Description: 25-year-old Caeden was about to conduct a wedding proposal for her 5-year-girlfriend, Zeianne, 23 years old when something unfortunate happened. Leaving his car, wrecked after hitting with another car, Caeden was brought to the hospital. Everyone seems to be turning their back on Zeianne. From Caeden's Mom, who blames her for what happened and to the people she never thought will betray her. Until one day, the story of their lives ended but, it ended together with Caeden. . .

Why: Gusto kong bigyan ng hustisya ang plot na 'to. Matagal na siyang na-stocked sa utak ko pero ni-hindi ko siya maisulat pero ngayon, kahit one-shot lang ay nagawa ko siya.

How: I recalled this plot. Tapos ini-edit ko ng kaunti para maipasok ko yung elements. Hindi ko alam kung nagtagumpay ako pero ayos lang. Masaya akong naisulat ko 'to.

—

   Tumaas ang elevator pagkatapos pindutin ni Rosette, my bestfriend 'yong button na may nakasulat na number '3'. The three-labeled button stands for the hotel's third floor. Mixed emotions enveloped my chest. Ni-hindi ko alam kung ano ang dapat kong unang maramdaman. Excitement and nervousness both fill the rest of my pumping organ. Nadagdagan pa ng curiosity no'ng may sabihin si Rosette.

     "Zeianne. . ." she said while a wide grin's plastered on her face.

     "Bakit?" natatawa kong tanong.

     "Kailangan mong isuot 'to. . ." she said and everything became darkness. Entire black because of the blindfold that she put on to my eyes.

     "Para sa'n 'to?" chuckling, I asked.

     "Secret..." I heard a 'ting!' sound which means the elevator has stopped. A few seconds passed before Rosette assisted me as we walk together.

I feel nervous as I take one step and another because of the thought na baka matapilok, matumba o mahulog ako. Ang hirap pala kapag bulag...

     "Wait lang ha," said Rosette. Nagpantig ang mga tainga ko ro'n.

     "Uy! Wait, 'wag mo 'kong iwang mag-isa! Rosette!" Then I heard no answer but silence. Inalis ko ang blindfold sa mata at nakitang walang tao dito maliban sa 'kin. Nasa'n na si Rosette?

     "Zeianne..." Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Dashing on a long-sleeved-gray polo folded up to his elbow, walks Marc. May dala siyang isang bouquet ng pulang mga bulaklak, but I don't expect him to be here.

     "Anong ibig sabihin nito, Marc?" Hindi ko gustong magmukhang ayaw ko siyang makita pero mukhang 'yon ang nangyari.

     "I love you, Zeianne." Nagpantig ang mga tainga ko sa pag-amin niya. I shouldn't be affected by that. I shouldn't be.

     "Hindi kita mahal, Marc," diretso kong sabi sa kaniya. I don't want this conversation to be long.

     "Si Caeden," wika niya.

     "Oo si Caeden ang mahal ko. Si Caeden na bestfriend mo. Boyfriend ko siya, Marc. Please stop this. Itigil mo na 'to dahil hindi kita magagawang mahalin," I explained.

     "Kung gano'n, let me do this for the last time." My eyes literally widened when he pulled me and our chests hit one another. His hand landed on the back of my head and forced my face to touch his face. Magkadikit ang mga noo namin habang ako, hindi pa rin makagalaw. Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin hanggang sa lumapat ang labi niya sa akin. Do'n ako nabalik sa katotohanan at kumilos para itulak siya. Hindi 'to puwede!

     Kusa rin siyang kumalas sa halik na siya lang ang may gusto. Nakangiti siya sa 'kin pero hindi ko 'yon kayang suklian. My fists are clenched because of what he did. My palm landed on his cheek which created a very loud 'pak!'/sound. "How dare you?" my breathing's fast na para bang tumakbo ako ng ilang daang metro sa track and field.

     "I love you," he said before leaving. Naglakad siya paalis do'n pero pagpasok niya ay isang bouquet pa ng bulaklak ang naiwan sa labas ng elevator. Ibang-iba 'yon sa dala niya. Puti ang bulaklak sa bouquet na nasa labas sa elevator pero pula ang dala ni Marc.

     Dahan-dahan akong naglakad palapit sa harap ng elevator at pinulot ang bouquet. Para kanino naman kaya 'to?

     May isang card doon kaya binuksan ko. I Love You so much, Zeianne. You'll always be my baby.

Halos mabitawan ko ang bouquet sa nabasa. Siya lang ang ganito magsalita sa sa akin. 'Di kaya nakita niya? o baka naman kapangalan ko lang? Sana 'yong huli na lang.

     Bumalik si Rosette at pinakita ko sa kaniya ang bouquet na napulot ko. At gaya ng iniisip ko, sinabi niyang baka kapangalan ko lang din.

Umuwi ako nang mabigat ang loob. Hindi dumating si Caeden. In-indian niya ako. Patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha at nanginginig pa rin ang mga kamay ko nang pihitin ko ang door knob.

     Bukas ang T.V. pagdating ko sa bahay. Walang nanunuod na nakaupo sa sofa. Pero hindi 'yon ang napansin ko. Ang balita mismo ang kumuha ng attention ko. Bigla na lang tumigil sa pag-ikot ang mundo ko. Please tell me this ain't real, tell me this is just a dream I need to wake up from.

     "Anak?" I was snapped back to reality by Dad's voice. Nakatayo siya ilang feet ang layo mula sa pinto ng kusina.

     "Dad, kay Caeden 'yon kotse diba?" I asked him pointing the car on the news pero pagtingin ko ro'n ay iba na ang balita.

     "Alin, nak? Wala naman e, baka pagod ka lang," wika niya. Sana nga pagod lang 'to. Sana nga mali ako.

My phone vibrated out of the blue. In the call register is Caeden's Mom, Mrs. Estrella's number.

     "Zeianne." Tita's voice is authoritative.

     "B-bakit po?" I nervously asked.

     "Magpunta ka rito sa BPMC..."

     "Ano pong nangyari?" tanong ko.

     "Si Caeden. . ." nanginginig ang boses niyang wika.

     "Po? Anong nangyari kay Caeden?"

     "Si C-Caeden. . ." Namatay ang tawag na nag-iwan nang sobrang kaba sa dibdib ko.

     Hindi pa ako nakapapasok ng tuluyan sa bahay no'ng hinatak ko uli ang pinto para bumukas 'yon.

     "Sa'n ka pupunta, Nak?" si Dad.

     "BPMC, Dad," I answered.

     "Sinong na-ospital?" he asked.

     "S-si C-Caeden po..." Bago pa ako maka-alis ay sinabi ni Dad na ihahatid niya 'ko ro'n. I resisted but he never stopped insisting. Sa huli, sumakay na lang ako sa kotse niya.

—

     "Tita..." Napalingon ang Mom ni Caeden nang tawagin ko siya.

     I was about to come near the hospital bed when the room was filled with a loud 'pak!' sound. Naramdaman ko ang pag-iinit ng mga pisngi ko.

     "Ang landi mo! Dahil sa 'yo kaya na-aksidente ang anak ko na may bitbit na sama ng loob. Kunid ka lang niya nakitang kahalikan 'yong lalaking 'yon, hindi sana siya nakahiga riyan nang walang malay!"

     "Hindi ko po 'yon ginusto. I just can't push him because I'm not that strong compared to Marc. Maniwala naman po sana kayo sa 'kin."

     "Humanap ka ng Donor ng anak ko ngayon na! AB negative ang blood type niya sabi ng Doktor!" I wish hindi umuwi si Dad para may kasama ako.

     Nakayuko akong lumabas ng kuwarto ni Caeden. I'm afraid I will loose him. Hindi siya puwedeng mawala sa 'kin. I'm afraid of being left on this world.

     "Zeianne!" Napalingon ako kay Rosette. Naupo rin siya sa bench na inupuan ko sa labas ng room ni Caeden.

    "Anong sabi ng doktor?" tanong niya.

    "Blood transfussion. AB negative."

    "Ang hirap namang hanapan ng dugo ni Caeden..." wika niya.

     "Ah! I know one!" bulalas niya na parang nagka-bumbilya siya sa ibabaw ng ulo.

     "No! Hindi puwede. Siya nga ang dahilan ng lahat ng ito. I will never ask for his help. Humanap na lang tayo ng iba," dire-diretsong wika ko.

     "Zeianne, we have no choice. Siya na lang ang puwede nating hingan ng tulong. Kahit ngayon lang ibaba mo naman ang pride mo." I was shut by what she said. Totoo ba ang sinasabi niya? Am I enlarging my pride?

—

     Natapos ang pagsasalin ng dugo mula kay Marc papunta kay Caeden, but everything became disastrous.

     "Masaya na kayo?" Patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko.

     "Ano? Tapos na kayong dayain ang DNA Test niya diba? Pinatay niyo na siya dahil sinalinan siya ng negative na dugo. Tapos ano? Pupunta kayo rito na parang walang nangyari?"

     "Hindi naman sa gano'n," nakangiti pang wika ni Rosette. "We're to inform you na tapos na ang paghihiganti namin." Then a wink escaped her eyes.

     My fists are clenched. Gusto ko siyang sugurin anong oras mula ngayon pero hindi ko magawa dahil libing ito ni Caeden.

     "'Yon lang? Puwes, makaaalis na kayo," may diin kong sabi. Umalis sila ro'n habang ang mga luha ko ay patuloy pa rin sa pagtulo.

     My heart's a cloth that is continuously pierced with a needle. Hindi ko pa rin matanggap ang nangyari. I thought she's my bestfriend pero hindi, she's one of the persons who killed Caeden. Hindi ako makapaniwalang sinadya ni Marc ang paghalik sa 'kin para makita ni Caeden 'yon. Lahat ay hindi kapani-paniwala.

     I can't do anything but to accept. Accept the fact that Caeden's gone. Another tears dropped from my eyes. Paalam, Caeden...

Written by: