości Dolnego Miasta.

- Nie, Vander, - warknął Silco, podnosząc głos. - Walczymy dla Zaun, nie dla jednostek! Dzieci, rodziny - one nas spowalniają. A ty coraz bardziej stajesz się jednym z tych, którzy zapomnieli, czym jest walka.

Vander zbliżył się do Silco, jego postawa stawała się coraz bardziej agresywna.

- A ty zapominasz, że Zaun to ludzie, Silco. Bez nich nie ma o co walczyć.

- Może to ty zapominasz, że czasem trzeba poświęcić jednostki dla dobra ogółu - odparł Silco z lodowatym spokojem.

Benzo, który wrócił po coś, wszedł w sam środek kłótni.

- Hej, co się tu dzieje?

- Silco ma swój światopogląd, który zaczyna się coraz bardziej rozmijać z naszym - odparł Vander, odwracając się od przyjaciela. - Jeśli nie potrafisz tego zaakceptować, Silco, to może nie powinieneś tu być.

Silco spojrzał na niego z gniewem i bólem w oczach, którego nigdy nie pozwoliłby sobie pokazać.

- Może masz rację - powiedział chłodno. - Może lepiej będzie, jeśli zajmę się tym sam.

___

Następnego dnia Silco zniknął, pozostawiając miasto i swoich przyjaciół za sobą. Kaelin próbowała znaleźć go w jego starych kryjówkach, ale bez skutku.

Vander wydawał się przygnębiony, choć starał się tego nie pokazywać. Felicia, zajęta Vi, nie miała czasu, by zauważyć zmianę w dynamice grupy. Benzo zaś robił, co mógł, by podtrzymać ducha zespołu.

Ale wszyscy wiedzieli, że bez Silco coś zostało nieodwracalnie utracone. Praca i walka o Zaun nigdy już nie miała być taka sama.

___

Kaelin przemierzała ciasne uliczki Zaun, kierując się do warsztatu, w którym pierwszy raz spotkała Viktora. Odkąd poznali się kilka miesięcy temu, ich znajomość przerodziła się w coś na kształt przyjaźni - rzadkiego zjawiska w brutalnym świecie, w którym żyli. Gdy tylko przekroczyła próg warsztatu, od razu zauważyła, że coś jest nie tak.

Viktor krążył po pomieszczeniu z podekscytowanym wyrazem twarzy, a jego ruchy były jeszcze szybsze niż zwykle.

- Jak tam łódka młody?

- Kaelin! - zawołał, nawet nie dając jej czasu, by się przywitała. - Musisz kogoś poznać.

- Ah tak? - Zmarszczyła brwi, widząc jego entuzjazm. - Kogo takiego?

- To geniusz. Prawdziwy wizjoner! Spotkałem go przez przypadek, ale... och, nie uwierzysz, jakie rzeczy potrafi stworzyć. - Viktor nie czekał na jej odpowiedź i złapał ją za rękę, ciągnąc w stronę wyjścia.

- Viktor, spokojnie! O czym ty mówisz? - zapytała, próbując nadążyć za jego słowami.

- Zobaczysz. To nie jest ktoś, kogo można opisać w kilku zdaniach. Musisz to zobaczyć na własne oczy. Spotkałem go kiedy testowałem łódź, w końcu zadziałała!

Chwilę później znaleźli się w ciemnych, dusznych tunelach Zaun. Kaelin znała te okolice - były jeszcze bardziej odizolowane niż większość miasta, miejsce, gdzie schronienia szukali najbardziej skrajni wyrzutkowie. W końcu Viktor zatrzymał się przed masywnymi drzwiami, które otworzyły się z głuchym skrzypieniem.

Wewnątrz panował chaos - próbówki, książki, sprzęt laboratoryjny, a w powietrzu unosił się chemiczny zapach, który przyprawił Kaelin o zawroty głowy. Pośrodku pomieszczenia stał człowiek o łysiejącej głowie, przenikliwych oczach i chuście zakrywającą jego usta i nos.

- To jest Singed - przedstawił go Viktor, a w jego głosie słychać było nutę podziwu.

Kaelin spojrzała na mężczyznę, który odwrócił się ku niej z nieczytelnym wyrazem twarzy.

- A więc to ty jesteś tą znajomą Viktora - powiedział cicho, jego głos brzmiał niemalże jak syk.

- Kaelin - odpowiedziała, wyciągając rękę, ale Singed jej nie uścisnął. Zamiast tego obrzucił ją krótkim, analitycznym spojrzeniem.

- Fascynujące - mruknął do siebie, odwracając się z powrotem do swoich eksperymentów.

Zanim Kaelin zdążyła zadać pytanie, w jednym z rogów laboratorium dostrzegła znajomą sylwetkę. Jej serce zamarło, gdy rozpoznała Silco, który siedział przy stole, paląc papierosa i obserwując ich z cienia.

- Silco? - zapytała, nie kryjąc zdziwienia. - Co ty tu robisz?

Mężczyzna spojrzał na nią chłodno, jakby ważył swoje słowa.

- Praca - odpowiedział krótko, nie rozwijając tematu.

Kaelin zbliżyła się do niego, ignorując spojrzenie Viktora, który najwyraźniej nie rozumiał napięcia między nimi.

- Pracujesz z nim? - wskazała na Singeda, który nadal pochłonięty był swoimi eksperymentami.

- Singed to ktoś, kto rozumie, jak działa ten świat - powiedział Silco, gasząc papierosa i wstając z miejsca. - A ty, Kaelin, powinnaś bardziej uważać, gdzie się zapuszczasz.

Jego słowa zabrzmiały jak ostrzeżenie, ale Kaelin nie zamierzała się wycofać.

- Ale... A ty? Co tu z nim robisz? - zapytała ponownie, krzyżując ręce na piersi.

- Powiedzmy, że planuję przyszłość - odpowiedział enigmatycznie, po czym odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. - Niech ten dzieciak pokaże ci, co tu widział. Może coś zrozumiesz, albo stąd uciekniesz.

- Myślałam, że coś ci się stało. Szukałam cie wszędzie - syknęła.

- Najwidoczniej nieskutecznie. Uważaj na siebie idiotko.

- No chyba mnie tu teraz nie zostawisz, co?

- Do zobaczenia - powiedział odwrócony tyłem, podnosząc od niechcenia rękę w geście pożegnania.

- Chyba sobie żartujesz - powiedziała z niedowierzaniem.

Kaelin patrzyła, jak Silco znika w ciemnościach, a w jej myślach kłębiły się od pytań, na które nie otrzymała odpowiedzi.

- Często tu bywa? - zapytała w końcu, zwracając się do Viktora.

Chłopak wzruszył ramionami.

- Z tego co wiem, ma swoje powody, ale nigdy w to nie wnikałem. Trochę mnie przeraża. A teraz chodź, pokażę ci, co stworzył Singed.

Choć Kaelin pozwoliła się poprowadzić, jej myśli wciąż wracały do Silco i jego tajemniczego zaangażowania z na pewno podejrzanym Singedem. Czuła, że była świadkiem czegoś ważnego, czegoś, co drastycznie mogło zmienić bieg wydarzeń - choć jeszcze nie wiedziała, jak bardzo.